Chapter 4

Paglabas ni Janella mula sa opisina ng CEO, bitbit niya ang tray ng walang lamang tasa ng kape. Nanginginig pa rin ang daliri niya, hindi niya alam kung dahil ba sa kaba mula sa mga bilin ni Dominic o dahil hindi pa rin nawawala sa isip niya ang mga salitang binitawan nito kanina.

"Next time you try to pretend you don’t remember me… make sure you do it better."

Diyos ko. Paano ba siya makakapagtrabaho nang normal kung ganito ang simula ng araw niya? Paano ba kasi mag-pretend yong hindi siya mahahalata? Gusto lang naman niyang huwag sabihin na naalala niya ang gabing yon pero paano niya maitatago?

Huminga siya nang malalim at pilit pinapakalma ang sarili. Calm down, Janella. It’s just work. Trabaho lang ito. Hindi mo puwedeng haluan ng emosyon, lalo na ng alaala ng isang gabi na dapat ay nakalimutan mo na.

Pagdating niya sa hallway ng executive floor, agad niyang napansin ang mataray na tingin ng ilang empleyado. May iba pang nagbubulungan habang tinitingnan siya. Hindi niya alam kung dahil ba bago siya, o dahil agad siyang nailagay bilang secretary ng bagong CEO. Kahit siya man, nagtataka pa rin kung bakit siya tinanggap agad. Baka sadyang fit lang talaga siya sa trabahong to at ang tulad niya ang hinahanap ng bagong CEO.

At doon pumasok ang isang lalaki na parang ngayon lang niya nakita. Hindi pamilyar sa kaniya ang mukha at tindig nito.

“Ah, so ikaw pala yong bago,” ani ng lalaking nasa mid-40s, naka-polo barong na masikip sa tyan, may hawak na clipboard at ballpen. May alon-alon itong buhok na halatang inayos dahil daig pa nito ang naka-plantsa, at naka-color coordinated na belt at sapatos. Ang lakas ng amoy ng perfume nito na amoy bulaklak, halatang pati pabango nito ay mapapansin mo talaga.

“Good morning po,” magalang na bati niya. Pinilit niyang ngumiti, kahit halata ang mataray na titig nito na sinusukat siya mula ulo hanggang paa.

Nagtaas ng kilay si Mr. Alvaro at saka nag-cross arms. “Secretary? Ikaw?” Natawa ito nang pakutya. “Naku, girl, este Miss, do you even know what you’re getting yourself into? Hindi ito basta-bastang trabaho. Dominic doesn’t need some…” tiningnan na naman siya nito mula ulo hanggang paa, “pretty little face who types slow and gets nervous with every instruction.”

Napalunok siya sa sinabi nito. Hindi naman siya nasabihan na may ganito palang eksena sa building na to kapag bago kang secretary. Hindi tuloy siya nakapaghanda.

Diyos ko, bakit parang hindi pa man ay gusto na agad akong lamunin ng sahig? Grabe naman.

“Sir, gagawin ko po ang lahat ng kaya ko. Hindi ko po hahayaang maging pabigat,” maingat niyang sagot, kahit ramdam niyang nanginginig ang boses niya. At sino ba kasi tong lalaki na to?

“Oh honey…” Umikot si Mr. Alvaro, nilapitan siya at marahang itinapik ang clipboard sa mesa. “I’ve been here for years. Alam ko ang takbo ng kumpanyang ’to. And let me tell you one thing, hindi magtatagal ang mga tulad mo dito. Dominic likes perfection. One mistake? Babagsak ka.”

Parang gusto niyang manginig. Pero pinilit niyang tumingin nang diretso. Parang hindi niya maintindihan kung ano bang pinaglalaban ng kausap niya. Pero kahit na ganon, hindi naman siya papaya nang ganon-ganon lang.

Hindi ako puwedeng matinag. Hindi pa sa unang linggo.

“Hindi ko po hahayaang mangyari yon,” sagot niya, mas matatag na ngayon. Kahit papaano’y nagulat din siya sa sariling tapang. Hindi niya alam kung saan niya kinukuha ang tapang na meron siya..

Ngunit mas lalong kumunot ang noo ni Mr. Alvaro. “Ang tapang ah.” Bahagya itong ngumisi, ngunit hindi iyon ngiti ng pagkatuwa, kundi ng panunuya. “Sige, let’s see. Baka bukas wala ka na rito. And when that happens…” Umiling siya, parang nagtataka. “…don’t say I didn’t warn you.”

Mas lalo pang lumubog ang sikmura niya. Diyos ko, kakayanin ko ba talaga ’to? Bakit ba parang nananakot sila?

Bago pa siya makasagot, biglang nagbukas ang pinto ng opisina. Lumabas si Dominic. Tahimik, malamig, at preskong presko sa itim na suit na para bang galing sa magazine cover. Lahat ng nasa hallway ay parang biglang natigil sa paghinga at agad bumalik sa mga kaniya-kaniyang tabaho.

At si Mr. Alvaro, mabilis na nagbago ng tono. “Dominic!” Masayang bati nito sa CEO, halos mabasag ang boses sa pilit na pagiging malambing. “Good morning. I was just…” Tiningnan siya nito saka binalik ang tingin kay Dominic, “orienting your new secretary.”

Huminto si Dominic sa harapan nila. Walang emosyon ang mukha, malamig ang mga mata. “Orienting?” ulit nito, mababa at diretso ang tono.

Nagkibit-balikat si Alvaro, saka nag-fake smile. “Yes, you know, giving her some advice. Baka kasi mabigla, diba? Mahirap ang trabaho bilang secretary ng isang CEO, alam mo na—”

Pero pinutol ito agad ni Dominic. “If you have time to criticize my secretary, maybe you don’t have enough work on your plate.”

Napatigil si Alvaro. Halos mabitawan nito ang hawak na clipboard.

Tahimik na tumingin si Dominic sa kaniya, saglit lang, pero sapat para bumilis ang tibok ng puso niya. Pagkatapos ay binaling muli ang tingin kay Alvaro.

“She’s under my supervision. If she fails, that’s on me. Until then, focus on your own job.”

Nanlamig siya. Parang may mainit na kumurot sa dibdib niya nang marinig iyon. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o masasaktan. If she fails, I’ll fire her myself. Ganun ba talaga ang tingin niya sa kanya, na isa lang siyang eksperimento na kapag pumalpak ay itatapon?

Pero sa kabilang banda bakit parang pinoprotektahan din siya?

“Y-Yes, sir,” nauutal na sagot ni Alvaro, pilit na ngumiti, kahit halata ang pamumula ng mukha. “Of course. I’ll go back to my reports now.”

At mabilis itong tumalikod, halatang hindi makatingin nang diretso kay Dominic.

Naiwan siyang nakatayo, bitbit ang tray at halos hindi makagalaw. Parang gusto niyang magpasalamat pero hindi niya alam kung paano. Bago pa siya makapagsalita ay nagsalita si Dominic, malamig pa rin ang tono nito.

“Don’t waste your time entertaining people who doubt you. Just do your job.”

Nag-angat siya ng tingin, at sandaling nagtagpo ang kanilang mga mata. Saglit lang iyon, pero para sa kaniya, parang tumigil ang mundo niya. Hindi niya inakalang may ganon palang paniniwala ang lalaking nakakuha ng kaniyang pinakaiingatan. Tinitigan niya ito nang maiigi habang tila dinadala siya ng kaniyang imahenasyon nang gabi na yon.

“O-opo, Sir,” mahina niyang sagot.

Tumango lang si Dominic at muling pumasok sa opisina, iniwan siyang nanginginig at nagtataka kung bakit kahit malamig ang mga salita ng lalaki, ay mas lalo lang siyang hinihila palapit dito.

Kahit hindi ko masabi sayo na natatandaan kita, parang hindi ako nagsisisi na ibigay sayo ang lahat…