บทที่ 3 ลูกชาย

ดวงตาคมกริบจ้องมองคนที่กำลังโอดครวญอยู่ตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเรียบพลางแกว่งแก้วไวท์ในมือไปด้วย เสียงร้องของความทรมานไม่สามารถเรียกความเห็นใจจากคนที่นั่งอยู่ได้ เดม่อนวางแก้วไวน์ในมือลงเมื่อเห็นว่าทุกอย่างจบลงแล้ว ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปรับมีดเล่มเล็กมาจากลูกน้องของตนพลางเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดบริเวณใบมีดเพียงนิดก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วปล่อยให้คนที่เหลือได้จัดการต่อ

รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวมาจอดยังร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลกับโรงแรมของเขามากนัก มือหนาจัดความเรียบร้อยของเสื้อผ้าที่ตัวเองสวมใส่อยู่เพียงนิดก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเดินเข้าด้านในไป

แกร๊ก~

"มาแล้วเหรอลูก" เสียงหวานของหญิงสาววัยกลางคนเอ่ยทักทายคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ พร้อมกับเดินเข้าไปสวมกอดลูกชายเพียงคนเดียวอย่างอารมณ์ดี

"เหนื่อยไหม เห็นว่าไปดูงานที่โรงแรมมาด้วย" อนงค์ผละใบหน้าออกมาถามคนตัวสูงตรงหน้าพลางลูบที่แก้มสากอย่างอ่อนโยน

"ไม่หรอกครับ มันเป็นงานของผมอยู่แล้ว" เดม่อนยิ้มตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนไม่ต่างกัน เขาเหลือบมองไปยังพ่อของตัวเองที่นั่งอยู่เพียงนิดก่อนที่จะพาหญิงสาวไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม

"แม่กับพ่อสั่งอาหารไว้แล้ว แต่ถ้าอยากกินอะไรเพิ่มก็สั่งได้เลยนะ นี่จ้ะเมนู"

"ผมกินของที่พ่อกับแม่สั่งมาก็ได้ครับ แบบนั้นอร่อยกว่าเยอะเลย"

"เฮ้อ~ ลูกคนนี้ จะทำให้แม่หลงไปถึงไหนกันนะ" อนงค์ยกมือขึ้นมาทาบอกแล้วมองหน้าลูกชายตัวเองอย่างเอ็นดูให้กับความสุภาพของเขา

"คุณก็เลิกมองลูกเป็นเด็กสักทีสิ ลูกเรายี่สิบห้าแล้วนะ" ดีนส่ายหัวเล็กน้อยให้กับท่าทางของภรรยาสาวที่ดูเหมือนเธอจะหลงลูกตัวเองเอาเสียเหลือเกิน

"นี่คุณ! ลูกเราน่ารักขนาดนี้จะให้ฉันมองว่าโตได้ยังไงคะ" หญิงสาววัยกลางคนหันไปแหวใส่สามีเสียงเขียว ซึ่งดีนนั้นก็ไม่ได้เถียงอะไรกลับไปมีเพียงเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ ของเขาเท่านั้นที่เป็นสิ่งบ่งบอกถึงความรู้สึกทั้งหมด

"ฮ่าๆๆ ไม่ต้องเถียงกันหรอกครับ จะเด็กหรือคนอายุยี่สิบห้าผมก็ยังเป็นลูกของแม่เหมือนเดิม"

"น่ารักจังเลยลูก~"

"นี่คุณ คุณไปดูโทรศัพท์ของผมในรถให้หน่อยได้ไหม เหมือนผมจะลืมไว้เลย" ดีนเอ่ยขัดบทสนทนาระหว่างสองแม่ลูกพร้อมกับส่งกุญแจรถให้เธอไปด้วย

"อะไรกันคะ ยังไม่หกสิบก็ขี้หลงขี้ลืมแล้วหรือไง"

"เดี๋ยวผมไปดู..."

"ไม่ต้อง ให้แม่ไปดูนั่นแหละ เรานั่งสั่งอาหารไปเพราะพ่อเห็นเหมือนมีอันที่แกชอบอยู่" ดีนรีบเอ่ยแทรกเมื่อเห็นว่าเดม่อนกำลังจะเสนอตัวไปแทน ซึ่งชายหนุ่มก็สบตากับพ่อของตัวเองเพียงนิดก่อนจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในความหมายนั้น

"ห้ามชวนลูกทำอะไรแผลงๆ นะคะ" อนงค์ชี้หน้าสามีตัวเองอย่างคาดโทษก่อนจะหยิบกุญแจแล้วเดินออกไปจากห้องนั้นเพื่อไปหาโทรศัพท์มือถือในรถตามที่ชายหนุ่มบอก