บทที่ 18

[HUSBAND]

:เด็กคนนั้นคือเมียฉัน!!

ผู้เป็นน้องสาวจ้องใบหน้าพี่ชายอย่างตกตะลึง ส่วนเขาก็รีบตีหน้าเรียบนิ่งดังเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพร้อมกับเอ่ยเสียงดุดันออกมาว่า

"คืนนี้นอนอยู่ที่นี่แหละไม่ต้องกลับมันดึกแล้ว!!" จากนั้นชายหนุ่มก็เดินตรงดิ่งไปที่ประตูทางออกอย่างรวดเร็วจนผู้เป็นน้องสาวเรียกถามไม่ทัน

"แล้วพี่จะไปไหน เอาของของเพื่อนน้องมาก่อน!!! วุ๊อะไรวะ!!"

@Kavarna

ตอนนี้ชายหนุ่มได้ก้าวขาเข้ามาในร้านกาแฟที่เขาเคยมาแกล้งเธอตอนที่เจอกันวันแรกและเป็นที่ทำงานพาร์ไทม์ของเธอด้วย เขาเดินมาที่เคาน์เตอร์รับออเดอร์แล้วก็พบผู้หญิงคนนั้นคนที่ชายหนุ่มเคยให้ติ๊บเธอไปแบงค์สีเทา 2 ใบและดูเหมือนว่าพนักงานคนนี้จะจำเขาได้จึงรีบฉีกยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"เสี่ย อุ๊ย! คุณผู้ชาย!! จะรับอะไรดีคะวันนี้"

"ฉันอยากเจอผิงไปเรียกให้เธอมาหาฉันหน่อย!!"เขาเอ่ยพร้อมกับทำสีหน้าดุดันน้ำเสียงแข็งกร้าวน่ากลัวเหมือนกับเสือขู่ให้เหยื่อตื่นกลัว ชายหนุ่มควักแบงค์สีเทาออกมาสองใบแล้ววางไว้ที่โต๊ะเคาน์เตอร์พนักงานสาวเห็นดังนั้นก็รีบใช้สองมือเรียวเลื่อนเงินไปหาเขาเพื่อคืน ชายหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา

"ฉันคงตามน้องผิงออกมาให้คุณไม่ได้แล้วล่ะค่ะ เพราะว่าเจ๊เขาเพิ่งไล่น้องผิงกับน้องลุคออกเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง คุณไปตามหาน้องที่อื่นเถอะ" เธอเอ่ยพร้อมกับตีหน้าเศร้าเสียใจที่ไม่สามารถขัดใจผู้เป็นนายไม่ให้ไล่เธอออกได้ แววตาของชายหนุ่มเริ่มจุดประกายไฟโทสะขึ้นมาอีกครั้งเขากำหมัดแน่นด้วยความโกรธกัดฟันกรอดก่อนที่จะตะคอกเสียงดังใส่พนักงานสาว

"ไปเรียกผู้จัดการมาพบฉันเดี๋ยวนี้!!!!"

"คะ ค่ะ!!"พนักงานสาวลนลานทำตัวไม่ถูก จึงหลับตาตั้งสมาธิอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะวิ่งไปยังห้องทำงานของผู้จัดการร้าน

ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้สีดำอย่างไม่ประสบอารมณ์พร้อมกับขบกรามเข้าหากันจนเห็นกรอบหน้าได้ชัด พอเวลาผ่านไปไม่กี่นาทีผู้จัดการร้านก็รีบเดินหน้าตั้งออกมา ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นก่อนที่จะส่งรังสีอำมหิตแผ่ไปยังแววตาของคนตรงหน้าอย่างคาดโทษไว้เหนือหัว

"คุณเวล!" เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อได้พบเขารวมไปถึงพนักงานสาวที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขานั้นคือ ‘เวล’เจ้าของห้าง Demon mall แห่งนี้

"คะ คุณคือคุณเวลเจ้าของห้างหรอคะ!!!"

"ก็ใช่น่ะสิ ยังไม่รีบไปหาของว่างมาเสริฟอีก!!!"

"ฉันไม่กิน!!"พนักงานสาวหยุดชะงักเมื่อได้รับคำสั่งแสนดุดันออกมาจากปากของชายหนุ่มก่อนที่เขาจะเลื่อนสายตาไปจ้องหน้าผู้ที่เป็นนายใหญ่ของที่นี่ตอนนี้

"ไล่ผิงออกทำไม!!"เขาไม่ซักถามอะไรให้มากความและยังคงใบหน้าดุร้ายนั้นไว้แถมเอ่ยปากพูดออกมาอย่างเย็นยะเยือกจนคนที่ฟังนั้นตัวสั่นด้วยความกลัว

"ค..คือ"

"ตอบมา!"ความอดทนของเขาถึงขีดจำกัดจึงระเบิดอารมณ์ออกมาตามคำพูดแต่ทว่ามันไม่สามารถที่จะลดโทสะของเขาลงได้เลย

"คือวันนี้คุณแพนลูกของท่านธเนศมาที่ร้านและมีปัญหากันกับผิง ดิฉันไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากไล่เธอออก เพราะกลัวว่าคุณแพนจะไปฟ้องคุณเวลให้ยกเลิกสัญญาการเช่าของร้านนี้ค่ะ!!" ผู้จัดการสาวบอกความจริงออกมาทั้งหมดพร้อมกับร้องไห้ก้มหน้าก้มตา ยอมรับความผิดเพราะคิดว่าจะสามารถเรียกคะแนนสงสารจากคนตรงหน้าได้ แต่เธอนั้นคงคิดผิดไม่มีใครที่จะสามารถทำให้เขาใจอ่อนได้ขึ้นชื่อว่า เป็นคนที่โหดเหี้ยมเลือดเย็นเป็นปีศาจที่ไม่เคยสงสารใครหน้าไหน ใจแข็งเหมือนกับหิน และครั้งนี้ก็คงจะเป็นเหมือนครั้งก่อนๆที่เขาไม่เคยให้โอกาสใคร

"เธอทำความผิดอย่างมหันต์เลยล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะส่งลูกน้องมาทำเรื่องยกเลิกการเช่า พร้อมกับคืนเงินค่าเช่าของปีนี้ให้กับร้านเธอทั้งหมด"

"อึก คุณเวลทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ! ฉันไล่เด็กนั่นออกไปแล้วไง ทำไมคุณยังจะยกเลิกสัญญาเช่าอีก ฉันทำตามคำสั่งของคุณแพนทุกอย่างแล้ว!!"

"ไปทำตามคำสั่งมันทำไม มันเป็นแม่เธอหรือไง แล้วเธอก็จำใส่สมองอันน้อยๆของเธอไว้เลยนะว่าเด็กคนนั้นที่เธอไล่ไป คือเมียฉัน!" หลังจากที่เขาระเบิดอารมณ์ใส่คนในร้านนั้นจนเป็นเถ้าถ่านเหมือนกับถูกไฟแห่งความโกรธแค้นเผาไหม้ พอเผาจนพอใจแล้วก็เดินออกมา พร้อมกับปล่อยให้หญิงสาวทั้งสองคนนั้นตกใจไปกลับความจริงที่หลุดออกมา จนเข่าของทั้งสองแทบทรุด

@ร้านข้าวมันไก่น้องออย

ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

วิว

(ผิงแกอยู่ไหน)

"ร้านข้าวมันไก่ใกล้ Demon mall เจ้าเดิมนี่แหละ"

(หรอ นึกว่ายังไม่เลิกงาน)

"โทรมาพอดีเลย แกไปเก็บของให้ฉันหรือยัง"

(ตอนนี้ฉันก็อยู่บ้านพี่เวลนี่แหละ ฉันพยายามหาของของแกแล้ว แต่หายังไงก็หาไม่เจอ พรุ่งนี้ค่อยมาเอาได้ปะฉันง่วงแล้วอ่ะ จะไปอาบน้ำนอนแล้ววันนี้แกไปนอนที่คอนโดฉันก็แล้วกัน ฉันจะนอนที่บ้านอีกพี่เวลนี้แหละ พี่ชายฉันไม่ให้กลับน่ะมันดึก)

"อืม ก็ได้"

หญิงสาวใช้ช้อนตักข้าวมันไก่ขึ้นมาแล้วยัดใส่ปากด้วยความหิวกระหายยิ้มกลุ้มกลิ่มไปกับรสชาติอาหารที่อร่อยถูกปากเหมือนกับว่าเพิ่งเคยกินมันในรอบ 1 ปีได้ แต่คนตรงหน้านั้นกลับนั่งมองเธอเหมือนกับว่าไม่เคยกินสิ่งนี้มาก่อนเธอจึงเอ่ยถามว่า

"ลุค ทำไมไม่กินล่ะ"

"คือ...เราไม่ชอบกินไก่น่ะ เธอกินเถอะเรายกให้" ลุคใช้มือหนามือหนาทั้งสองข้างเลื่อนจานข้าวไปไว้ข้างๆจานข้าวมันไก่ที่เธอกำลังรับประทานอยู่ และไม่ลืมที่จะฉีกยิ้มกว้างออกมาเพื่อกลบเกลื่อนบางสิ่งบางอย่างไว้เขาค่อยๆถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"อืมขอบใจนะ จานนี้นายจ่ายใช่ปะ!"

"เดี๋ยวจ่ายให้ทั้งสองจานเลยวันนี้เราเลี้ยงเอง"เธอไม่ได้ตอบอะไรตอบมีเพียงรอยยิ้มที่แสดงออกมาด้วยความดีใจก่อนที่จะตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียว

"น่ารักจัง"

"หื้ม?"เธอชะโงกหน้าขึ้นมาพร้อมกับยกคิ้วขึ้นทั้ง 2 ข้างเธอฟังไม่ถนัดว่าเขานั้นพูดอะไร

"หื้ม!"ส่วนคนตรงหน้าก็ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้เหมือนกับว่าเมื่อสักครู่นี้เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอก็ไม่ได้สนใจเขาแต่อย่างใดมีแต่ก็หน้าก้มตาทานข้าวไปจนอิ่มหนำสำราญ หลังจากรับประทานเสร็จก็เดินไปจ่ายเงินกับเจ้าของร้านโดยมื้อนี้ลุคเป็นคนเลี้ยง

สองหนุ่มสาวเดินออกมาจากร้านพร้อมกับหัวเราะคิกคักอย่างน่าขันกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาวันนี้ช่างเป็นวันซวยของลุคจริงๆทำงานได้ไม่กี่นาทีก็โดนไล่ออกแล้วพอเธอได้ยินชายหนุ่มพูดแบบนั้นเธอก็หัวเราะออกมาโดยไม่ห่วงสวย

"ฮ่าๆ ลุคนี่ซวยจริงๆเลยนะทำงานได้ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็โดนไล่ออกละ ฮ่าๆๆ"

"นั่นน่ะสิเป็นเพราะยัยป้านั่นแท้ๆเลย เราสองคนถึงได้โดนไล่ออกแบบนี้ พูดแล้วก็ของขึ้น"

"เอาเถอะน่า อย่างน้อยมันก็ทำให้เราได้รู้ว่าสุดท้ายแล้วพวกเขาก็เลือกเข้าข้างคนรวย"หญิงสาวเอ่ยออกมาอย่างน่าเวทนาตนเองที่เกิดมาต่ำต้อยไม่สามารถที่จะทำให้คนอื่นนั้นยอมรับและเห็นค่าเธอได้ มันช่างแตกต่างกับคนที่มีฐานะมีชาติตระกูลยิ่งนักที่ไม่ต้องทำอะไรเลยก็มีคนมายกย่องนับถืิอ แทบจะประเคนร่างกายให้เลยทีเดียว

"เพราะเหตุผลนี้ไงเราถึงไม่อยากสุงสิงกับคนที่มีชาติตระกูล เฮ้อ...เลิกเพ้อเจ้อแล้วกลับบ้านกันดีกว่านะ"

"อืมๆ" หญิงสาวก้าวขาเดินมุ่งหน้าไปที่ริมถนนเพื่อรอโบกแท็กซี่กลับคอนโดของเพื่อนสนิท แต่ก็ไม่ทันระวังข้างหน้าจึงก้าวขาไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างเหมือนมีคนยื่นขามาสกัดจนทำให้เธอล้มลงเกือบหัวคะมำ

หมับ!

จุ๊บ!

มือหนายื่นออกมาคว้าเอวคลอดเธอไว้ก่อนที่จะดึงเข้ามาหาตัวเขาอย่างรวดเร็วจนทำให้ริมฝีปากหนานั้นแตะไปที่พวงแก้มข่าวอมชมพูของเธอด้วยความตั้งใจ

สาวน้อยชะงักไปชั่วขณะกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่คิดเลยว่าเธอจะถูกหอมแก้มแบบไม่ทันตั้งตัวเมื่อเธอตั้งสติได้จึงรีบดันตัวเขาออกทันทีและกำลังจะอ้าปากด่าเขา แต่ทว่ากลับมีเสียงดุดันของบุคคลที่สามดังขึ้นก่อน

"มึงทำอะไร!!" ทั้งสองหันขวับไปทางต้นเสียงสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจพอเผลอไปครู่หนึ่งคนที่มีน้ำเสียงดุดันก็เข้ามาประชิดตัวลุคด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะซัดหมัดเข้าที่หน้าเขาเต็มๆโดยไม่พูดไม่จาอะไร

พั๊วะ!

"ว๊าย!!" ซัดไปที่หน้าเพียงแค่มัดเดียว เขาก็ล้มลงไปกองกับพื้น สาวน้อยตกใจมากจึงรีบไปคว้าตัวลุคพยุงขึ้นยืน ก่อนที่จะหันหน้ามาหาชายหนุ่มพร้อมกับแสดงส้หน้าด้วยความพอใจไม่คิดว่าเขาจะทำกิริยาดิบเถื่อนใจแตกแบบนี้กับคนอื่นได้อีกนอกจากเธอ

"นี่คุณเวล คุณต่อยลุคทำไม บ้าไปแล้วหรือไงฮ๊ะ!!"

"หึ เป็นห่วงมันมากเลยหรอ ให้ฉันฆ่ามันตอนนี้เลยไหม!!" เพลิงโทสะเจิดจ้าในดวงตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววดุร้ายเหมือนจะฆ่าใครบางคนให้ตายตรงนี้

"ลุงเป็นใคร มาต่อยผมทำไม"

"แล้วมึงอ่ะเป็นใคร กล้าดียังไงถึงจูบยัยเด็กนี่!!"

"ผมเป็นแฟนผิง แล้วลุงล่ะเป็นใครเป็นผู้ปกครองผิงใช่มะ?"

"หึ แฟนหรอ?"

พั๊วะ!

หมัดหนักพุ่งเข้าไปชนยังใบหน้าอ่อนเยาว์ของลุคอีกครั้งชนิดที่ไม่ออมแรงกันเลยทีเดียวจนเขาลงไปนอนกองกับพื้นอีกครั้งจนเลือดกลบ ปากหญิงสาวตกใจตื่นทันทีเมื่อเห็นใบหน้าของเขามีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก

"มึงเป็นแฟน แต่กูเป็นผัวเว้ย!!! เธอนี่ก็ร่านจังเลยนะเที่ยวหาอ่อยผู้ชายไปทั่ว เอากับฉันคนเดียวมันไม่เร้าใจหรือไงถึงอยากได้ผัวเพิ่มอ่ะ!!"

"เลิกพูดหมาๆแบบนี้ได้แล้ว ฉันไม่ใช่เมียคุณนะ!!"

"กลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้" เขาคว้าข้อแขนเล็กพร้อมกับดึงกระชากจนสุดแรงหน้าแทบทิ่มลงกับพื้น คนตัวเล็กพยายามแกะมือของเขาออกจากแขนเล็ก แต่ทว่าเขากลับบีบแม่นและแรงขึ้นกว่าเดิม ก่อนที่จะยัดเธอเข้าไปนั่งข้างในรถหรู พร้อมกับออกตัวพุ่งทะยานอย่างรวดเร็ว

ลุกพยายามดันตัวของเขาลุกขึ้นยืนก่อนที่จะแสยะยิ้มออกมาด้วยความสะใจพลางเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์แล้วหยิบขึ้นมาโทรหาบุคคลปริศนาคนหนึ่ง

ตืดดดดดดดดดดดดดดดด

(โทรมาแบบนี้ มีข่าวเด็ดสินะ)

"ผิงเป็นเด็กของพี่เวลจริงๆ แบบนี้พี่ก็ต้องให้ค่าขนมผมแล้วนะ โดนต่อยจนหน้าแหกแล้วเนี่ย"

(หึ ได้เดี๋ยวโอนตอนนี้เลย)