Episode 31 กินไม่เก่ง เก่งแต่ละเลียด

Episode 31

กินไม่เก่ง เก่งแต่ละเลียด

เช้าวันใหม่...

ไม่รู้ว่าตัวเองกลับเข้าคอนโดได้ยังไงเพราะเมื่อคืนก็เมาพอสมควร แต่ตอนนี้ฉันตื่นขึ้นมาอยู่บนผ้าปูสีดำลายริ้วซึ่งบ่งบอกได้ว่าที่นี่คือห้องนอนของฉัน

บนเตียงนี้...

คนเดียว...

เฮ้อออ ฉันพรูลมหายใจออกจากปาก สี่วันผ่านมาแล้วที่ฉันบอกขอเวลาเพื่อทบทวนตัวเอง แต่ไอ้บ้านั่นมันกระตุ้นฉันโดยการรักษาระยะห่าง ทำแบบนี้มันไม่คิดว่าฉันจะของขาดบ้างหรือไง

พยายามฝืนร่างกายอันหนักอึ้งลุกขึ้นมาพิงหัวเตียงก่อนจะทบทวนตัวเองอีกหน จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับมันกันแน่

คนที่อยู่ข้างฉันในเหตุการณ์แย่ ๆ ก็คือมัน

คนที่คอยทำให้ฉันมีรอยยิ้มก็คือมัน

คนที่ทำให้ฉันมีความสุขทั้งทางร่างกายและจิตใจก็คือมัน

และ ‘มัน’ ในที่นี้ก็คือผู้ชายที่ชื่อ ‘ฮีล’ ซึ่งฉันมองว่าคนคนนั้นเป็น ‘เพื่อน’ มาโดยตลอด

ตอบยากเหมือนกันนะ ทำไมความรักมันซับซ้อนจัง

คิดมากไปก็ปวดหัว จึงสะบัดความคิดฟุ้งซ่านออกแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียน

“หน้าเหมือนหมาเลย แฮ้งเหรอ” ลูกปลาหันมาถาม เมื่อเห็นว่าพอมานั่งฉันก็ฟุบหน้าลงอย่างเหนื่อยอ่อน สีหน้าอิดโรยมากทั้งที่แต่งหน้าจัดเต็ม

“อือ”

“เอาชีตมายืมหน่อย” ตอบรับจบไอ้ฮีลก็เหลียวหลังมามอง แต่ไม่ได้มองฉันนะ มันหันไปคุยกับลูกพีชที่นั่งข้าง ๆ ฉันต่างหาก พอช้อนสายตาขึ้นไปมองก็เห็นแวบ ๆ ว่ามันมองมาทางนี้ แวบเดียวเหมือนมองผ่านฉันไปมองลูกพีชอะไรประมาณนี้อะ

เหอะ! เมินเก่ง

“อ้ะ นี่ฮีล”

“ขอบใจ”

ฉันหลับตาลงระหว่างที่ลูกพีชกับฮีลมันสนทนากัน ก่อนเข้าสู่ห้วงนิทราราวกับบรรยากาศในห้องเรียนเงียบสงบมาก แต่เป็นเพราะอาการปวดหัวมันเล่นงานจนฉันหลับสนิทต่างหากล่ะ

“มินนี่! ตื่น!” ฉันลืมตาขึ้นหลังจากถูกเขย่า กะพริบตาปริบ ๆ แล้วปรายตามอง ยังไม่จบคลาสสักหน่อย ทำไมถึงได้รีบปลุกจัง

“ควิซ”

“อือ”

จากนั้นก็นั่งทำควิซไปอย่างชิล ๆ ถึงแม้จะหลับไปตื่นหนึ่งทว่าสิ่งที่อาจารย์เอามาทำควิซล้วนเป็นความรู้ที่เคยเรียนมาแล้วทั้งนั้น ซึ่งหลาย ๆ อย่างก็คล้ายคลึงกันไปหมด

แต่ ๆ อย่าเพิ่งดีใจไป ใครบอกเรียนบริหารมันง่าย มันยากตรงที่ปฏิบัติจริงต่างหาก การทำโมเดลธุรกิจแต่ละอย่างให้ดูเข้าท่านี่ยากสุด ๆ อะ

กระทั่งจบคลาสเรียนช่วงเช้าช่วงบ่ายก็ว่างยาว ๆ หลังจากนอนพักไปตื่นหนึ่งฉันก็มีแรงขึ้น หากต้องกลับคอนโดไปนั่ง ๆ นอน ๆ คงเบื่อแย่

“ไปร้านกาแฟกันไหมทุกคน อยากไปถ่ายรูปเล่น”

“ร้อนนะ เดี๋ยวนี้เขาไม่ให้นั่งแอร์แล้ว”

“ไปร้านที่มีสวนไหมจะได้ไม่ร้อนมาก ลูกพีชอยากกินเค้ก”

“ได้ดิ” ลูกปลาตั้งท่าจะปฏิเสธ แต่เจอช็อตอ้อนยัยนุ่มนิ่มเข้าให้ก็ทำทีเป็นเปลี่ยนใจ

“จัดไป” ฉันดีดนิ้วดังเป๊าะ! ไล่สายตาเรียงตัวแล้วถามออกมา “คนอื่นว่าไง”

“ไปดิ ร่างกายต้องการของหวาน” แสนดีตอบ ส่วนไอดีเตรียมจะส่ายหน้า

“เดี๋ยวชวนเบเบ้ไป” พอฮีลพูดจบก็กลับลำแทบไม่ทัน จากที่ส่ายหน้าไปมา มันก็ยกมือขึ้นมานวดคอเล่นคล้ายที่ส่ายไปนั้นคือแค่ปวดคอ

อะจ้า ไม่เนียน!

ไอ้ฮีลเป็นคนโทรหาน้องเบเบ้ ส่วนพวกเราก็มานั่งรอน้องใต้ตึก จากตอนแรกที่บรรยากาศดี ๆ ก็เสียหมดเมื่อได้ยินเสียงท่อดัง ๆ พอหันไปมองก็อารมณ์เสียมากขึ้นอีกเมื่อเจอกับน้องสาวนอกไส้ที่วันนี้มีรถฮาร์ลีย์คันใหญ่ขับมารับ

แต่นั่นมันพี่เก่งนี่! ใบหน้าที่อยู่ภายใต้หน้ากากอนามัยนั้นฉันจำได้ดี

ไม่รู้ว่ามิรินรู้หรือไม่รู้ว่าฉันกับพี่เก่งเคยอะไร ๆ กัน แต่กับมันอะ ถ้าจะกินต่อฉันคงไม่คิดอะไรหรอก ขนาดแม่มันยังกล้าทำเลยนับประสาอะไรกับคนเป็นลูกอย่างมัน

“พี่มิน” มิรินวิ่งมาหาฉัน

เพราะไม่อยากเสวนาจึงกลอกตาไปมา ซึ่งก็มีจังหวะที่ฉันต้องหันไปมองพี่เก่งด้วย แววตาของเขาเปลี่ยนไปมาก จากแต่ก่อนที่เคยแสดงออกว่าอ่อนโยน บัดนี้มันแข็งกร้าวขึ้น

ช่างดิ อีมินนี่โนสนโนแคร์

“มีอะไร!”

“พูดกับมิรินดี ๆ ไม่ได้เหรอ” ทำหน้าจ๋อยเหมือนหมาแล้วหันไปหาคนอื่น ๆ “สวัสดีค่ะ มิรินเป็นน้องพี่มินนี่ค่ะ”

ฉันไม่แนะนำมันก็แนะนำตัวเองอะเนอะ ทุก ๆ คนเลยเริ่มส่งยิ้มให้แล้วแนะนำตัวเองบ้าง ซึ่งฉันไม่ได้ใส่ใจ

บรื้นน บรื้นนน

เสียงรถฮาร์ลีย์ดังขึ้นคล้ายกำลังเร่งรัดให้มิรินรีบ ๆ คุย ดึงเอาความสนใจให้ฉันมองไปที่ท่อดัง ๆ ก่อนจะหันกลับมามองน้องสาวตัวเอง “นั่นแฟนเหรอ”

“เปล่าค่ะ แค่พี่ชาย”

จะเหมือนฉันไหมนะ แบบที่บอกกับคนอื่นว่าไอ้ฮีลก็แค่ ‘เพื่อน’ อะ

“อือ รีบไปดิ เขาเร่งละ” ปัดมือไล่ให้มันไปให้พ้นหูพ้นตาโดยที่อีกฝ่ายทำหน้าซึมแสดงละครใส่ ก่อนจะหมุนตัวแล้วย่างสามขุมไปขึ้นรถฮาร์ลีย์คันใหญ่

เก่งจังนะ เรื่องแบบนี้

บรื้นน บรื้นนน

“เย็นชาจังนะ” เมื่อรถคันนั้นขับออกไปลูกปลาก็พูดถึงการกระทำของฉันที่มีต่อน้องสาวตัวเอง พลางกด ๆ พิมพ์ ๆ โทรศัพท์ ด้วยความเผือกจึงชะโงกคอไปมองก็เห็นว่ามันกำลังแชตบอกพี่ฮัทว่าวันนี้จะไปไหนกัน

“รอนานไหมคะ” ไม่นานนักน้องเบเบ้ก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม เรียกได้ว่ายิ้มละลายจนบรรยากาศที่ตึงเครียดในใจฉันที่เจอน้องสาวนอกไส้หายวับไปกับตา

“ไม่นาน ไปกัน”

เมื่อมาถึงเราก็จัดการเลือกที่นั่งเป็นอันดับแรก ซึ่งก็เป็นโซนสวนตามที่ตั้งใจไว้ หลังลูกปลาชี้มือไปยังจุดหมายฉันก็เตรียมคว้าแขนไอ้ฮีลให้มันเขยิบออกมา ให้ไอดีเข้าไปนั่งข้างเบเบ้ส่วนมันก็มานั่งข้างฉันแทน

“อยากนั่งด้วยก็ไม่บอก” มันกระซิบถามหน้าตาย

“เปล่า กำลังเปิดโอกาสให้ไอดีมัน” ฉันกระซิบกลับ รู้สึกเอือมที่เจอคนหลงตัวเอง

“แล้วเปิดโอกาสให้ฉันด้วยใช่ไหม”

“...” เนี่ย! ฉันไม่ได้ว่าเกินจริงเลยว่ามันเป็นคนหลงตัวเอง

“เรื่องเมื่อวานอะ ไม่จีบนะ”

หา! แบบนี้ก็ได้เหรอ ในระหว่างที่ทุกคนวางกระเป๋าแล้วเดินไปเลือกเค้กในร้าน ตรงนี้ก็เหลือแค่เรา ซึ่งฉันกำลังอึ้งกิมกี่กับคำพูดนั้น

มาบอกรัก แล้วบอกให้ทบทวนแต่มันกลับไม่คิดจะจีบ

“เพราะเอาแล้ว ไม่จีบ” มีการเสริมประโยคตัวเองเพิ่มเติมอีกต่างหาก มันคงจะสื่อความหมายว่าเรื่องระหว่างเราเกินเลยไปไกลแล้ว

แต่ไม่ใช่!

ไม่เห็นจะไกลเลย เพราะความรู้สึกของเราสองคนยังไม่ถึงไหนสักหน่อย คำที่มันเคยบอกว่ารักฉันมากฉันไม่เห็นจะรู้สึกถึงความรักที่มีให้เลยด้วยซ้ำ

ปึง!

“ฉันไม่ได้ขอให้จีบสักหน่อย ไอ้บ้า!”

“แน่ใจเหรอ” เว้นวรรคไปเพียงแค่ครู่เดียวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเขี่ยเล่น “ว่าเรื่องเมื่อวานไม่ได้หมายถึงเรื่องของเรา”

พูดกับฉันแต่ตามองโทรศัพท์ อยากบิดหูมันจริง ๆ

“ไม่ใช่!” หมั่นไส้กับการกระทำนั้นจนต้องกำมือแน่น พยายามสั่งห้ามตัวเองในใจว่าให้เก็บอารมณ์ไว้ กดมันไว้อย่าให้มันเหลิงและคิดว่าตัวเองสำคัญ

“อือ”

“จะไปเลือกเค้กละ”

“เอามาเผื่อฉันแค่ชิ้นเดียวพอนะ พอดีกินไม่เก่ง เก่งแต่ละเลียด” เกลียดได้ไหม! คำว่า ‘ละเลียด’ ที่เอ่ยออกมาทำให้ฉันคิดดีไม่ได้เลย

วุ๊!