บทที่ 20 ยังไม่มั่นใจ

"กินแต่ของไม่มีประโยชน์" คนตัวสูงที่ยืนถือถุงขนมเต็มสองมือบ่นให้แก่การกินของว่าที่คู่หมั้นสาวอย่างไม่จริงจังนักในขณะที่เมเกรซกำลังกินไอศกรีมอย่างอารมณ์ดี

"พี่บ่นเกรซจนหูชาแล้วเนี่ย เป็นคนแก่หรือไง?" เมเกรซเชิดหน้าเอ่ยถามคนด้านข้างด้วยท่าทางที่กวนประสาทอย่างไม่เกรงกลัว ยิ่งได้ใช้เวลาอยู่กับเดม่อนนานเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้จักนิสัยของเขามากเท่านั้น ว่าถ้าเธอไม่ดื้อรั้นและยอมทำตามที่เขาต้องการชายหนุ่มก็จะตามใจเธอด้วยเหมือนกัน ซึ่งมันก็ไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับเมเกรซเลยแม้แต่น้อย อย่างเช่นวันนี้ที่เธอยอมกินมื้อเช้าตามที่เดม่อนสั่งเพียงเท่านั้นเขาก็พาเธอเข้าออกร้านที่เธอต้องการแทบจะทุกร้านจนได้ของมาเต็มมือขนาดนี้

"ถ้าฉันแก่คงไม่มีแรงกระแทกเธอจนสลบหรอก"

"...หรือต้องซ้ำอีกทีดี"

เพี๊ยะ!

"หยุดพูดเลยนะ!" ฝ่ามือเล็กฟาดที่ต้นแขนแกร่งอย่างแรงด้วยความเขินอายเมื่อเดม่อนโน้มใบหน้าลงมาพูดถึงเรื่องคืนนั้นในที่สาธารณะแบบนี้ ใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดต่างจากเดม่อนที่เค้นหัวเราะออกมาเมื่อสามารถกลั่นแกล้งคนตัวเล็กได้

"ตอนนี้ปวดท้องไหม"

"ไม่ค่ะ"

"ถ้ากินของเผ็ดแล้วปวดท้องก็ควรเลิกกิน ไม่ใช่ฝืนเพราะชอบ" เมเก