2 - Welcome to the Trap

Nang araw na iyon, dumating siya kasama ang kaniyang ama sa mansyon ng mga Masterson. Hindi si Gideon ang sumalubong kundi ang mga magulang nito. si Doña Wilma at Don Philip Masterson. Kita agad sa mga mukha ng dalawa ang gaan ng loob nang marinig na handa na siyang magpakasal.

Pero may kondisyon si Mariette: Wala nang kasalan. Wala nang engrandeng seremonya. Irehistro agad ang kasal.

Hindi nagdalawang-isip ang mga Masterson. Agad na pumayag ang mga ito at isang tawag lang ang ginawa ni Don Philip. Sa loob ng kalahating oras, dumating na ang opisyal mula sa Local Civil Registrar, dala ang mga papel, notaryo, at dalawang saksi mula mismo sa staff ng pamilya.

Wala nang bulaklak, wala nang imbitasyon. Isang pirma sa marriage contract, tatlong kopya ng dokumento, at isang simpleng basbas mula sa opisyal… at Mrs. Gideon Masterson na siya.

Doon lang niya tuluyang nakita si Gideon, hindi pa sa personal kundi sa larawan na iniabot sa kanya ni Doña Wilma.

Matikas ang pangangatawan ng lalaki. Matangos ang ilong. Para itong Greek God kung titingnan. Napaismid siya. Kung wala sigurong sakit ang lalaki, malamang ni hindi siya magkakaroon ng tsansa na makasal dito.

Saka bigla siyang napaisip… alam kaya ni Gideon na ibinenta ito ng sarili nitong mga magulang?

“Mariette, hija… para sa’yo.” Nakangiting iniabot ni Doña Wilma ang isang bank card. Regalo raw nito bilang pagsalubong sa pamilya.

“Salamat po.” Tinanggap niya iyon agad na walang pag-aalinlangan.

***

“MARAMING ibinigay sa’yo ang mga Masterson, ah?” sabi ng ama niya habang palabas sila ng gate. Kita ang tuwa sa mukha nito.

“Baka sa’yo, mas malaki ang binigay.”

Nanigas ang mukha ng kaniyang ama. “Ano bang sinasabi mo?”

“Huwag ka nang magkunwari.” Huminto siya sa paglakad at tinitigan ito nang diretso. “Kung wala kang makukuha, hindi mo ako ipipilit dito.”

Natigilan ang kaniyang ama. “Mariette, anak—”

Agad niyang tinaas ang kamay. “Stop. Itabi mo na lang ‘yang mga linya mo.” Saka siya muling naglakad, “Simula ngayon, ito na ang huli. Huwag na huwag mo na akong tatawaging anak.”

***

HALOS mabaliw naman si Flora nang malaman nitong kasal na siya kay Gideon.

“Totoo ba ‘to? Diyos ko, Mariette Isabelle Delos Reyes, tinulak ka mismo ng ama mo sa apoy! Alam niyang hukay ‘yon pero isinabak ka pa rin. At ikaw… pumirma agad ng papeles! Kung hindi mo muna ni-register, pwede ka sanang umatras kung lumala ang sitwasyon. Pero ngayon? Wala na. Bitag ka na. At kung sakaling saktan ka, ni batas hindi ka na kayang ipagtanggol! Bruha ka talaga.”

Ngumiti si Mariette sa sinabi ng kaibigan. “Oo, pumirma ako. Pero wala pa akong balak magpakita sa kaniya.”

Nanlaki ang mga mata ni Flora. “ANO?!”

“Hindi ba sabi mo, hindi na siya aabot ng Pebrero? Tatlong buwan na lang. Magtatago muna ako, mawawala sa eksena. Kapag halos hindi na siya makatayo, tsaka ako babalik. Tapos agad! O, ‘di ba ang ganda ng plano ko?”

Napailing na lang si Flora. “Bahala ka sa buhay mo.”

Pero hindi pala gano’n kasimple. Dahil makalipas lang ang ilang araw, may kumatok sa pintuan niya… mga lalaking nakaitim.

“Mrs. Masterson,” magalang ang boses ng isa habang nakayuko. “Gusto raw kayong makilala ng asawa ninyo.”

***

SAKAY si Mariette ng kotse papunta sa Masterson mansion, pero halos maligo siya sa pawis.

“Grabe… sobrang init,” bulong niya sa sarili, kahit bukas ang aircon ng sasakyan. Parang nanunuot pa rin ang init sa balat niya.

Kakaplano pa lang niya na hindi siya magpapakita ng tatlong buwan, at ngayon, mismong si Gideon na ang naghanap sa kanya.

Huminga siya nang malalim, saka mabilis na nag-type ng mensahe kay Flora:

‘Wag kang kabahan. Ayos lang ako.

Mabilis ang sagot ni Flora: Kaya mo ‘yan. Baliw ka eh.

Napangiti siya sa text ng kaibigan, pero agad ding nanlamig nang huminto ang sasakyan. Napatitig siya sa malaking gusali sa harap niya; isa sa pinakamalaking private club sa buong Pilipinas.

Napakunot ang noo niya. Akala niya ba, sa mansion ng Masterson siya dadalhin?

Bakit dito?

Kaagad na binuksan ng driver ang pinto para sa kaniya, saka siya bumaba. Ito na rin mismo ang nagdala ng kaniyang iisang maleta na dalawang pares lang ang laman.

Naglakad sila sa mahabang pasilyo hanggang sa huminto sa tapat ng malaking pinto. Bumukas iyon na parang bibig ng isang halimaw na handang lumamon.

“Señorito,” sabi ng driver, “narito na po ang asawa ninyo.”

Kinuyom ni Mariette ang mga palad at kinagat ang labi. Huli na para umatras. Huminga siya nang malalim, pinilit igalaw ang mga paa, at pumasok. Kaagad na sumara ang pinto sa kaniyang likuran, dahilan para muntikan siyang mapatalon sa gulat.

Agad niyang naramdaman ang bigat ng hangin sa loob. Makapal, mabigat, halos hindi siya makahinga.

“Relax, Mariette. Malapit na rin siyang mamaalam sa mundo… tiis-tiis mo na lang.” Mahinang bulong niya sa sarili.

Doon lang niya napansin ang isang lalaki, nakaupo sa leather na sofa. Si Gideon. Nakadekwatro at kampanteng naninigarilyo.

Napaubo siya sa kapal at baho ng usok.

“Come here.”

Dahan-dahan siyang lumapit sa kinauupuan ng asawa. Asawa sa papel.

At nang tuluyan siyang makalapit, doon niya lang napansin kung gaano ito kaiba sa mga sinabi ni Flora. Ibang-iba sa kwento ng sakit at nalalapit na kamatayan. Dahil ang lalaking nasa harap niya ngayon ay higit pang gwapo kaysa sa litrato. Kung hindi siya nagkakamali, kulay berde ang mga mata nito.

Biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Para sa isang sinasabing naghihingalo, nakakagulat kung gaano ito kabuhay.

At doon niya lang din napansin ang hawak nito ay isang papel.

Shit!

Biglang umikot ang kaniyang sikmura.

Ang marriage certificate nila.