All Chapters of Just Friends ระหว่างเราแค่เพื่อนกัน : Chapter 1 - Chapter 10

Episode 1 เนื้อแนบเนื้อ“อ๊ะ! บะ…เบาหน่อย จะ…จุก” เสียงครวญครางสุดสยิวระคนด้วยความเจ็บปวดเมื่อถูกคนข้างบนโถมแรงเข้าใส่อย่างหนัก ทั้งที่พยายามเปล่งเสียงบอกให้ลดความรุนแรงลงหน่อยแต่อีกฝ่ายกลับไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ยังคงขยับเข้าออกในร่างกายฉันอย่างสนุกสนานและป่าเถื่อนนี่คือเซ็กซ์ในแบบที่ฉันยินยอม ทว่าก็ไม่ใช่แบบที่ฉันต้องการสักเท่าไร“ฮะ…ฮีล” เมื่ออีกฝ่ายไม่ให้ความร่วมมือฉันจึงออกแรงรั้งที่ต้นคอให้ก้มตัวลงมาก่อนจะประกบจูบอย่างเร่าร้อน ไล้เรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากของอีกฝ่ายแล้วตวัดจ้วงชิม ก่อนจะได้รับกลิ่นบุหรี่กับกลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกันอยู่จนปลายลิ้นรู้สึกขมปร่า แทบจะมึนเมาในตอนที่ได้ชิม“เบาหน่อย เจ็บแล้ว” ในตอนที่ผละปากออกก็พยายามบอกคนข้างบนอีกหนก่อนจะกดจมูกลงตรงซีกแก้มข้างขวา ดูเหมือนฮีลจะได้สติจึงค่อย ๆ ขยับช้าลง แววตาสีดำมองหน้าฉันแล้วสื่อสายตากดดัน“จำไว้ว่าอย่าให้ใครถึงตัวแบบวันนี้อีก” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยออกทั้งที่ส่วนล่างยังไม่ยอมหยุดขยับ“กะ…ก็ไม่ได้ตั้งใจไหมเล่า จะหวงอะไรนักหนาผัวก็ไม่ใช่” ฉันก่นด่าด้วยน้ำเสียงพร่า รู้สึกกระสันมากในตอนที่แก่นกายใหญ่ขยับอย่างเนิบนาบแต่กลับตอกตรึงเ

Episode 3ไม่ญาติดีปึง! ปึง! ปึง!“จะกินไหมข้าวอะ วันใหม่แล้วพวกแกจะโบ๊ะบ๊ะกันทั้งวันทั้งคืนเลยไง” เสียงประตูดังปึงปังทำให้ฉันตื่นนอนทั้งที่ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลากี่โมงกี่ยาม ก่อนจะเหลือบไปเห็นตัวเลขที่เรืองแสงในความมืดบ่งบอกว่าเป็นเวลาสิบโมงเช้าแล้ว“อืมมมม” แล้วฮีลก็ครางในลำคอเบา ๆพึ่งสังเกตในตอนตื่นว่าตัวเองแอบกอดมันแน่น ส่วนมันก็สอดแขนเข้ามาให้หนุนอีกต่างหากพอรู้ตัวว่ามันไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมานอนกอดกันเล่นถ้าไม่ได้ทำอะไรกัน จึงรีบดีดตัวลุกก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบตัวแล้วเดินไปเปิดประตู โผล่หน้าออกไปเล็กน้อยแล้วคุยกับคนข้างนอก“เคาะไรนักหนา!” ฉันว่าอย่างไม่สบอารมณ์ รู้สึกหงุดหงิดเมื่อมีคนกวน แต่ยัยลูกปลากลับมองหน้าฉันแล้วเหล่ตาใส่ “อะไรของแกลูกปลา”“เดี๋ยวนี้นอนด้วยกันบ๊อยบ่อยนะพวกแกอะ”“ก็เหนื่อยไง” เพราะเพื่อน ๆ ทุกคนรับรู้ถึงความสัมพันธ์เกี่ยวกับเซ็กซ์เฟรนด์ดี ดังนั้นฉันจึงไม่ต้องปิดบัง“จ้า เบาบ้าง บางทีเสียงมันก็ดังไป๊” ลูกปลาตอบเสียงสูง ในห้องนี้เก็บเสียงดีจะตายฉันพิสูจน์มาแล้ว อย่ามาแซวให้ยากเลย“แล้วแกอะ ไม่คิดว่าตัวเองนอนกับผู้ชายบ่อยเกินไปบ้างเหรอ” ฉันสวนกลับบ้าง คอนโดน

Episode 5เห็นแก่ตัว“กินข้าว” เสียงทุ้มเรียกฉันให้ออกไปกินข้าวด้วยกัน ตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลย เพราะเอาแต่กลัดกลุ้มเรื่องที่แม่ป่วยหลังจากฉันบอกอาการคร่าว ๆ แก่ลูกพีชไป ลูกพีชมันก็ไปปรึกษาญาติตัวเองที่เป็นหมอ ซึ่งฝ่ายนั้นบอกว่าแม่น่าจะมีปัญหาเกี่ยวกับสมองทำให้ความทรงจำเลอะเลือนและทรงตัวไม่อยู่ ต้องพามาตรวจอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลฉันกลัว…กลัวเหลือเกิน เพราะถ้าท่านเป็นอะไรไปชีวิตฉันก็เหมือนตัวคนเดียวแล้วมีพ่อก็เหมือนไม่มี ฉันไม่เคยนับว่าเขาอยู่ข้าง ๆ เลยด้วยซ้ำ“ไม่หิวอะ” ฉันตอบฮีล และยังคงนั่งทบทวนหลาย ๆ อย่างกับตัวเองในความมืด ถึงแม้ตอนนี้จะสายมากทว่าแสงแดดข้างนอกก็ไม่สามารถแทรกผ่านผ้าม่านแบล็กเอาต์เข้ามาได้“เป็นอะไร ซึมไปหลายวันแล้วนะ” ฉันหันไปมองหน้ามัน แสงไฟสีส้มอ่อนทอประกายจากโคมไฟทำให้ฉันเห็นเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของคนที่ยืนอยู่“นายกลัวว่าจะต้องเสียใครสักคนไปไหม” ฉันถาม ส่วนคนถูกถามก็นั่งลงอย่างหมิ่น ๆ บนปลายเตียง“ไม่มีอะไรอยู่กับเราไปตลอดหรอก” นั่นสินะ ยังไงสักวันแม่ก็ต้องจากฉันไป“แล้วนายคิดว่าเราสองคนจะอยู่ในสถานะนี้ได้อีกนานแค่ไหน”“ไม่รู้” ฮีลยังคง

Episode 7แค่เพื่อนRrrrrr Rrrrrrเสียงริงโทนดังขึ้นในเช้าวันใหม่ เมื่อคืนหลังจากที่ฮีลเทสต์เตียงเสร็จสุดท้ายก็คะยั้นคะยอให้ฉันไปดื่มกับมันจนได้ พอกลับมาก็มาเทสต์เตียงกับฉันอีกรอบจนในที่สุดฉันก็ได้นอนกอดมันอีกครั้งแบบนี้ไงฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เวลาเราหลับเราไม่มีทางรู้ตัวหรอก จริงไหม?“ฮัลโหล” ฉันรับสายนั้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย[นั่นใคร มารับโทรศัพท์ฮีลได้ไง] ฉันเบิกตาโพลง ก่อนจะดึงโทรศัพท์ออกมาจากหูก็พบว่ามันเป็นเครื่องสีดำของไอ้ฮีล แต่ที่ตกใจไปยิ่งกว่าก็คือเจ้าของสายนั้นเป็นแม่ของฮีล‘แม่สุดที่รัก’ ฉันละอยากจะแหวะ ปกติฮีลมันนิ่งจะตาย ไม่คิดว่าจะเมมเบอร์แม่ได้น่ารักขนาดนี้ฉันทาบมือถือหูอีกครั้ง “มะ…มินเป็นเพื่อนฮีลค่ะ”[เพื่อน?] แม่ฮีลทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ ก่อนจะ… [อ้อ แม่เข้าใจแล้วลูก เด็กสมัยนี้จะรักจะชอบกันก็ตอบเหมือนดาราอะเนอะ สมัยนี้แล้ว จะคบกันแม่ไม่ห้ามเลย]“มะ…ไม่ใช่ค่ะ”[ตื่นมารับโทรศัพท์แทนลูกชายแม่ยังปฏิเสธอีกเหรอลูก]“อะ…เอ่อ อ๊ะ!” แล้วฮีลก็แย่งโทรศัพท์จากมือไป ดวงตาคู่คมมองค้อนมาที่ฉันแทบจะทันทีก่อนจะทักทายผู้เป็นแม่ “ครับ”มันหลบสายตาฉันไปแป๊บเดียว ก่อนจะหันมามองกันอีกครั้

Episode 9เทสต์กลิ่นน้ำหอมHeal: นอนไหนMinnie: บ้านฉันพิมพ์ไลน์ตอบฮีลไปหลังจากนั้นมันก็อ่านแล้วเงียบ ไอ้นี่! เป็นแบบนี้ตลอด ฉันว่าบางทีบุคลิกของฮีลก็ทำให้ฉันรู้สึกขัดใจ คือมันจะคิดถึงฉันเฉพาะตอนอยากไม่ได้ไหมโวะ!ถึงจะแอบหงุดหงิดแต่ฉันก็คิดว่ามันโอเคกว่า เพราะมันก็สนองความอยากของฉันได้เช่นกัน แล้วยังไม่มากวนใจกันอีกต่างหากช่วงนี้ฉันมานอนกับแม่ทุกวันแต่อีกไม่กี่วันก็ต้องกลับไปนอนคอนโดแล้วเพราะใกล้เปิดเรียน ไม่รู้ว่ายัยน้องสาวที่อยู่คนเดียวจะแอบพาผู้ชายเข้าห้องบ้างหรือเปล่าเหอะ!“ดึกแล้วลูก นอนได้แล้ว” เมื่อฉันยังไถโทรศัพท์เล่นจนดึกดื่นแม่ก็รีบปราม จริง ๆ ก็ไม่ได้ดึกมากนะ เที่ยงคืนเอง ป่านนี้ฉันยังโบ๊ะบ๊ะกับไอ้ฮีลอยู่เลยหากได้นอนด้วยกัน แต่คนแก่ก็เงี้ยแหละ เที่ยงคืนก็บอกว่าดึกแล้ว“ค่ะ แม่ก็นอนได้แล้ว”“จ้า” ฉันจุ๊บแก้มแม่แล้วแกล้งหลับ แต่จริง ๆ แล้วกำลังพยายามฝืนตาแข็งเพื่อสังเกตว่าท่านหลับไปจริงหรือเปล่า หมอบอกว่าแม่เครียดมากจึงให้ยานอนหลับมาซึ่งไม่ได้ออกฤทธิ์แรงสู้ตัวเก่าที่แม่แอบกิน แต่ใช้เวลาไม่นานท่านก็หลับสนิทเฮ้อออ เอาไงดีถ้าฉันเปิดเทอมก็ต้องไปอยู่คอนโดแล้ว คงมานอนด้วยทุกว