Chapter 2

(ONE MONTH LATER)

ISANG buwan ang lumipas at simula ng araw na mahimatay si Irene dahil sa kagagawan ng pinsan niya ay hindi na siya tinigilan nito’t palaging inuutusan. Sa dami nilang maid na naroroon ay siya lang ang tanging inuutusan nito.

Nanjan at bubuhusan siya nito ng juice na tinimpla, o ‘di kaya naman itutulak siya sa swimming pool. Mabuti nalang at marunong siyang lumangoy kaya walang problema.

Ngunit sa nakalipas na isang buwan na hindi niya alam kung kakayanin pa ba niya ang mga pagpapahirap nito lalo na at nakaramdaman siya ng kakaiba sa kaniyang katawan.

Nagsimula na siyang mapagod ng mabilis, palaging antukin at nagsusuka sa umaga. Mayroon na nga siyang maliit na timba sa loob ng kanilang kwarto dahil napapagod na siya kakapabalik-balik sa banyo.

“Hindi kaya may sakit ka na Irene?! Hindi ka na kumakain! Ang payat-payat mo na!” sermon sa kaniya ni Eva.

Simula ng i-announce na siya ay maid na sinabihan nalang ‘din niya ang mga ito na alisin na ang tawag na 'Ms.' Sa kaniya tutal ay hindi na siya ang amo ng mga ito.

Sinabihan siya ng mga ito na tumakas nalang at magpakalayo-layo tutal may naitabi naman siyang pera ngunit natatakot siya na hindi tigilan ng mga ito at hanapin pa ‘rin.

“Hindi doon, mukang buntis ako,” malungkot na sabi ni Irene na ikinatinginan ng mga ito at may panlalaki ng mata.

“Ayun naman pala dahil buntis—ano buntis ka?!” gulat na bulalas ni Eva na ikinatango ni Irene.

“Naalala niyo ba nu’ng nahimatay ako? Hindi ba galit na galit si Hannah? Dahil may nangyari saamin nu’ng lalaki niya.

Actually, hindi ko talaga maalala kahit kaunti kaya nga kahit ako ay nagtataka. Pero ngayon na may sintomas ako ng pagbubuntis, mukang nagbunga ‘yon,”

Hindi makapaniwala ang mga ito dahil sa sinabi ni Irene lalo na’t hindi nito namalayan na umiiyak na siya.

“B-bakit ako umiiyak? Bakit nakakaiyak?” hirap na sabi nito na ikinatawa naman nila.

Ang cute kasing tignan ni Irene lalo na't noon pa 'man ay humahanga na sila sa ganda ng kanilang dating mga amo.

“Kasi nga buntis ka! Hahaha,” tawa nilang sabi dito.

Ang hindi nila alam ay narinig lahat iyon ni Hannah. Mas lalong sumiklab ang galit nito kay Irene at hindi siya papayag na malaman ni Eugene na nagbunga ang pagniniig nila ng gabing iyon.

Galit na galit itong pumunta sa kaniyang kwarto at nag-isip ng paraan kung paano mawawala sa landas niya ang bata at si Irene.

“Hindi pwede ito! Sa oras na malaman ni Eugene ang tungkol sa bata siguradong pananagutan niya ito! Arghhh! Ako dapat iyon! Ako dapat ang nandoon hindi si Irene!”

Galit na sabi nito at inilaglag niya lahat ng gamit na nasa ibabaw ng kaniyang lamesa.

Noong pumasok palang siya sa bar ng gabing iyon ay napansin niya agad si Eugene. Sino bang hindi makakapansin sa kagwapuhan nito kahit na ito ay bulag marami pa ‘ring humahanga na babae sa kaniya.

Nakilala niya ang lalaki sa social media at ngayon na nasa harapan na niya ito ay gagawin niya ang lahat upang maangkin ito. At dahil nga bulag ang lalaki nasisiguro niya na madali ng paamuhin ito lalo na kahinaan ng lalaki ay ang alindog ng babae.

Pangisi-ngisi siya habang binabantayan si Eugene ngunit maya-maya ay nawala ito sa kaniyang paningin kung kaya dali-dali niya itong hinanap.

Alam niya ang kwarto na kinuha ng kaibigan nito dahil kinausap niya ang waiter na kausap ng mga ito.

Pero hindi niya nagustuhan ang kaniyang nakita. Si Eugene nasa ibabaw nito si Irene at kapwa nagtatampisaw sa mainit pagnanasa sa isat-isa.

Galit na galit siya, hindi niya inaasahan na mauunahan siya ng kaniyang pinsan kung kaya susugudin niya na sana ito ng biglang dumating si Mason.

Dahil doon ay napilitan siyang magtago at umalis sa lugar na iyon. Nakita pa niya si Mason na ni-lock ang pinto habang iiling-iling at nakangiti ng malaki.

“Magbabayad ka Irene! Gagawin ko ang lahat para mawala ka sa landas namin ni Eugene! Hindi kita titigilan!”

---

WALANG magawa si Irene kundi ang maglakad papunta sa pinakang malapit na seven-eleven sa kanilang tinitirhan.

Pasado alas dose na ng madaling araw at hindi pa ‘rin siya natutulog dahil sa napakaraming pumapasok sa kaniyang isipan. Hanggang sa makaramdam siya ng gutom at naisip ang siopao na kaniyang gustong kainin.

Wala sana siyang balak lumabas o ‘di kaya sundin ang gusto niyang kainin kaso bigla siyang nanghina na mukang magkakasakit kung hindi niya makakain ang gusto kaya no choice siyang lumabas.

Ang hindi niya alam ay nakasunod sa kaniya si Hannah dahil nakita siya nitong papalabas ng bahay kanina. Malaki ang ngisi ng babae habang inaabangan si Irene na lumabas sa seven-eleven at maisagawa niya ang kaniyang plano.

Katulad ng inaasahan ni Irene nawala ang bigat ng pakiramdam niya matapos makain ang gusto at iiling-iling na lumabas upang umuwi. Kaso sa gitna ng kaniyang paglalakad ay mayroon nalamang tumulak sa kaniya papunta sa highway at nanlaki ang mata niya ng makita ang paparating na kotse sa kaniyang harapan.

NAPATAYO si Kayla ng sa wakas ay mag ring ‘din ang cell phone ng kaniyang kaibigan na si Irene. Isang buwan na ang nakakaraan simula ng mawala ito, ayon sa sa tita nito at kay Hannah ay umalis na ‘daw doon si Irene ngunit hindi siya naniniwala kaya pilit niya itong kinokontak.

Sa araw-araw na pagsubok na kontakin ang dalaga ay finally nag-riring na ito.

“Ano?!”

Ngunit hindi naging maganda ang nakuha niyang balita matapos malaman na nasa ospital ang kaniyang kaibigan. Dali-dali niyang ginising ang kaniyang mga magulang upang puntahan nila ang ospital na kinalalagyan ng kaibigan.

Kilala ng magulang niya si Irene dahil matagal na silang magkaibigang dalawa kaya maging ang mga ito ay nag-aalala para dito.

Nang makarating sila sa ospital ay naghintay sila ng isa’t kalahating oras bago tuluyang makalabas ang doctor.

“Ligtas na po silag mag-ina, mabuti nalang at naagapan dahil kung hindi baka wala na ang bata sa sinapupunan niya,”

Nanlaki ang mata ni Kayla ng marinig ang sinabi ng doctor.

“Bata po?! Buntis ang kaibigan ko?!”

Hindi makapaniwalang tanong niya na ikinatango naman nito at nagpaalam na't marami pang aasikasuhin.

Hindi makapaniwalang napalingon siya sa mga magulang niya at niyakap siya ng mga nito. Hindi na niya napigilan pa ang umiyak lalo na at alam niya na may hindi magandang nangyari sa kaibigan.

Ngayon na nalaman niya na buntis ito pakiramdam niya ay wala siyang kwentang kaibigan dahil hindi niya manlang alam ang pinagdaraanan nito.

SAMANTALANG galit na ibinato ni Eugene ang lahat ng mahawakan niya sa ibabaw ng kaniyang table dahil hanggang ngayon ay hindi pa ‘rin niya mahanap-hanap ang babae na nakasama niya isang buwan na ang nakakalipas.

“Eugene kumalma ka!” awat sa kaniya ni Mason ngunit sinamaan lang siya nito ng tingin kahit na hindi talaga ito nakatingin sa kaniya.

“Calm down?! Dalawa na kayo ni Roger na naghahanap sa kaniya pero bakit hindi niyo pa ‘rin siya makita-kita?!”

Nagkatinginan si Mason at Roger dahil sa sinabi ni Eugene.

Nang hindi ito mahanap ni Mason ay pinatulong na ni Eugene si Roger sa kaibigan ngunit maging ito ay hindi mahanap ang babae. Paano nga ba nila mahahanap ang isang tao na hindi manlang nila kilala?

Basta ang alam nila ay babae ito, funny right? Napakaraming babae sa mundo kaya napapailing nalang silang dalawa.

“Eugene, nahihirapan kaming maghanap dahil kahit kaunting information sa kaniya ay wala tayo,” kalmadong sabi ni Roger na ikinatigil ni Eugene at mahabang katahimikan ang namagitan sa kanilang tatlo.

Nagkatinginan muli si Mason at Roger at sabay na nagkibit balikat. Ngunit si Mason ay kating-kati na ang kaniyang dila upang magtanong sa kaibigan. Isang buwan na niyang tinitiis na ‘wag magtanong dito kaya tingin niya ay hindi na niya kayang ilihim pa iyon.

“Sabihin mo nga Eugene, mahal mo na ang babaeng iyon hindi ba?”

Hindi nakasagot si Eugene dahil sa tanong sa kaniya ng kaibigan.

Napaupo siya sa kaniyang swivel chair at muling bumalik sa kaniya ang ala-ala ng gabing may mangyari sa kanila ng misteryosong babae.

---

MALAKAS ang tugtog sa loob ng bar na siyang ikinaiirita ni Eugene.

Umiinom siya ngayon kasama ang kaibigan niya na si Mason. Nag-aya ito na uminom dahil niloko nanaman siya ng babaeng minahal niya na ex na niya ngayon.

Kung hindi lang dahil dito ay hindi pupunta doon ang lalaki lalo na’t naiirita siya sa maingay.

“Eugene! Tara sayaw tayo!”

Sinubukan siyang hilahin ni Mason paalis sa kinauupuan nito ngunit sumama ang expression niya na ikinalunok ng lalaki.

Hindi man ito tuluyang nakatingin sa kaniya dahil hindi siya nito nakikita ay nakaramdam pa ‘rin siya ng takot sa kaibigan. Kahit pa sabihin na kaibigan niya ang isang Eugene Alvarez, takot pa ‘rin siya dito lalo na’t iba ito kung magalit.

Si Eugene ang pinakabatang bilyonaryo sa buong mundo, kilala ng karamihan at hinahangaan ng maraming kadalagahan, ‘yun nga lang siya ay bulag.

Matapos ang aksidente na iyon ay hindi na siya nakakita pang muli.

“Okay fine, pumunta ka nalang sa kwarto at doon nalang kita susunduin mamaya kapag pauwi na tayo,” buntong hininga nito sa lalaki at iniwan na niya ito doon.

Tumayo na si Eugene at agad naman siyang nilapitan ng isang waiter doon at inasist papunta sa kwartong sinasabi ni Mason.

Hinanda talaga iyon ng kaibigan para sa kaniya lalo na’t alam niyang ayaw nito sa maingay.

Dahil inaabangan ni Eugene ang pagdating ni Mason ay bukas ang pintuan kaya malayang nakapasok ang babaeng hindi niya kilala.

Nagising siya ng mayroong bigla nalamang humiga sa kaniyang tabi.

“Mason?” inakala niya na ang kaibigan iyon at lasing na lasing na kaya hindi siya nito nasagot ngunit ng maramdaman niya ang isang payat at malambot na braso kaya doon siya natigilan.

“B-bakit ang bango?” wala sa sariling sabi ng isang boses na ikina-alerto ni Eugene lalo na’t babae ang nagsalita.

Aalis na sana siya mula doon ngunit parang malakas ang babae at niyakap siya nito ng mahigpit.

“S-sandali! Saan ka pupunta tabihan mo ako...”

Parang musika ang boses ng babae ng magsalita itong muli.

Napakunot ang noo ni Eugene sa isiping iyon at naramdaman niya ang kamay nito na kinakapa ang kaniyang katawan hanggang sa mapunta ito sa kaniyang ibabang bahagi.

Agad niyang hinawakan ang kamay nito at pinigilan. “Don’t,” mahina ngunit sapat na upang marinig ng babae.

Imbes na sundin siya ay bigla itong bumangon at pumatong sa kaniya.

“Look do we have here! You are a boy! Samahan mo ako ngayong gabi,”

Hindi niya maintindihan ang sarili dahil ng halikan siya nito ay hindi na siya nakakilos pa at kusang napayakap sa likuran nito.

Ang sinisigaw ng isip niya ay tumigil at itulak palayo ang babae ngunit parang magnet ang katawan ng babae dahil hindi niya ito magawang ilayo sa kaniya.

Unti-unti ay nagustuhan na niya ang mga nangyayari at kahit na hindi siya nakakakita ay nagawa niyang paingayin ang babae na pumuno sa apat na sulok ng kwartong iyon.

---

NAPAKUYOM ng kamao si Eugene ng maalala niya ang nangyari ng gabing iyon.

Naiinis siya sa sarili niya dahil sa tuwing maaalala niya ang kakaibang gabi na iyon ay hindi niya maiwasan na mabuhayan ng dugo. Tila ba pakiramdam niya gusto niyang maulit ang gabing iyon, gusto niyang makatabi ang babae at mayakap ito.

Noong magising nga siya ay nainis siya kay Mason dahil narinig niya na nilapitan nito ang babae.

Siya nga ay hindi niya ito makita tapos ginusto pa ng kaibigan nito na kunin ito sa kaniya. Sa totoo lang hindi niya ‘rin maintindihan ang sarili, bakit nga ba siya nagagalit? Bakit niya ito pinapahanap ngayon?

Napapikit siya ng mariin at napasandal sa kaniyang kinauupuan.

‘W-wag sa loob, fertile ako…’

Bigla siyang napadilat ng bumalik sa kaniya ang sinabi ng misteryosong babaeng iyon.

Ngayon naalala niya ang dahilan, maaaring nagbunga ang nangyari sa kanila.

“Find her! ‘Wag kayong titigil hangga’t hindi niyo siya nahahanap. I am sure by now she is pregnant,”

Nanlaki ang mata ni Mason at Roger sa sinabi ni Eugene. Hindi nila alam kung maniniwala ba sila sa sinasabi nito pero ng makita ang seryosong muka nito ay wala silang nagawa kundi ang pumayag.

Lumabas silang dalawa dahil sinabihan sila nito na gusto niya munang mapag-isa.

“Kuya Roger, nababaliw na ba si Eugene?” hindi makapaniwalang tanong ni Mason.

“Siguro nga, baliw na baliw sa babaeng ‘yon,” sagot nito na ikinatinginan ng dalawa at sabay na tumawa.