Episode 33 ช้าเกินไป

Episode 33

ช้าเกินไป

Heal’s Part

“เหม็นว่ะ ทำไมไม่สูบตรงระเบียงตัวเอง” เสียงพี่ฮัทบ่นขึ้นเมื่อวันนี้ผมมานั่งริมสระ หย่อนขาลงรับน้ำเย็น ๆ พลางอัดนิโคตินเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วพ่นออกมา

ปรายตามองกลุ่มควันมากมายราวกับไอหมอก ปล่อยให้มันค่อย ๆ เจือจางไปกับอากาศ ไม่นานนักผมก็อัดบุหรี่เข้าปอดอีกหน

“ไอ้นี่! เป็นบ้าไรวะ”

ไม่ได้บ้า แต่ของขาด

เพียงเพราะอยากจะกระตุ้นมินนี่ให้รู้ใจตัวเองสักทีก็เลยต้องอดทน พยายามไม่แตะต้องเธอและไม่เอาเรื่องเซ็กซ์เข้ามาเกี่ยว แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะใจแข็งพอสมควร เธอปิดกั้นตัวเองเกินไป ทั้งที่ผมส่งสัญญาณออกไปตั้งหลายครั้งหลายหน แต่สุดท้ายเพราะความกลัวจึงเลือกที่จะกลับลำ ก่อนตีหื่นกลบเกลื่อนออกไป

“ไม่ได้ยินไง?” เมื่อผมไม่ตอบคนที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ก็พูดกับผมอีกหน ผมไม่ได้หันไปมองพี่ แต่เพราะเงาของร่างสูงซึ่งสะท้อนกับผืนน้ำทำให้เห็นว่าคนข้างหลังกำลังยืนอยู่ในท่าทางไหน

“ได้ยิน” แต่ไม่อยากตอบ

เบื่อ!

“ไปสูบที่อื่น เดี๋ยวลูกปลามันจะบ่น”

“ไปเล่นกันในห้อง” ตอบแค่นั้นพี่ชายของผมก็รับรู้ถึงอารมณ์ ยอมถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วหมุนตัวเดินออกไปในที่สุด

นั่งมองนกมองฟ้าอยู่นานอย่างเงียบ ๆ จนท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีก็ตัดสินใจเข้าห้องนอนไปพักผ่อน สายตาของผมสะดุดเข้ากับม่านริมระเบียงที่พลิ้วไหวลู่สายลม จึงเดินเข้าไปปิดประตูตรงนั้น เป็นจังหวะบังเอิญที่ผมมองลงไปข้างล่างคอนโดแล้วก็ได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง

ไอ้เก่ง!

คนที่เป็นแฟนเก่าของมินนี่ และดูเหมือนจะมีซัมติงกับมิรินอยู่ในปัจจุบัน

ในคราแรกผมไม่ได้สนใจอะไรหรอก หากว่าคนข้างล่างไม่ดับเครื่องรถแล้วเดินเข้าคอนโด ปกติมินนี่ไม่เคยให้ใครเข้ามายุ่มย่าม แม้กับผมที่เป็นเพื่อนสนิทและเพื่อนนอนยังแทบไม่มีโอกาสเลย

เรื่องนี้มิรินน่าจะรู้ดี แต่ทำไมถึงได้พามันเข้ามา

ด้วยความเป็นห่วงเพราะในอดีตผมจำได้ดีว่าไอ้เก่งมันเคยจะทำอะไรกับเธอ จึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออกหาใครบางคน

[อือ] ตอบรับน้ำเสียงงัวเงียมาก

“อยู่ไหน”

[คอนโด]

เท่านั้นผมก็รีบวางสาย ก่อนจะพยายามค้นหาคีย์การ์ดคอนโดของมินนี่ที่เคยได้มาแบบผิด ๆ จากการขอเจ้าของโครงการ แต่ด้วยความที่ไม่เคยใช้มันเลย ดังนั้นผมจึงเผลอลืมไปว่าตัวเองเก็บเอาไว้ที่ไหน

ช้าเกินไปแล้ว!

ใช้เวลานานกว่าจะหาของที่ต้องการเจอ หยิบมันขึ้นมาถือไว้แล้วผลักประตูออกจากห้อง สามก้าวฝีเท้าก็ชะงัก ก่อนหมุนตัวไปหาพี่ฮัทที่พักผ่อนอยู่ในห้องนอน

แกรก

“เฮ้ย! เข้ามาไม!”

“รีบแต่งตัว เราจะไปคอนโดมินนี่” หันหน้าหนีแล้วบอกกับพี่

“ทะ...”

“ไม่ต้องถาม บอกให้รีบก็รีบ”

บอกแค่นั้นผมก็ปิดประตูแล้วรออยู่ข้างนอกอย่างใจร้อน ในคราแรกผมกะจะลงไปตอนนี้เสียให้ได้ แต่คิดไปคิดมาผมว่าถ้าให้สองคนนั้นไปด้วยอาจจะดีกว่า จึงตัดสินใจรอ

“พร้อมแล้ว ปะ!” ส่งสัญญาณให้ก็รีบออกจากห้องแล้วกดลิฟต์ไปยังชั้นหกสิบเก้า หลังประตูลิฟต์เปิดผมก็สะกิดทั้งสองคนให้หยุดเดิน ยกมือขึ้นจุปากสื่อสารให้เงียบ สองคนได้แต่มุ่นคิ้วแต่ก็ยอมทำตาม ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปแล้วเริ่มปรายตามอง ไม่เห็นไอ้เก่ง เห็นเพียงมิรินที่กำลังจะเดินเข้าห้องมินนี่

“พี่ฮีล!” สีหน้าเธอดูตกใจมาก ตั้งท่าจะร้องตะโกนแต่เพราะผมไวกว่าจึงปรี่เข้าไปปิดปากเธอได้ทัน

“พี่ฮัท มาดู”

“เกิดอะไรขึ้น!” ลูกปลาถามด้วยความฉงน ตอนแรกผมเองก็ไม่มั่นใจ แต่ท่าทีของมิรินมันฟ้องอะไรบางอย่างที่ผมกังวลจนต้องทำอย่างนี้

“หาอะไรมาอุดปากเธอซะ” ว่าจบก็รีบเดินเข้าไปในห้อง

แกรก!

“มินนี่!” หลังเปิดประตูเข้าไปดวงตาของผมก็เบิกกว้างขึ้น ตกใจกับภาพตรงหน้ามาก ผมมาช้าเกินไป ทั้งห้องเต็มไปด้วยเศษแก้วกระจัดกระจาย เลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนทั่วพื้นลากยาวไปจนถึงเตียงนอน ซึ่งบนนั้นมีร่างเล็กของมินนี่นอนแน่นิ่งอย่างไม่ได้สติ โดยมีไอ้เก่งคร่อมเอาไว้ และกำลังคลายกระดุมเสื้อเธอออกเตรียมจะทำลามกอนาจาร

ไอ้เก่งถอนตัวเองออกมา มันยันตัวลุก เหยียดยิ้มบาง ๆ ส่งให้พร้อมทั้งหยิบเศษแก้วที่อยู่ตรงนั้นติดมือมา

“ขัดจังหวะ” ว่าแล้วก็ค่อย ๆ เดินเข้ามาหาผม

ท่าทางคุกคามไม่ได้ทำให้ผมหวาดกลัวอะไรใด ๆ ตอนนี้ผมเป็นห่วงมินนี่มากกว่า ไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้างจึงรีบจบปัญหาทั้งหมด ปรี่เข้าไปหาพร้อมทั้งใช้มือเปล่าสยบมัน

เศษแก้วเฉี่ยวเข้าที่แขนด้านซ้าย ทว่าความรู้สึกเป็นห่วงทำให้ผมหลงลืมความเจ็บ และในจังหวะนั้นเองก็สบโอกาสใช้หลังเท้าเตะมันให้ล้มลง พร้อมทั้งกระทืบซ้ำไปหลายที

ปึก! ปึก! ปึก!

ความจริงยังไม่พอใจหรอก แต่พอเห็นพี่ฮัทเข้ามาก็ส่งสายตาประมาณว่า ‘จัดการต่อด้วย’ ตอนนี้ผมควรจะรีบเข้าไปดูมินนี่

“มินนี่” ตบเบา ๆ ที่พวงแก้มเกลี้ยงเกลาเพื่อดูว่าเธอมีสติไหม เมื่อไร้การตอบสนองจึงยกมือวางบนปากกระจับ สัมผัสชีพจรจากลมหายใจ

ลมอุ่น ๆ เป่ารดลงมาตรงเรียวนิ้วทำให้ผมใจชื้นขึ้น รวบทิชชูที่อยู่หัวเตียงกดลงบนแผลแล้วอุ้มคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน

“จัดการต่อด้วย ส่วนลูกปลามากับฉัน” สั่งแค่นั้นลูกปลาที่อยู่ในท่าทีตกใจก็พยักหน้าให้ พร้อมทั้งเปิดประตูให้ผมได้อุ้มมินนี่อย่างสะดวกที่สุด

“เธอเจอดีแน่” ก่อนเดินออกมาก็เห็นว่ามิรินโดนมัดไว้ จึงกล่าวทิ้งท้ายแล้วรีบพาคนในอ้อมแขนไปโรงพยาบาล

ผมผุดลุกผุดนั่งอยู่หน้าห้องไอซียู รออย่างร้อนรนด้วยกลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย

“ใจเย็น ๆ นะฮีล มันถึกจะตาย ไม่เป็นอะไรหรอก”

“อือ”

“ฉันโทรหาพ่อกับแม่มินนี่แล้ว ตอนนี้พวกท่านอยู่ต่างจังหวัด คงจะมาพรุ่งนี้”

“อือ”

“ส่วนสองคนนั้นพี่ฮัทจัดการเอาเข้าคุกแล้ว เดี๋ยวให้ตำรวจจัดการต่อ”

“ขอบใจ” หันไปมองลูกปลาด้วยแววตาซาบซึ้ง ทางนั้นจึงตบบ่าผมเบา ๆ ท่าทีและสีหน้าของเธอก็เป็นห่วงมินนี่ไม่ต่างกัน แต่ก็ยังอุตส่าห์ปลอบใจผม

รออย่างจดจ่อเนิ่นนานกระทั่งคุณหมอเดินออกมาด้วยรอยยิ้ม นั่นทำให้ผมโล่งใจไปอีกหนึ่งเปลาะ เพราะอีกเดี๋ยวหมอจะต้องบอกว่าเธอปลอดภัย แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้จริง ๆ หมอบอกว่ามินนี่ได้รับการกระแทกที่ศีรษะอย่างหนักแต่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ไม่มีเลือดคั่ง ไม่มีรอยยุบ มีเพียงบาดแผลฉีกขาดซึ่งหมอได้ทำการเย็บแล้ว อีกไม่นานเธอก็จะฟื้นขึ้นมา ซึ่งตอนนั้นก็ต้องมาลุ้นกันอีกว่าเธอจะจำอะไรได้หรือเปล่า

ฟังถึงประโยคสุดท้ายผมก็ปรี่เข้าไปเตรียมจะซัดหน้าหมอ

นั่นเหรอวะ ที่บอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง