“เงียบๆ สิ” เพลงขวัญหันมาถลึงตาใส่อชิ ก่อนจะค่อยๆ สะบัดมือออกแล้วเดินให้หลังชิดขอบด้านข้างของตัวรถเพื่อไปยังจุดที่มีรอยขาดของผ้าใบ เพราะจุดนั้นแสงจากด้านนอกเล็ดลอดเข้ามาได้ ซึ่งอชิก็มองตามเธอตาไม่กะพริบเช่นเดียวกับที่คิดไม่ถึงว่าเพลงขวัญจะมีไหวพริบแบบนี้ เพลงขวัญเพ่งสายตาอ่านข้อความบนขวดน้ำทีละคำๆแต่จังหวะที่เธออ่านจนรู้ว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ที่ไหนของประเทศไทย จู่ๆ รถมันก็พุ่งลงเขาราวกับรถไฟเหาะ นั่นทำให้เพลงขวัญเสียการทรงตัว ร่างบอบบาง เซถลาทรงตัวไม่ได้และบนรถตอนนี้ก็ไม่มีที่ให้ยึดเกาะด้วย อชิเห็นท่าไม่ดีจึงหมายจะปรี่เข้าไปคว้าเธอไว้ เพราะถ้าไม่ทำแบบนั้นก็กลัวเพลงขวัญจะเซถลามากระแทกกับอะไรเข้า หัวแตกหรือเจ็บตัวไปมันจะไม่คุ้ม แต่เหมือนคนขับรถจะกลั่นแกล้งเพราะเพียงเสี้ยววินาทีที่อชิจะถึงตัวเพลงขวัญ รถกลับหักเลี้ยวอย่างเร็ว นั่นทำให้จ้อยและเจษฎาพรพลอยสะดุ้งตื่นตามไปด้วย เวลานี้ทั้งสี่คนที่อยู่ท้ายรถดูจะชุลมุน หาที่ยึดเกาะกันจ้าละหวั่น สองคนท้ายรถยึดฝาท้ายไว้ได้ทัน แต่แขกไม่ได้รับเชิญสองคนเวลานี้กลับเสียการทรงตัวต่างไถลไปนอนชิดกับขอบรถอชินอนราบอยู่กับพื้นรถหกล้อส่วนเพลงขวัญนั้นนอนทับเขา
พอหนังท้องตึงหนังตาของเพลงขวัญก็เริ่มหย่อน เมื่อคืนเธอฝืนตัวเองไม่ให้หลับได้แต่เวลานี้ดูเหมือนเธอจะพ่ายแพ้ต่อความง่วงและพลังข้าวเหนียวที่กินไปจนหมดถุงอชิหันมาอีกทีก็เห็นว่าเพลงขวัญนั่งสัปหงกอยู่ข้างๆ เขานั่งมองอยู่เงียบๆ จังหวะที่จะรั้งตัวเธอให้มาพิงหัวไหล่ ร่างบอบบางของเพลงขวัญกลับค่อยๆ เอนลงมา และกลายเป็นว่าตอนนี้เธอนอนหนุนตักเขาอยู่ใบหน้ายามหลับของเพลงขวัญเหมือนเด็กน้อย แต่ทันทีที่รู้สึกตัวก็เด็กแสบดีๆ นี่เอง เท่าที่ได้คุยกันคงไม่ใช่แค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ต้องการยกเลิกงานแต่งงานที่เพิ่งผ่านไปเพลงขวัญเองก็ด้วย แต่ทั้งเธอและเขาก็คงต่างมีสาเหตุให้ล่มงานแต่งงานไม่สำเร็จ และที่เหมือนกันคือต่างพร้อมใจกันหนี คิดมาถึงตรงนี้อชิก็หัวเราะออกมา รถหกล้อเคลื่อนตัวบนถนนมาได้พักใหญ่ ดามก็มองเห็นความผิดปกติอยู่ในระยะสายตา ซึ่งโตเองก็มองเห็นเช่นเดียวกัน ปกติถนนเส้นนี้เวลานี้จะไม่มีด่านมาตั้ง หรือวันนี้เขาจะเจอแจ็คพอต“พี่โต ข้างหน้ามีด่าน”“เห็นแล้ว มึงขับต่อไป ทำตัวให้เป็นปกติ”“ครับพี่” ดามรับคำ แต่มือกลับสั่นเพราะท้ายรถมีสิ่งไม่ปกติติดมาด้วย ยิ่งขับเข้าไปใกล้ตำรวจมือก็ยิ่งสั่น เหงื่อเม็ดเล็กๆ
“เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว” เสียงที่บ่งบอกว่าตกอกตกใจเป็นอย่างมากของสายปอ ทำให้สามารถ อาคมและจิตราที่นั่งคุยกันอยู่ในเรือนรับรองถึงกับหันมามอง“เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะคุณสายปอ” จิตราเอ่ยถามขึ้นก่อน “มีเรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ ถึงได้หน้าตาตื่นมาแบบนี้” สามารถเอ่ยถามภรรยาด้วยเช่นกัน สายปอมองทุกคนไปมา ท่าทางอึกอักๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น “คือ…ดิฉันเห็นว่ามันจะบ่ายแล้ว กลัวคุณอชิและหนูไหมจะไปสนามบินไม่ทัน ก็เลยถือวิสาสะไปเคาะประตูห้อง แต่เคาะเท่าไหร่ก็ไม่ยอมเปิด เอ่ยถามอะไรไปคนข้างในก็เงียบ ดิฉันกังวลใจมากเลยสั่งให้เด็กๆ พังประตูเข้าไปข้างใน แล้วก็พบจดหมายนี่วางไว้อยู่บนโต๊ะหัวเตียงค่ะ” สายปอยื่นจดหมายที่เขียนด้วยลายมือของอชิให้ผู้เป็นสามีดูก่อน จากนั้นสามารถก็ส่งจดหมายที่อ่านจบแล้วให้อาคมและจิตราได้อ่านเช่นเดียวกัน “นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” มือของอาคมถึงกับสั่น ส่วนจิตรานั้นหัวใจเต้นแรง อาการคล้ายคนกำลังจะเป็นลม จนต้องทรุดลงไปนั่งบนเก้าอี้ทันที ข่าวอชิและเพลงขวัญถูกลักพาตัวไปจากห้องหอแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว สร้างความโกลาหลไปทั้งรีสอร์ตก็ว่าได้ ทันทีที่รับรู้เรื่องนี้ทุกคนต่างต
“ทำไมฉันต้องทำตามคำสั่งของคุณด้วย” จู่ๆ มีใครก็ไม่รู้มาสั่งให้ออกไป มีหรือที่นรากรจะทำตามง่ายๆ นั่นเพราะทันทีที่รู้ข่าวจากพนักงานของที่นี่ว่าเพลงขวัญกับอชิถูกลักพาตัวไปจากห้องหอ เธอก็เป็นห่วงเพื่อนจนนั่งไม่ติดที่ “ก็เพราะผมเป็นตำรวจ แค่นี้พอมั้ย”“ตำรวจจริงหรือตำรวจเก๊ ไม่ใช่พวกโจรเข้ามาสอดแนมดูความเคลื่อนไหวหรอกนะ”“หน้าผมเหมือนโจรขนาดนั้นเลยเหรอคุณ” นายตำรวจหนุ่มส่ายหน้าให้ผู้หญิงตรงหน้า ที่กล่าวหาว่าเขาเป็นโจรซะงั้น “ใครจะไปรู้ คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ”“นี่บัตรประจำตัวผม พอใจยัง” ก่อสกุลหยิบบัตรประจำตัวออกมาให้นรากรเห็นว่าเขาเป็นตำรวจจริง ไม่ได้เป็นสายโจรอย่างที่เธอเข้าใจ “คุณรู้หรือยังว่าใครจับเพื่อนฉันไปเรียกค่าไถ่” ทันทีที่รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าเป็นตำรวจจริงๆ นรากรก็เอ่ยถามขึ้นทันที “ยังไม่รู้ครับ”“อ้าว!”“ให้เวลาผมทำงานก่อนสิคุณ ผมเป็นแค่ตำรวจธรรมดาๆ นะครับ ไม่ใช่ซูเปอร์ฮีโร เชิญคุณออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่า อีกเดี๋ยวตำรวจท้องที่คงเข้ามาสมทบผม” เสียงทุ้มเอ่ยบอก นั่นเพราะเขาเป็นคนแจ้งไปที่สถานีตำรวจเองว่าเกิดเหตุลักพาตัวเรียกค่าไถ่ “ค่ะ” นรากรเอ่ยรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทันทีที่รู้เร
ข่าวเรื่องอชิกับเพลงขวัญถูกลักพาตัวเพิ่งเข้าหูสายป่าน นั่นเพราะเธอนอนเพิ่งตื่นนั่นเอง พอมีสติก็ถึงกับอุทานออกมาเสียงหลง “ว่าอะไรนะแม่”“เมื่อคืนคุณอชิกับเมียถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่ถึงในห้องหอ”“จะ...จริงเหรอ แล้วมีใครแจ้งตำรวจแล้วหรือยัง”“แจ้งแล้ว แต่ยังไม่ได้ข่าวอะไรคืบหน้า” สายปอกอดอกตอบ นี่ถ้าเธอถูกจับไปเรียกค่าไถ่บ้างแล้วลูกสาวรู้คนสุดท้าย มีหวังเธอได้ตายก่อนแน่ๆ “อยากรู้นักว่าใครกันมันกล้ามาเหยียบจมูกถึงที่แบบนั้น” สีหน้าของสายป่านเป็นเดือดเป็นร้อน นั่นเพราะเธอรักจึงห่วงอชิมาก“คุณอชิของแกคงไปเหยียบตาปลาใครเขาเข้ามั้ง ถึงได้เลือกมาเอาคืนถึงในห้องหอแบบนั้น”“ไม่จริงหรอก คุณอชิไม่ใช่คนหาเรื่องใคร คนที่หาเรื่องมาใส่จนคุณอชิพลอยติดร่างแหไปด้วยคือยัยไหมนั่นต่างหาก ขอให้มันตายๆ ไปเถอะ” สายปอแค่รับฟังแล้วยิ้มกับคำพูดของลูกสาว ดีไม่ดีเรื่องคราวนี้สายป่านอาจพูดถูกก็เป็นได้ เสียงโทรศัพท์มือถือของเพลงขวัญที่ดังขึ้นต่อเนื่องมาเป็นชั่วโมงๆ เริ่มทำให้โตหัวเสีย นั่นเพราะไม่รู้จะปิดเครื่องด้วยวิธีไหนดี ไอ้รุ่นที่ตัวเองใช้ก็โบราณไม่ได้ไฮเทคเท่าเครื่องที่เอาแต่ส่งเสียงน่ารำคาญหูอยู่ในตอนนี้“
“ปากเสีย” เพลงขวัญหันมาแยกเขี้ยวใส่ ในขณะที่เท้าก็ยังคงเดินไปเรื่อยๆ แต่ทันทีที่ทั้งหมดเดินผ่านไร่ฝิ่นไร่กัญชาก็พบกับแนวต้นไม้หนา โตนำทีมเดินลัดเลี้ยวไปตามแนวต้นไม้ที่ถูกสร้างขึ้นมาให้เป็นป่าวงกต ตั้งใจทำไว้เพื่อป้องกันคนนอกไม่ให้เข้าหมู่บ้านไปได้ง่ายๆแต่ถึงอย่างนั้นทุกวันก็จะมีผู้ชายผลัดเปลี่ยนกันออกมานั่งยามบนนั่งร้าน ที่ถูกสร้างขึ้นบนต้นไม้สูงเพื่อคอยสอดส่องความปลอดภัย รวมถึงคอยรับข่าวจากคนของเจ้านายด้วย และโตก็ออกคำสั่งให้ทุกคนในหมู่บ้านต้องจดจำเส้นทางเดินในป่าวงกตให้ได้ชนิดขึ้นใจ ต่อให้หลับตาก็ต้องเดินถูก เพราะถ้าหลงเพียงไม่กี่ก้าวก็จะเจอกับกับดักล่าสัตว์ ที่อันตรายถึงชีวิตเอาได้“ไอ้ชัย”“โธ่...พี่โต บอกกี่ทีแล้วว่าฉันชื่อเจษฎาพร” เจ้าของชื่อหันมาต่อว่าต่อขานลูกพี่ใหญ่ ที่ยังคงเรียกตนด้วยชื่อเดิม โดยลืมไปว่าตอนนี้ตนนั้นกำลังจะทำเรื่องผิดพลาด “มึงอยากตายมั้ย”“ไม่อยากจ้ะพี่”“ถ้าไม่อยากก็ถอนเท้าออกมา เร็วๆ” โตเอ่ยตอบเสียงห้วน นั่นทำให้เจษฎาพรรีบดึงเท้ากลับมาทันที เขาแค่เดินเป๋ออกนอกเส้นทางแค่สองสามก้าว หมายจะเข้าไปตัดหน่อไม้ข้างทางไปต้มกินกับน้ำพริกก็เท่านั้นเอง “จ้ะพี่จ้ะ”“ส
“ฮะ!…เมื่อฉันท้องเหรอ” ฟังคำตอบแล้วเพลงขวัญถึงกับอุทานออกมาเสียงดัง จู่ๆ ใบหน้าหวานก็แดงซ่านขึ้นมาเสียดื้อๆ เธอไม่มีทางท้องกับอชิแน่ๆ ไม่มีวัน “ข้าจะไปเก็บสมุนไพรในป่า”“แต่นี่มันค่ำแล้วนะย่าใหญ่” โตที่กำลังจะเดินไปโรงครัวได้ยินแบบนี้ก็รีบเดินเข้ามาถาม “เออ...รู้แล้ว แต่ต้องไปเพราะยาบางตัวมันต้องเก็บตอนกลางคืน บอกกี่ทีไม่เคยจำ” เอ่ยจบย่าใหญ่ก็ส่ายหน้าให้โต หลานชายเพียงคนเดียวที่เลี้ยงมาเองกับมือ ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันมาสั่งลูกน้อง “ไอ้ชม ตามย่าใหญ่ไป”“จ้ะพี่” ชายที่ชื่อว่าชม ซึ่งคอยดูแลความเรียบร้อยภายในหมู่บ้านตอนที่โตและคนอื่นๆ ออกไปส่งของเอ่ยรับคำทันที “ส่วนเอ็งไอ้เจษฎาพร ไอ้จ้อยด้วยพาสองคนนี้ไปบ้านหลังท้ายหมู่บ้าน ให้มันสองคนอยู่ที่นั่นไปก่อน ถ้าคิดหนีก็ปล่อยมันตาย ไม่ต้องตามหาให้เสียเวลา”“ได้พี่” เจษฎาพรและจ้อยต่างเอ่ยรับคำแทบจะพร้อมๆ กัน ก่อนจะพาเพลงขวัญและอชิไปยังบ้านหลังที่ว่า ซึ่งอยู่ท้ายหมู่บ้านแต่เป็นจุดที่วิวดีที่สุดเพราะอยู่ริมหน้าผา เดินลงมาอีกนิดก็เป็นน้ำตก บ้านหลังนี้สร้างขึ้นเพื่อใช้รับรองแขกที่มาเยือนหมู่บ้านทั้งหมดเดินฝ่าความมืดกระทั่งถึงบ้านหลังที่ว่า เจษฎาพรจ
“พี่ชื่ออชิ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะกระแต” จู่ๆ อชิก็ลุกขึ้นมาแนะนำตัวเองอย่างมีสติ ทั้งๆ ที่เพลงขวัญคิดว่าเขาหลับอยู่แท้ๆ แบบนี้คงแกล้งทำเป็นหลับแล้วนอนฟังมาตั้งแต่ต้นล่ะสิ“ยะ...ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะพี่อชิ” พอได้เห็นหน้าอชิ กระแตก็ถึงกับเพ้อ นั่นเพราะเธอไม่เคยเห็นใครหล่อเท่าเขามาก่อนเลยจริงๆ ผู้ชายในหมู่บ้านรวมไปถึงในตัวเมืองก็สู้ไม่ได้เลยสักคนเดียว“ผัวพี่หล่อจัง เกิดมาไม่เคยเจอใครหล่อแบบนี้มาก่อนเลย ถ้าพี่ไม่เอาแล้ว หนูขอนะ” ประโยคต่อมาของกระแตทำเอาอชิอึ้ง ส่วนเพลงขวัญยิ้มชอบใจ“เอาไปสิ พี่ยกให้ตอนนี้เลยยังได้”“จริงๆ นะพี่ไหม” จากที่หน้าตึงพูดจาห้วนๆ ใส่ ตอนนี้กระแตกลับเรียกเพลงขวัญว่าพี่ไหมอย่างเต็มอกเต็มใจ“ไม่จริงจ้ะ” อชิค้านทันทีเช่นกัน ชายหนุ่มหันมาถลึงตาใส่เพลงขวัญ ก่อนจะปรับน้ำเสียงแล้วสีหน้าเพื่อคุยกับกระแตอีกครั้ง“พอดีพี่ไหมเขาหิวจนสมองเบลอไปหมดแล้วนะจ้ะ อย่าไปสนใจคำพูดของคนสติไม
มาตินมักจะทำให้เลือดในตัวเธอสูบฉีดอย่างร้อนแรงเสมอๆ ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน เธอลืมเลือนสามารถเสียสนิท ในขณะที่ผู้เป็นแม่หลงระเริงในกามา ลูกสาวและลูกชายก็กำลังหมกมุ่นอยู่ในบ่อน จากที่เคยได้เงินเป็นกอบเป็นกำกลับมาเป็นหนี้หลายล้านเพราะอยากเอาคืนสองพี่น้องจึงยิ่งถลำลึก มูลค่าหนี้พอกพูนจนเกินจะคาดคิด และทางเดียวที่เจ้าหนี้ผู้ซึ่งวางแผนเรื่องนี้ไว้ตั้งแต่ต้นต้องการ นั่นคือการไถ่หนี้วิธีพิเศษ ที่จะทำให้หนี้นั้นลดเร็วลดไว“พี่เทพ ช่วยป่านด้วย พี่เทพ” สายป่านไขว่คว้าหาพี่ชาย ตอนนี้เธอถูกชายร่างยักษ์สองคนล็อกตัวไว้ และได้ยินทุกอย่างเต็มสองหู นั่นทำให้เธอกลัวจนตัวสั่น“กูไม่ขายน้องสาวเพื่อใช้หนี้มึงเป็นอันขาด” ทัตเทพตะโกนลั่นห้อง นั่นเพราะต่อให้ต้องตาย เขาก็ไม่มีวันขายน้องสาวกิน แม้เขาจะไม่เคยแสดงออกว่ารักน้อง แต่การที่จะโยนทุกอย่างให้สายป่านรับไว้คนเดียวแบบนั้น เขาก็คงตกนรกทั้งเป็น“ถ้ามึงไม่ขายน้องสาว มึงก็ต้องหาเงินสดห้าล้านมาคืนกู” อัศวินยิ้มกริ่มที่สามารถหลอกล่อให้ทัตเทพตกหลุมท
“อื้อ...ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จริงๆ ฉันจะเตรียมของติดตัวมาให้มากกว่านี้ จากนั้นก็กระโดดหนีคุณออกจากทางหน้าต่างเหมือนเดิม” ในที่สุดเพลงขวัญก็ทำให้อชิยิ้มกว้างออกมา“ผมเองก็ยังคงเลือกที่จะหนีและเลือกที่จะขอเจอคุณบนหลังรถหกล้อเหมือนเดิม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ทั้งคู่ยืนสบตากันและกันอยู่นานราวกับว่าเวลานี้พวกเขามีกันแค่สองคนเท่านั้นความรู้สึกมากมายถ่ายทอดออกมาทางแววตาของพวกเขา อชิคว้ามือบางของเพลงขวัญขึ้นมากุมไว้ แม้บนนิ้วของทั้งสองจะไม่ได้มีแหวนแต่งงาน เพราะต่างฝ่ายก็ต่างถอดมันออก แต่แหวนมันก็ไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับความรู้สึกที่ทั้งคู่กำลังมีให้กันอยู่ในตอนนี้กระทั่งความหวานต้องยุติลงเมื่อได้ยินเสียงของย่าใหญ่ดังขึ้น“เอ็งสองผัวเมีย ขยับมานี่ ข้าจะผูกแขนให้”“จ้ะ ย่าใหญ่” อชิเอ่ยบอก ก่อนจะกุมมือเพลงขวัญไว้แล้วเดินตรงไปหาย่าใหญ่ ย่าใหญ่ผูกข้อไม้ข้อมือให้บ่าวสาวป้ายแดงเสร็จแล้ว ก็ขยับมาผูกให้เพลงขวัญและอชิบ้าง เพราะถือว่าทั้งคู่คือคู่แต่งงานใหม่เช่นกันจากนั้นบรรดาพี่ป้าน้าอาในหมู่บ้า
เพลงขวัญและอชิที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืนพลอยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกตามไปด้วย แม้จะเริ่มหิวแต่ดูเหมือนความง่วงจะชนะ“ง่วงเสียแล้วสิ ถ่างตาไม่ไหวแล้ว” พอรู้ว่าเจษฎาพรปลอดภัยแล้วแบบนี้ เพลงขวัญที่นั่งสวดมนต์มาทั้งคืนก็เริ่มออกอาการว่าไม่ไหว ง่วงจนตานั้นสู้แสงไม่ได้เสียแล้วสิ“ผมก็ง่วง” อชิเองก็ง่วงเช่นกัน นั่นทำให้ทั้งคู่กลับมาที่บ้านเพื่อจะงีบเอาแรงกันเสียหน่อย ตั้งใจจะนอนที่ใครที่มัน แต่ไปๆ มาๆ ทั้งคู่กลับทิ้งตัวหลับบนเตียงของเพลงขวัญ พวกเขานอนกอดกันโดยไม่มีใครผลักไสใครให้ออกห่าง ทั้งคู่สัมผัสลมหายใจของกันและกันได้อย่างสนิทใจ ไม่ได้รังเกียจเหมือนเมื่อก่อน นั่นเพราะทั้งสองต่างมีใจให้กันและกันแล้วนั่นเองบางครั้งผลลัพธ์ของการรอคอยมันก็คุ้มค่า แม้เวลาของการรอแต่ละคนจะไม่เท่ากัน บางคนเร็วบ้างช้าบ้าง แต่สุดท้ายแล้วความสุขมักจะรอพวกเขาอยู่เสมออชินอนกอดเพลงขวัญด้วยรอยยิ้ม เช่นเดียวกับคนในอ้อมกอดหลับพริ้มด้วยใบหน้ามีความสุข กระแตเองแม้จะเหนื่อยแต่เธอกลับมีความสุขที่ได้เห็นว่าเจษฎาพรยังมีชี
ย่าใหญ่เดินออกจากบ้านมาพร้อมสมุนไพรเกือบสี่สิบชนิดในมือ ความที่มากประสบการณ์แค่เห็นปากแผลก็รู้ได้ทันทีว่างูมีพิษ ทุกคนได้แต่เฝ้าภาวนาให้เจษฎาพรนั้นปลอดภัย โดยเฉพาะกระแตที่เธอร้องห่มร้องไห้จนแทบไม่มีกะจิตกะใจไปทำอะไรทว่าการรักษาผ่านพ้นไปสามวันแล้ว อาการของเจษฎาพรกลับไม่ดีขึ้นและดูเหมือนจะทรุดลงเสียมากกว่า ย่าใหญ่เองก็รักษาอย่างเต็มที่แล้ว เมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงเดินออกมาบอกให้ทุกคนเตรียมตัวเตรียมใจรับกับความสูญเสียที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อทุกคนฟังแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา เพลงขวัญถึงกับแอบร้องไห้เพราะสงสารเจษฎาพร รวมไปถึงสงสารกระแตด้วย ที่ป่านนี้คงรู้ใจตัวเองแล้วว่าคิดยังไงกับเจษฎาพร“พี่ชัย ไม่สิ พี่เจษฎาพร พี่อย่าเป็นอะไรไปนะ” กระแตเอ่ยเรียกชื่อใหม่ของเจษฎาพรเป็นครั้งแรก ชื่อนี้ย่าใหญ่เปลี่ยนให้ตอนที่เจษฎาพรล้มป่วยเพราะไข้ป่าจนเกือบตาย แต่ก็ฟื้นกลับมาได้นี่นา ครั้งนี้ก็ต้องเหมือนกันสิ“พี่รักเอ็งนะกระแต” เจษฎาพรเปล่งเสียงออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก แต่ก็กลัวว่าหากไม่พูดออกไปตอนนี้ก็จะไ
“กะ...ก็ไม่รู้สึกอะไร นอกจากหนักๆ หัว”“นั่นเพราะผมไม่ได้ทำอะไรคุณ”“ละ...แล้วเสื้อผ้าพวกนี้ใครเป็นคนเปลี่ยนให้ฉัน”“ผม”“คุณเหรอ!” คนฟังอุทานออกมาหน้าตาตื่น“ครับ...ก็คุณอ้วกจนเลอะเทอะไปหมด ผมเลยหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้”“งั้นแสดงว่าคุณก็เห็น...เห็น...”“เห็นหมดแล้วครับ อย่าห่วงไปเลย เพราะทรวดทรงองค์เอวคุณเหมือนเด็กยังไม่โตจะตายไป ยั่วอะไรผมไม่ได้หรอก” อชิไหวไหล่ทำเรื่องนี้ให้กลายเป็นเรื่องเล็กเข้าไว้“แล้วคุณขึ้นมานอนบนเตียงฉันได้ยังไง” น้ำเสียงตึงๆ ห้วนๆ ของเพลงขวัญเอ่ยถาม นั่นเพราะชักจะไม่พอใจประโยคที่ได้ยินจากอชิเมื่อครู่เข้าเสียแล้ว เขาว่ารูปร่างเธอมันเหมือนเด็กยังไม่โตอย่างนั้นเหรอ...หน็อยยยยยย“ก็เพราะคุณนั่นแหละที่คว้าตัวผมให้ลงไปนอนด้วย”“ฉันเหรอ” เพลงขวัญชี้นิ้วมาที่ตัวเอง เ
“พออารายยย อาวววมา ฉานนยังไม่มาววววสักหน่อย” เพลงขวัญพยายามยื้อแก้วเหล้าคืนมาจากอชิ แต่ทำไมมือเขาถึงอยู่ไกลอย่างกับมือแม่นาคแบบนี้นะ“ไม่เมาสักหน่อยเลยครับ นั่นเพราะตอนนี้คุณเมาหนักมากแล้วต่างหาก” อชิส่ายหน้าให้คนเมาที่บอกว่าตัวเองไม่เมา“เมียเอ็งเมาขนาดนี้ ข้าว่ารีบพาไปนอนก่อนเถอะ”“จ้ะพี่” อชิเอ่ยรับคำของโต จากนั้นก็พยุงเพลงขวัญกลับมาที่บ้านเพื่อให้เธอนอนพัก โดยคนเมาโวยวายมาตลอดทางว่าไม่เมากระทั่งใกล้ถึงบ้านเพลงขวัญก็อ้วกเอาทุกอย่างที่กินไปออกมาจากท้องจนหมดอชิเห็นแล้วก็สงสารและคงปล่อยให้เพลงขวัญนอนทั้งๆ ที่เสื้อผ้าเลอะเทอะแบบนี้ไม่ได้ จึงไปเอาผ้ามาชุบน้ำแล้วนำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เธอ แต่ที่หนักใจคือจะเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เพลงขวัญยังไงนี่สิ“คุณไหม...ไหมตั้งสติหน่อย”“ตั้งสาติแล้ว” คนเมาพูดชัดบ้างไม่ชัดบ้าง“ผมจะถอดเสื้อผ้าตัวที่คุณใส่อยู่ตอนนี้ออกแล้วเอาตัวใหม่มาใส่ให้แทน โอเคนะ”“ม่ายยยโอเค”“แล้วจะให้ผมทำยังไง ไหนคุณบอกม
ทิศทางที่หมูป่าวิ่งหนีไปนั้นคือเหว เจษฎาพรเห็นท่าไม่ดีจึงตั้งใจจะรีบวิ่งไปดักหน้ามันไว้ โดยมีอชิตามมาสมทบ แต่ทั้งสองคนกลับวิ่งเร็วจนแซงเพลงขวัญและกระแตไปเสียแล้วแม้จะงงว่าอชิกับเจษฎาพรมาอยู่กันที่นี่ได้ยังไง แต่ก็ไม่มีเวลาให้ได้ซักถาม เจษฎาพรกระโดดข้ามกิ่งไม้ ต้นไม้อย่างไม่กลัวเจ็บ ส่วนคนไม่ชินทางอย่างอชิและสองสาวก็หาจุดอื่นข้ามแทน และคนที่ถึงตัวหมูป่าได้ก่อนก็ไม่ใช่ใครอื่นทันทีที่จับตัวหมูป่าได้ เจษฎาพรก็ล็อกตัวมันไว้แล้วใช้มีดที่พกมาปักลงไปบนคอของมันเพื่อให้สิ้นใจตายในทันที แม้จะโหดร้ายแต่หมูป่าก็ไม่ต้องทรมานอีกต่อไป“จับหมูป่าได้มั้ยพี่ชัย” กระแตที่ตามมาสมทบรีบถาม เจษฎาพรที่เวลานี้นั่งหันหลังให้อยู่จึงค่อยๆ ลุกขึ้นพร้อมกับหลีกทางให้ทั้งสามเห็นว่าตรงหน้าเขามีอะไร“กรี๊ดดด เราจับหมู่ป่าได้จริงๆ ด้วยพี่ไหม” เอ่ยจบกระแตก็กระโดดโลดเต้นไปมา ส่วนเพลงขวัญนั้นดีใจจนเธอยืนค้างเพราะทำอะไรไม่ถูกแล้วนั่นเอง จากที่เหนื่อยๆ เพราะวิ่งไล่หมูป่ามาจู่ๆ ความเหนื่อยนั้นก็หายไปเสียดื้อๆ“ตัวนั้นคือตัวที่ถูกฉันยิงเหรอพี่ชัย” เพล
“หมู่บ้านเรามีข่าวดีเรื่องลูกชายพี่โตแล้ว น่าจะมีงานฉลองสักหน่อยนะ” ดามที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่เอ่ยขึ้น นั่นเพราะทุกครั้งที่มีสมาชิกใหม่เกิดขึ้นในหมู่บ้าน พวกเขามักจะมีงานเลี้ยงเสมอ“งั้นพวกเราออกไปล่าหมูป่าสักตัวสองตัวดีมั้ย” ชายอีกคนเอ่ยเห็นด้วยกับดาม จากนั้นพวกเขาทั้งหมดก็เออออตามกัน ทำให้เช้านี้พวกเขามีเป้าหมายจะออกไปล่าหมูป่าให้ได้สักหนึ่งหรือสองตัว“ฉันขอไปด้วยนะจ้ะพี่ๆ” เสียงของเพลงขวัญที่นั่งฟังอยู่ดังขึ้นเช่นกัน เธอหูผึ่งตั้งแต่แรกที่ได้ยินว่าจะมีการออกไปล่าหมูป่าแล้ว“ไม่ได้” และคนแรกที่ค้านคืออชิ ซึ่งนั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ เธอ ชายหนุ่มส่งสายตาเขียวปัดมาปราม“ผัวเอ็งพูดถูก งานล่าสัตว์มันของพวกผู้ชาย ผู้หญิงอยู่ที่นี่เตรียมของไว้รอแล้วกัน” ดามเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจว่าวันนี้ต้องได้หมูป่าติดมือกลับมาแน่นอน“พี่ดามพูดถูก” อชิเข้าข้างดามทันที“แต่ฉันอยากแก้มือ ไถ่โทษที่ครั้งก่อนทำหมูป่าหลุด
อชิกำลังมอบจูบแรกให้เธอ จูบที่เกิดขึ้นจากความตั้งใจของชายหนุ่มเพื่อปิดคำกล่าวหาเรื่องที่เธอคิดว่าเขานั้นเป็นเกย์ แต่จูบนี้ก็แฝงไว้ซึ่งความรู้สึกบางอย่างที่มันค่อยๆ เกิดขึ้นกับอชิ ก่อนหน้านี้เขาพยายามปฏิเสธมันมาตลอด แต่สุดท้ายแล้วเขากลับพ่ายแพ้ จะเป็นอะไรไหมหากว่าเขานั้นได้หลงรักภรรยาตามกฎหมายคนนี้เข้าให้เสียแล้ว และต่อให้เธอจะรักจะชอบใครมาก่อนเขาก็ไม่สน เขาจะทำให้เธอเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวจูบท่ามกลางแสงดาวเกิดขึ้นเนิ่นนาน นานเสียจนเพลงขวัญเกือบหมดลมหายใจ มีบางจังหวะที่อชิเผยอริมฝีปากออกเพื่อให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอด แต่เพียงไม่นานชายหนุ่มก็วกกลับมามอบจูบให้เธอใหม่อีกครั้ง ประสบการณ์จูบครั้งแรกของเพลงขวัญช่างน่าตื่นเต้น เธอเพิ่งรู้ว่าการจูบกันจะให้ความรู้สึกวาบหวามไปทั้งตัวได้อย่างมากมายขนาดนี้ ริมฝีปากและปลายลิ้นของอชิเองก็ร้ายกาจ“เชื่อได้หรือยังว่าผมไม่ได้เป็นเกย์” เมื่อถอนจูบออกเสียงทุ้มก็เอ่ยถามขึ้น ใจจริงอชิไม่อยากหยุดจูบออกด้วยซ้ำ เพราะริมฝีปากนุ่มๆ หวานๆ ของเพลงขวัญมันทำให้เขาหลง“เกย์จูบเก่งก็มี” เพ