Novels by ภูผาสีน้ำเงิน

หลังจากนางสร้อยเงินเดินทางกลับมาถึงบ้าน พบเห็นว่าลูกสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า นั่งเย็บปักถักร้อยอยู่ภายในห้องขอตัวเอง โดยไม่ออกมาด้านนอกตามที่ตนสั่ง นางสร้อยเงินแวะไปเยี่ยมนายปวรุตม์เสียหน่อยว่ากำลังทำงานอยู่หรือเปล่าพบเห็นว่าชายหนุ่มดังกล่าว กำลังนั่งปอกเปลือกมะพร้าว และกำลังผ่าฟืนตามสั่ง เพื่อเป็นเชื้อเพลิงให้นางสร้อยเงิน ทำอาหารมื้อเย็นและเช้าวันถัดไป“ทำงานอยู่รึ ระวังมีดบาดนะ”“ครับ ผมทำงานใกล้จะเสร็จแล้วครับ” ปวรุตม์ยิ้มแย้มก่อนจะตั้งใจทำงานต่อไป แววตาของนางสร้อยเงินมองชายหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ ระหว่างที่ไม่อยู่นางน่าจะพากลิ่นจันทร์ไปด้วย แต่อยากให้ลูกสาวประหลาดใจ เมื่ออีกไม่กี่วันบิดาของเธอจะกลับมาวันเวลาผ่านไปราวอาทิตย์หนึ่ง ปรากฏร่างของชายหนุ่มสูงวัย เดินทางมาถึงบ้านของนางสร้องเงิน ปวรุตม์กำลังขุดดินปลูกต้นไม้อยู่ข้างบ่อน้ำ เขาถอดเสื้อสวมผ้าถุงสีทึบเพียงชิ้นเดียว ปวรุตม์พบเห็นร่างของชายดูดีมีภูมิฐาน เขารู้สึกกลัวขึ้นมาในทันใด หน้าตาก็คล้ายๆ กับกลิ่นจันทร์“ไอ้หนุ่ม... เอ็งเป็นใครมาจากไหน มาอยู่บ้านข้าวะ?” แววตาที่ดุดันมองมายังชายหนุ่มอย่างไม่ไว้ใจ“สวัสดีครับ ผมชื่อ ปวรุตม์ คุณส

หลังจากนั้นเป็นต้นมา... ปวรุตม์จึงเปลี่ยนเสื้อผ้า ทำตัวกลมกลืนกับคนที่บ้านของกลิ่นจันทร์ ช่วยเหลืองานบ้าน และงานสวน ทำให้สร้อยเงินรู้สึกพอใจว่า ชายแปลกหน้าจากกรุงเทพฯ ซึ่งหาบ้านยายแสงดาวไม่เจอ กลายเป็นคนงานคนสวนไปโดยปริยายชายหนุ่มอาศัยอยู่ในเรือนรับรองเล็กๆ อีกแห่งของเขตบ้าน เพราะนางสร้อยเงินไม่ยอมให้อยู่ในบ้านเดียวกับลูกสาว หวังว่าจะไหว้วานผู้ใหญ่บ้าน ช่วยเขียนจดหมายไปบอกสามีในเมืองว่า ช่วยแวะกลับมาบ้าน เรื่องไอ้หนุ่มกรุงเทพฯ มาอาศัยอยู่ในบ้าน“แม่เดินทางปลอดภัย โชคดีนะจ๊ะ” หลังจากที่แอบลักลอบได้เสียกับปวรุตม์ เธอระมัดระวังตัวมิให้มารดารู้ว่า ลูกเสียสาวไปแล้วกับชายแปลกหน้า แต่เขาทำให้กลิ่นจันทร์มีความสุขยามเมื่อได้สวมกอด และบางสิ่งที่ทำให้เธอหลงใหล“แม่จะรีบไปรีบกลับนะ อยู่ดูแลบ้านดีๆ ล่ะ” นางสร้อยเงิน ใช้แรงงานทาสขับเกวียนไปส่งนางที่บ้านผู้ใหญ่ หวังจะขอให้ผู้มีความรู้เขียนจดหมายส่งไปให้สามีทราบเรื่องที่บ้านทีหลังจากนั้นเมื่อไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน กลิ่นจันทร์จึงเดินไปที่เรือนรับรองของปวรุตม์ เพื่อขอมีอะไรด้วยกันเพราะความคิดถึงมากมาย...ชายหนุ่มกำลังรอเวลานี้ที่จะได้อยู่กับกลิ่นจันท

เรือนกายหญิงสาวยืนพิงหลังต้นไม้ใหญ่ บดบังเรือนร่าของเธอและปวรุตม์ให้พ้นสายตาใครอื่น สองแขนหญิงสาวซึ่งกันเอาไว้ระหว่างอกเขาและกายบางได้ลดลง แขนบางทั้งสองโอบกอดตอบรับชายหนุ่มเบื้องหน้าทำให้ปวรุตม์ดีใจเหลือเกินเมื่อเธอยินยอมเขาแล้ว มือของชายหนุ่มทั้งสองจึงทำงานปลดตะขอกางเกง ทำให้แววตาหญิงสาวตกใจว่า นี่เขาจะแก้ผ้าทำไมกันนะ...“ปวรุตม์ คุณจะทำอะไรรึ?” เธอไม่เข้าใจว่า เขากำลังทำอะไรแปลกๆ ออกมา หลังจากบอกรักเธอ ต้องแก้ผ้าด้วยรึ?“ผมอยากได้คุณ ปลดผ้าถุงสิ” เขาบอกให้เธอทำบ้าง หญิงสาวยังรู้สึกสับสนว่า ทำไม แต่ถ้าลองดูก็อาจจะคลายความสงสัยได้บ้างเพียงช่วงล่างเปล่าเปลือยปวรุตม์ไม่เห็นมีที่ร่วมรักใดได้ คิดเสียว่าคงต้องเลือกท่ายืนนอกสถานที่ในป่าลับเช่นนี้เขาโอบอุ้มเธอเอาไว้ใต้สองแขน ทำให้กายบางหญิงสาวลอยสูง ปลายเท้าไม่แตะพื้นและช่วงต้นขาของเธอต้องกางออก เพราะเขาดึงร่างบางเข้าหาชายหนุ่ม เรือนหน้าหญิงสาวตกใจและหน้าแดงก่ำ เธอรู้สึกอายจริงๆ“อย่าตกใจนะ กลิ่นจันทร์... ผมจะทำให้คุณรู้สึกดีเอง” ชายหนุ่มพยายามกระซิบข้างหู มิให้เธอตกใจดิ้นหลุดจากแขนเขา เธอกลัวจนตัวสั่น ระหว่างถูกดึงเข้าหาร่างชายหนุ่ม ต้นข

หลังจากเขาแนะนำตัวเองกับแม่ของกลิ่นจันทร์ เธอชื่อสร้อยเงิน กำลังทำอาหารกับทาสสองคน สีหน้าของเธอไม่ค่อยไว้ใจที่มีผู้ชายแปลกหน้ามาคุยกับลูกสาว“แม่ อย่าไปว่าเขาสิ เขาคงหลงทางมาถึงบ้าน ถามหายายแสงดาว แม่พอจะรู้จักคุณยายแสงดาวไหม” กลิ่นจันทร์ถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม คิดว่าหากช่วยเหลือเขาไปแล้ว เธอกับแม่จะได้บุญ และเขาคงจะไปทำธุระเรื่องครอบครัวได้เสียที“โอ๊ย...อยู่มาตั้งนาน ไม่เคยได้ยินยายชื่อแสงดาวอะไรนั้นเลยนะ พ่อหนุ่มมาจากกรุงเทพฯ ลองไปถามญาติตัวเองใหม่เถอะ... กลับไปได้แล้ว ลูกสาวฉันจะเสียชื่อหมด” นางสร้อยเงินตอบปัด จึงอยากให้ทาสพาเขาออกจากเรือน“ไม่เป็นไรจ้าแม่... ให้ทาสช่วยแม่ทำอาหารเถอะ ฉันจะไปส่งเขาเองจ๊ะ” กลิ่นจันทร์รับอาสาเอง เพราะคิดว่าตนคงเป็นเหตุนำพาเรื่องวุ่นวายเข้าบ้าน คิดเสียว่าแนะนำให้เขาไปคุยกับผู้ใหญ่บ้าน เผื่อจะได้รับความช่วยเหลือที่ดีกว่านี้“ขอโทษนะครับ คุณแม่สร้อยเงิน ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ปวรุตม์รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้พบญาติหรือแม่ ทุกคนหายไปไหนหมด อีกทั้งทุกๆ คนที่นี่ใส่ชุดสมัยร.๕ทั้งนั้น เขามาหลงอยู่บ้านใครกันเนี่ย... ชายหนุ่มแอบคิด******กลิ่นจันทร์พาเขาเดินออกจากบร

รุ่งเช้าท่ามกลางเสียงโวกเวกโวยวาย ผู้คนเดินไปมา สลับวิ่งจนพื้นไม้ภายในบ้านสั่นสะเทือน ปวรุตม์รู้สึกว่าถูกรบกวนจากการนอนแสนสบาย จึงลืมตาปรือตื่น หันมองว่าร่างของแม่ข้างๆ หายไป คงจะสมทบกับญาติ ซึ่งกำลังทำอะไรสักอย่าง“เร็วๆ เข้า!!! อุ้มคุณแม่ขึ้นรถ!!!” เสียงของผู้หลักผู้ใหญ่กำลังวุ่นวาย กับการนำร่างของคุณยายซึ่งเริ่มหายใจช้าลง หลับตาโดยไม่มีการตอบสนอง ครอบครัวญาติฝ่ายแม่ตกใจมากพวกเขาพาร่างของคุณยายขึ้นรถ ออกตัวจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว รวมไปถึงญาติทุกๆ ต่างคนกลับไปที่รถของตัวเอง ต่างขับรถแห่ไปทีละคันจนหมดบ้าน...เหลือไว้เพียงเขายังยืนงงอยู่ภายในบ้านคนเดียว“ไปกันหมดเลย” ปวรุตม์ไม่อาจจะพูดถามใคร ในช่วงเวลาอันฉุกละหุกได้เลย ว่าเขาควรทำตัวอย่างไร พ่อแม่เขาค่อนข้างวุ่นวายกับการพาร่างของคุณยายขึ้นรถ และรีบพาไปร.พ. ในขณะที่ญาติๆ คนอื่นๆ ต่างแยกย้ายขับรถตามไป“กลิ่นจันทร์ไปกับเขาด้วยหรือเปล่านะ?” ปวรุตม์ยังคงนึกถึงสาวเมื่อคืนนี้ หากไม่อยู่ในพุ่มไม้มืด เขาอาจจะจำหน้าเธอได้ชัดกว่านี้ ตะวันในเช้านี้ทอแสงนวลแผ่วเบา แต่ท้องเขานี่สิ ร้องออกมาอย่างหิวโหย ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเหลืออะไรใหเขากินได้บ้าง******ช

ในความเงียบภายในรถยนต์ ระหว่างเดินทางออกมาตจว. นอกเขตเมือง สู่ชนบทในท้องนา ภาพบรรยากาศของตึกราบ้านช่องหายไปจากสายตาของชายหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งเป็นคนหนุ่มสมัยใหม่ อาศัยอยู่ในเมืองเขาจำใจต้องเดินทางมากับพ่อแม่ เพื่อไปบ้านของยายแสงดาวซึ่งอยู่ตจว. เขาเบื่อมากกับการไปอยู่บ้านนอก โบราณ คนแก่หัวเก่าๆ ซึ่งมันไม่มีอะไรน่าสนใจสำหรับเขาเลยปวรุตม์ (ปะ-วะ-รุด) หยิบมือถือสมาร์ทโฟนขึ้นมาเพื่อแชทกับเพื่อน และนัดกันว่ากลับบ้านจากญาติแล้ว จะไปดื่มเหล้าเที่ยวผับ ควงสาวมาฟันให้สนุกแก้เบื่อเสียเลย เขายิ้มเงียบๆ โดยมิให้พ่อซึ่งกำลังขับรถหันมาดุได้อีกแม่ของเขานั่งอยู่หน้ารถ กำลังชี้ทางบอกไปทางคุณยาย คือคุณแม่ของเธอค่อนข้างมีอายุมากแล้ว พวกเขาทั้งครอบครัวถูกเรียกให้มาบ้านญาติตจว. เพื่อให้มารับทราบว่า คุณยายใกล้จะไปสบายดีแล้ว ญาติคนอื่นๆ เรียกพ่อแม่และปวรุตม์ ให้มาดูใจกันครั้งท้าย ก่อนคุณยายจะเสีย“ทำตัวดีๆ นะแกไอ้รุตม์ เดี๋ยวจะไม่ได้รับมรดกกันพอดี” คุณพ่อของเขา เป็นลูกเขยของญาติข้างแม่ ชายหนุ่มอายุราวยี่สิบสองปี ทำตัวสงบเสงี่ยมเจียมตัวเรียบร้อย อย่างน้อยเขาอยากจะกลับเมือง มากกว่านอนค้างอยู่บ้านนอกตจว.แบบนี้

ดอกไม้ช่อสวยจากมือเจ้าสาวลอยละลิ่ว ท่ามกลางหญิงสาวหลายคนตั้งหน้าตั้งตารอคอยรับดอกไม้ ธีมเพื่อนเจ้าสาวและผู้มาร่วมงาน กำลังยื้อแย่งดอกไม้กันเอาเป็นเอาตาย จนหลุดมือลอยไปตกอยู่กลางโต๊ะอาหารแววตาทุกๆ คนหันมาเป็นทางเดียว เมื่อดอกไม้ช่อนั้นอยู่ในมือเมย์ ซึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะ...“พี่เมย์โชคดีจังเลยนะคะ จะได้เป็นเจ้าสาวคนต่อไป” ฤดีแย่งไมค์โครโฟนแล้วกล่าวประกาศแทน... ทุกๆ คน ต่างร่วมกันปรบมือแล้วยินดีให้แก่ผู้โชคดี“ดีจังเลยนะ” เมย์หยิบดอกไม้ไว้ในมือ แล้วหันไปยิ้มกับอุเทน... สักพักเหมือนโลกจะหมุนคว้าง ท้องฟ้าถล่มลงดิน แววตาของเมย์ปิดลง และพบกับความมืดฉับพลัน...******หญิงสาวรู้สึกตัวอีกครั้ง ก็รู้ว่าตัวเองมาอยู่ในร.พ.... เมย์เห็นตัวเองมีสายน้ำเกลือ และชุดคนไข้ในห้องพักพิเศษ อุเทนลืมตาตื่นพบเมย์ฟื้นแล้ว เขาดีใจเหลือเกินเมื่อเมย์รู้สึกตัว“เกิดอะไรขึ้นกับพี่?” หญิงสาวไม่รู้ว่าตัวเองป่วยเป็นอะไรกันแน่ ในขณะที่กำลังมีความสุข รับดอกไม้เจ้าสาว อยู่ในงานแต่งงานของฤดี“พี่เมย์ครับ... พี่ป่วยมาก และจะต้องรักษาตัวนะครับ” อุเทนไม่รู้จะบอกเมย์ยังไงดี หลังจากรีบอุ้มเธอมาด้วยรถของใครสักคนที่พร้อมจะช่วยเหลือ

เมย์แต่งตัวสุภาพเรียบร้อย ในชุดเดรสสีชมพูอ่อน ปลายกระโปรงบานย้วย รับกับรองเท้าส้นสูงสีชมบานเย็น แต่งหน้าหวานไม่จัดเหมือนตอนทำงานในบริษัท รวบผมสุภาพติดกิ๊บดอกไม้สีขาว เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปร่วมงานแต่งงานของฤดี ตามสถานที่ๆ เชิญเมย์กับอุเทนไปร่วมงานแต่ง“เสร็จหรือยังครับ พี่เมย์” อุเทนนั่งรอบนโซฟาภายในห้อง กำลังแชทคุยกับกระตั้วให้ไปร่วมงานแต่งงานของฤดีและฤทธิ์ ซึ่งกระตั้วก็ยินดีที่จะรีบเดินทางไปพบรุ่นน้อง“เสร็จแล้วจ้า” เมย์เดินย่างเท้ามาอย่างสง่าผ่าเผย แววตาของอุเทนหันไปมองเมย์ ถึงกับทำให้ตะลึงพูดอ้ำอึ้งไม่ถูก วันนี้เธอสวยหวานน่าสวมกอด เสียจนไม่อยากจะออกไปงานแต่งงานของฤดีแทน...“เป็นอะไร อ้าปากค้างเชียว” เมย์ยิ้มหวานก่อนจะเริ่มฉุดชายหนุ่มให้ลุกขึ้นจากโซฟา แล้วควงแขนเดินทางไปพร้อมกัน“ผมอยากจะเป็นคนถอดเสื้อผ้าพี่แทนจะไปงานแต่งเสียแล้วสิ” อุเทนตอบน้ำเสียงหวานอย่างภูมิใจ เมื่อเขาเลือกเธอเป็นแฟน เพื่อใช้ชีวิตร่วมกัน“ไปได้แล้ว!” เมย์ปัดคำเชิญชวนแบบนั้น เพราะถึงอย่างไร ยังมีเวลาอีกมากมาย สำหรับเธอและเขาในเวลาแบบนั้น******ภายในงานแต่งงาน ซึ่งเป็นโรงแรมจัดเลี้ยงยามบ่าย งานเลี้ยงจะเริ่มตอนเย

ฤดี นั่งเศร้ามาสองอาทิตย์ อยู่ภายในสถานที่เขตสถานทูตไทย ไม่สามารถออกไปไหนมาไหน ตามอำเภอใจเพียงลำพังได้ จนกว่าพ่อแม่ของเธอจะยินยอมให้เดินทาง หรือติดตามพร้อมเพรียงกันหญิงสาวนั่งเศร้า พลางเปิดหน้าเฟสบุ๊คในมือถือสมาร์ทโฟน เห็นกระตั้วโพสเกี่ยวกับปัญหาบริษัทภายใน ต้องหยุดกลางคัน พร้อมๆ กับปัญหากับพนักงานใหม่ ในขณะเดียวกันหน้าเฟสบุ๊คของพี่เมย์ กำลังมีความสุขกับอุเทน...“ทำไมเราไม่มีเหมือนพี่เมย์นะ” ฤดีถอดถอนหายใจ แววตาฉายความเศร้า แล้วกดปุ่มปิดหน้าจออย่างเบื่อหน่าย“ได้เวลาแล้วนะ ไปกันเถอะ” แม่ของฤดีเดินมาเรียกให้ตามออกไป เธอจึงเตรียมตัวออกไปกับครอบครัว เพื่อนัดดูตัวครั้งนี้อุตส่าห์เดินทางมาถึงซานฟรานซิสโก ถูกเก็บตัวอยู่ถึงสองอาทิตย์ ได้แต่รออยู่ภายในเคหะสถาน ไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าจะต้องถูกจับไปหมั้นหมาย แต่งงานกับชายใด นอกจากความเงียบเหงา อารมณ์เปล่าเปลี่ยว เคว้งคว้างนี้ ฤดีคิดถึงความรู้สึกดีๆ ที่เคยทำกับฤทธิ์...ตัวรถยนต์ขับเคลื่อนพาครอบครัวฤดี เดินทางไปยังจุดนัดพบ ฤดีไม่อาจรู้ได้ว่า ตอนนี้กำลังจะเดินทางไปไหน พบกับครอบครัวใคร แล้วจะต้องแต่งงานกับชายใด หรือพวกเขาจะให้แต่งงานกับชาวต่างชาติ

ความเสียวซ่านปรนเปรอมิรู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่หยุดพัก ต่างสลับเปลี่ยนท่า กระชับแน่นยามเมื่อสอดใส่ ความต้องการมากมาย เป็นสิ่งเดียวที่เปิ้ลกับต้น ต้องการร่วมทะเยอทะยาน สู่ความต้องการแห่งรสรักจากกิจกามยามนี้กายบางสั่นไหว เมื่อถูกลุกล้ำล่วงลึก กระหน่ำสะโพกกดลงเน้นๆ แทบจุกอัดแน่น เสียงหอบหายใจเปิ้ล ดังเป็นพักๆ กับลีลาบนเรือนกายชาย หนุ่มใหญ่นอนแอ่นสะโพกขึ้น เพื่อให้แก่นกลางกาย ยืดตัวลึกเข้าไปได้สะดวกกว่านี้“น้องเปิ้ล... พี่ยังไม่ได้ใส่ถุงยาง...” ต้นเกรงว่าอาจจะไม่เป็นผลดี สำหรับเปิ้ล เขาไม่พร้อมเรื่องนี้ มันเคยเกิดขึ้นกับเขา จึงทำให้ความสัมพันธ์กับเมย์ต้องพังลง... เพราะเมียเก่ามาตามเขากลับไปเลี้ยงลูก...“ช่างมันเถอะค่ะ พี่ต้น... เปิ้ลต้องการแบบนี้...” หญิงสาวยังคงขยับขึ้นลงบนกายหนุ่ม เธอต้องการมัน ต้องการอีก ครั้งแล้วครั้งเล่า อิ่มเอมกับอารมณ์ถูกกระตุ้นอยู่ภายใน ช่างรู้สึกดีเหลือเกิน“พี่จะทนไม่ไหวแล้ว...” ต้นรู้สึกว่ามันกำลังจะระเบิดเข้าไปในภายเปิ้ลอีกครั้ง เขาหวั่นว่ามันจะทำให้เปิ้ลต้องท้อง หญิงสาวหน้าหวานอ่อนเยาว์มิได้ลดแรงกระแทกลงเลย จนกระทั่งชายหนุ่มต้องตัวสั่นเกร็งเรือนร่างหญิงสาวสั่

ใจหญิงสาวกระวนกระวาย หลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดของต้น แฟนเก่ามาตามตื้อเมย์ให้อุเทนรู้ เขาจะช่วยเหลือเธอเรื่องนี้ได้รึ เธอไม่อาจแน่ใจ แววตาสั่นกระตุกลดต่ำเล็กน้อยในขณะที่หญิงสาว กำลังมองพื้นกระเบื้องในห้างดัง แลปลายเท้าเดินวกไปวนมา อยู่ระหว่างร้านอาหารใหญ่ เพื่อนัดมิตติ้งกัน เธอโทรศัพท์ไปนัดต้น หลังจากตกลงกับอุเทนแล้วว่า จะลองทำตามไอเดียเขา...“พี่เมย์ครับ ขอแนะนำให้รู้จักเพื่อนสมัยเรียนปวช. นี่ –เปิ้ล- ครับ” อุเทนแต่งตัวเรียบร้อยเหมือนเคย แต่เพื่อนสาวนี่สิ ทำให้เมย์หันมองราวกับไม่ไว้ใจ ทั้งอ่อนวัยเยาว์ ทั้งสวยใส ผิวพรรณนวลสว่าง หน้าอ่อนราวกับเด็กม.ปลาย ยิ้มแย้มน่ารักน่าคบหา เมย์รู้สึกว่า จะเป็นแฟนเก่าอุเทนหรือเปล่า?“เพื่อนจริงๆ หรอ?” น้ำเสียงไม่น่าเชื่อใจ หลุดถามอุเทนด้วยความกังวล“นึกแล้วว่าพี่เมย์ต้องระแวง...” อุเทนเลิกตาสูงหันตัวเหลียวหลัง สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงแบบ เกรงว่าความในจะแตกกว่านี้ ถ้าเมย์บอกเลิกกับเขา... มีหวังต้องตายอยู่ในรังเจ้านายสาว เน่าอยู่ในดงกามร้านขายบริการชายแน่ๆ“พี่เมย์คะ เปิ้ลมีอะไรจะบอกค่ะ” หญิงสาวยิ้มแย้ม พลางล้วงมือในกระเป๋าสะพายส่วนตัว เป็นอัลบั้มภาพ Befo

ระหว่างง่วนหนักวกวน กับการดูดกลืนจ้าวโลกบวมพอง ผ่านศึกหนักในชม.ที่สี่ หญิงสาวไม่รู้สึกจักอิ่มหรือเหน็ดเหนื่อย นอกจากความโหยหาความต้องการจะถูกสอดใส่ ร่วมเพศตลอดคืนนี้ เพราะเธอจ่ายหนักและจ่ายแพงเลขหกหลักเพื่อได้นอนกับอุเทนให้สมอยาก ตั้งแต่สมัยเรียนได้เฝ้าแต่มองอยู่ห่างๆ เก็บกดและอัดอั้นกับความต้องการที่ทำให้เซื่องซึม คืนนี้ช่างเป็นสวรรค์บันดาลสำหรับเธอโดยแท้ ไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบเขาในคืนวาน จวบจนคืนนี้ มีเพียงเขา สร้างความสุขสันต์ผ่านกิจกามในยามนี้ชายหนุ่มนอนราบหงาย ส่งลิ้นตนผ่านถ้ำสวาทชมพู รสหวานละมุน แม้จะอัดกระแทกหลายยก บดเบียดจนน้ำทะลัก เรียวนิ้วชายหนุ่มสอดใส่ พร้อมใช้ลิ้นกระตุกเม็ดยอดจนหญิงสาวกายสั่น เขาพึงใจเหลือเกิน เหมือนได้ของเล่นชิ้นใหม่ แกะกล่องจ้าวโลกแข็งขันเต่งตึง ยืดยาวพร้อมรบมาแล้วอีกครา เปิ้ลตั้งใจจะลุกขึ้นคร่อมทับเอ็นเขา อุเทนบอกให้เธอหันหลัง แล้วนั่งขย่ม อยากชื่นชมเรียวหลังแผ่นงาม จากเมื่อก่อนเคยเจอกำแพงดำเหม็นๆ เพราะเธอเคยอ้วน แต่วันนี้เขาได้พบกับความงามของนางฟ้าร่างเปลือย กำลังเสพสมกับเขาอย่างเมามันไม่เลิก“มึงทำกูเสียวมาก โคตรแข็งเลย” หญิงสาวกรีดร้องบ่นคร่ำครวญ ร

เอลีสหมดสติมาตลอดทาง เธอไม่รู้ว่ามาจากทางไหน มาไกลแค่ไหนจากหมู่บ้านที่เป็นบ้านของเธอเด็กน้อยฟื้นมาก็พบว่า ตัวเองอยู่มัดเป็นหนอน ห้อยพาดไหล่ของคนเถื่อนคนหนึ่งเอาไว้ เด็กน้อยหวาดกลัวมาก ไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ หลังจากคนเถื่อนแปลกหน้าพวกนี้ ล่อลวงเธอไปข่มขืนแล้ว ยังจะพาไปไหนอีกก็ไม่รู้…"ปล่อยหนูไปเถอะนะจ๊ะ หนูกลัวแล้ว หนูสัญญาจะไม่บอกใคร ได้โปรดเถอะ… ปล่อยหนูไปเถอะ…" เอลีสค่อยๆ อ้าปากพูด เพราะรู้สึกขากรรไกรกรามค้างไปหน่อย มันตึงๆ หนืดๆ จนพูดได้ไม่ถนัดนัก"เราต้องสูญเสียหมาดีๆ ไปตัวนึง ดังนั้นเด็กน้อย… เราจะพาหนูไปบ้านใหม่นะ" เจเดนบอกด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขาคงจะต้องไปหาลูกหมาป่าตัวใหม่มาเลี้ยงให้เชื่อง แทนที่เมอร์เรสที่ต้องถูกฆ่าตาย เพราะพวกเขาแค่อยากได้เด็กมาเป็นเครื่องระบายอารมณ์แทน"ไม่เอานะ หนูจะกลับบ้าน!!!" เอลีสอยากจะดิ้นรนหาทางหนี แต่เธอไม่อาจทำได้เพราะว่า ตอนนี้ได้มาถึงสถานที่ใหม่ คือหมู่บ้านของพวกคนเถื่อน…******เจเดนกับเวอร์ดัล กำลังคุยกับผู้คนในหมู่บ้าน ถึงการนำเด็กมนุษย์ผู้หญิงเข้ามาในเผ่า ทำให้สีหน้าของหัวหน้าเผ่าที่น่าเกรงขาม ต้องหันมองเธอครั้งแล้วครั้งเล่า กับอีกสา

เอลีสต้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อเธอเดินทางมาถึงบ้านคุณยาย ประตูบ้านปิดสนิท แต่ไม่มีทีท่าว่า คุณยายจะเปิดประตูบ้านเลย เด็กน้อยหันไปถามพลางๆ"ทำไมคุณยายไม่เปิดบ้านคะ?""ยายว่าจะเข้าหลังบ้านน่ะ ยายลืมกุญแจ" เจเดนบอก มันเป็นทางเดียวที่พวกเขาจะเข้าบ้านยายได้ เพราะกลอนมันเสียหนูน้อยหมวกขาวจึงเดินไปกับคุณยายในชุดสีน้ำตาล เพื่อเข้าบ้านด้านหลัง แต่เมื่อเธอไม่ทันระวัง ก็ต้องตกใจเมื่อมีหมาป่าตัวนึง กระโดดออกมา กัดเข้าที่เสื้อคลุมของเธอ จนหลุดออกจากตัว"หมาป่า!!! คุณยายคะ ระวังหมาป่าด้วยนะคะ" เอลีสตกใจมาก ร้องตะโกนลั่นบ้าน หวังว่าคุณยายจะช่วยเหลือเธอทัน"หมาของยายเองจ้า… หนูน้อยหมวกขาว…" เจเดนเผยตัวออกมา ถอดชุดคลุมสีน้ำตาลออก ปรากฏร่างของคนเถื่อนสองคนออกมาตรงหน้าเเธอ"พวกท่านสองคน… ที่เราเคยเจอกันระหว่างหลายวันก่อน…" เอลีสเริ่มมือสั่น หวั่นกลัว ตอนนี้มีแค่เธอเพียงลำพังกับชายแปลกหน้าสองคนหมาป่าซึ่งกระโจนออกมากัดเสื้อคลุมสีขาวเธอหลุดไป มันคาบราวกับเป็นของโปรดอันโอชะ พลางวิ่งเข้าบ้านทางประตูหลัง ลับหายภายในบ้านคนเถื่อนสองคนเริ่มเดินเข้าไปหาหนูน้อยตัวเล็ก เพื่อหวังจะได้กินอะไรบ้าง ให้ตกถึงท้อง หลัง

หลังจากเวอร์ดัลกับเจเดน ได้อาหารจากคุณยาย ด้วยน้ำเห็ดโคนแลกอาหารมา พวกเขาได้อาหารจำนวนมาก เพื่อนำกลับไปยังหมู่บ้านคนเถื่อน ในเวลานั้นเองที่คนเถื่อนสองคนกับหมาป่าอีกหนึ่งตัว ไม่ได้เข้ามาในเขตมนุษย์เป็นเวลาอาทิตย์หนึ่งเนื่องจากหัวหน้าเผ่าเห็นว่า เวอร์ดัลกับเจเดนได้อาหารของพวกมนุษย์มา เขาจึงไม่อนุญาตให้เวอร์ดัลกับเจเดนออกไปหาอาหารอีกนานพอสมควร ทำให้พวกเขาทั้งสองคน ห่างหายจากคุณยาย และเริ่มมีความคิดถึงเด็กน้อยในชุดคลุมสีขาวแทนสายตาของเวอร์ดัลมองดูสาวคนเถื่อนในหมู่บ้านเดียวกัน พวกเธอเป็นเครื่องระบายของผู้คนในบ้านเดียวกันอย่างเริงร่า อีกทั้งเจเดนยังได้ยินเสียงครวญครางของ หญิงสาวในหมู่บ้านเดียวกัน กำลังสุขสมกับชายเถื่อนอีกหลายคน หลายคู่แต่สำหรับพวกเขาสองคน ไม่มีอะไรจะไปแลกกับพวกนางเหล่านั้น จึงทำได้เพียงแค่นั่งกลัดมันเกิดอารมณ์ ใช้มือหนากอบกำรูดคลึงเห็ดโคนใหญ่ของตนประคับประคองอารมณ์ไป"เราจะแอบออกไปบ้านหญิงคนนั้น เพื่อไปแลกอาหารอีกดีมั๊ย?ข้าหิวมาก…" เวอร์ดัลแอบปรึกษากับเจเดน เพราะตอนนี้เขาหิวอาหารจนกลัดมัน แทบหน้าดำหน้าแดงมาก มือหนารูดชักว่าวเห็ดโคนตนเองจนมันยืดยาว ใหญ่ยกลำ แข็งจนเส้นเลือ

เวอร์ดัลรีบสาวเท้าไปกับเจเดน พร้อมด้วยเมอร์เรส หมาป่าที่เลี้ยงไว้ มุ่งหน้าไปยังบ้านของคุณยายอย่างไม่รีรอคนเถื่อนสองคน ออกจากหมู่บ้านเหมือนกับทุกๆ วัน เพื่อไปหาอาหาร พวกเขาสองคนตั้งใจมาหาอาหารที่บ้านคุณยายแคทเธอรีนเช่นเดิม เพราะพืชผักผลไม้ที่นางปลูกเอาไว้ เป็นผลผลิตที่ดีมาก"ครั้งนี้เราจะเอาผู้หญิงกลับไปให้หัวหน้าเผ่าดูมั๊ย แล้วบอกว่า พวกเราเอาไปเป็นทาสของเราเองล่ะ?" เวอร์ดัลคุยปรึกษากับเจเดน ระหว่างเดินทางไปด้วยกัน และก็ใกล้จะถึงบ้านคุณยายแล้ว"หัวหน้าเผ่าต้องกินนางแน่ๆ ท่าทางจะหิวมากกว่าอยากได้ทาสนะ" เจเดนเดาว่า เขาน่าจะเก็บเธอไว้ที่บ้านเดิมแหละ แล้วพวกเขามาเอาอาหาร และเอาเธอมันๆ แบบนี้น่าจะเก็บไว้กินได้นานกว่า เอาไปที่หมู่บ้าน"แล้วเด็กที่พวกเราเจอล่ะ?" เวอร์ดัลถามถึงหนูน้อยหมวกขาว ซึ่งทำให้พวกเขาติดตามไปถึงบ้านผู้หญิง มีสวนผัก เด็กคนนั้นน่าจะมีความเกี่ยวข้องกันกับผู้หญิงที่พวกเขาลากมาข่มขืนในป่าก็ได้"ถ้าเราเอาเด็กกลับหมู่บ้านไป หัวหน้าเผ่าจะต้องจัดนางแน่นอน และอาจจะยอมให้อยู่ในหมู่บ้านเราก็ได้นะ ยังไงเสีย หัวหน้าเผ่าก็ต้องเอากับเด็กผู้หญิงทุกๆ คนอยู่แล้ว เพื่อให้อยู่ในหมู่บ้านได้

คุณยายแคทเธอรีนเริ่มตั้งตัวใหม่ เธอคิดว่าที่มีคนป่าเข้ามาในเขตบ้านเธอได้ คงเป็นเพราะพืชผักผลไม้ในบ้านแน่ๆ ที่มันกำลังสุกงม และกลิ่นของมันคงไปเตะจมูกคนเถื่อนเข้าพวกมันจึงเข้ามาลักเล็กขโมยอาหารในบ้านเธอยังไม่พอ ยังจะขโมยความสงบสุขของเธออีกต่างหาก แถมยังจะ… แคทเธอรีนกัดฟันขบเคี้ยวแน่น ว่าโดนพวกมันรุมข่มขืนทั้งปากและสังวาสหนักแค่ไหนในใจแอบยอมรับความสุขที่พวกมันประเคนมาให้ ทั้งอัดแน่นเพลิดเพลิน เสียววูบวาบมาก อย่างที่ไม่ได้เป็นแบบนี้มานานแล้ว ตั้งแต่สามีของคุณยายเสียชีวิตไปนาน เธอก็ไม่มีชายอื่นมาเป็นคนคู่ใจเคียงข้างอีกเลย…ครานี้… คุณยายคิดว่าจะต้องเตรียมรับมือพวกมันอีก เพราะหากพวกมันมาถึงบ้านคุณยายได้ครั้งแรก ครั้งต่อไปพวกมันอาจจะมาอีกแน่ๆ และเธอไม่แน่ใจว่า พวกมันจะมาแค่สองคน หรือมากกว่านั้นคุณยายยังไม่อยากให้หลานสาว ซึ่งกำลังเดินทางมาหา ได้รับอันตรายไปด้วย แต่คุณยายก็ไม่กล้าบอกอยู่ดี เกรงว่าจะกลัวจนทำอะไรไม่ถูก คุณยายแคทเธอรีนคิดว่า เธอควรจะจัดการกับพวกมันเองจะดีกว่า… ลึกๆ ในใจคุณยายก็อยากจะโดนพวกมันจัดการแบบเมื่อวาน อย่างเร้าใจอีกเหมือนกัน******วันนี้คุณยายจัดการเก็บผักผลไม้ภายในบ้

ร่างบางยังคงสั่นเสียว ไปกับการเคลื่อนไหวของโทมัสอยู่เนืองๆ ความอึดอัดคับในช่องท้อง ยังคงกระตุ้นอัดแน่นจุกใน ทุกๆ แรงสวมกอดจากคนที่สนิทกัน เวลานี้เขาสู่ขอเธอกับพ่อแม่ของเอลีสไปแล้ว ทำให้เขาสามารถครอบครองเธอได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะถึงวัยดรุณีแรกแย้มจะแตกสาวมือบางกอบกำผ้าห่มแน่นพลางบิดกายเล็กบาง สั่นไหวไปมาในความฝัน มันช่างแสนหอมหวานล้ำ เกินกว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมา แต่แล้ว… ความฝันของเธอระหว่างสวมกอดกับโทมัส กำลังจะจางลง เมื่อกลิ่นหอมของอาหารเช้า กำลังปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์หลับใหลนิทราอันแสนหวาน…"เอลีส… ตื่นมาทานข้าวเช้าเถอะจ้า…!!!" ลีแอนตะโกนเรียกลูกสาวให้ลงมาเหมือนกับทุกๆ วัน เพียงแต่วันนี้เอลีสลงมาช้ากว่าปกติ เพราะเธอรู้เรื่องเมื่อวานอยู่แล้ว เธอกับพาร์เซลจงใจให้โทมัสอยู่กับเอลีส เพื่อสานสัมพันธ์ครอบครัวให้แน่นแฟ้นมากขึ้น"ค่าาาาา" เอลีสค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอยังรู้สึกถึงความเจ็บปวดระบมหน้าท้อง และเรือนขาทั้งสองข้าง ปวดเมื่อยไปหมด การมีความสัมพันธ์ความรักครั้งแรกมันเป็นแบบนี้เองรึ******เอลีสลงจากบนห้องนอนตามปกติ เพื่อมาพบลีแอนยามเช้า พาร์เซลออกไปตัดฟืนกับพรรคพวกเช่นเดิม หา