Episode 32 ปองร้าย

Episode 32

ปองร้าย

“มองอะไร! ทำไมต้องมาทำสายตาแบบนั้นใส่ฉัน” เชิดหน้าขึ้นแล้วถามน้องสาวตัวเอง ก็วันนี้พอกลับเข้าคอนโดก็เจอมันทำหน้าขึงขังใส่ ปกติจะอ่อนหวานและเจียมตัว แต่ดูวันนี้ดิ มองฉันด้วยสายตาเคียดแค้นฉิบ

หรืออยากจะเผยธาตุแท้ออกมาแล้ว

ก็นะ...คนมันตอแหล เฟก! สิ่งที่ไม่เป็นธรรมชาติยังไงสักวันก็ต้องระเบิดออกมา อย่างวันนี้ไง

“...” มิรินเงียบ มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น แววตาประกายกร้าวมองมาที่ฉันทั้งที่ขอบตาเริ่มปริ่มน้ำ

อะไรของมัน

เห็นละลำไย จึงเข้าห้องนอนแล้วกระโดดขึ้นเตียงด้วยอารมณ์ที่เซ็งสุดขีด ฉันยิ่งของขาดอยู่มาเจอยัยน้องตัวเองทำแบบนี้ใส่ก็ยิ่งเซ็งเข้าไปใหญ่

นี่ก็เกือบเดือนแล้วที่ไอ้ฮีลมันไม่ยอมแตะต้องตัวฉันสักแอะ จากตอนแรกที่มันใช้วิธีการหลบหน้าเป็นการกระตุ้น ตอนนี้มันย้อนตัวเองกลับไปตอนที่เราอยู่ปีหนึ่ง ฉันอยู่ตรงไหนมันก็อยู่ด้วย แต่อยู่แบบไม่มีตัวตนอะนะ ไม่พูดไม่จา นั่งน้ำลายบูด หากไม่มีใครถามก็ไม่ยอมปริปากพูดออกมา ฉันล่ะเบื่อนิสัยมันจริง ๆ

ถ้าถามว่าเวลาที่ให้มันมากพอในการทบทวนตัวเองหรือยัง ก็ต้องตอบว่ายัง

ไม่รู้ดิ จนป่านนี้ฉันก็ยังไม่รู้ใจอะไรเลย

นี่ก็กะว่าถ้าถึงหนึ่งเดือนเต็ม ๆ แล้วฉันยังไม่มีคำตอบให้ ก็จะทึกทักไปเองว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับมัน จะขอไปเป็นเพื่อนเหมือนเดิม ยกเลิกเซ็กซ์เฟรนด์แล้วเปลี่ยนไป Friends With Benefits กับคนอื่น

เฮ้อออ ของขาด แต่ทำไม่ได้ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่กำลังอยู่ในช่วงทบทวนตัวเองต่างหาก

Rrrrr Rrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกฉันที่ผล็อยหลับไปให้ตื่นขึ้น จึงพยายามควานมือเข้าไปใต้หมอนแล้วกดรับสายนั้นโดยที่ไม่ยอมลืมตามอง ใช้ความเคยชินเดาเจ้าของสายนั้นจากน้ำเสียงแทน

“อือ”

[อยู่ไหน]

“คอนโดดิ”

ติ๊ด!

อะไรของมันวะ โทรมาถามแค่นี้แล้วสายก็ตัดไป ฉันจึงนอนต่อซะเลย

ก๊อก ๆ

หลับไปเพียงไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันซึ่งเพิ่งจะเคลิ้มหลับไปอีกหนเมื่อถูกรบกวนการนอนจึงหงุดหงิดมาก เลือกเมินคนที่อยู่นอกประตูแล้วยกหมอนขึ้นมาอุดหูเอาไว้ นอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มดังเดิม

ก๊อก ๆ ปึง! ปึง!

ทำทีเป็นไม่สนใจไม่ทันไรเสียงเคาะครั้งที่สองก็เกิดขึ้น ตามด้วยเสียงทุบปึงปังราวกับว่าคนข้างนอกอารมณ์ไม่ดี ซึ่งฉันเองก็ไม่ต่างหรอก มากวนอะไรตอนนี้วะ คนจะหลับจะนอน จึงดีดตัวลุกแล้วก้าวอย่างรีบ ๆ ไปเปิดประตู

“เป็นบ้าอะไรฮะ! พะ...พี่เก่ง” ฉันนึกว่าเป็นไอ้ฮีลซะอีก ก็ตอนแรกมันโทรมา นึกว่าจะมาหาฉันแต่ไหงกลายเป็นอีกคนไปได้ แล้วท่าทางแบบนั้นคืออะไร แววตาดุดันประกายกร้าวอย่างคุกคามแบบนั้นทำให้ฉันต้องกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เราไม่ได้เจอกันนานมาก จู่ ๆ มาหาฉันวันนี้ต้องการอะไร

“ไง มินนี่ คิดถึงพี่ไหม” จู่ ๆ ร่างกายของฉันก็เกร็งขึ้น แทนที่จะรีบปิดประตูกลับยืนตัวแข็งอยู่อย่างเดิม ภาพในวันวานเริ่มหลั่งไหลเข้ามา ฉันจิกเล็บเข้ากับต้นขาตัวเอง เม้มปากแน่นแล้วมองอีกฝ่ายด้วยความหวั่นกลัว

“พะ...พี่เก่ง อ๊ะ!” เขาผลักประตูเข้ามาในทันทีหลังจากฉันเรียกชื่อ ร่างสูงก้าวเข้ามาประชิดตัวฉันเรื่อย ๆ ส่วนฉันก็ก้าวถอยหลังลงไปเรื่อย ๆ จนสะดุดขาเตียง

“ออกไปนะ” พยายามข่มความกลัวไว้แล้วบอกให้เขาถอยออกไป ก่อนเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์เพื่อมองหาความช่วยเหลือ ทว่าก็ถูกเขาแย่งมันไปเสียก่อน

“ไม่เอาดิ เรามาคุยกันสามคนดีกว่า”

“สามคน?” หมายความว่าไง ฉันเลิกคิ้วขึ้นแล้วมองไปรอบ ๆ สะดุดกับร่างเล็กของมิรินที่เดินเข้ามาในนี้ด้วยสีหน้าไม่ปิดบัง

มันสินะ ที่พาพี่เก่งขึ้นคอนโด

“พี่จะทำบ้าอะไร”

“ทำแบบที่พี่ยังไม่ได้ทำกับมินวันนั้นไง” วะ...วันนั้น อย่าบอกนะว่าเขาจะใช้ยากับฉันอีก

“ไม่นะ” ลนลานลุกขึ้นก็ถูกพี่เก่งรวบตัวเอาไว้ พยายามตะเกียกตะกายสุดแรงที่มีก็ไม่สามารถฝืนแรงของเขาได้ พี่เก่งบีบข้อมือฉันแรงขึ้นจนรู้สึกเจ็บ

“โอ๊ย!” ฉันเหลือกตามองคนที่เข้ามาดึงผม ก่อนจะส่งสายตาแข็ง ๆ ไปให้ “แกทำแบบนี้ทำไมมิริน”

“เพราะฉันเกลียดแกไง! เกลียดที่แกได้ทุกอย่างแต่ฉันไม่ได้อะไรเลย”

“ไม่จริง แกต่างหากที่ได้ความรักจากพ่อมากกว่าฉันซะอีก”

“รักเหรอ!” พอพูดคำนี้แววตาของมิรินก็แข็งขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนดึงทึ้งศีรษะฉันอีกหน

“โอ๊ย!”

“เจ็บเหรอ แต่จะสู้ฉันได้หรือเปล่า” พูดอะไรของมัน บ้าไปแล้วหรือไง ถึงฉันจะเกลียดมันเข้าไส้แต่ก็ไม่เคยไปทำอะไรให้เลยนะ ทำไมต้องมาทำอย่างนี้ด้วย

เวลานี้ขอบตาของฉันเริ่มร้อนผ่าว หยดน้ำเกาะพราวอยู่บนแพขนตางอนใกล้จะร่วงลงอาบแก้มเต็มทน ฉันมองพี่เก่งสลับกับมิริน แววตาของสองคนนี้ดุร้ายราวกับสัตว์ป่า ไม่ต้องเดาให้มากความก็รู้ว่าคืนนี้ตัวเองต้องถูกย่ำยีแน่ ๆ

กัดฟันอย่างแรงเมื่อถูกดึงผมอีกหน รับรู้ถึงความเค็มปะแล่มกับกลิ่นคาวเลือดในอุ้งปากจนได้ “แกรู้ไหมว่าพ่อทิ้งฉันกับแม่ไปแล้ว ทิ้งฉันกลับไปหาแม่แกแล้ว!” มิรินตะคอกอย่างคนเสียสติ

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน”

“เพราะแกกับแม่แกไง เป็นเพราะแกกับแม่แก!”

“อย่ามาบ้านะ โอ๊ย!” เล็บคมจิกเข้ากับหนังศีรษะจนฉันร้องเสียงหลงออกมา แต่ก็พยายามสู้สายตาร้าย ๆ ของมันโดยการจ้องเขม็ง “แม่แกมาทีหลังจะมาโทษแม่ฉันไม่ได้ อีกอย่าง เรื่องของแม่แกกับพ่อฉันไม่เกี่ยว”

“ไม่เกี่ยวเหรอ ก็ถ้าแกไม่ขอให้พ่อหย่าพ่อก็คงไม่ต้องยกสมบัติทุกอย่างให้แก ไม่ต้องไปคิดถึงเมียเก่าจนต้องออกต่างจังหวัดไม่ยอมเข้าบ้าน แล้วสุดท้ายก็เลือกที่จะมาทิ้งพวกฉัน เพราะแก!” ประโยคสุดท้ายมิรินตะโกนอย่างดังจนหูฉันแทบแตก

อีบ้านี่! ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย โบ้ยความผิดมาที่ฉันได้ยังไง

“อ๊ะ! จะ...เจ็บ” เมื่อพูดกับคนบ้าไม่รู้เรื่องจึงเบนสายตากลับไปมองพี่เก่ง ใช้มารยาหญิงส่งไปพร้อม เพื่อหว่านล้อมให้เขาปล่อย หากว่าเขาคิดจะทำอย่างนี้ อาจจะยังรู้สึกอะไรกับฉันอยู่บ้างแหละ ทางที่ดีฉันควรอ้อนให้เขายอมใจอ่อน “พี่เก่ง มินนี่เจ็บ”

“หึ!” เขาเค้นเสียงลอดไรฟัน ในตอนนี้ฉันถึงได้รู้ว่าตัวเองคิดผิด เขาเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันแล้ว

สักนิดก็ไม่

แล้วเหตุผลอะไรล่ะที่เขาต้องมาทำอย่างนี้ ฉันไม่เข้าใจจริง ๆ

“ไปเอายามาสิ พี่รีบ” ใบหน้าคมคายหันไปสั่งมิริน จนในที่สุดมันก็ยอมปล่อยมือออกจากศีรษะฉัน หลังถูกปล่อยตรงนั้นให้เป็นอิสระฉันก็โคลงศีรษะไปมาแก้อาการเมื่อย

“ยะ...อย่าทำแบบนี้นะ” ยิ่งมองเขาฉันยิ่งรู้สึกหวาดกลัว จนในที่สุดน้ำตาก็ไหลลงอาบแก้ม

“กลัวทำไม เราจะมีความสุขด้วยกัน” คำนั้นคล้ายคลึงกับที่เขาเคยเอ่ยในวันนั้นไม่มีผิด แต่ตอนนี้กับตอนนั้นสถานการณ์มันต่างกันลิบลับ ตอนนี้เขาไม่มีความรู้สึกดี ๆ ให้ฉันเลยด้วยซ้ำ

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปมองมิรินที่กลับเข้ามาอีกครั้ง “ขอตั้งกล้องก่อน”

ประโยคนั้นทำให้ฉันรับรู้ชะตากรรมของตัวเองในทันที ดาวยั่วอย่างฉันจะกลายเป็นดาราหนังโป๊ไปแล้วสินะ

“ไม่นะ” ฉันรีบส่ายหน้า ส่งสายตาอ้อนวอนไปหา

“ยาล่ะ”

“เดี๋ยวสิคะ ขอมิรินตั้งกล้องก่อน” รู้สึกร้าวระบมตรงข้อมือเมื่อพยายามจะสะบัดตัวออก ฉันขืนสุดฤทธิ์อยู่นานจนยัยมิรินตั้งกล้องเสร็จแล้วเดินออกไป

เริ่มแล้วสินะ

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะเจอเรื่องบ้า ๆ แบบนี้

“นานจังวะ” นานนับห้านาทีเห็นจะได้ที่พี่เก่งมองฉันแล้วแลบลิ้นไปด้วย เมื่อมิรินไม่เข้ามาสักทีเขาก็เริ่มก้มตัวลงมา ก่อนลากจมูกไปตามเรียวแขนไล่ขึ้นมาถึงลำคอ

“ปล่อยนะ!”

Rrrr Rrrrr

ดิ้นขลุกขลักไม่ยอมให้เขาแตะต้อง ไม่นานนักเสียงมือถือก็ดังขึ้นจุดประกายความหวังของฉัน จึงใช้แรงทั้งหมดเฮือกสุดท้ายสะบัดตัวออกแล้วเอื้อมมือไปรับมัน ทว่าเพียงแค่ได้แตะมือกับสิ่งนั้น มือของพี่เก่งก็กำรอบข้อเท้าแล้วลากตัวฉันลงมา

เพียะ!

ฉันไม่ได้อ่อนปวกเปียกขนาดนั้น พอสบโอกาสที่มือว่างก็รีบตบแรง ๆ จนพี่เก่งหน้าหัน เขาใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม พลางมองฉันด้วยแววตากรุ่นโกรธ

มือที่จับข้อเท้าของฉันกำแน่นขึ้นจนรู้สึกเจ็บ จึงพยายามตะเกียกตะกายอีกหน จนถีบมันล้มลงไป

“โอ๊ย! มินนี่!” รีบขยับตัวขึ้นไปคว้าโทรศัพท์ ฉับพลันฉันก็โดนจับที่ข้อเท้าจุดเดิม การลากครั้งที่สองทำให้ฉันคว้าแจกันที่หัวเตียงติดมือมาด้วย ก่อนจะฟาดมันลงบนหัวของพี่เก่ง

เพล้ง!

“โอ๊ย!” เขายกมือขึ้นกุมขมับ ฉันได้จังหวะจึงรีบดีดตัวลุกแล้ววิ่งออกไปที่ประตู

“อ๊ะ!” รู้สึกชาวาบตรงท้ายทอย ความเจ็บแปลบแล่นเข้ามาจนต้องยกมือลูบเบา ๆ ตรงนั้น ก่อนจะสัมผัสได้ถึงของเหลวอะไรบางอย่าง พอชักมือกลับมาดูก็พบว่ามันคือ ละ...เลือด

พะอืดพะอมจนร่างกายแทบจะทรุดลงตรงนี้ ฉันเห็นพี่เก่งยืนยิ้มสะใจ ก่อนจะลากฉันไปอีกหนโดยที่ครั้งนี้ฉันไร้เรี่ยวแรงขัดขืน ไม่ยุติธรรมเลย ฉันฟาดมันอย่างแรงแต่มันกลับถึกทนไม่เป็นอะไร แต่กับฉันเนี่ยสิ หูอื้อตาลาย ปวดหัวไปหมด จนในที่สุดฉันก็ต้องปิดเปลือกตาลงอย่างยอมแพ้