Chapter 5: The Apollo and the Hunter

YOH PART

​บรรยากาศในคาเฟ่ตึงเครียดขึ้นมาทันที การเผชิญหน้าของสองขั้วอำนาจ ที่ต่างก็ต้องการตัวผมอยู่ตรงหน้า ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้ว่าตัวเองกำลังตกอยู่ตรงกลางของพายุที่น่ากลัว...

​คุณพอล... มาได้อย่างไร? และทำไมเขาถึงพูดจาแบบนั้นกับคุณเจสัน?

​"คุณพอล" คุณเจสันหัวเราะเสียงต่ำราวกับกำลังขบขัน "ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่เหลือเชื่อจริง ๆ ที่คุณปรากฏตัวในเวลาที่เหมาะสมพอดี หรือว่า... คุณตามคุณนันทยศมา?"

​ดวงตาของคุณพอลไม่ไหวติง แต่สายตาของเขานั้นคมกริบราวกับใบมีด "ผมมีธุระแถวนี้พอดี และผมก็บังเอิญเห็น 'ลูกค้า' รายหนึ่งของร้าน Appealing กำลังรบกวนเวลาส่วนตัวของดีไซเนอร์ของผม" เขาเน้นคำว่า 'รบกวน' อย่างจงใจ

​คุณเจสันแค่นหัวเราะ "คุณนี่ช่างหวงคนเก่งจริง ๆ นะครับคุณพอล แต่ผมจำได้ว่าคุณนันทยศไม่ได้เป็นสมบัติส่วนตัวของใครนี่นา" เขาหันมามองผมด้วยสายตาที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าด้วยสายตา "ผมสนใจใน 'งานฝีมือ' ของคุณนันทยศมาก และผมก็พร้อมที่จะให้ราคาที่สูงกว่าใคร ๆ ถ้าหากว่าเขาจะมา 'ออกแบบ' ให้ผมเป็นการส่วนตัว"

​ผมรู้สึกโกรธจนหน้าชา การที่คุณเจสันใช้คำพูดคลุมเครือที่สื่อถึงเรื่องอื่นที่ไม่ใช่การตัดสูททำให้ผมรู้สึกถูกเหยียดหยาม

​"ผมไม่รับงานส่วนตัวครับคุณเจสัน" ผมตอบกลับเสียงแข็ง แม้ว่าขาของผมจะสั่นเล็กน้อย

​"เห็นไหมครับ คุณเจสัน" คุณพอลแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "คุณโยเขามีกฎ และเขาก็ไม่ชอบการทำอะไรที่ 'สองมาตรฐาน' ใช่ไหมครับ คุณนันทยศ"

​คำพูดของคุณพอลทำให้ผมรู้สึกถึงความคุ้นเคยอีกครั้ง เขารู้ได้อย่างไรว่าผมเคยพูดเรื่อง 'สองมาตรฐาน' กับเขา? มันไม่ใช่เรื่องที่เลขาของเขาจะมาบอกเขาได้อย่างแน่นอน

​"เอาเถอะครับ" คุณเจสันยักไหล่ ราวกับเพิ่งเล่นเกมสนุก ๆ จบลง "ในเมื่อคุณพอลมาเป็น 'บอดี้การ์ด' ให้ถึงที่ขนาดนี้ ผมก็คงต้องยอมถอยไปก่อน แต่คุณนันทยศ... เราคงจะได้เจอกันอีกแน่ ๆ" เขาพูดทิ้งท้ายด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ก่อนจะเดินจากไปอย่างไม่เร่งรีบ

​ทันทีที่คุณเจสันเดินออกไปจากประตูคาเฟ่ ผมก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยความโล่งอก

​"พี่โย! พี่ไม่เป็นอะไรนะครับ" ยิมรีบจับแขนผมอย่างเป็นห่วง

​"พี่ไม่เป็นไรยิม..." ผมตอบ แต่หัวใจยังคงเต้นแรง

​ผมเงยหน้าขึ้นมองคุณพอลที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ข้างโต๊ะ แววตาของเขาเปลี่ยนไปแล้ว ความเย็นชาถูกแทนที่ด้วยความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

​"คุณ... คุณพอล มาได้อย่างไรครับ" ผมถามอย่างระมัดระวัง

​คุณพอลถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ราวกับเพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจที่หนักหนา "ผมบังเอิญผ่านมาเห็นพอดี และผมก็จำได้ว่าเขาคือลูกค้าคนนั้นที่พี่ยี่หวาเป็นกังวล" เขาไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด แต่ก็ไม่ได้โกหกอย่างสิ้นเชิง "ผมเห็นว่าเขากำลังรบกวนคุณมากเกินไป"

​"ขอบคุณมากนะครับคุณพอล ที่ช่วยผมไว้" ผมรู้สึกขอบคุณจากใจจริง

​"ไม่เป็นไรครับ" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงอย่างน่าประหลาด "คุณโยไม่ควรอยู่ใกล้คนแบบนั้น เขาอันตราย"

​"คุณพอลรู้เรื่องคุณเจสันด้วยเหรอครับ" ยิมถามอย่างสงสัย

​"เล็กน้อยครับ" คุณพอลตอบ "ตระกูลของเราทำธุรกิจที่ต้องรู้จักคนมากมาย เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงในวงการสีเทา และมีนิสัยที่... ชอบ 'การสะสม' สิ่งสวยงาม"

​คำว่า 'การสะสม' ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจอีกครั้ง คุณพอลจงใจพูดเรื่องนี้เพื่อเตือนผม

​"คุณโย" คุณพอลหันมามองผมอีกครั้ง "ผมขอแนะนำให้คุณเลิกรับงานของเขาซะ และถ้าเป็นไปได้... ให้ผมเป็นลูกค้าคนเดียวของคุณได้ไหมครับ"

​คำพูดที่ตรงไปตรงมานั้นทำให้ผมตกใจจนพูดไม่ออก นี่เขาจีบผมอยู่หรือขอร้องให้ผมเป็นดีไซเนอร์ส่วนตัวกันแน่!

​"คุณพอล..."

​"ผมไม่ได้หมายถึงแค่เรื่องธุรกิจครับ" คุณพอลยืดตัวตรง และดวงตาของเขาก็จ้องลึกเข้ามาในดวงตาของผม ราวกับกำลังมองหาคำตอบที่ซ่อนอยู่ในจิตวิญญาณ "ผมขอโอกาสในการดูแลคุณ... และทำความรู้จักกับคุณอย่างจริงจัง"

​คำสารภาพที่คลุมเครือนี้ทำให้ความฝันของผมผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ภาพชายร่างสูงที่โอบกอดร่างของชายอีกคนไว้... ใบหน้าของชายร่างสูงคนนั้นซ้อนทับกับใบหน้าของคุณพอล

​"ผม... ผมไม่เข้าใจครับ" ผมสารภาพ

​"คุณจะเข้าใจเองในที่สุด" คุณพอลยิ้มเศร้า ๆ เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน "ผมจะไปส่งคุณที่ร้านนะครับ"

​PAUL PART

​ผมรู้ว่าผมเปิดเผยความรู้สึกเร็วเกินไป แต่การเห็นเจสันเข้ามาใกล้โย ทำให้สัญชาตญาณของการปกป้องในตัวผมทำงานอย่างรุนแรง ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้าย ไฮยาซินธ์ ของผมได้อีกแล้ว

​ผมสั่งให้ภัทรเฝ้าดูโยอย่างใกล้ชิด ผมไม่สามารถทนรอที่จะได้พบโยอีกครั้งได้ จึงตัดสินใจมา 'บังเอิญ' เจอกับเขาที่นี่ แต่สิ่งที่ผมเห็นคืออันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เขา

​เจสัน เป็นเพียงมนุษย์ แต่ความโลภและความมืดมิดในจิตใจของเขานั้นร้ายกาจกว่าที่ผมจะมองข้ามได้ เขากำลังมองโยเหมือนกับมอง 'ของเล่น' ชิ้นใหม่ ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมยอมรับไม่ได้

​ผมพาโยและยิมออกมาจากคาเฟ่ และเดินไปส่งพวกเขาที่รถของผมเอง

​"รถของผมอยู่ไม่ไกลครับ ผมจะไปส่งคุณโยที่ร้านให้เรียบร้อย" ผมพูดกับยิมเพื่อเป็นการขออนุญาต ยิมดูแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ยอมพยักหน้า

​ขณะที่เราเดินไปที่รถของผม ผมสังเกตเห็นว่าโยยังคงเงียบอยู่ ผมสัมผัสได้ถึงความสับสนและความหวาดกลัวที่เขากำลังเผชิญ

​"คุณโยครับ" ผมเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ผมรู้ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก และคุณอาจจะสับสน"

​"ครับ" เขาตอบสั้น ๆ

​"แต่สิ่งที่ผมพูดไปทั้งหมดนั้นคือความจริง ผมไม่ได้แค่สนใจในฐานะลูกค้า ผมสนใจในตัวคุณ... นันทยศ สถิรถาวร ในฐานะคนคนหนึ่ง" ผมหยุดเดินและหันไปมองเขา

​ดวงตาของโยเบิกกว้างเล็กน้อย เมื่อผมพูดชื่อเต็มของเขาด้วยความตั้งใจ "ทำไม... ทำไมคุณถึงดูเหมือนรู้จักผมดีจังครับ ทั้งที่เราเพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง"

​ผมยิ้มเศร้า ๆ "เพราะผมรู้จักคุณมานานแล้วครับ... เพียงแต่คุณอาจจะจำไม่ได้" คำพูดนี้เป็นความจริงที่สุด ผมรู้จักเขามาตั้งแต่เขายังเป็นเจ้าชายไฮยาซินธ์ในยุคกรีกโบราณ ความรักในอดีตชาติ ที่ผมต้องชดใช้ด้วยการปกป้องเขาในชาตินี้

​"คุณพูดเรื่องอะไรครับ" โยถามอย่างงงงวย

​"เรื่องของความฝันที่คุณฝันถึง... ผู้ชายสองคนที่วิ่งเล่นในทุ่งหญ้า... เสียงหัวเราะ... และทุ่งดอกไฮยาซินสีม่วง..."

​ทันทีที่ผมพูดจบ โยก็หยุดนิ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง และความหวาดกลัวที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน

​"คุณ... คุณรู้ได้อย่างไร" เสียงของเขาแทบจะเป็นกระซิบ

​"เพราะผมคือชายร่างสูงคนนั้นครับ... โย" ผมตอบอย่างหนักแน่น ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ปิดบังความจริง แม้ว่ามันจะทำให้เขากลัวแค่ไหนก็ตาม "ผมคือ อพอลโล่ ที่ทำให้นายต้องจากไปในครั้งนั้น"

​YOH PART

​"คุณ... คุณรู้ได้อย่างไร" เสียงของผมแทบจะเป็นกระซิบ ความหวาดกลัวเข้าจู่โจมผมอย่างรุนแรง นี่เขาคือคนในฝันจริง ๆ หรือ?

​"เพราะผมคือชายร่างสูงคนนั้นครับ... โย" คุณพอลตอบอย่างหนักแน่น "ผมคือ อพอลโล่ ที่ทำให้นายต้องจากไปในครั้งนั้น"

​ร่างกายของผมชาวาบไปทั้งตัว ผมมองคุณพอลด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันระหว่างความตกใจ ความหวาดกลัว และความคุ้นเคยอย่างประหลาด ทุกอย่างในหัวผมตีกันจนยุ่งเหยิง

​"คุณกำลังพูดเรื่องเหลวไหลอะไรกันครับ! นี่มันปี 2025 แล้วนะครับ! เทพเจ้ากรีกอะไรกัน!" ผมพยายามปฏิเสธความจริงที่กำลังถาโถมเข้ามา

​"ผมรู้ว่ามันยากที่จะเชื่อ" คุณพอลเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น แต่ไม่ได้แตะต้องตัวผม "ผมไม่ได้บอกว่าผมคือองค์เทพทั้งหมด แต่เป็น ดวงจิต และความทรงจำของท่านที่กลับมาเกิดในร่างนี้"

​"ถ้าคุณเป็นจริง... ทำไมคุณถึงรู้เรื่องราวทั้งหมดในฝันของผมล่ะ" ผมพยายามหาเหตุผลมาหักล้าง

​"ผมฝันเหมือนกับคุณ... ทุกรายละเอียด ทุกครั้งที่ดอกไฮยาซินธ์สีม่วงผลิบาน... และผมก็เห็นความเจ็บปวดทั้งหมดที่คุณต้องเผชิญในครั้งนั้น" คุณพอลยื่นมือออกไปและเกือบจะสัมผัสใบหน้าของผม แต่ก็ชะงักไว้ "ผมรอคอยคุณมานานแสนนาน... โย"

​ผมมองดวงตาของเขา ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความเจ็บปวด และการรอคอยที่ยาวนานนับพันปี... ผมไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่ซัดเข้ามาในใจได้เลย ความรู้สึกที่ว่าคำพูดของเขาเป็นความจริงทั้งหมด

​"แล้ว... แล้วคุณต้องการอะไรจากผม" ผมถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

​"ผมต้องการปกป้องคุณ... จากอันตรายทุกอย่างที่กำลังจะเข้ามา" คุณพอลมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง "คุณเจสันไม่ใช่แค่ลูกค้าที่อยากได้สูท แต่เขาคือ ภัยคุกคาม ที่อาจจะดึงดูดสิ่งอื่น ๆ เข้ามาหาคุณได้"

​"ภัยคุกคามอะไรครับ"

​"ความรักของเราในอดีตทำให้เกิดความริษยา และความริษยานั้นก็ยังคงอยู่" คุณพอลตอบ "ผมจะไม่ยอมให้คุณต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว ผมจะใช้ทุกทรัพยกรที่ผมมีในตระกูล Ifandis เพื่อเป็นโล่กำบังให้กับคุณ"

​ผมยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ราวกับถูกมนตร์สะกด นี่มันไม่ใช่ชีวิตที่เรียบง่ายที่ผมวางแผนไว้เลยสักนิด ผมแค่ต้องการตัดเย็บเสื้อผ้าที่สวยงาม แต่ตอนนี้ผมกำลังถูกดึงเข้าสู่ตำนานกรีกโบราณที่เต็มไปด้วยโศกนาฏกรรมและความรักที่ต้องคำสาป

​"ผมต้องการเวลาคิดครับคุณพอล" ผมพูดในที่สุด "เรื่องทั้งหมดนี้มันเกินกว่าที่ผมจะรับได้ในวันเดียว"

​คุณพอลพยักหน้าอย่างเข้าใจ "ผมจะให้เวลาคุณเสมอ โย แต่ขอให้คุณรับรู้ไว้ว่า ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ"

​เขาก้าวถอยหลังเล็กน้อย เปิดประตูรถให้ผม และมองผมขึ้นรถด้วยสายตาที่ไม่ยอมให้ผมปฏิเสธได้เลย

​PAUL PART

​ผมมองรถของผมที่ขับพาโยและยิมออกไป ความรู้สึกโล่งใจผสมกับความหวาดกลัวยังคงวนเวียนอยู่ในใจ

​'คุณภัทร จัดการเรื่องคุณเจสัน' ผมสั่งเลขาทางโทรศัพท์ทันที 'ให้คนของเราเข้าไปทำธุรกิจกับบริษัทของเขา และหาข้อบกพร่องทุกอย่างที่จะสามารถทำให้เขายุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเองจนไม่มีเวลามายุ่งกับคุณนันทยศ'

​'รับทราบครับคุณพอล'

​ผมจะต้องทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเขา ผมจะไม่ยอมให้โชคชะตากลั่นแกล้งเราอีกเป็นครั้งที่สอง ผมคืออพอลโล่ และโยคือไฮยาซินธ์ของผม ไม่ว่าใครจะเข้ามาขวางทางความรักของเราในชาตินี้ ผมจะกำจัดมันให้สิ้นซาก

​ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า ดวงตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น "โย... ผมจะนำพาเรากลับสู่ทุ่งดอกไฮยาซินธ์สีม่วงอีกครั้ง... แต่ในครั้งนี้ จะมีเพียงแค่เสียงหัวเราะของเราเท่านั้น"

​TBC.