บทที่ 13 ยอมได้ก็(อย่า)ยอม

บทที่ 13 ยอมได้ก็(อย่า)ยอม

เสียงปืนกระหน่ำดังลั่นในห้องซ้อมยิงไม่หยุด เสียงกระสุนทะลุเป้าเปรี้ยงปร้างถี่รัวจนแผ่นเป้าสะบัดกระเพื่อมเหมือนจะขาดออกเป็นชิ้นๆ ชีวินครอบหูฟังไว้แน่น ยืนอยู่ข้างหลังเพื่อนที่กำลังระเบิดอารมณ์ใส่เป้ากระดาษราวกับมันคือต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งปวง

ปัง! ปัง! ปัง!

“แม่งเอ๊ย!!!” เดย์ตันคำรามลอดไรฟัน ยิงอีกชุดอย่างไม่ยั้งมือ พอแม็กกาซีนหมด เขาก็โยนปืนลงบนโต๊ะเสียงดังอย่างหัวเสียเต็มที่

ชีวินมองเพื่อนแล้วส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ถอดหูฟังออก

“ระบายพอรึยังวะ หรือจะให้กูเอาปืนไปยิงแทน”

เดย์ตันหอบหายใจหนักๆ แต่ก็ยอมทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ยาวข้างโต๊ะพลางยกมือขึ้นลูบหน้าแรงๆ

“มึงไม่เข้าใจหรอก… คนท้องนี่แม่ง…โคตร…!” เดย์ตันกัดฟันแน่น

ชีวินเลิกคิ้ว

“ยาหยีเหวี่ยงใส่มึง?”

“ไม่ใช่แค่เหวี่ยงเว้ย มันคืออารมณ์ขึ้นลงแบบไม่มีสัญญาณเตือน เหมือนอยู่กับระเบิดเวลา บางทีอ้วก บางทีร้องไห้ บางครั้งจะกินนั่นกินนี่แต่พอทำให้เสร็จก็บอกว่าเหม็นจะตาย! แล้วก็อ้วกใส่ถังขยะ!!”

ชีวินกลั้นหัวเราะ แต่สีหน้าก็ปนเอ็นดู

“แล้วมึงทำไง?”

“ก็แค่ยืนดู กวาดเศษซากของกินทิ้ง แล้วถามว่าวันนี้อยากกินอะไรแทน แล้วก็โดนตวาดกลับมาว่า”

ชีวินหลุดขำ “แล้วมึงยังทนได้เหรอวะ”

เดย์ตันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำออกมาเสียงเบา

“เพราะมันคือลูกของกู…”

เสียงหัวเราะของชีวินหยุดลงในทันที เขามองหน้าเพื่อนสนิทที่เคยเป็นมาเฟียผู้เย็นชา ปากเสีย หงุดหงิดง่าย และไม่เคยยอมใคร แต่ตอนนี้กลับนั่งทำหน้าหมดแรงเพราะผู้หญิงท้องคนหนึ่ง

“…มึงเปลี่ยนไปว่ะ เดย์” ชีวินพูดเสียงเรียบ

“ก็ต้องเปลี่ยนแล้วปะวะ จะให้ลูกกูเกิดมาแล้วเห็นพ่อมันเป็นไอ้หัวร้อน เอะอะยิงปืนใส่เป้าทุกวันเหรอ”

“แต่มึงไม่เคยพูดถึงคำว่า ‘ลูก’ ด้วยน้ำเสียงแบบนี้เลยนะเมื่อก่อนน่ะ”

เดย์ตันเงียบไปอีกรอบ แววตานิ่งลงเมื่อหันไปมองเป้ากระดาษที่พรุนจนแทบไม่มีเหลือ

“ตอนแรกกูก็ไม่ได้คิดหรอก มันก็แค่เรื่องบังเอิญ… แต่มันเริ่มเปลี่ยนตอนกูเห็นเด็กในหน้าจอมอนิเตอร์อัลตร้าซาวด์ก่อนวันจะพายาหยีกลับมาที่นี่อะ…”

ชีวินพยักหน้าเบาๆ แล้วถามเสียงนิ่งแต่ตรงประเด็น

“แล้วที่มึงดูแลยาหยีขนาดนี้… มึงแน่ใจไหมว่าเพราะลูก…หรือเพราะ…” ชีวินเงียบไปกับประโยคสุดท้ายที่พูดไม่จบ

คำถามนั้นทำให้เดย์ตันหันกลับมามองเพื่อนด้วยสายตานิ่งขรึม เหมือนถูกฟาดหน้าเบาๆ ด้วยความจริงที่ไม่อยากยอมรับ เขาไม่ตอบในทันที แต่เพียงแค่การที่เขาเงียบ… มันก็ดังพอสำหรับชีวินแล้ว

ชีวินยิ้มบาง ยกมือขึ้นตบบ่าเพื่อนเบาๆ “เอาเหอะ…ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอะไร ก็ขอให้เป้าโดนทุกนัดก็แล้วกันนะเว้ย”

“ถ้าคนท้องยังรอดอยู่จนถึงคลอดได้ กูนี่แหละที่ยิงเป้ารัวที่สุดในประวัติศาสตร์มาเฟียแดกขิง!” เดย์ตันบ่นอุบพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่

ชีวินหัวเราะทันที

“และนั่นคือชื่อบทต่อไปในไดอารีชีวิตมึงเลยล่ะ ‘เดย์ตัน…ผู้ชายที่เกือบโดนหมอนข้างฆ่าตายเพราะหายใจเสียงดัง!’”

“ตลกมากมั้งไอ้เหี้ย กูแค่หายใจยังผิด ทำไมวะ ทำไมกูต้อง…แม่งเอ๊ย! แล้วถ้ากูทนไม่ไหวจนถึงวันนั้นกูควรทำยังไงดี ถือปืนไปจ่อยิงแม่งเลยไหม”

“เอาจริง? ไม่ห่วงเด็กในท้องแล้วเหรอ”

“ก็นั่นเป็นสิ่งเดียวที่กูทนทำทุกอย่างไง แต่ทำไมกูต้องทำขนาดนี้วะ กูหาแม่ของลูกกูเองได้นะเว้ย” เดย์ตันเริ่มถอนหายใจยาวๆ

“จะหาให้เหนื่อยทำไม นี่ไง แม่ของลูกกับลูกมาพร้อมกันเลย ไม่ต้องเสียแรงวิ่งหาใคร”

“แต่นั่นไม่ใช่เมียกูไง ใครที่ไหนก็ไม่รู้มาอุ้มท้องลูกกู”

“ลูกมึงคนเดียวที่ไหน ลูกยาหยีด้วย นั่นก็ไข่เธอ”

“ก็เออ” เดย์ตันหัวฟัดหัวเหวี่ยง “แล้วมึงมาหากูทำไม ว่างมากเลย?”

“เพิ่งลงเวร เลยแวะมาดูหน้าคุณพ่อมาเฟียหน่อย”

“ดีนะที่มึงแวะมาหากู ไม่งั้นกูได้ระเบิดอารมณ์ใส่ลูกน้องแน่”

“หึหึ อดทนเพื่อน อดทนจนกว่าจะแลนด์”

“แลนด์เหี้ยไรล่ะ”

เดย์ตันสบถออกมาพร้อมถลึงตาใส่เพื่อนรักอย่างหงุดหงิดเต็มกลืน เขาเดินทิ้งตัวลงนั่งพิงพนักโซฟาแล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยหน่าย เส้นเลือดตรงขมับเต้นตุ้บๆ เหมือนจะระเบิดออกจากกันในทุกวินาทีที่อารมณ์พุ่งสูง

ชีวินนั่งลงข้างๆ พร้อมยกขวดน้ำที่หยิบติดมือมาด้วยวางลงตรงหน้าเดย์ตัน

“ก็แลนด์ไง หมอลงเวรยังต้องใช้คำนี้เลย มึงก็อดทนไปให้ถึงวันคลอด วันนั้นแหละแลนด์ดิ้งของจริง ลูกออกมาปลอดภัย มึงก็ได้เห็นแล้วว่าทุกอย่างที่ทนแม่งคุ้มแค่ไหน”

“คุ้มเหี้ยไร…” เดย์ตันพึมพำ เบือนหน้าหนีเล็กน้อย “กูไม่ได้อยากมีลูกในรูปแบบนี้เว้ยวิน กูอยากมีลูกกับผู้หญิงที่กูเลือก ผู้หญิงที่กูไว้ใจ ที่กูอยากใช้ชีวิตด้วย ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักกันดีด้วยซ้ำ”

“แต่กูเห็นนะ ว่ามึงเริ่มไว้ใจเธอแล้วล่ะ” ชีวินพูดนิ่งๆ ดวงตามองสบเดย์ตันอย่างรู้ทัน “ยาหยีอาจไม่ใช่เมียในนิยามของมึง แต่ก็ไม่ใช่แค่คนแปลกหน้าที่อุ้มท้องลูกให้มึงเหมือนกัน เธอคือแม่ของลูกมึง คนที่กำลังเปลี่ยนไปพร้อมกันกับมึงทุกวัน ไม่รู้สึกเหรอวะ?”

เดย์ตันเงียบ เขาหลุบตามองมือตัวเองที่กำแน่นอยู่บนตัก หัวใจเริ่มไหวเล็กน้อยกับคำพูดของเพื่อน แต่อีโก้ของผู้ชายอย่างเขามันก็ดื้อด้านเกินกว่าจะยอมรับอะไรง่ายๆ

“แล้วถ้ามึงรู้ว่าวันหนึ่งเธออาจจะเดินออกไปจากชีวิตมึงล่ะ มึงโอเคไหม?” เดย์ตันถามเสียงแผ่ว “ทิ้งลูกไว้ให้มึงดูคนเดียว หรือพาลูกไปจากมึงเลย มึงทนได้เหรอวะ?”

คราวนี้ชีวินเป็นฝ่ายนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยช้าๆ ด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“กูว่ามึงต้องเริ่มตอบคำถามตัวเองให้ได้ก่อนเดย์… ว่าที่มึงทำทุกอย่างอยู่ตอนนี้ เพราะ ‘ลูก’ คนเดียวจริงๆ หรือเพราะมีบางอย่างในตัว ‘เธอ’ ที่มึงกำลังกลัวจะเสียไปต่างหาก”

เดย์ตันกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ความรู้สึกบางอย่างพุ่งพล่านขึ้นมาในใจทันที เขาไม่พูดอะไรต่อ แต่กลับหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้แล้วจุดไฟ สูดควันลึกๆ เข้าเต็มปอดอย่างต้องการจะกลบความปั่นป่วนในอก

ชีวินยกมือขึ้นตบหลังเพื่อนเบาๆ

“เอาเถอะมึง กูแวะมาดูหน้ามาเฟียคลั่งพอหอมปากหอมคอแล้ว เดี๋ยวกูต้องกลับไปนอน เดี๋ยวเข้าเวรเช้าอีก”

เดย์ตันพยักหน้า แต่สายตากลับเหม่อลอยไปยังเป้าล่อกระสุน ไฟนีออนในห้องซ้อมยังไม่สว่างไปถึงความมืดในใจเขาได้

ข้างในนั้น…เต็มไปด้วยคำถามที่เขาไม่กล้าแม้แต่จะหาคำตอบ

“มึงลืมไปหรือเปล่า” เดย์ตันเอ่ยขณะที่ชีวินลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป “เธอแค่รับจ้างอุ้มท้องเท่านั้น ลูกคลอดเมื่อไหร่ ทุกอย่างก็จบ…”

“หึหึ ก็ขอให้มันจบลงด้วยดีแล้วกัน”

“…” เดย์ตันเบือนหน้าไปมองทางอื่น

“งั้นมึงก็อย่าเอาความรู้สึกลงไปเล่นมาก เคยทำยังไงก็ทำแบบนั้น”

“เออ!”