ตอนพิเศษ 1 คำขู่ของซงจุงฮีล

ตอนพิเศษ 1

คำขู่ของซงจุงฮีล

“ไปแล้วนะ”

“อือ มากอดที”

เข้าสวมกอดแฟนตัวเองเอาไว้แน่นเพื่อแทนความคิดถึง ก่อนคลายมันออกหลังจากชื่นใจพอแล้ว ฉันจ้องดวงตาสีนิลของฮีล แววตาคู่นั้นยังคงนิ่งสงบอยู่เหมือนเคย ทว่ามุมปากที่ยกยิ้มทำให้ใบหน้านั้นไม่ดูไร้ชีวิตชีวามากเท่าใด

วันนี้ฉันจะต้องพาพนักงานบริษัทไปทริปเที่ยวประจำปีที่ทะเลสุราษฎร์ฯ ซึ่งเป็นนโยบายอย่างหนึ่งที่ช่วยสร้างกำลังใจให้กับพนักงาน เรียกได้ว่าเป็นโบนัสอีกก้อนเลยก็ว่าได้

“เดินทางดี ๆ ถึงแล้วโทรหาด้วย”

“โอเค เสร็จแล้วตามมานะ” ฉันพยักหน้า ก่อนมองอีกฝ่ายด้วยความคิดถึง หากไม่ติดว่าฮีลเองก็มีงานที่ต้องทำเหมือนกันฉันคงอ้อนวอนขอให้มันไปด้วยกันตั้งแต่วันนี้แล้ว แต่เพราะอีกฝ่ายก็งานยุ่งพอสมควรเลยทำอย่างที่คิดไว้ไม่ได้ ถึงอย่างนั้นฮีลก็ยังอุตส่าห์รับปากว่าหากเสร็จงานแล้วจะรีบตามมา

จริง ๆ แล้วเราสองคนไม่เคยห่างกันนานเลย

“อือ”

หลังจากนั้นก็เดินไปขึ้นรถเพื่อออกเดินทาง ใช้เวลาจนเย็นก็เดินทางมาถึงที่นี่ ฉันเลือกที่จะเข้าห้องพักในทันทีแล้วนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนจะตื่นมาพบกับพระอาทิตย์ตกในยามเย็น

ทะเลที่นี่สวยมาก สวยพอ ๆ กับทะเลตอนนั้นเลย ตอนที่ฉันได้มาเที่ยวแบบพร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกตอนเด็ก ๆ เผลอ ๆ ตอนนี้อาจจะสวยกว่าอดีตเพราะการท่องเที่ยวซบเซาไปพักใหญ่จากโรคระบาด ธรรมชาติเลยได้ฟื้นฟูตัวเอง

บิดขี้เกียจเล็กน้อยแล้วสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดลึก ๆ ดวงตาของฉันทอดมองวิวทะเลจากริมระเบียงห้องพักอยู่นานอย่างไม่รู้สึกเบื่อ เมื่อฟ้าใกล้มืดก็กลับเข้าไปเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำเพื่อเข้างานปาร์ตีกับพนักงาน

ฉันยังไม่ได้บริหารเต็มตัวหรอกนะ หลังจากที่พ่อบอกว่ายกทุกอย่างให้เป็นของฉันแล้วแต่หน้าที่นั้นยังคงเป็นของพ่ออยู่ เพราะเอาเข้าจริงก็มีอีกหลายอย่างที่ฉันต้องเรียนรู้ ดังนั้นตอนนี้ฉันจึงได้นั่งตำแหน่งรองประธานแทน

ชีวิตในวัยที่เติบโตขึ้นอีกขั้นต้องแบกรับความรับผิดชอบไว้เยอะพอสมควร เราสองคนต่างก็โฟกัสและทุ่มเทให้กับหน้าที่ที่ตัวเองได้รับ ความรักของเราเลยไม่ได้หวือหวาเหมือนคู่รักคู่อื่น ๆ

ทั้งที่ฉันกับฮีลไม่ใช่เพื่อนกันอีกต่อไปแล้ว แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่เหมือนเดิม

ไม่รู้สิ อาจเป็นเพราะเราตัวติดกันมาแต่ไหนแต่ไร ทำตัวเหมือนแฟนทั้งที่เป็นเพื่อนกัน ถึงตอนนี้จะเป็นแฟนกันแล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก หากฉันจะคิดแบบนี้ก็คงไม่แปลก

Rrrr Rrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำฉันสะดุ้งตัว ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมอะไรไป

“ฮัลโหล คุณเมาส์ขอโทษ คุณเมาส์หลับ” ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรฉันก็รีบแก้ตัวในทันที เนื่องจากรู้สึกอ่อนเพลียมากในการเดินทาง พอมาถึงที่นี่ฉันก็คิดถึงที่นอนเป็นอันดับแรกเลยลืมไปเสียสนิท

[เหรอ...] ฮีลตอบ น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบเหลือเกิน

“ใช่ดิ ทำไม ไม่เชื่อกันเหรอ”

“ไม่ใช่ไม่เชื่อ แค่เหรอ”

“ก็นึกว่าจะโกรธ”

[ไม่โกรธ แต่รู้ว่าคุณเมาส์กำลังแคร์] นี่มันจะบอกว่าที่ฉันร้อนรนไปเองเพราะกำลังแคร์ความรู้สึกของมันใช่ไหม

“อือ ก็แคร์”

[ทำอะไร]

“กำลังจะเปลี่ยนชุดลงไปปาร์ตีน่ะ”

[ชุดว่ายน้ำหรือเปล่า]

“ใช่สิ”

[คุณเมาส์...]

“ว่า”

[มีของเซอร์ไพรส์ เดินไปเปิดกระเป๋าที] ได้ยินดังนั้นฉันก็รีบเดินไปเปิดกระเป๋า แต่เมื่อวานฉันจัดของเองกับมือนะ ไม่เห็นจะมีอะไรนอกเหนือจากที่ตัวเองเตรียมไว้เลย

“ไหน ไม่เห็นมีไรเลย”

[ใจเย็นดิ หยิบใบสีแดงขึ้นมา] ได้ยินแล้วก็ลากใบสีแดงมา กดเปิดลำโพงเอาไว้แล้วหันไปรูดซิปกระเป๋าลง

“ก็ไม่เห็นมีอะไร”

[มันแอบอยู่]

ดังนั้นฉันจึงพยายามหาช่องอื่น ๆ ที่มี พอเปิดมันออกก็พบว่าเป็นชิ้นผ้าสีดำ จึงล้วงออกมาแล้วคลี่ดู

โอ้ มาย ก็อด!

ฉันอ้าปากค้างหลังจากเห็นสิ่งนั้นเต็มตา เพราะมันคือชุดว่ายน้ำ แต่มันเป็นชุดว่ายน้ำแบบวันพีซซึ่งมีกระโปรงสวมทับอีกชั้น

[ชอบไหม]

“ไม่!”

[สวยดีออก นี่เลือกสีที่คุณเมาส์ชอบเลยนะเนี่ย]

“มันไม่เหมาะกับคุณเมาส์” ตอบด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ สื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจว่าฉันไม่ชอบจริง ๆ

นมใหญ่ขนาดนี้ ขาขาวขนาดนี้ จะให้ฉันใส่แบบนี้จริงดิ โอ๊ะ! ไม่เอาหรอก

[มันสวยดี คุณเมาส์ใส่แล้วถ่ายรูปมาให้ด้วยนะ]

“มะ...”

[เมื่อกี้ยังบอกว่าแคร์กันอยู่เลย] เอาอีก เจ้าเล่ห์ใส่ฉันอีก ถึงกับพูดไม่ออกเลยคราวนี้

[แค่นี้ก่อนนะ งานเข้าแล้ว]

ติ๊ด!

ไม่ทันจะได้ถกเถียงอะไรไปมากกว่านี้พอเห็นว่าฉันเงียบไปมันก็ชิงตัดสายเสียก่อน แบบนี้ก็ได้เหรอ เหอะ! แล้วฉันควรใส่ไหมเนี่ย

ไม่น่าหลุดปากไปเลยว่าแคร์ความรู้สึกมัน เป็นไงล่ะ โดนตะล่อมเข้าให้จนได้

ดูดิ! ไอ้ซงจุงฮีลไอ้ผัวบ้า!

ฉันพรูลมหายใจออกมาก่อนจะหยิบชุดนั้นมาทาบกับตัวพลางจ้องมองไปที่หน้ากระจก เอาก็เอาวะ ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไร

หลังจากนั้นก็เข้าไปในงาน กว่าจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จกิจกรรมก็เริ่มไปแล้ว จากตอนแรกที่กะจะมาเอารางวัลดาวเด่นสักหน่อย ไป ๆ มา ๆ ก็ต้องยกให้น้องพนักงานไปแทน เพราะไม่ได้ใส่ทูพีซสีแดง!

เซ็งสุด

เฮฮาไปสักพักฉันก็ขอปลีกตัวมาเดินเล่นที่ชายหาด จนเดินลึกเข้าไปยังชายหาดส่วนตัวซึ่งเป็นบ้านพักของพ่อ เรามาทริปเดียวกันก็จริงแต่ฉันไม่ได้มาพักที่นี่เนื่องจากฉันสนิทกับแม่มากกว่า จึงเลือกที่จะพักที่โรงแรมเครือญาติฝั่งแม่แทน เพราะเป็นช่วงที่ท่านเดินทางมาดูงานที่สมาคมพอดิบพอดี

ในคราแรกฉันว่าจะหยุดฝีเท้าเอาไว้เพียงเท่านี้แล้วหันหลังกลับ ทว่าพอเห็นหลังไว ๆ ของพ่อแล้วก็ต้องแอบทำลับ ๆ ล่อ ๆ เดินเข้าไปในนั้นผ่านแสงไฟที่ส่องสว่างอยู่ริมทางเดินตั้งแต่ชายหาดเข้าไปในบ้าน

หลังแง้มประตูเข้าไปในนั้นสายตาก็ปะทะเข้ากับรูปชายหญิงคู่หนึ่งที่แขวนอยู่ ทั้งสองอยู่ในชุดแต่งงาน สีหน้าดูสดใสและมีความสุขมาก ๆ

มันคือรูปของพ่อกับแม่

ฉันมองแผ่นหลังของผู้เป็นพ่อที่กำลังสั่นระริกพร้อมทั้งจ้องรูปนั้นอย่างไม่วางตา ก่อนหลุบตามองของที่อยู่บนโต๊ะอาหาร ทั้งช่อดอกไม้สีขาว ทั้งแหวนคู่ที่เคยเป็นแหวนแต่งงานของพวกท่าน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ท่านพยายามง้อแม่เพื่อขอคืนดี แต่เป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่อาจทราบ เพราะหลังจากที่รู้ว่าแม่ไม่มีใครพ่อก็เหมือนมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง ทว่ากลับเป็นหวังที่ริบหรี่ ถึงแม้เวลาจะหมุนเวียนผ่านไปเรื่อย ๆ จนล่วงเลยมาถึงสองปีแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนคนที่ยังทำใจไม่ได้จะเป็นพ่อ

‘คนเรามักจะรู้คุณค่าของสิ่งที่ตัวเองมี ก็ในตอนที่เราเสียมันไป’ วันนี้พ่อคงจะรู้ซึ้งถึงความหมายของประโยคนั้นแล้ว ถึงได้มาเสียใจกับการกระทำของตัวเองในภายหลังแบบนี้ ฉันมองแล้วก็ถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ ปิดประตูลงแล้วค่อย ๆ หันหลังกลับไป

“กานต์...คุณคงไม่มาหาผมแล้วใช่ไหม”

ได้ยินเสียงรำพันเบา ๆ แต่ฉันก็เลือกที่จะเดินหน้าต่อแล้วกลับไปยังห้องพัก

“คุณเมาส์”

“ฮีล” ฉันแปลกใจมากที่ฮีลมาถึงเร็วกว่าที่คาดการณ์ไว้ ยังไม่ทันข้ามคืนเลยมันก็สามารถเคลียร์งานจนเสร็จและตามมาจนได้ “ทำไมมาเร็ว”

“เสร็จตั้งแต่โทรหาคุณเมาส์แล้ว”

“เหรอ”

“อือ เป็นอะไรหรือเปล่า” ท่าทีซึม ๆ อาจจะทำให้ฮีลสังเกตได้มันเลยถามออกมา ทั้งที่ฉันพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้และพยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นสิ่งที่พ่อควรได้รับ แต่ในใจลึก ๆ ฉันก็อยากให้พ่อกับแม่ดีกันอีกครั้ง

“เปล่า”

“ถ้าโกหกคืนนี้จะโดนหนักนะ”

เข้าไปสวมกอดเอาไว้อย่างแน่นหนาแล้วซุกหน้าลงบนแผงอกกว้าง “คิดว่าขู่แบบนี้แล้วมันจะได้ผลเหรอ”

“ไม่ได้” ก็ใช่ไง แล้วมันจะเอามาขู่ทำแป๊ะอะไร ยิ่งพูดก็ยิ่งเป็นการยุให้ฉันโกหกมัน

“แต่อยากขู่”

“เพื่อ!”

“เธอชอบ อยากทำให้เธอพอใจ”

“...!” เวลานี้ฉันทำหน้าไม่ถูกเลย ทำไมนะทำไม เราเป็นแฟนกันมานานแล้วแต่ฉันยังไม่ชินชากับคำพูดของฮีลเลย “ไอ้บ้าเอ๊ย! ฉันรักนายพอแล้ว เลิกพูดอะไรแบบนี้สักที”

“ไม่!” ฮีลตอบเสียงเรียบ “ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอหยุดรักฉันเป็นอันขาด”

“ฉันก็ไม่เคยคิดจะหยุดรักนายหรอกน่า!”

“อือ ขึ้นห้องเถอะ”

“อือ” ว่าจบก็ขึ้นไปพักผ่อน ฉันปล่อยให้ฮีลได้อาบน้ำ ส่วนตัวเองก็มานั่งอยู่ริมระเบียงมองท้องฟ้ายามค่ำคืน

ที่นี่สวยนะ จะพูดว่าสวยทุกช่วงเวลาเลยก็ว่าได้ กลางวันทะเลสวย กลางคืนดาวก็สวย ฉันเห็นละไม่อยากจะกลับกรุงเทพฯ เลย

ครืดดดด

เสียงเลื่อนประตูดังขึ้นตามด้วยร่างสูงเดินเข้ามา ฮีลไม่ได้ถือบุหรี่ติดมือมาอย่างที่ชอบทำเวลาออกมาริมระเบียงแล้ว เพราะตอนนี้แฟนของฉันเลิกบุหรี่ได้แล้ว

“ซึม...”

ฉันเงียบไปพักใหญ่ ๆ ก่อนหันไปมองหน้าฮีลหลังจากนั้น “นายคิดว่าเรื่องของพ่อกับแม่ฉันควรทำยังไงดีเหรอ”

อาการของพ่อมันแสดงออกชัดแม้กระทั่งฮีลยังรู้ไปด้วย ฉันเลยถามออกมาแบบไม่เกริ่นว่าก่อนหน้านี้ไปเจออะไรมา

“คิดอะไรอยู่”

“ฉันแค่อยากให้พ่อกับแม่กลับมาดีกัน”

“เหรอ แล้วแต่พ่อกับแม่ดิ”

“ตอนนี้แม่ใจแข็งมากเลยนะ” แม่ให้อภัยพ่อแล้วก็จริง แต่ฉันเดาไม่ออกจริง ๆ ว่าท่านอยากกลับมาหรือเปล่า

“ใจแข็งหรือไม่รักแล้วก็ต้องแยกให้ออก ถ้าเป็นอย่างหลังเธอเข้าไปยุ่งจะเป็นการทำให้แม่ลำบากใจ”

“อือ จริงด้วย ขอบคุณนะคะคุณที่ปรึกษา”

“ครับเมีย อย่าคิดมากเลย”

“อือ”

“เข้าห้องได้แล้ว ฉันไม่ได้ขู่เล่น ๆ” บอกแค่นั้นฉันถึงกับต้องกระโดดขี่เอวแล้วรวบคอมันไว้ ส่วนคนที่โดนกระโจนใส่ก็รีบรับตัวฉันไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนป้อนจูบให้แก่กันและกันตั้งแต่ริมระเบียงอย่างเร่าร้อน ฉันหลับตาลงรับจูบนั้นอย่างเคลิบเคลิ้มท่ามกลางการเคลื่อนไหวของฮีล

ร่างของฉันถูกวางลงบนเตียง ตามด้วยริมฝีปากร้อนไล่พรมจูบไปทั่วทั้งใบหน้า เรื่อยไปจนทุกส่วนของร่างกาย ฮีลค่อย ๆ เล้าโลมให้ฉันกระสันซ่าน ครางเสียงพร่าออกมาอย่างรัญจวนจนแทบจะทนไม่ไหว

“ฮีล...” ฉันผงกหัวขึ้นไปหาแล้วยันตัวลุก พร้อมทั้งสื่อสายตาอ้อนวอนไปให้

“ว่า” มือที่เคยสอดเข้าไปในกลุ่มผมสีเทาถอนออกมา ก่อนเลื่อนมาทาบทับกับพวงแก้มของฝ่ายนั้น

“ฉันต้องการนาย ฉันต้องการนาย...”

เท่านั้นคนที่อยู่ข้างล่างก็เคลื่อนตัวมา สอดแทรกท่อนเอ็นร้อนเข้ามาในร่องคับแคบของฉันแล้วเริ่มขยับกายเข้าออกไปเรื่อย ๆ จากจังหวะเชื่องช้าก็ดุเดือดขึ้นจนเราทั้งคู่สุขสม

หลังเสร็จกิจก็มานอนกอดกัน ฉันลืมตาท่ามกลางความมืดมิด มองแสงสว่างเล็ก ๆ บนท้องฟ้าด้วยความรู้สึกเสียดายที่จะต้องหลับตาลง

“ยังไม่นอนอีก”

“ไม่ง่วงอะ”

“จะนอนดึกไปถึงไหน”

ได้ยินแบบนี้ก็เคลื่อนดวงตาไปมองนาฬิกา ก็ไม่เท่าไร “ตีสองเอง”

“ดื้อ” เป็นคำบ่นที่ไม่ค่อยจริงจังนัก เพราะหลังจากนั้นฮีลก็ออกแรงรั้งที่ศีรษะให้ขยับเข้าไปหาแล้วจูบเบา ๆ ตรงเรือนผมของฉันหนึ่งที

ความอบอุ่นนั้นแผ่ซ่านจนฉันเข้าสู่ห้วงนิทรา เตรียมพร้อมรับฝันดีที่จะเกิดขึ้นในค่ำคืนนี้