Episode 51 ห้านาที

Episode 51

ห้านาที

Minnie’s Part

“ว้ายยยย” เกือบจะลื่นล้มหัวแตกเข้าให้เมื่อเดินเข้ามาก็เจอกับพื้นเปียก ๆ ไม่รู้ว่าป้าแม่บ้านทำอะไรหก ถ้าฮีลไม่รับไว้ป่านนี้ฉันคงเจ็บตัวไปแล้วล่ะมั้ง

คราวซวยจริง ๆ เลยช่วงนี้ ฉันว่าชีวิตฉันยังไม่ถึงวัยเบญจเพสเลยนะ

“ขอโทษค่ะคุณ หนูนาเผลอทำน้ำหก” ถึงตอนนี้ฉันก็มองหน้าไอ้ฮีลเป็นเชิงถามว่าคนนี้ใคร วันนี้จู่ ๆ ก็มีใครที่ไหนไม่รู้ชื่อหนูนาเข้ามาที่นี่ แล้วมือที่จับไม้ถูพื้นนั่นหมายความว่ายังไงก็ไม่รู้

“เอ่อ...สวัสดีค่ะ หนูนามาช่วยป้าจ๋าทำงานเพราะวันนี้แกป่วยค่ะ” ฉันปรายตามองเด็กสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีชมพูสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อน มัดผมเรียบร้อยดูน่ารัก แถมยังสวมแมสก์ปิดปากอย่างมิดชิด

ก็รู้ว่าช่วงนี้มันต้องป้องกัน แต่แอบคิดว่ามันไม่ร้อนเหรอถ้าจะใส่ตอนทำงานขนาดนี้ เพราะก่อนหน้านี้ก็ไม่มีใครอยู่ในคอนโด ไม่เห็นจะต้องกังวลอะไรเลย

“เหรอ งั้นตามสบายนะ”

“ค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ”

“อือ” ว่าแล้วก็เดินไปหย่อนก้นลงบนโซฟาตัวเก่ง ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถไปเรื่อยเปื่อยแก้เบื่อ “ฮีล ลืมบอกว่าเมื่อเช้าพี่คลาสเอาคลิปนั้นมาให้แล้วอยู่ในห้องน่ะ”

“อือ หิวไหม” ร่างสูงนั่งลงข้าง ๆ ก่อนวาดแขนมาโอบไหล่ฉันในตอนถาม

“หิว ไปซื้อของกินมาให้หน่อย ไปร้าน mama นะ อยากกินร้านนั้น”

“ไกล กินแถวนี้พอ”

“โหยยย นะฮีลนะ คุณเมาส์อยากกิน” ฉันโชว์ลูกอ้อนใส่คนหน้านิ่ง จนได้เห็นว่าคนข้าง ๆ ส่ายหน้าให้ ท่าทางแบบนี้แสดงว่าต้องสำเร็จแน่ ๆ

“เข้าใจอ้อน”

“ได้ไหม”

“อือ” ว่าจบร่างสูงก็หยัดกายลุกออกไปซื้อของให้ ฉันจึงกดยิ้มเบา ๆ เมื่อเห็นท่าทีนั้น

เฮ้อออ เหนื่อยมาก ๆ

วันนี้เรียนหนักจนรู้สึกปวดหัวไปหมด อาจารย์ก็สอนโหดเกิน ขนาดมีเรียนแค่คาบเช้าคาบเดียวก็เล่นใส่เนื้อหาเสียจนฉันพะอืดพะอมไปหมด

ไปอาบน้ำดีกว่า จะได้ผ่อนคลายลง

“ตามสบายนะหนูนา ฉันไปอาบน้ำก่อน”

“ค่ะ” น้ำเสียงหนูนาดูแข็งหน่อย ๆ ทั้งที่ตอบรับอย่างสุภาพ แต่ฉันที่เหนื่อยเกินไปจึงเดินเข้าห้องอย่างไม่ถือสา ถอดเสื้อผ้าออกก็ตรงเข้าห้องน้ำเพื่อเปิดน้ำอุ่น ๆ ลงอ่าง

แกรก

ในขณะที่ม้วนผมฉันก็ได้ยินเสียงประตูเปิด จึงเดินออกไปดูข้างนอกพบว่าน้องหนูนากำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

“หาอะไรอะ”

“เปล่าค่ะ หนูนาทำของหล่นเลยเก็บขึ้นให้” ตอบแล้วก็หยุดมือที่งุ่มง่ามไว้เพียงแค่นั้น พร้อมทั้งยันตัวลุกหันมามองฉัน

“อ่อ หนูนาช่วยมาสระผมให้หน่อยได้ไหม ฉันจ้างเพิ่ม อยากมีคนนวดให้สักหน่อยพอดีวันนี้ปวดหัวมากกกก” ฉันว่าด้วยรอยยิ้ม ก่อนเชิญชวนให้น้องหนูนาเข้าไปในห้องน้ำ

“ได้สิคะ”

“เข้ามาสิ”

ร่างอ้อนแอ้นเดินเข้ามาภายในห้องน้ำ ก่อนหยุดรอฉันให้สัญญาณเมื่อเดินเข้าไปถึงข้างใน นัยน์ตาหวานที่สวมแว่นสายตามองไปที่อ่างอาบน้ำ ซึ่งตรงนั้นมีน้ำเต็มพร้อมให้แช่เรียบร้อยแล้ว

“นั่งลงเลยค่ะ คุณ...”

“มินนี่จ้ะ”

“ค่ะคุณมินนี่”

“ยาสระผมอยู่ตรงนั้น” ชี้มือไปอีกฝั่งของห้องน้ำ เมื่อน้องหนูนาหันไปฉันก็เทครีมอาบน้ำลง ไม่ใช่ลงในอ่างนะ ลงบนพื้นนี่แหละ!

ฟึ่บ

“โอ๊ย!”

เมื่อหนูนาเดินกลับมาก็ลื่นล้มก้นจ้ำเบ้า ฉันหลุบตาลงมองแล้วก็นึกขัน ก่อนจะบีบครีมอาบน้ำไปที่ตัวมันจนหมดขวด “อ๊ายยย!”

“มานี่!” จิกหัวมันขึ้นมาหลังจากนั้น ดัดเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วคิดว่าฉันจะจำไม่ได้เหรอ ลูกหลานป้าแม่บ้านคงไม่มีใครแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแบรนด์เนมอย่างนี้หรอก คิดเหรอว่าฉันจะจำลักษณะท่าทางของมันไม่ได้ คนเคยอยู่ด้วยกันมานาน ของแค่นี้ตบตาฉันไม่ได้หรอก

“อีมิริน! วันนี้ฉันจะเอาคืนให้สมน้ำสมเนื้อไปเลยคอยดู!” วูบหนึ่งดวงตาคู่นั้นเบิกกว้าง ก่อนจะสะบัดหัวหลาย ๆ ทีเพื่อให้พ้นจากการเกาะกุมของฉัน จนแว่นตาอันหนาเตอะหล่นลงพื้น

“อีมินนี่!”

“คิดว่าการปลอมตัวของแกแนบเนียนแล้วเหรอ ฮะ!”

“ฉลาดดีนี่!” ยังไม่ทันที่แมสก์จะหลุดออกจากหน้ามันก็เฉลยออกมาเสียก่อน แต่เข้ามาในที่ของฉันคนเดียวแบบนี้คิดเหรอว่าจะรอดไปได้

ฉันทำอย่างที่พูดแน่! ที่เคยกล่าวเอาไว้ว่าจะขอเวลาสักห้านาทีในการจัดการมันอะ

“พอดีว่าฉันไม่โง่ซ้ำโง่ซ้อน เหมือนที่แกโง่เข้ามาในนี้ยังไงล่ะ!”

“อึก...อีบ้า!” มือที่จิกเส้นผมสีดำออกแรงดึงทึ้งให้มันรู้สึกเจ็บ มิรินกัดปากแน่นด้วยท่าทีอดกลั้น สองมือพยายามที่จะผลักฉันออกไป แต่ความเคียดแค้นที่สั่งสมมาทำให้ฉันด้านชากับแรงเล็บที่จิกลงมา ดึงที่เส้นผมมันแรงขึ้นจนคนข้างล่างต้องยันตัวลุกตาม

“ปล่อยนะ!”

“ปล่อยแน่ แต่ปล่อยตรงนี้ไง!” ว่าแล้วก็ใช้มืออีกข้างกดท้ายทอยมันลงไปให้ศีรษะจมไปกับน้ำในอ่าง ทำไมฉันจะไม่รู้ว่ามันอยากจะฆ่าฉันให้ตาย วันนี้ฉันจะทำให้มันรู้ว่าความรู้สึกใกล้ตายมันเป็นยังไง

“นี่คือสิ่งที่แกกับไอ้เก่งทำกับฉัน!” มิรินสำลักน้ำแล้วไอออกมาหลังจากฉันปล่อยให้มันขึ้นมาสูดอากาศหายใจสักพัก ก่อนตะโกนด่ามันอย่างดังตามความแค้นที่สุมอยู่ในอก

“แต่ยังไม่พอหรอกนะ เรื่องกระถางต้นไม้ด้วย”

ปึก! ปึก! ปึก!

ว่าแล้วก็กระแทกศีรษะมันลงตรงขอบอ่างเน้น ๆ สามที จนน้ำในอ่างเริ่มเจือจางไปด้วยเลือดสีแดงก็หยุดการกระทำ

“อึก ปล่อยนะ!”

“ปล่อยเหรอ! ฉันปล่อยแกก็ได้ แต่ปล่อยไปนอนในคุกอะนะ” เห็นท่าทางกัดปากแน่นหลังจากถูกรังแกแล้วก็สะใจ แต่แค่นี้มันยังไม่พอหรอก ฉันยังไม่ได้สะสางเรื่องที่มันตั้งใจจะขับรถชนฉันเลย

ปรายตามองน้ำในอ่างแล้วกดยิ้มออกมา “สีแดงดูสดใสดีเนอะว่าไหม ฉันว่ามันเป็นสีที่สวยมาก เพราะมันเป็นเลือดของแกไง!”

“อ๊ายยยยย! ปล่อย!” มือทั้งสองข้างของมิรินเริ่มปัดป่าย พยายามทำทุกอย่างให้ตัวเองหลุดพ้น แต่เพราะโดนฉันตัดกำลังโดยการทำให้ล้มจนเจ็บตัวไปแล้วเรี่ยวแรงที่มีเลยสู้ฉันไม่ได้

“ไม่ปล่อย แกลองชิมดูสักหน่อยไหมว่าเลือดชั่วของแกมันรสชาติยังไง!” กดที่ศีรษะมันลงไปอีกหน ปล่อยให้มิรินดิ้นขลุกขลักใต้น้ำอย่างทรมาน เมื่อเห็นว่าเรี่ยวแรงมันเริ่มอ่อนลงฉันก็ออกแรงดึงให้มันขึ้นมาหายใจสักหน่อย

“ฉันแค่หยิบยื่นโอกาสที่เรียกว่า ‘เกือบตาย’ ให้แก แต่แกยังตายตอนนี้ไม่ได้หรอกนะ”

แค่ก ๆ แค่ก ๆ

มิรินไอออกมาอีกหน มือทั้งสองข้างลูบหน้าตัวเองป้อย ๆ ปัดหยดน้ำให้ออกไปจากใบหน้า ก่อนไถตัวลงกับพื้นห้องน้ำอย่างคนหมดแรง

“อ๊ะ! จะ...เจ็บ” ยันตัวลุกแล้วเหยียบมันไปแรง ๆ ตอนนี้ฉันน่าจะใส่รองเท้าส้นสูงนะ จะได้เหยียบมันให้หน้าเละไปเลย หึ ๆ กล้าดียังไงมาคิดท้าทายฉันแบบนี้

คิดว่าฉันจะทำแค่ส่งมันเข้าคุกเหรอ

“อดทนอีกหน่อยนะ เกือบจะครบห้านาทีแล้ว” บอกเสียงลอดไรฟันออกมา พร้อมทั้งมองไปที่ภาพข้างล่างอย่างสะใจ

แกรก!

“ครบห้านาทีแล้วครับคุณเมาส์” เสียงเปิดประตูดังขึ้นตามด้วยเสียงของฮีลที่พูดกับฉัน นั่นทำให้มิรินรู้ตัวว่าตัวเองกำลังโดนซ้อนแผน เมื่อไอ้ฮีลมันไม่ได้ออกไปไหนไกล แค่เอาใจช่วยฉันอยู่ห่าง ๆ ก็เท่านั้นเอง

“อือ มามัดมันไว้ที”

ฮีลนำเชือกที่ถืออยู่ในมือมามัดมิรินไว้ ก่อนกดโทรศัพท์หาตำรวจให้มารับตัวมิรินไป หลังจากที่เราเหนื่อยกันมามากในที่สุดก็ได้คลิปที่เป็นหลักฐานกลับคืนมา แล้วยังสามารถเชื่อมโยงคดีชนแล้วหนีให้กลายเป็นพยายามทำร้ายร่างกายได้อีก และอาจจะโดนหนักไปถึงพยายามฆ่า จนมันโดนไปหลายกระทง

ตอนนี้ก็เหลือแค่หาตัวผู้ร้าย ซึ่งไม่ต้องรอให้ถึงมือตำรวจ เพราะมันมาให้จับถึงที่เลย

“เจ็บไหม” หลังจัดการมิรินให้ดิ้นไม่หลุดก็เข้ามาจับตัวฉันหมุนไปมา จึงส่ายหัวให้เป็นคำตอบ

“ไม่เจ็บเลย”

“งั้นกลับไปใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวตำรวจมา”

“อือ ล้างห้องน้ำให้ด้วย พื้นลื่นหมดแล้ว”

“ครับเมีย”

เราคุยกันท่ามกลางเสียงกรีดร้องของมิรินที่ดังสนั่น ทำราวกับมันเป็นเสียงนกเสียงกา ไม่มีผลต่อการสนทนาของเราสองคนเลยสักนิด นั่นยิ่งทำให้มันสติหลุดเข้าไปใหญ่ กรีดร้องดังขึ้นอย่างบ้าคลั่งจนฉันนึกสมเพช

ก่อนออกไปก็หันกลับไปมองมันที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นร้องไห้ออกมาด้วยความทรมาน หึ คราวนี้รู้ซึ้งแล้วสินะว่าอย่ามาเล่นกับฉัน

‘มินนี่ เมาส์’ ทุกคนอาจจะคิดว่าฉันเป็นตัวการ์ตูนตลก ๆ ไว้เอนเตอร์เทนคน แต่ความจริงแล้วฉันคือตัวร้ายต่างหาก