MasukMakalipas ang isang gabi..Tahimik ang hapag-kainan ng Monteverde mansion nang gabing iyon. Sa gitna ng eleganteng chandelier at mamahaling mga pinggan, tanging kaluskos ng mga kubyertos ni Elena ang maririnig. Si Lance ay abala sa pagbabasa ng mga dokumento kahit kumakain, tipikal na parang wala siyang pakialam sa mundo. Pero sa ilalim ng ganitong katahimikan, ramdam ni Elena ang kakaibang tensyon — p“Mr. Monteverde,” maingat niyang tawag. “May gusto sana akong pag-usapan—”Hindi na niya natapos ang sasabihin dahil biglang bumukas ang pinto.“Lance!” sigaw ng isang malalim na boses na nagpagulo sa buong paligid.Both of them turned. At doon, sa may pintuan, nakatayo ang isang lalaking halos kopya ni Lance — mas matanda, at mas mabigat ang presensiya, ngunit parehong malamig ang tingin. Katabi niya ang isang babaeng nasa mid-40s, naka-fitted na red dress, may mamahaling alahas at ngiting mas matalim pa sa kutsilyo.“Dad,” malamig na bati ni Lance, tumayo siya. “I didn’t expect you th
Tahimik ang buong Monteverde mansion nang gabi ng kanilang kasal. Sa labas, kumikislap pa rin ang mga fairy lights mula sa garden wedding na puno ng mga bisitang hindi man lang pinansin si Elena—lahat abala sa pag-aassume kung hanggang kailan tatagal ang “pekeng kasal” ng bilyonaryo. Pero sa loob ng mansion, tanging tunog ng malamig na hangin at marahang pagtibok ng puso ni Elena ang naririnig.Nakatayo siya sa harap ng malaking bintana ng kwarto, suot pa rin ang puting gown na pilit niyang iniwasang madumihan. Ramdam pa rin niya ang bigat ng buong araw—ang mga mapanuring mata, ang mga bulong, at ang pakiramdam ng pagiging dayuhan sa sarili niyang buhay. Kinasal siya, oo, pero hindi dahil minahal siya… kundi dahil may utang siyang kailangang bayaran.Bumukas ang pinto. Lance entered, still wearing his black suit, top buttons undone, his aura heavy but calm—like a storm that hasn’t decided whether to rage or rest. “You should rest,” he said in that low, commanding tone that never asked
Mula nang gabing iyon sa gala, nagbago ang lahat sa pagitan nina Elena at Lance.Wala silang aminan, pero ramdam nila ang kakaibang tensyon tuwing nagkakasalubong ang mga mata nila.Ngunit sa loob ng tatlong araw, hindi na nila puwedeng itanggi—magiging mag-asawa na sila.Hindi dahil sa pag-ibig, kundi dahil sa utang, sa obligasyon, at sa isang kasunduang parehong hindi nila ginusto.Maagang dumating si Elena sa opisina ni Lance sa Monteverde Corporation.Pinatawag siya nito para sa “pre-wedding meeting,” pero pagpasok niya, hindi bulaklak o gown ang sumalubong—kundi mga dokumento.“What’s this?” tanong niya habang nauupo.“Our marriage contract,” sagot ni Lance, malamig ang tono. “If we’re doing this, we’re doing it on my terms.”Tinignan ni Elena ang makapal na papeles.Tatlong pahina lang dapat ‘yon, pero parang kontrata ng isang kumpanya.“Terms and conditions?” napatawa siya. “Akala ko kasal, hindi employment.”“It’s both,” sagot ni Lance, walang halong biro. “I’m protecting you…
Kinabukasan, maagang na gising si Elena.Hindi siya sanay sa ganitong higaan—malambot, malamig, at amoy mamahaling pabango. Para siyang naligaw sa panaginip na hindi kanya.Pero pagtingin niya sa orasan, napasigaw siya sa isip: “Ala-siete na!”Agad siyang tumayo at tumingin sa salamin.Sa gilid ng kama, naroon ang mga designer dresses, sapatos, at makeup kit—lahat inihanda para sa charity gala mamayang gabi.Sa ibabaw ng mesa, may maliit na card:“You have six hours to look like my fiancée. Don’t disappoint me.” – L.M.”Napakunot ang noo ni Elena. “Ang yabang talaga ng lalaking ‘yon…” bulong niya, sabay buntong-hininga.Pero sa loob-loob niya, may kakaibang kilig na gumapang sa dibdib.“Fiancée.”Hindi pa rin siya makapaniwala sa salitang ‘yon.Bandang hapon, dumating ang stylist team ni Lance.Tatlong tao: makeup artist, hair stylist, at fashion consultant.Habang inaayos siya, pakiramdam ni Elena ay para siyang ibang tao.Mula sa simpleng babae ng baryo, naging parang reyna ang itsu
Mabigat ang bawat hakbang ni Elena habang papasok sa tarangkahan ng Monteverde Mansion.Mula sa labas, para siyang napadpad sa ibang mundo — mararangyang sasakyan, makintab na marmol, mga ilaw na parang bituin sa lupa.Ang bawat kanto ng mansyon ay may bantay, bawat pader ay may kasaysayan ng yaman at kapangyarihan.Ang suot niya ay simpleng bestida na hiniram pa niya kay Tita Cora, isang kapitbahay. Wala siyang sapatos na maayos, kaya lumang flat shoes na may punit pa sa gilid ang kanyang sinusuot.Ngunit kahit anong kababa ng tingin niya sa sarili, alam niyang wala siyang pagpipilian. Ito na ang simula ng kapalit sa lahat ng utang at kasalanan ng kanyang ama.Pagpasok niya, sinalubong siya ni Mang Rado, ang matandang mayordoma.“Miss Cruz?”“Opo, ako po iyon.”“Sumunod ka sa akin. Hinihintay ka ni Mr. Monteverde sa opisina niya.”Tahimik siyang tumango. Sa bawat hakbang papasok ng hallway, naririnig niya ang echo ng sariling yabag sa marmol. Parang bawat tunog ay paalala kung gaano
Madaling araw. Tahimik ang buong baryo maliban sa tunog ng kuliglig sa labas.Si Elena ay nakaupo pa rin sa gilid ng kama sa ospital, nakatitig sa dingding. Ilang araw na mula nang masunog ang bahay nila, pero bawat paghinga niya ay parang may abo pa ring humahapdi sa loob.Hawak niya ang isang maliit na pendant — ang natira lang sa lahat ng pag-aari nila.Regalo iyon ng ina niya, sabi pa nito noon, “Kapag suot mo ‘to, parang niyayakap kita kahit malayo ako.”“Ma…” mahina niyang bulong, habang dumadaloy ang luha sa pisngi.“Sana matapos na ‘to.”Biglang pumasok si Rafael, may dalang supot ng pagkain at gatas.“Elena, kumain ka muna. Lakas-lakasan mo. Hindi mo pwedeng gutumin sarili mo.”Ngumiti siya kahit pilit. “Salamat, Raf. Pero wala pa akong gana.”“Kailangan mo magpakatatag. Lalo na’t may mga naghahanap sa tatay mo.”“Alam ko,” sagot ni Elena, malamig. “Pero wala akong balak siyang hanapin. Wala na akong tatay.”Tumahimik si Rafael. Hindi niya alam kung paano sasagot.Ang babaeng







