ใบไม้ - จุดเริ่มต้นและจุดจบ 2

ฉันหันกลับไปที่จอไอแมคข้าง ๆ แล้วเซิร์ชหาไฟลท์บินในไฟลท์เลด้า ถ้าให้ฉันแฮกระบบเช็ครูทบินฉันคงโดนตำรวจอาชญากรรมทางเทคโนโลยีมาเผาหัวถึงบริษัท ฉะนั้น ดูง่าย ๆไปก่อนละกัน ถึงจะอยากได้เขามาก แต่ฉันไม่ควรลงทุนจนเกินงาม

              โชคดีที่ทุกครั้งที่ต้นไม้บิน มันจะส่งไลน์บอกไว้ในกลุ่มครอบครัว และแน่นอนสองคนนี้ชอบเลือกรูทบินด้วยกัน ถ้าต้นไม้ไม่เคยควงสาวให้ฉันเห็นบ้าง ฉันคงหึงไปชกหน้าน้องตัวเองแล้วล่ะ

              ผู้ชายของฉันใครอย่าแตะ

              หลังจากที่ฉันได้ไฟลท์ที่เขาบิน ฉันก็จัดการเซิร์ช Flightradar ทันที ตอนนี้เขาอยู่น่านฟ้าไหน เมื่อไหร่จะแลนดิ้งที่ไทย? จนข้อมูลที่ฉันเซิร์ชไว้แสดงขึ้น!

              อีกไม่กี่นาทีเขาก็แลนด์แล้ว! ทำไมกูไม่ทำอะไรให้เร็วกว่านี้วะ มัวสนทนาเรื่องไร้สาระกับเจ๊ปลายฟ้าอยู่ได้!

              ฉันรีบลุกขึ้นคว้าเอากระเป๋าสะพาย และใส่รองเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปที่ลานจอดรถทันที  

              ฉันเหยียบมิดคันเร่งออกจากบริษัท ตรงไปสนามบินสุวรรณภูมิ ก่อนที่จะปาดซ้ายปาดขวาแซงทุกคัน แต่ไม่ลืมที่จะตั้งแจ้งเตือนในโทรศัพท์ ถึงไฟลท์ที่เขาขับไว้ เมื่อล้อแตะพื้นเครื่องจอดสนิทเมื่อไหร่

              ‘ตึ้ง’ เสียงแจ้งเตือนแบบนี้จะดังเตือนฉันทันที ดังแล้วทไคล์ถึงแล้ว รีบสิวะ!

              ระหว่างจอดรอไฟแดง ฉันก็รีบส่งไลน์บอกต้นไม้คร่าว ๆ ว่าจะไปรับ มันตอบว่าอะไรฉันก็ไม่ทันอ่าน รีบบึ่งออกมาก่อน ตอนนี้ฉันลุ้นมาก... ลุ้นว่าไคล์จะอยู่รอกับต้นไม้รึป่าว ฉันอยากเจอเขา แค่เจอก็ยังดี

              ‘เอี๊ยด’

              “ตรงนี้จอดไม่ได้นะครับ!” อะไรอีกวะ! ยามวิ่งมาเคาะกระจกรถสปอร์ตฉันทันทีที่รถฉันจอดเทียบประตูทางออกหนึ่ง ฉันรู้น่า... ว่าช่องจอดนี้เป็นที่จอดรถตู้รับส่งลูกเรือ

              แล้วไง กูก็มารับ กูไม่สน!

              ‘ฟรืด’ ฉันเลื่อนกระจกรถลง และถอดแว่นกันแดดออกมองหน้ายาม

              “มารับผัว ผัวเป็นกัปตัน”

              “เอ่อ...” ยามคนนั้นมองฉันเลิ่กลัก

              “มีอะไรจะพูดอีกไหม? ขอจอดแป๊บนะ” เมื่อยามอึกอัก ฉันก็สวมแว่นกันแดดราคาแพงกลับเหมือนเดิม ก่อนที่จะเลื่อนกระจกปิด และเปิดไฟกะพริบไว้

              ‘ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก’ ฉันนั่งมองประตูทางออกพร้อมกับนิ้วชี้ ที่วางตรงพวงมาลัย ก่อนจะกระดิกตามจังหวะสัญญานไฟ ที่ตัวเองเปิดไว้ตามจังหวะ

              ออกมาสักทีสิวะ! นับควายในฝูงอยู่รึไง ฉันจอดรถตรงนี้จะสิบห้านาทีแล้วนะเว้ย ตอนนี้ยามเริ่มมองหน้าแล้วด้วย!

              ฉันตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ และลงไปยืนพิงรถ พร้อมกับมือสองข้างที่กอดอก และเสียงถอนหายใจยาว ๆ

              จนฉันได้ยืนเสียงคนคุยกันเจี้ยวจ้าว มองไปก็เป็นกลุ่มลูกเรือแอร์โฮสเตสสาวและกัปตัน ที่เดินหัวเราะกันออกมา ใช่แล้วล่ะ ไคล์กับต้นไม้ และไคล์กำลังหัวเราะกับแอร์คนนึง ที่หน้าเหมือนหมาไน

              อิดอก... ทำไมแกต้องหัวเราะและทำตัวสนิทสนมกับไคล์

              “เจ๊ ผมบอกในไลน์แล้วนี่ว่ามีรถไปส่ง มารับทำไม” พอต้นไม้หันมาเห็นฉันมันก็ถามทันที แต่ไคล์ที่หัวเราะคิกคักกับอิผีนั่น เขากลับเงียบและมองฉัน

              เมื่อไหร่กูจะได้เป็นเมียมึงเนี่ย กูจะเอาน้ำร้อนมาราดฆ่าเชื้อโรคแถวนี้ให้หมด ดูสิ พอก้าวออกจากประตูสนามบิน ยัยแอร์นั่นก็ควงแขนไคล์เชิดหน้า! เชิดจนหน้าจะถึงหลังคาแล้ว

              ยังจะมองหน้ากูอีก กูตบนะ!

              “เจ๊ ผมถามเจ๊อยู่นะ” ฉันถอนหายใจยาว ๆ และถอดแว่นกันแดดมองต้นไม้

              “ผ่านมาพอดี พ่อให้มารับ” และไคล์ก็จับมือแอร์คนนั้นออกจากแขน แล้วหันมายิ้มให้ฉันแทน

              “สวัสดีครับป้า... สบายดีนะ” แอร์สาวเงยหน้ามองเขาสลับกับฉัน นางคงสงสัยว่าทำไมไคล์ถึงแกะมือนางออก ก็กูเมียหลวงไง มึงไม่เก็ทเหรอ?

              แต่นางดันฉีกยิ้มให้ฉัน แล้วพูดว่า...

              “สวัสดีค่ะคุณป้า ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ หนูสายไหม” ฉันมองไคล์แว๊บนึง แล้วหันหน้าไปทางอื่นอย่างรำคาญ

              “ป้าพ่อมึงสิ” แต่ต้นไม้คงได้ยินชัดแจ๋ว มันรีบเดินมาข้าง ๆ ฉัน และจับแขนฉันทันที

              “เจ๊... กลับเถอะจอดรถนาน เกะกะ” ฉันพยักหน้าเบา ๆ แล้วเดินไปตอบไคล์ ก่อนขึ้นรถ

              “ฉันสบายดี... นายคงสบายดีนะ”

              “ครับ... ขับรถดี ๆ นะ” เท้าที่ก้าวหยุดชะงักแป๊บนึง แต่ฉันก็รีบเดินอ้อมไปขึ้นรถ แอบมองเขาผ่านกระจกแทน

              มึงควงกันแบบนี้ มึงคงกินกันที่ญี่ปุ่นมาแล้ว ฉันมองไคล์ที่ยืนล้วงกระเป๋ารอรถมารับ พร้อมกับกำพวงมาลัยแน่น จนต้นไม้เก็บกระเป๋าเสร็จและขึ้นมาฉันถึงรีบเหยียบคันเร่งอัดท่อดัง ๆ ใส่หน้าไคล์

              หมั่นไส้! ‘บรื้น...’

              “เชี้ยอะไรวะ? เจ๊!”

              “รำคาญ!” ต้นไม้รีบดึงเข็มขัดรัดทันที ขณะที่ฉันเลี้ยวโค้งออกจากสนามบินด้วยความเร็วร้อยยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมง

              “รำคาญอะไรวะ บนเครื่องก็ตกหลุมอากาศแล้ว! แม่งลงมาเจออะไรแบบนี้อีกกู โคตรซวย!”

              อะไรนะ! ฉันผ่อนคันเร่งลงวูบ และตั้งสติใหม่

              “ยังไม่ตายก็ดี แล้วมี... ใครเจ็บรึป่าว?” ต้นไม้มองฉันแปลกใจ และหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง

              “ผมไม่เป็นอะไร แต่ไอ้ไคล์ลุกไปเข้าห้องน้ำพอดี หัวเลยชนขอบประตูห้องนักบิน ส่วนแอร์คนอื่น ๆ ล้ม โชคดีที่ผู้โดยสารไม่มีใครเป็นอะไร เฮ้อ... ปวดหัวฉิบ”

              แล้วต้นไม้ก็ปรับเบาะนอน แต่หางตาฉันเห็น เห็นว่ามันไม่ได้หลับ มันแอบมองฉันเป็นพัก ๆ แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ

              จนรถจอดติดไฟแดง แล้ว... ‘ตึ้ง’

              LINE | KAI

            [KAI: ทำไมต้องขับรถเร็วขนาดนั้น?]

              [KAI: อันตรายนะป้า]