CHAPTER 1

Maingay na busina ng mga sasakyan at napakatinding traffic ang nagpainit ng ulo ni Carie Monte Allejo. Pinakakabog din noon ang dibdib ng bente-singko anyos na anak ni Don Emil. Siya ang panganay sa dalawang magkapatid subalit hindi niya ramdam na parte siya ng pamilya.

Carie started to hold the plastic bag full of groceries. Wala na siyang choice kung hindi ang bumaba sa jeep na sinasakyan niya at magmadali pauwi ng kanilang mansion. Kahit almost three kilometers pa iyon mula sa kaniyang posisyon, kailangan niyang gumawa ng paraan para umabot sa oras na itinakda ng kaniyang mommy. 

"Kuya, sandali lang po," saad ni Carie. "Bababa na po ako rito." 

"Ineng, malayo ka pa sa sinabi mong bababaan mo," sabi ng driver. 

"Kailangan ko pong makauwi bago magtanghalian. Magtatanong na lang po ako sa ibang tao," wika ng dalaga sabay tayo. 

Napailing na lang ang matandang driver na kanina lang ay pinakiusapan ni Carie na ibaba siya sa tapat ng gate ng Monte Allejo Mansion. Ang dalaga ay lakad-takbo naman ang ginawa pagkatapos niyang bumaba ng jeep para umabot siya sa itinakdang oras ng masungit niyang ina. Siya ang stepmom ng dalaga kaya hindi anak ang turing nito kay Carie. 

"Kuya, saan ang shortcut papunta sa Monte Allejo Mansion?" tanong ni Carie sa  lalaking kumakain ng mami sa gilid ng kalsada.

"Iyang may barekada na iyan." Itinuro ng tambay ang tapat ng isang gusali. "Kung diyan ka dadaan, fifteen minutes lang nandoon ka na sa mansion. May shortcut kasi riyan at hindi mo na kailangan pang umikot nang tatlong kilometro. Dadaan ka nga lang sa makipot na kalsada at palayan." 

"Fifteen minutes?" tanong ng dalaga.

"Kung gusto mo ng mas mabilis, lumipad ka." Dahil sa sinabi ng lalaki, hindi na siya nagawa pang pasalamatan ni Carie. Inis na inis kasi ito kaya kaysa mapaaway ay tumakbo na ang dalaga. 

Pagdating sa barekada, sinipat ni Carie ang daan. Tinantiya niya rin kung pwede ba siyang dumaan doon. 

"Miss, bawal dumaan dito," sabi ng isang lalaki na nasa edad bente singko lamang. Ang mga mata nitong kulay brown ay para bang nagbabanta na kapag nagpumilit ang dalaga ay may kalalagyan siya.

"At bakit hindi, sir?" tanong ng dalaga. Tumaas ang perpektong kilay nito at bahagya pang tumulis ang kaniyang nguso. Ang daan kasing iyon ang tanging shortcut na sinabi ng kanilang driver bago siya umalis ng bahay kaya hindi makakapayag ang dalaga na hindi makalagpas doon. 

"Saang dako ng mundo ka ba galing at hindi mo alam na narito ngayon sa gusaling nasa gilid mo si Elizabeth Devanadera?" tanong ng masungit na lalaki. "Guards, wala kayong padadaanin dito para sa security ni Ma'am Elizabeth. Baka mamaya nagpapanggap lang na tanga ang babaeng iyan pero may masama palang balak sa boss ko." 

Napabuga ng hangin si Carie. Nawala ang kaba na kanina pa niya nararamdaman. Kinuha niya mula sa plastic bag ang mga patatas at ibinato iyon isa-isa sa nabiglang lalaki. 

"Hoy, impakto! Kilala mo ba ang kausap mo?" sigaw niya.

"See? She's dangerous. Hulihin n'yo siya, officer, at dalhin sa presento. Palabasin ninyong sinaktan niya kayo." 

"What the… At ano ang isasampa nilang kaso laban sa akin, impakto?" 

"Direct assault." Kumindat pa ang gwapong binata. Pagkatapos niyang makita na pulang-pula na ang mukha ng dalaga sa sobrang galit saka siya tumalikod. Si Carie naman ay nilapitan ng mga pulis at  naglabas ang isa sa mga ito ng posas. 

"Oh-oh, baka pwedeng pag-usapan natin ito mga sir," sabi ni Carie. "Ang gusto ko lang naman ay makatawid. Kung hindi pwede, okay lang. Huwag n'yo lang akong dadamputin. Malalagot ako sa mommy ko." 

“Iyon naman pala, mayaman ka. Pasensya na, miss, hindi mo kasi kinilala muna ang kaaway mo. Trabaho lang ito at walang personalan,” sabi ng isa sa mga pulis.

“Please, hindi ako pwedeng makulong,” pagmamakaawa ng dalaga. 

Subalit walang nagawa ang pakiusap ni Carie. Binitbit siya ng mga pulis na parang kriminal. Napapikit na lang siya habang pilit pinakakalma ang sarili. 

"Hindi pwede ito. Lagot na naman ako nito," bulong ng isip ni Carie.”Bwisit kang lalaki ka. Kapag ako nabugbog dahil sa iyo, kakalbuhin ko pati ang… Oh, my god, what am I thinking?” 

Dahil sa sobrang takot niya sa kaniyang mommy, Carie begged the police officers not just once but multiple times. She did not care kung nagmukha na siyang desperada. Unfortunately, hindi talaga sila pumayag na pakawalan siya. Hanggang sa umiyak na ang dalaga. 

"Pasensya ka na, miss. Hindi namin pwedeng suwayin ang utos ni Leon Marquez," sabi ng isang pulis. 

"Leon Marquez? Sino po ba siya at bakit handa kayong baliin ang batas para sa kaniya?" Carie asked. 

"Assistant yata siya ni Elizabeth Devanadera at ng apo nito. Ang sabi sa amin, lahat ng sasabihin ni Leon Marquez ay parang sinabi na rin ni Miss Elizabeth." 

"Leon Marquez… Iyon pala ang pangalan ng impakto na iyon."

"Oo, miss, Leon ang pangalan niya. Si Ma'am Elizabeth, siya naman ang pinakamayamang tao sa buong Asya at number three sa buong mundo," kwento ng isang pulis. 

Gusto nang maglupasay ni Carie. Hindi niya akalain na mapapasok siya sa isang gulo. Tiyak na kapag lumabas sa media ang ginawa niya sa empleyado ni Elizabeth Devanadera ay maapektuhan ang pamilya n'ya. Malaking problema iyon kapag nagkataon. 

Sa istasyon ng pulis, pilit pinaamin si Carie ng imbestigador kung ano ang pangalan niya. Sa takot kasi ng dalaga na madamay ang buong angkan niya, hindi siya nagsasabi ng totoo kahit tinatakot na siya ng mga ito.

"Mga sir, baka pwedeng pakawalan na ninyo ako. Malalagot talaga ako sa mommy ko. Maawa naman kayo," pakiusap ni Carie. 

"Miss, sayang ang laway mo. Ibigay mo na ang pangalan mo," sabi ng isang matabang pulis. Mahirap kausap ito at talaga namang nakakatakot. 

Napangiwi si Carie. Hiniling niya sa police na payagan siyang tumawag sa telepono or sa cellphone. Noong una ay ayaw pumayag ng kausap ng dalaga ngunit kinalaunan ay pinaunlakan din siya nito. 

"Five minutes." Sumenyas pa ang police. 

"Okay, sir. Five minutes," sabi naman niya. 

"Bilisan mo," sabi pa ng opisyal.

"Opo, Sir." 

Mabilis na idinayal ng dalaga ang number ni Josh Mondrano- ang kaniyang nobyo. Magpapasagip siya rito para malusutan niya ang gusot na kinasasangkutan niya. Subalit naka-ilang subok na siya ay wala pa rin sumasagot sa kabilang linya. Walang nagawa ang dalaga kung hindi humingi ng tulong sa kaniyang Lola Samantha. 

"Lola, I badly needed your help,” saad ng dalaga. 

“I am in a meeting right now. Don’t disturb me. Call my secretary and tell her everything.”

“But, Lola…”

“Don’t get me mad. I have a meeting with a very well-known businesswoman. I can't talk to you right now. I repeat, talk to my secretary!” 

Nanlulumo na ibinaba ni Carie ang telepono. Bakit pa nga ba niya naisipan na humingi ng tulong sa kaniyang lola na alam naman niyang hindi maasahan sa oras ng kagipitan? Ngunit nagtataka rin siya kung bakit hindi sinagot ng nobyo niya ang kaniyang tawag. Inisip na lang ni Carie na baka nasa meeting din si Josh dahil isa ito sa mga municipal kagawad sa Sta. Barbara4. 

She took a deep breath. She strode towards the policeman who was waiting for her. 

"Sir, kapag ba sinabi ko sa iyo kung sino ako, pakakawalan mo ba ako?" she asked while showing her most seductive smile. 

The police raised his eyebrows. 

"Depende. Kung kaya mong kalabanin ang assistant ng mga Devanadera," he said. 

Dinukot ni Carie ang  National ID niya. Hindi pa rin nawawala ang mapang-akit niyang ngiti pero lumiliyab ang mga mata niya. Para sa kaniya, ang sinabi ng police ay simbolo ng pagiging hindi pantay ng tao sa lipunan. Talo ng may pera ang mga simpleng mamamayan kung hustisya ang pag-uusapan. 

"You want to know who I am, right? Here is my ID. Take a look properly and remember my name," buong tapang na sabi ng dalaga. 

"C-Ca-rie? Carie Monte Allejo, apo ka ni Doña Samantha at anak ni Don Emil Monte Allejo? Pero paano na…" The police examined Carie's attire. 

"Ako nga. At huwag mo akong tingnan na parang pulubi dahil hindi ako natutuwa. Now, I am demanding you to release me because I never assaulted any men in uniform. Isang tao lang ang sinaktan ko at maghaharap din kami noon kapag may pagkakataon." Carie's fierce look intimidated the investigator. 

"Sorry, ma'am. Hindi ko kayo nakilala," pautal-utal na sabi ng police. 

"I understand. So, can I go home now?" Walang kangiti-ngiting tanong ni Carie. 

"Yes, ma'am. Ihahatid na namin kayo sa bahay n'yo." 

Pumayag si Carie sa alok ng pulis. Sinabi niya sa mga ito na kailangan na siyang makauwi dahil tiyak na magagalit na ang kaniyang stepmom. Dahil sa pagmamadali ng dalaga, nagpatunog pa ng kanilang wang-wang ang dalawang police na maghahatid sa kaniya. 

Sa sasakyan, tahimik na nagdadasal si Carie. Malakas ang loob niyang ipangalandakan sa iba ang kan'yang pangalan pero sa mansion nila, isa lamang siyang utusan ng kaniyang stepmom at stepsister. Hindi siya pwedeng sumuway sa mga ito dahil buhay ng kaniyang ama ang nakasalalay. Isang pagkakamali niya lang kasi ay pwedeng tanggalin ni Moley Monte Allejo ang life support ng kan'yang ama. 

Pagdating sa bahay, mabilis na nagpasalamat si Carie sa mga police. Hindi na niya inimbitahan ang mga ito na pumasok ng mansion. Agad na siyang pumasok sa loob ng malaking gate pagkatapos niyang magpasalamat sa mga police. Nagtataka naman ang mga alagad ng batas sa kilos at pananamit ng isa sa mga heredera ni Don Emil. 

Sa bahay, isang matigas na palad ang sumalubong kay Carie. Hindi lang iyon, halos matanggal din ang mga buhok niya mula sa kaniyang anit dahil sa pagkakahila ni Moley.

"You're wasting everyone's time! Simpleng pamimili sa palengke, inabot ka ng ilang oras. You are worthless, ungracious, awful and rude," saad ni Moley. Walang pakundangan na sinampal ni Moley ng paulit-ulit ang hindi lumalaban na si Carie. 

"Pardon me, mommy," Carie whispered softly. Pilit niyang tinatakpan ng mga palad ang kaniyang mukha para makaiwas sa mga hagupit ni Moley. 

"Mommy, she's trying to fight against you!" sigaw ni Lexie- ang nakababatang kapatid ni Carie. 

"Really, huh?" tanong ni Moley. Isang malakas na palo sa ulo ng hawak nitong wine glass ang ibinigay nito kay Carie. Namanhid ang buong katawan ng dalaga at unti-unti na siyang nawawalan ng lakas. 

"Don't act like a pathetic Cinderella! You deserve all the pain," sigaw ni Lexie sabay sabunot din nito kay Carie. 

"Para sa daddy… para sa daddy…" Carie whispered. Pilit niyang nilalabanan ang kirot na nararamdaman n'ya kahit dama niya ang mainit na likidong dumadaloy sa kaniyang mukha. 

Nang makita ng mag-ina ang dugong umaagos mula sa ulo ni Carie, itinulak nila ang dalaga. Inutusan nila ang mayordoma na asikasuhin si Carie at saka sila umakyat sa kani-kanilang silid. Umarte sila na para bang walang nangyari. Carie remained silent habang inaasikaso siya ng mayordoma. Hinang-hina na siya at tanging mahinang pag-iyak ang kaya lang niyang gawin. 

Lumipas ang mga araw, isang masiglang Carie na ulit ang makikita sa mansion ng Monte Allejo. Buong pagmamahal na inaalagaan n'ya ang kaniyang amang nabubuhay na lamang sa pamamagitan ng life support. Habang nakatunghay siya rito, ang isip ng dalaga ay nagtatanong kung bakit hanggang ngayon ay tila yata walang oras ang Lola Samantha niya na hanapin ang salarin na gustong pumatay sa kaniyang ama. 

"Daddy, pagaling ka na. Kung hindi dahil sa iyo, I will not suffer a lot. But don't get me wrong, Dad. Kahit ginagamit ka ni Mommy na sandata to maltreat me, I will never give up. I am still hoping na gagaling ka at muli tayong magkakasama na masaya," pakiusap ng dalaga sa kan'yang daddy. Hinaplos niya ang palad ng ama at hinintay niyang kumilos ito ng kaunti pero nanatili lang nakapikit ang kaniyang daddy.  

Palabas na sana si Carie ng silid ng kaniyang ama nang bumukas ang pintuan nito at iniluwa ang lalaking minsan ay naging dahilan ng kan'yang kapahamakan-si Leon Marquez. 

“So, you are one of the maids of Monte Allejo,” mayabang na sabi ni Leon. 

Nakagat ni Carie ang pang-ibabang labi niya. Hiniling niyang sana hindi siya natandaan ng lalaking assistant ni Elizabeth Devanadera pero hindi siya pinagbigyan ng langit. 

“Sir, sorry sa inasal ko noon,” mahinang sabi ni Carie. 

“I am thinking, what if I tell your boss about your unacceptable attitude towards me and the police? I am sure they will fire you for being aggressive and…

“Please, don’t do that, sir.” Bakas ang takot sa mga mata ni Carie pero ang puso niya ay gusto nang laban ang pangahas na lalaki. 

“Okay. I am kind naman,” sabi ni Leon. 

“Bakit ka nandito?” Hindi napigilan ni Carie na tanungin ang bisita ng kaniyang ama. 

“None of your business. Get out. I want to talk to Don Emil. Privately!” Madiin ang huling sinabi ni Leon. “A maid like yours should not interfere with your boss' business.” 

“Hindi kita amo. At hindi ko rin amo ang binibisita mo. Kung ayaw mong mamatay sa loob ng silid na ito, bukod sa pakikipag-usap sa isang comatose na tao, why are you here?” 

“Gusto mo talagang isumbong kita sa mga amo mo, right?”

“Ayaw ko, sir. Subalit ano ang kailangan mong sabihin sa daddy ko?” 

Hinawakan ni Carie ang syringe na nasa ibabaw ng mesa. Itinutok niya iyon kay Leon. Ang mayabang na lalaki ay itinaas naman ang kaniyang mga palad.

“Put it down,” pakiusap ni Leon sa dalagang handang manakit maprotektahan lamang ang kaniyang ama. “What did you say again? Dad mo si Don Emil?” 

“Yes, and I am not a maid. Understand?” 

Napasandal si Leon sa dahon ng pinto. Maraming tanong sa isip niya habang nakatingin siya sa magandang mukha ng kaniyang kaharap. 

“Ano ang sikretong itinatago ng Monte Allejo?” Wala sa loob na nasambit ng binatang saglit na nalito. Lumapit siya sa nagulat din na si Carie. Hinapit niya sa baywang ang dalaga at dahan-dahan niyang kinuha ang syringe mula sa kamay nito. 

“We are not keeping any secret,” mahinang sabi ni Carie. 

“That’s not what your dad said before someone tried to kill him.” 

Nagkakatitigan sina Leon at Carie. Kapwa nagtatanong ang kanilang mga mata. Sa isang iglap, ang pangahas na puso ni Leon ay sumisigaw. Anu’t-ano man ang mangyari, kailangan niyang protektahan ang heredera ng Monte Allejo hanggang hindi pa nagigising ang ama nito. Kung kinakailangan niyang kalabanin ang mga tao sa paligid nito, gagawin niya para manatili lang ligtas ang babaeng unang kita pa lang niya noon ay binihag na agad ang mailap niyang puso.