3

บันไดไม้สี่ขั้นก่อนขึ้นถึงเฉลียงประดับด้วยกระถางดอกเจอเรเนียมสีแดงที่ปลายสุดทั้งซ้ายขวาทุกขั้น ตัดกับสีขาวพื้นหลังของบันไดและตัวเฉลียง โคมไฟต้นเสาตรงยอดบันไดทั้งสองฝั่งก่อนถึงประตูทางเข้าบ้านเปล่งแสงหรี่ระเรื่อ อบอุ่นทุกครั้งที่เธอเดินผ่านในเวลากลางคืน ซูชายตามองไปที่เฉลียงซึ่งมีชิงช้าสองที่นั่งตั้งอยู่เดี่ยวๆ ...โล่งไปนิด เธอคิดในใจ ซูวางแผนจะตกแต่งบริเวณนี้ด้วยเถาเฟิร์นเปอร์เซียอยู่แล้ว คงจะเปลี่ยนต้นเจอเรเนียมในกระถางที่บันไดไปด้วยเลย เธอเริ่มเบื่อไม้ดอกสีแดงตัดกับบันไดสีขาวนั่น และอีกไม่นานก็จะเบื่อเสียงอึกทึกในบ้านที่ขัดกับความสงบของบรรยากาศที่ควรจะเป็น ช่างเถอะ ทนอีกนิดเดียว เดี๋ยวคืนนี้ก็จะผ่านไป

ซูเปิดประตูเข้าบ้าน ดีใจที่แขกยินดีมางานเลี้ยงของเธอกัน แซมเองยังประหลาดใจเมื่อได้ยินว่าซูจะจัดปาร์ตี้ตั้งแต่แรก ฟังดูไม่ใช่เธอเลย ซูเป็นคนอ่อนหวาน รักความประณีต ใส่ใจในรายละเอียด ชอบความสงบเงียบ แต่จะทำอย่างไรได้ ในความเป็นผู้หญิงแบบสุดๆ ของซูนั้น มันปนด้วยความทะเยอทะยาน กระหายความสำเร็จ และการจะได้มาซึ่งความสำเร็จนั้น หลายๆ ครั้งมันก็ต้องฝืนใจ ต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำแม้จะต้องฝืนทนสักเท่าไหร่

“ซู” ซูหันมามองตามเสียงเรียก ริคนั่นเอง

“ปาร์ตี้สนุกนะ ผมชอบเพลงที่คุณเปิดตอนแรกด้วยล่ะ” ริคพูดกับเธอ

“แล้วนี่คุณเดินไปไหนมาเหรอ” เขาถามต่อ กระตุกมุมปากอมยิ้มรอฟังคำตอบ

“ขอบคุณนะคะ ฉันก็ไม่มั่นใจนักหรอกทีแรก คนแบบฉันกับปาร์ตี้เนี่ยนะ แค่คิดก็จักกะจี้แล้ว” ซูตอบไปตามที่รู้สึกจริงๆ ริคเหลือบตามองด้านหลังซู ซูหันมองตามแนวสายตาของริคไป

“อ้อ เมื่อกี๊ฉันเดินไปดูรอบๆ น่ะค่ะ ไม่มีอะไรตรงนั้นหรอก คนแถวนี้เขาอยู่กันแบบสงบๆ กลัวเสียงเพลงจะไปรบกวนเขา คุณคงนึกไม่ถึงหรอกว่าอาทิตย์ก่อน ฉันต้องอบพายไปเคาะประตูบ้านสามสี่หลังใกล้ๆ แล้วแจ้งพวกเขาไว้ก่อนเลยว่าคืนนี้จะขอจัดงาน ครั้งเดียวเท่านั้น บางบ้านก็เข้าใจดี บอกฉันว่าทำได้เลยไม่ต้องเกรงใจ และขอบคุณที่อุตส่าห์มาแจ้ง บางบ้านก็แสดงสีหน้าออกมาหน่อยๆ ว่าไม่พอใจเท่าไหร่แต่ก็ยังยิ้มและรับพายไป เป็นฉันก็ไม่ชอบหรอก ดูบรรยากาศข้างนอกนี่สิ ฉันแทบไม่อยากกลับเข้าบ้านตัวเองเลย พอได้ออกมาเห็นดาวบนฟ้าแบบนี้” ซูตอบริคไปยืดยาวตามนิสัยเป็นมิตรและคุยเก่งของเธอ ริคยิ้มตลอดเวลาที่ตั้งใจฟังคำตอบของซู

“ไม่น่าเชื่อว่าคุณชอบอะไรเงียบๆ นะ อยู่ที่ทำงานผมเห็นคุณคุยเก่งออก คือหมายถึงว่า ปกติคนชอบอะไรเงียบๆ ก็น่าจะเป็นคนไม่ค่อยพูด แบบว่า ไม่ได้หมายถึงว่าคุณพูดมากนะ โอ้ย ตายจริง” ริคลูบศีรษะตัวเองแก้เก้อ ซูหัวเราะออกมา

“ฉันเข้าใจความหมายค่ะ ไม่ต้องคิดมากหรอก พูดเก่งแบบฉันน่ะ ยิ่งเข้าใจดีเลยเวลาคนพูดไม่ค่อยเก่งพยายามอธิบายหรือชวนคุยอะไร ฉันว่าน่ารักดีค่ะ” ซูทำหน้าตาเหมือนสาวน้อยเจ้าเล่ห์จอมรู้ทัน เธอก็ไม่แน่ใจหรอกว่าริคคิดอะไร แต่คนวัยทำงานอย่างเขาและเธอ หากจะบอกว่าไม่เอะใจเลยเวลาอีกฝ่ายเข้ามาคุยด้วยพร้อมอาการขวยเขินทุกครั้งก็คงไม่ใช่แล้ว ตอนนี้ริคยิ่งไปไม่เป็น ทำไมซูต้องพูดอะไรแบบนี้ด้วยเล่า เขาอายมากนะรู้ไหม

“แล้วนี่คุณมาตั้งแต่กี่โมงคะ” ซูรีบเปลี่ยนเรื่องถามเมื่อเห็นหน้าแดงๆ ของริค ผู้ชายอะไร อายุป่านนี้แล้วยังขี้อายเหมือนเด็กวัยรุ่นไม่เคยคุยกับผู้หญิง  

“มานานแล้วล่ะ เห็นคุณคุยกับแซมอยู่ ดูสีหน้าแซมไม่ค่อยดีตอนนั้น เผื่อพวกคุณคุยปรึกษาเรื่องสำคัญอะไรประสาผู้หญิงกันอยู่ ผมเลยไม่อยากเข้าไปขัด” ซูฟังแล้วนึกขึ้นได้ จริงสิ ตอนนั้นแซมเป็นอะไรนะ เธอเองก็สงสัยอยู่เหมือนกันตั้งแต่ก่อนแซมจะลุกพรวดไปห้องน้ำแล้ว

“ถึงว่าทำไมคุณบอกได้ยินเพลงอิเลคโทรสวิง ฉันเปิดไว้ตั้งแต่งานยังไม่เริ่ม คุณมาเร็วขนาดนั้นแล้วไปอยู่ไหนล่ะคะ ทำไมฉันไม่เห็นเลย ตอนนั้นแขกก็เริ่มมากันแล้วนี่นา ฉันก็ไม่เคยจัดปาร์ตี้ พวกนี้ก็มากันทำไมตั้งแต่เย็นก็ไม่รู้”

“ผมก็ไปทักทายคนอื่นก่อนไง พอเห็นแซมลุกออกไป เจนีนก็เข้ามานั่งแทนที่ ผมก็กลัวจะคุยเรื่องผู้หญิงๆ กันอยู่อีก เลยไม่ได้เข้ามาทักสักที อีกอย่าง ในงานผมก็ไม่ได้รู้จักแค่คุณนะ ก็คนที่ทำงานทั้งนั้น ถ้าไม่นับผู้ติดตามที่แต่ละคนหนีบมาด้วยผมก็รู้จักหมด” ริคตอบคำถามซู ในใจก็นึกสงสัยว่าทำไมซูถึงเก่งนักเรื่องทำให้คนอื่นผ่อนคลายลง เขาเขินแทบจะแย่ แต่ซูเหมือนมีพลังลึกลับที่คอยทำให้สถานการณ์ทุกอย่างคลี่คลายได้ ถ้าไม่ติดว่าเขามีแต่ความรู้สึกดีๆ กับเธอ ริคอยากจะคิดจริงๆ ว่าซูต้องเป็นแม่มดแหงๆ ซูยิ้มกว้างจนดวงตาปรี่เยิ้ม

“คุณนี่คิดเยอะจริงๆ เลย ไปหาแซมกันไหม สนิทๆ กันไว้ก่อน” พูดจบซูก็พยักหน้าชวนเขาตามมาแล้วหันหลังเดินไป ริคเดินตามเธอไปแล้วกลอกตาถอนหายใจ ทำไมซูพูดแบบนี้อีกแล้ว สนิทกันไว้ทำไม เพราะเดี๋ยวเราต้องเป็นแฟนกันใช่ไหมนี่ ริคเขินจนมือไม้เย็นไปหมดแล้ว