บทที่ 2-3

“สอง” ตาลุงรีบยันตัวลุกขึ้นและวิ่งออกไปจากตรงนี้ โดยแกวิ่งเข้าตรอกซอกซอยที่ลับตาคนและมืดมากไป ส่วนพี่โลคาเพียงแค่มองตามไม่ได้จะมีท่าทีจะวิ่งตามเลยสักนิด

“หนึ่ง” เสียงไซเรนและเสียงเบรกของรถมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพวกเราสองคน แสงวิบวับสาดส่องเข้าตาฉันจนต้องยกมือขึ้นมาอังบังแสงของรถตำตรวจไว้  เหล่าตำตรวจในชุดเครื่องแบบจัดเต็มลงมาจากรถอย่างไว และวิ่งเข้าไปคุยอะไรกับพี่โลคาสักอย่าง ที่ฉันไม่ได้ยินและไม่สามารถอ่านปากได้

เพราะคุณตำตรวจพูดไวมาก ไม่นานพี่โลคาก็พยักหน้าไปทางเดียวกับที่ตาลุงนั้นวิ่งหนีหายไป เหล่าตำตรวจอีกสองคนก็รีบวิ่งไปทางนั้นทันที เหลือเพียงแค่ฉันกับพี่โลคาและตำรวจอีกนายที่กำลังแบกร่างตาลุงอีกคนที่หลับไม่ได้สติอยู่ขึ้นหลังรถกระบะไป

“เอ่อ...คือ ขอบคุณที่ช่วยหนูนะคะพี่โลคา” ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถของพี่โลคาได้สักพักแล้ว เพราะตอนแรกพี่เขาต้องไปคุยอะไรสักอย่างกับคุณตำตรวจ น่าจะให้ปากคำละมั้ง พี่เขาเลยใช้ภาษากายโดยการพยักหน้าให้ฉันไปขึ้นรถรอก่อน แน่นอนว่าฉันก็ทำตัวว่านอนสอนง่ายทันที

จนเมื่อกี้นี้แหละที่พี่เขาเพิ่งจะขึ้นรถมา ฉันเลยเอ่ยขอบคุณเข้าออกไปด้วยใจที่เต้นระรัว

“…” พี่เขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่กลับส่งมือถือของพี่เขามาให้ฉันแทน นี่อย่าบอกนะว่า...กรี๊ดดด พี่เขาจะขอเบอร์ฉันใช่ไหม ฉันจึงรีบรับมือถือของพี่เขาด้วยรอยยิ้มที่คล้ายกับคนบ้า

“เอ่อ...” แต่พอก้มมองลงไปที่มือถือเท่านั้นแหละก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก นั่นก็เป็นเพราะว่าพี่เขาไม่ได้จะขอเบอร์ฉัน แต่พี่เขากลับเข้าแอปแผนที่เอาไว้ ซึ่งหมายความว่าพี่เขาจะให้ฉันปักมุดไงว่าจะให้ไปส่งที่ไหน T^T หน้าแตกกกกกกก!!! ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจคิดว่าพี่เขาจะขอเบอร์ขอไลน์ แต่ที่ไหนได้ ฮึ่ยย!!

“นี่ค่ะ” ฉันจำใจยื่นมือถือส่งกลับไปอย่างเอื่อยเฉื่อย ส่วนพี่เขาเพียงแค่ปรายตามองฉันแค่แว็บเดียว แว็บเดียวเท่านั้นก็หันกลับไปสตาร์ตรถ และขับออกไปจากพื้นที่ตรงนี้ทันทีเลย

ตลอดหลายนาทีไม่มีเสียงพูดคุยกันในรถแม้แต่คำเดียว เสียงเพลงก็ไม่มี มีเพียงเสียงแอร์รถที่กำลังทำงานอยู่ และกลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อน ๆ ของพี่เขาเท่านั้น ที่ฉันกำลังนั่งดมด้วยความหอมอย่างกับคนโรคจิต

“ละ...แล้วยัยด้าละคะพี่โลคา” ฉันเป็นคนร่าเริงและเป็นคนคุยเก่งมาก แต่พอต้องมาอยู่กับคนที่แอบชอบมันก็กลับคิดอะไรไม่ออกว่าจะชวนคุยอะไรดี  เชื่อเลยว่าหลายคนก็คงเคยเป็นกัน ที่แบบว่าอยู่กับคนอื่นคุยจ้อ แต่พออยู่กับคนที่แอบชอบมาเป็นปี ๆ กลับนึกเรื่องที่จะคุยไม่ออก

“กลับไปแล้ว”

“อ่อค่ะ” เพราะความตื่นเต้นเกินเหตุและไม่คิดว่าพี่เขาจะตอบกลับมา ตอนแรกฉันทำใจแล้วนะว่าพี่เขาคงเงียบไม่ตอบ แต่พอเหตุการณ์กลับตาลปัตรแบบนี้มันเลยยิ่งทำให้ฉันประมาทจนเผลอจบบทสนทนาดื้อ ๆ ไปเลย ทั้งที่มีโอกาสคุยมากกว่านี้แล้วแท้ ๆ ยัยเลเน่ ยัยบ้า!

แน่นอนว่าทุกอย่างกลับมาเงียบอีกครั้ง...

แต่แล้วฉันก็คิดอะไรบางอย่างออก ในเมื่อตอนนี้เราอยู่กันสองคน ฟ้าคงมีตาเปิดโอกาสนี้ให้ฉันได้ลองสารภาพความในใจที่เก็บมานานหลายปีแน่

ใช่แล้ว! ฉันต้องสารภาพรักกับพี่เขาสิ แต่...ฉันก็อายเหมือนกันนะ เอาไงดี ใกล้จะถึงบ้านแล้วซะด้วยสิ

นี่มันโอกาสเดียวของแกเลยนะยัยเลเน่ แกคิดเหรอว่าจะมีโอกาสอื่นที่จะทำให้ฉันกับพี่เขามาอยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้

เอาวะ เป็นไงเป็นกัน

“พี่โลคาคะ”

“…”

“คือว่า หนูชอบพี่ค่ะ!” ฉัน พูด ออก ไป แล้ว!!! กรี๊ด หลังจากพูดจบฉันก็นั่งบิดไปมาด้วยความเขินอาย พร้อมกับหันหน้ามองไปทางอื่นอย่างเขิน ๆ

จนผ่านไปหลายวินาที...พี่เขาก็ยังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม

“ผมไม่ได้ชอบคุณ” เพล้ง! ไม่ใช่เสียงแก้วที่ไหนแตก แต่เป็นเสียงหน้าฉันเนี่ยที่แตก T^T ฮือ ทำไมกันล่ะ! ฉันก็ออกจะสวยและน่ารัก นิสัยดีดุจนางฟ้ามาเกิด ทำไมพี่เขาถึงไม่ชอบฉันกัน!

“แต่พี่โลคาคะ...”

“ถึงบ้านคุณแล้ว” ฉันกำลังจะหันไปบอกพี่เขาว่าฉันแอบชอบมานานมากแค่ไหน แต่แล้วก็โดนคนข้าง ๆ เอ่ยแทรกขึ้นมาพร้อมกับรถที่หยุดจอดสนิท บ้าที่สุด!

“ต่อให้พี่ไม่ชอบหนู แต่หนูชอบพี่ค่ะ! ไม่ว่ายังไงหนูก็จะทำให้พี่ชอบหนูให้ได้! ขอบคุณนะคะที่มาส่งหนู” ฉันพูดด้วยความรวดเร็วและโมโหนิดหน่อย พร้อมกับเปิดประตูรถออกไป และไม่ลืมที่จะพูดขอบคุณพี่เขา

“เดี๋ยว” ในขณะที่ฉันกำลังจะปิดประตูรถด้วยความโมโหที่โดนขัดใจ เสียงทุ้มของพี่โลคาก็พูดขึ้น จากอารมณ์โมโหในตอนแรกก็แปรเปลี่ยนเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังยืนยิ้มหน้าบานแทน นี่อย่าบอกนะว่าพี่เขาจะเปลี่ยนใจมาตกลงคบกับฉันอะ ตาย ๆ ฉันขอเวลาเตรียมใจแป๊บ กรี๊ดด >////<

“ถ้าคุณไม่มีเงินซื้อชุดนักศึกษาใหม่ คุณก็ควรหาตัวที่มันยาวและไม่รัดรูปมาใส่แทนนะ” นั่นเป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่ฉันได้เคยยิน แน่นอนว่าฉันยืนนิ่งจิตใจหลุดลอย โดยไม่รู้ตัวเลยว่าพี่เขาได้ขับรถออกไปตอนไหนแล้ว นอกจากจะไม่ได้คำตอบที่ต้องการแล้ว ยังจะได้คำด่าแบบนุ่มนวลอ้อมโลกนั่นมาอีก

นี่พี่เขาหาว่าฉันไม่มีเงินซื้อชุดนักศึกษาใหม่งั้นเหรอ! แล้วชุดฉันมันทำไมกัน ก็ไม่ได้รัดรูปขนาดนั้นนี่ ก็แค่พอดีตัวและกระโปรงทรงเอที่สั้นนิดหน่อยแค่นั้นเอง ยาวสิบหก มีผ่าหน้าแค่นี้เอง ไม่เห็นจะโป๊ตรงไหนเลย!  ดูอากาศเมืองไทยด้วย ร้อนจะตายชัก ใครเขาจะไปใส่ยาว ๆ กันล่ะ

“หนูไม่ยอมแพ้แน่! หนูจะต้องทำให้พี่หลงหนูจนหัวปักหัวปำให้ได้ คอยดูสิ!”