ใช้หนี้ [2]

กชนันท์ยังนั่งกอดเข่า ร้องไห้น้ำตาซึมไม่เคยจากบ้านมาแบบนี้ เธอยังอยู่ในชุดม.ปลายเอกชน และยังไม่สนใจว่าจะแต่งตัวให้ดูดี เธอไม่กล้าอาบน้ำซึ่งมีห้องน้ำในตัว

เด็กสาวพยายามมองดูรอบๆ ว่าพอจะมีหนทางให้ปีนหน้าต่างหนี หรือประตูหน้าทางเข้า พอจะบิดเปิดออกแล้ววิ่งหนีออกไปจากที่นี่ได้หรือไม่

ผลปรากฏว่าไม่มีหน้าต่างบานไหนเปิดออก และประตูก็ปิดสนิท ในกระเป๋ากระโปรงไม่มีอะไรนอกจากปากกา มือถือดันอยู่ในกระเป๋านร.ที่บ้าน เธอไม่มีทางหาทางติดต่อกับทางบ้านได้เลย

แววตาเด็กสาวฉายความเศร้าหมดหนทางแล้วรึ เธอยังไม่รู้เลยว่า จะต้องเผชิญกับชะตากรรมในรูปแบบใด ไม่นานนักที่เสียงประตูลูกบิดดังขึ้น เมื่อมันเปิดออก ทำให้เด็กสาวต้องเดินถอยห่างหนีจากประตูบานนั้น

“ฉันเอาข้าวมาให้กินจ้า ถ้าอยากอาบน้ำฉันจะอยู่เป็นเพื่อนให้นะ” เด็กสาวหน้าตาดีผิวพรรณดี แต่งตัวค่อนข้างนุ่งสั้นห่มสั้น สายเดี่ยวกับกางเกงสั้นเสมอหู ยกอาหารและน้ำมาให้กชนันท์ หน้าตาเธอดูเป็นมิตรและไม่แสดงอารมณ์อะไร

“ฉันไม่อยากกินข้าวหรอกนะ ฉันอยากกลับบ้าน เธอพาฉันออกไปจากที่นี่ได้มั๊ย?” กชนันท์พอจะรู้ตัวอยู่ว่า พูดอะไรบ้าๆ แต่เธอไม่อยากอยู่ที่นี่ลำพังโดยไม่มีพ่อแม่

“ทานข้าวเถอะ เธอก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ พวกเขาพาเธอมาที่นี่ ก็มีแต่พวกเขานั้นแหละจะพาเธอออกไป...” เด็กสาวผู้มาส่งอาหารเข้ามาในห้องแล้ว ประตูห้องนี้ถูกปิดลงกลอนล็อคจากข้างนอก เธอเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนกชนันท์ระยะหนึ่ง

“ก็ได้... ฉันจะกินข้าวก็ได้ เธออยู่ที่นี่นานหรือยัง?” แววตากชนันท์หันมองอาหารเพราะกลิ่นและความหิวมันทรมานท้องไส้เธอมาก เด็กหญิงผู้มาส่งอาหารน่าจะอายุไล่เลี่ยกับเธอ เธอเม้มปาก หลบสายตากชนันท์ ถึงจะอยากตอบเธอก็คงตอบไม่ถูก

“ฉันอยู่ที่นี่นานมาก แทบไม่รู้เดือนตะวันเลย ว่าอยู่นานแค่ไหนแล้ว... เธอยังโชคดีนะ ที่พวกเขาบอกว่าจะให้เธอมาอยู่แค่อาทิตย์เดียวก็ได้กลับ... ฉันยังไม่รู้เลยจะได้กลับออกไปเมื่อไหร่...” น้ำเสียงของเธอฉายแววเศร้า

“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่ พวกเขาทารุณใช้งานหนักหรอ?” กชนันท์ถามไปตักข้าวใส่ปากไป แค่ข้าวหน้าหมูกระเทียมพริกไท กับโค้กใส่น้ำแข็งอีกแก้ว

“ใช่... ทำงานหนัก แทบจะนอนไม่หลับเลย พอจะหลับตาลงต้องถูกเรียกไปใช้งาน เวลาไหนที่เขาเรียก...ก็ต้องไปทำงาน ขัดขืนไม่ได้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะลงแส้เฆี่ยน สาดน้ำเกลือ มันเจ็บปวดมากนะ” เด็กสาวตอบอย่างชัดเจน กับรายละเอียดที่เธอได้เคยพบเจอ

“แบบนี้มันไร้มนุษยธรรมนะ...”

“ถ้าเทียบกับที่พ่อแม่เรากู้เงินเขามา ถ้าไม่มีให้ พวกเราก็ต้องทำงานให้พวกเขา...” ยังไม่ทันจะกินข้าวเสร็จ เสียงประตูลูกบิดเปิดมาอีกครั้ง พร้อมปรากฏร่างของกันย์เข้ามาแทน

“โบว์... ออกไปได้แล้ว เจ๊ปทุมฯ เรียกไปใช้งาน... ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนกชนันท์เอง” ชายหนุ่มที่พูดจาดีกับกชนันท์ เข้ามาเพื่อไล่โบว์ออกไปทำงาน เธอยังพูดไม่จบว่ากชนันท์จะต้องทำงานอะไรบ้าง มันเป็นงานในแบบกชนันท์ไม่อยากทำแน่ๆ เลย

“ทานข้าวเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำนะ ฉันจะต้องอยู่ดูแลเธอจนกว่าเจ๊ปทุมฯ จะเรียกเธอไปใช้งาน” กันย์พูดจาน้ำเสียงนิ่งปกติ พยายามทำดีกับกชนันท์ให้ดีที่สุด เพื่อเขาจะได้รางวัลขออะไรก็ได้กับเจ๊ปทุมวดา แต่เขาห้ามขอให้ปล่อยเด็กสาวกลับบ้านเท่านั้นเอง...

******

“พี่กันย์ นันท์ขออาบน้ำแบบปิดประตูห้องน้ำไม่ได้หรอ?” เด็กสาวเกิดอาการเขินและไม่อยากให้ใครอื่นเห็นเธอตัวเปลือย เด็กสาวไม่กล้าจะถอดเสื้อผ้าเสียด้วยซ้ำ

“ไม่ได้หรอก อีกเดี๋ยวจะชินไปเอง ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำได้แล้ว พี่เตรียมชุดใหม่ไว้ให้ ใส่แล้วออกไปจากห้องนี้ด้วยกัน” ชายหนุ่มยืนหันหลัง คุมอยู่หน้าห้องน้ำ ประตูมิได้ปิดจึงทำให้เด็กสาวต้องถอดชุดม.ปลายเอกชนออกจนหมดตัว

เรือนร่างเปลือยเปล่าของเด็กสาว แกะหนังยางรัดผมออกปล่อยให้ปลายผมยาวลงมาเทหลัง กายเปลือยเปล่าเริ่มทำความสะอาดตัวเอง โดยมีชายหนุ่มยืนอยู่ไม่ไกลนัก

สายตาของกันย์จับจ้องเรือนร่างของเธอเอาไว้ จากกระจกสะท้อนอีกด้านหนึ่ง แววตาเขามองดูเธออาบน้ำไม่วาง พลางพยายามกุมเป้าของตัวเองมิให้ตื่นตัว อยู่ใกล้ขนาดนี้เขาเองก็มีอารมณ์และความรู้สึกที่อยากจะทำแบบนั้น

แต่กันย์ต้องห้ามตัวเองไว้ จะแตะต้องเด็กบริสุทธิ์เองไม่ได้ ไม่เช่นนั้นถ้าลูกค้าพบว่าเด็กสาวถูกเปิดซิงก่อน เจ๊ปทุมวดาคงต้องลมีดหันจ้าวโลกของกันย์เป็นแน่... เขาต้องอดทนอดใจเอาไว้ให้ได้ เขาเฝ้าเด็กสาวเอาไว้เองยังดีกว่ายศ จะมาเฝ้ากชนันท์แทนเขา

เสียงสายน้ำเงียบลง ทำให้เด็กสาวต้องหันมองกันย์อย่างระมัดระวัง แต่เธอก็รู้สึกตัวช้าไป เพราะเขามองเห็นเธอเปลือยตลอดเวลา จากกระจกนอกห้อง เธอจึงรีบคว้าผ้าขนหนูมาเช็ดห่มกาย พร้อมหลบในพ้นภาพสะท้อนจากกระจก

กชนันท์รู้สึกเขินหน้าแดง รีบใส่เสื้อผ้าชนิดเปิดเนื้อตัว เสื้อสายเดี่ยวกับกางเกงขาสั้น เธอไม่อยากใส่เลย โดยเฉพาะอยู่ในที่แบบนี้ เวลานี้

“ออกไปด้วยกันได้แล้ว...” กันย์หันกายหนุ่มกลับมา หน้าตาเขาเริ่มหน้ามืดตามัว แก้มออกแดงเพราะเขาดันเกิดอารมณ์ พยายามกัดฟันจนเผลอพูดเสียงเข้ม มือเขาร้อนหนา กุมต้นแขนของเด็กสาวเอาไว้ เพื่อพาออกไปรออีกห้องหนึ่ง...

กชนันท์นั่งรออยู่ภายในห้องแอร์ที่เย็นเฉียบ มีแต่เตียงใหญ่สีขาวผ้าปูที่นอนอย่างดี และภายในห้องไม่มีอะไรเลย นอกจากเธอเข้าไปนั่งอยู่ในนั้น

“ถ้ามีคนเข้ามา อย่าทำตัวดื้อล่ะ ทำตัวดีๆ นะ จะได้กลับบ้านเร็วๆ” กันย์พูดเสียงเข้มแค่นั้นแล้วปิดประตูทันที พร้อมลงกลอนล็อคจากด้านนอก ใจเด็กสาวตื่นเต้น ตื่นกลัวจนอยากจะหาทางหนีออกไปจากห้องนี้

เธอยังไม่รู้เลยว่า ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน...

“พ่อจ๋าแม่จ๋า...หนูกลัวที่สุดในชีวิตเลย... หนูอยากกลับบ้าน...” กชนันท์เริ่มอกสั่นขวัญแขวน เมื่อก้นกลมนั่งอยู่บนพื้นเตียงเย็นๆ เธอยังนึกภาพไม่ออกเลยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้...

สักพักเมื่อเสียงประตูห้องเปิดกว้างอีกครั้ง ปรากฏร่างของชายหนุ่มรุ่นพ่อ หน้าตาค่อนข้างใจดี แต่รอยยิ้มมันเหมือนมีเล่ห์นัยอะไรบางอย่าง เขาเข้ามาพร้อมกับเสียงประตูห้องด้านนอกล็อคแน่นหนาอีกครั้ง

เขาเดินเข้ามาในชุดทำงานสุภาพ เพื่อเข้ามานั่งใกล้ๆ กชนันท์ เด็กสาวพยายามถอยห่างหนี มองเขาอย่างระมัดระวัง

“ไม่ต้องกลัวนะ คงจะเป็นครั้งแรก ทำตัวผ่อนคลายนะ...” ชายหนุ่มรุ่นพ่อยิ้มหวานพลางใช้แขนหนึ่งโอบกอดเด็กสาวเอาไว้ อยากจะจับเธอถอดเสื้อผ้าเสียเดี่ยวนี้

“ไม่นะ...อย่าทำอะไรหนูเลย พาหนูกลับบ้านเถอะนะคะ”

“ไม่ได้หรอก ค่าตัวหนูเปิดบริสุทธิ์ เฮียจ่ายเจ๊ไปตั้งสามหมื่น อยู่กับเฮียสามชม.นะ”

“อะไรนะ!!!” เด็กสาวตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทำไมพวกเขาถึงทำกับเธอแบบนี้....

******