2

ซูชะเง้อมองที่ปลายโถงเมื่อเห็นว่าแซมเริ่มหายไปนาน เธอวางแก้วเบียร์ของตัวเองลงข้างแก้วของแซม รวบกระโปรงผ้ากระรอกความยาวพอดีเข่าให้ด้านหลังคลุมขาให้เรียบร้อยขณะยันตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามไปดูแซม เมื่อครู่ แซมผละจากตรงนั้นไปเสียเฉยๆ ซูรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ แซมอยากรู้เรื่องราวของซูเสมอ เธอจะตั้งใจฟัง ตื่นเต้น ยินดี หรือเสียใจไปกับทุกเหตุการณ์ในชีวิตของซู แต่ไม่เคยตัดบทแล้วเดินจากไปดื้อๆ แบบนี้

“แซม เสร็จรึยัง ทำไมนานจังเลย” ซูเคาะประตูห้องน้ำตะโกนถามแซม

“เสร็จแล้วๆ ฉันมึนหัวแปลกๆ น่ะ เลยเข้ามาสูดอากาศนิดหนึ่ง” แซมตอบคำถามซูจากด้านใน

“สูดอากาศ? ... ในส้วมเนี่ยนะ” ซูตวัดหางเสียงตั้งคำถามแกมประชดใส่เพื่อนซี้ แซมเม้มปากเบือนหน้าจากกระจก ส่ายหน้าไว้อาลัยให้กับความสิ้นคิดในคำตอบที่เพิ่งตอบซูไป คงจะเลี่ยงไม่ได้ เธอต้องออกไปเดี๋ยวนี้แล้ว แซมเดินมาที่ประตูห้องน้ำบานสีขาว เข้ากันกับพื้นกระเบื้องลายหินอ่อนสีขาวเทาที่ใช้ปูพื้น ห้องน้ำบ้านนี้โอ่โถงพอสมควร แซมไม่ลืมที่จะมองไปรอบๆ แล้วอมยิ้มปลื้มใจในรสนิยมของซู เธอชื่นชมซูมาตลอด ไม่ใช่เพียงเพราะความเป็นเพื่อน แต่เพราะความเป็นผู้หญิงอ่อนหวานซ่อนความแข็งแกร่งของเธอ

“แกร๊ก” เสียงล็อคลูกบิดประตูคลายออกเมื่อแซมหมุนมันไปด้านซ้าย เธอเปิดมันออกอย่างช้าๆ เอียงคออมยิ้มให้ซูที่ยืนคอยอยู่ข้างนอกอย่างเป็นห่วง เท่ชะมัด ซูแอบคิดในใจ จากมุมนี้ ซูเห็นแนวกรอบหน้าของแซมได้ชัดเจน แม้จะสวมรองเท้าส้นสูง แต่ซูก็ยังต้องแหงนหน้ามองแซมเวลาพูดคุยกัน

“เข้ามาทำอะไรตั้งนาน”

“ก็แบบที่บอก มึนหัวแปลกๆ น่ะ”

“เลยเข้ามาสูดกลิ่นส้วม โอเค ฉันเข้าใจละ”

อาการแปลกๆ ที่แซมกำลังเผชิญทำให้เธอลืมเถียงหรือแก้ตัวกับซูเสียหน่อยว่าเธอไม่ได้หายไปนานอะไร เอาเข้าจริงมันยังไม่สิบนาทีด้วยซ้ำ แต่ก็เอาเถิด ดูตอนนี้ซูก็ไม่ได้สงสัยอะไรแล้ว จากรอยยิ้มและแววตาที่แซมได้เห็น ทั้งคู่เดินกลับออกมาตามทางเดินด้วยกัน ซูในชุดกระโปรงผ้ากระรอก เสื้อแขนกุด รองเท้าส้นสูง พร้อมด้วยผ้าคาดผม ทุกอย่างคุมโทนเบจทำให้ผิวโทนอุ่นของเธอยิ่งดูนวลเนียนน่าสัมผัส ซูตัวสูงแค่เกือบปลายคางของแซม ผมสีน้ำตาลเข้มเส้นเล็กดัดลอนคลื่นทะเลยิ่งให้อารมณ์อ่อนหวาน กอปรกับท่วงท่าน่าทะนุถนอมอย่างนี้แล้ว ซูเหมือนตุ๊กตามีชีวิตที่ขนาดเท่าคนตัวเล็กๆ เลย

ทั้งคู่เดินเคียงกันมาตามทางเดินกลับสู่ห้องโถงใหญ่ แซมหันมองหน้าซูอีกครั้งก่อนจะต้องกลับมาสนใจใครต่อใครที่แวดล้อมทั้งคู่อยู่

“เดี๋ยวฉันไปดูหน้าบ้านหน่อยนะ คนเริ่มมากันเยอะแล้ว” ซูบอก

“ได้เลย” แซมตอบแล้วพยักหน้า ขยิบตาแถมอีกหนึ่งครั้ง

ซูยิ้มอ่อนแล้วหันหลังเดินออกจากตรงนั้นไป เธอปล่อยให้แซมยืนพิงผนัง แล้วมองตามหลังเธอไปจนก้าวพ้นประตู แซมเลิกคิ้ว ทอดตาลงต่ำ ตอนนี้เธอผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ทุกอย่างกลับมาเรียบร้อยดีเหมือนเดิม บรรยากาศในบ้านตอนนี้เป็นงานปาร์ตีเต็มรูปแบบ ไฟสีส้มเปิดสลับดวง เหลือความสว่างเพียงครึ่งเดียวของวันปกติ ให้ความรู้สึกอบอุ่นแม้ในเสียงดนตรีแนวเต้นรำสนุกสนานคึกคัก แซมเริ่มมีอารมณ์ร่วม เธอผงกศีรษะตามจังหวะเพลงระหว่างเดินกลับมาจนถึงโซฟา ยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่มก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะกลางตัวเดิม แล้วย่างเท้าเดินอย่างมีท่วงท่า เข้าไปร่วมสนุกกับกลุ่มคนที่กำลังเต้นรำออกท่าทางกันอยู่ก่อนแล้ว

นอกบ้าน ซูเดินออกมาสำรวจความเรียบร้อยทั่วไป ทุกคนเข้าไปสนุกกันหมดแล้ว เหลือแต่รถที่จอดเรียงกันอยู่บริเวณทางรถเกือบสิบคัน บ้านของซูพอจะมีเนื้อที่ ซูหันกลับมามองในห้องรับแขก แสงไฟจากในตัวบ้านและไฟเฉลียงอุ่นนวลตาดีจริง หากมองข้ามเรื่องผู้คน ปิดหูไม่ฟังเสียงเพลง บ้านหลังนี้เหมือนตั้งอยู่กลางหมู่ดาว รอบๆ ไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆ บ้านหลังถัดไปอยู่ห่างกันไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ทุกบ้านละแวกนี้ เป็นบ้านขนาดกลางที่มีเนื้อที่รอบตัวบ้าน หลายๆ หลังมีสนามหญ้าหรือสวนดอกไม้ด้านหน้า ซูหวังว่าเสียงเพลงนิดๆ หน่อยๆ จากบ้านของเธอในคืนนี้คงไม่รบกวนพวกเขามากนัก ไม่มีใครโผล่หน้ามาที่หน้าต่าง ไม่มีเพื่อนบ้านคนไหนมาด้อมๆ มองๆ อืมม์ ทุกอย่างน่าจะเรียบร้อยดี

ซูเดินไปที่รถคันสีเหลืองซึ่งเธอรู้แน่ชัดอยู่แล้วว่าเป็นของแซม เธอไล้หลังมือไปบนฝากระโปรงรถลาดเอียง มันเหมาะกับแซมจริงๆ รถเก่าเท่ๆ ของคนเท่ๆ ซูเดินอ้อมมายืนยืนพิงข้างตัวรถ ตาเหม่อมองออกไปที่ถนน เธอเผลออมยิ้มโดยไม่รู้ตัว ถ้าเพียงแต่แซมเป็นผู้ชายเท่านั้นนะ... ซูนึกเสียดาย แล้วเดินดูรอบๆ อีกนิดหน่อยก่อนจะกลับเข้าบ้าน