ตอนพิเศษ 2 ขอแต่งงานฉบับซงจุงฮีล

ตอนพิเศษ 2

ขอแต่งงานฉบับซงจุงฮีล

“โหหหห นังดาวยั่ว วันนี้มาในลุคสตรีตเลย” ลูกปลาพูดขึ้นเมื่อฉันเดินออกมาจากห้องพัก

ไรง่ะ มาถึงนี่ทั้งทีก็ต้องแต่งตัวให้อินเทรนด์หน่อยสิ

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ฉันได้ออกมาเที่ยวต่างประเทศอีกครั้ง แน่นอน ติ่งอย่างฉันก็ต้องเลือกเกาหลีเป็นประเทศแรก

“ไม่ได้เที่ยวซะนาน ต้องอินเทรนด์หน่อย” เชิดหน้ามั่น ๆ แล้วพูดออกมา ก่อนปรายตามองคนอื่น

วันนี้เพื่อน ๆ ต่างก็อยู่ในชุดเดรสสีขาวกันหมด เพราะนัดกันไว้ว่าธีมสีขาว ซึ่งฉันรู้แล้ว แต่ไม่เอาอะ ฉันไม่ชอบใส่เดรสสีขาว ก็เลยเลือกใส่เป็นชุดนี้แทน

“ไม่ได้! ชุดนี้เอาไว้ใส่พรุ่งนี้ วันนี้ใส่ให้เข้าธีม” แสนดีเริ่มพูดขัด ข้าง ๆ มันเป็นพี่รามที่มาด้วยในวันนี้

“ใช่! ดูสิ ขนาดเดมี่ยังใส่ชุดสีขาวเลยเนอะเดมี่เนอะ”

“แอ๊” เสียงเด็กน้อยร้องขานรับ ทำให้ฉันต้องยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มนิ่มของเดมี่ ลูกสาวตัวน้อย ๆ ของยัยลูกพีช

เชื่อไหมว่าสองคนนี้น่ะรักกันมาก เพราะหลังจากเรียนจบลูกพีชก็มอบของขวัญวันเกิดให้แก่คุณป๋าทันทีนั่นก็คือการปล่อยตัวเองให้ท้องตั้งแต่ก่อนจบ เนื่องจากอายุอานามของคุณป๋าก็ไม่ใช่น้อย ๆ คู่นี้จึงต้องรีบมีกันหน่อย

น่ารักเนอะ

“ไปเลย ได้ยินเสียงเดมี่บอกไหม” แสนดีย้ำ

“สาว ๆ เขานัดกันแล้วแกจะนอกธีมไม่ได้” ไอดีเสริมต่อ อะไรของพวกมันวะ เราต้องข้ามเรือไปเกาะนามินะเว้ย จะให้ใส่ชุดกระโปรงทำไมก็ไม่รู้

ฉันบ่นกระปอดกระแปดในใจ แต่พอเห็นทุกคนคะยั้นคะยอแบบนี้จึงต้องใจอ่อน ก่อนหมุนตัวแล้วเดินกลับไปเปลี่ยนชุดใหม่ให้เข้าธีม กว่าจะออกจากที่พักได้ก็สายกว่ากำหนดนิดหน่อย

“โหววว สวยมากกกก” ฉันเดินซนไปทั่วตามอุโมงค์ต้นไม้ เผลอทำตัวเป็นเด็ก ๆ ออกมาในตอนที่ได้เห็นใบแปะก๊วยร่วงหล่นลงมาตามพื้น ทั่วบริเวณดาษดื่นเต็มไปด้วยสีเหลือง มองแล้วสวยสุด ๆ เลยอะ

ตกหลุมรักที่นี่ได้ไหม ขออยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนทั้งนั้น

“ฮีล ถ่ายรูปที” หันหลังกลับไปหาแฟนตัวเองทว่ากลับไม่พบเจ้าตัวยืนอยู่ตรงนี้

“อ้าว! ไปไหนอะ” ฉันว่าฉันไม่ได้เดินไปไหนไกลเลยนะ แล้วขายาวขนาดนั้นก็ไม่น่าจะตามฉันไม่ทันด้วย

ฉันหยุดนิ่งอยู่กับที่ เพื่อเฝ้ารอว่าร่างสูงจะโผล่มายืนอยู่ตรงหน้าตอนไหน แต่ก็ไร้วี่แวว

หรือว่ามันไปหลงสาวเกาหลี

ไม่มั้ง...

คิดเป็นตุเป็นตะไปไกลก็ตบท้ายด้วยการคิดเข้าข้างตัวเอง จึงกวาดสายตามองโดยรอบอีกหน ก่อนจะเห็นว่ามันแอบอยู่ตรงต้นไม้ต้นที่ห้าถัดจากฉันนี่เอง

“อ๊ะ! ไม่ใช่”

กำลังจะก้าวไปหาทว่าก็ต้องหยุดฝีเท้าเอาไว้ ก่อนอุทานออกมาว่าไม่ใช่ เนื่องจากผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันหลงไปชั่วขณะเพราะแต่งตัวเหมือนฮีลเด๊ะ! ฉันจึงต้องกวาดสายตามองอีกหน คราวนี้ล่ะมึงเอ๊ย มองไปทางไหนก็ซงจุงฮีล ซงจุงฮีล ซงจุงฮีลเต็มไปหมด

ภาพตรงหน้าทำให้ฉันหวนนึกถึงเรื่องเก่าในอดีต วันที่ฉันขอให้มันทำยังไงก็ได้ให้ฉันยิ้ม ยิ้มแบบกว้าง ๆ ในวันที่พ่อกับแม่เลิกกัน ฉันจำได้เลย วันนั้นฮีลจัดปาร์ตีหมูกระทะพร้อมกับหน้ากากผัวทั้งหก

เห็นแล้วก็ยิ้มกว้างออกมา คราวนี้มันจะทำอะไรให้ฉันหลงรักอีกล่ะเนี่ย

รอบกายฉันมีแต่ผู้ชายใส่เสื้อผ้าแบบฮีล และทุกคนมีหน้ากากสวมทับอีกชั้น ซึ่งครั้งนี้ไม่ใช่พระเอกในซีรีส์เกาหลีแต่อย่างใด

แต่เป็น...

ซงจุงฮีล

ด้วยความเซอร์ไพรส์กับสิ่งที่เห็นตรงหน้าจึงหยุดนิ่งอยู่กับที่แล้วปรายตามอง ในขณะที่ผู้ชายทั้งหลายเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อย ๆ ในมือถือดอกกุหลาบคนละหนึ่งดอก ค่อย ๆ ล้อมวงเข้ามาจนมันแคบลงเรื่อย ๆ

“ฮีล...” ฉันไล่สายตามอง ทุกคนความสูงไล่เลี่ยกันหมด ผมสีเทาควันบุหรี่แบบเดียวกันหมด แล้วยังแต่งตัวชุดเดียวกันหมดอีกต่างหาก

“นายจะเล่นอะไรเนี่ย”

ติ๊ง!

Heal: จำผัวตัวเองได้หรือเปล่า

พลิกข้อมือแล้วอ่านข้อความที่เด้งเข้ามา ฉันว่าต้องเป็นใครสักคนในบรรดาพวกเพื่อนแน่ ๆ ที่เป็นคนพิมพ์ เพราะฉันคิดว่าไอ้ฮีลมันต้องอยู่ในวงกลมนี้

“จำได้สิ” ฉันตอบแบบไม่ได้พิมพ์กลับไป แต่เลือกที่จะส่งเสียงให้แทน

ติ๊ง!

Heal: คนไหน

“ตอบถูกแล้วได้อะไร”

ติ๊ง!

Heal: ตอบให้ถูกก่อน

ฮีลคุยกับฉันผ่านทางไลน์ส่วนฉันส่งเสียงโต้ตอบมันแบบโต้ง ๆ พร้อมกันนั้นก็ปรายตามองไปเรื่อย ๆ จนสะดุดเข้ากับร่างกำยำที่ตัวเองคุ้นเคย

ขยับออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว “ต่อให้มีผู้ชายเหมือนนายสักร้อยคน ฉันก็ยังจะมองแค่นายคนเดียว”

ค่อย ๆ เอียงซ้ายไปอีกนิดแล้วดึงผู้ชายที่คิดว่าจะเป็นฮีลให้ก้าวมาหา ฉันกุมมือข้างนั้นเอาไว้แน่น ใช้มืออีกข้างค่อย ๆ เปิดหน้ากากซงจุงฮีลออก

“เก่งไหม”

“เก่งมาก ฉันคิดว่าเธอจะคิดว่าฉันไม่ได้อยู่ในนี้ซะอีก”

ก้มหน้ายิ้มแล้วหลบสายตาคู่คมไปเพียงครู่เดียว ก่อนเงยขึ้นไปจ้องแววตาสีนิลอีกครั้ง “มินนี่ ฉันจะให้รางวัลเธอ”

รางวัลเหรอ สิ่งนั้นจะเป็นอะไรนะ

ฉันยืนนิ่ง ๆ แล้วสังเกตคนตรงหน้าว่าจะทำอะไรต่อ ไม่นานนักร่างสูงก็ยื่นดอกกุหลาบมาให้ “กุหลาบดอกหนึ่งกับฉันอีกคน”

มือที่จับหน้ากากซงจุงฮีลปล่อยออกแล้วเปลี่ยนไปคว้าดอกกุหลาบดอกนั้นมาถือไว้ “น้อยไปหรือเปล่า”

“ไม่น้อยเลย นายทั้งคน”

“ฉันยกให้เธอตลอดชีวิตเลยนะ”

“...” เวลานี้ฉันยิ้มออกมาอย่างเดียว มันทำบ้าอะไรก็ไม่รู้ ปกติท่ามกลางคนหมู่มากขนาดนี้ไม่เคยจะพูดมาก ไม่เคยจะแสดงออกเลยด้วยซ้ำ

แต่ดูวันนี้ดิ มาแปลก

“เอาไหม” เมื่อฉันเงียบไปก็ถูกถามย้ำ จึงพยักหน้ารับแทบจะทันที

“เอาสิ”

“งั้นช่วยรับไปอีกอย่างที” ว่าแล้วก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ก่อนหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงขึ้นมาพร้อมทั้งเปิดมันออก

ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้า ในตอนที่เปิดกล่องนั้นก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ฉันถูกสวมอะไรบางอย่างเข้าที่หัว พอหันไปมองก็รู้ว่าเป็นผ้าคลุมชุดเจ้าสาว จึงยอมให้เพื่อนใส่สิ่งนั้นได้ตามสบาย

“แต่งงานกับฉันนะ”

“ฉันคิดว่านายจะไม่พูดคำนี้แล้วซะอีก” เราเคยตกลงกันไว้ว่าหากฉันขอมันเป็นแฟนแล้ว หน้าที่ขอแต่งงานต้องเป็นมัน ซึ่งก็ผ่านมานานมากแล้ว นานจนฉันคิดว่าฮีลจะลืมไปแล้วเสียอีก

“รีบตอบหน่อย ฉันเขิน...” ไอ้บ้านี่ บอกว่าเขินทั้งที่ทำหน้าตายอยู่เนี่ยนะ จะให้ฉันเชื่อได้ยังไง

จึงทำทียึกยักเล็กน้อย ก่อนตอบรับในนาทีต่อมา “แต่งสิ ฉันจะแต่งงานกับนาย”

ฮีลบรรจงสวมแหวนวงนั้นเข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน พร้อมทั้งก้มหน้าลง จุมพิตอย่างบางเบาตรงฝ่ามือข้างนั้น “ฉันรักเธอ”

“ฉันก็รักนาย”

เราบอกรักท่ามกลางเสียงโห่ร้องมากมายของพวกเพื่อน พร้อมทั้งแสงแฟลชที่สาดส่องเข้ามาจากการเก็บภาพโมเมนต์สำคัญ ไม่น่าเชื่อว่ามันจะจัดแผนบ้า ๆ แบบนี้เพื่อมาขอฉันแต่งงาน

ฉันคิดไม่ถึงจริง ๆ เลย

“ถ้าฉันตอบผิดนายจะทำยังไงเหรอ”

“ขอเธอแต่งงาน”

“ไม่โกรธ?”

“โกรธ แต่ฉันมาที่นี่เพื่อขอเธอแต่งงาน” เว้นวรรคไปชั่วครู่แล้วใช้ปลายนิ้วไล้กับแหวนวงนั้น “จะเป็นยังไงก็จะขอเธอแต่งงานให้ได้”

“แหวะ! เมื่อไหร่นายจะหยุดทำให้ฉันเขิน”

“เธอต้องชินนะ เพราะฉันจะทำมันไปตลอด” ว่าแล้วก็ยกมือฉันขึ้นมาจุมพิตอีกหนแล้วพูดต่อ “เหมือนที่ฉันจะรักเธอไปตลอด”

เราสองคนประสานสายตากัน ก่อนที่เสียงโห่ร้องหลาย ๆ เสียงจะดังขึ้นพร้อม ๆ กันว่า ‘จูบเลย’ จึงยืดตัวไปหาฝ่ายนั้นแล้วใช้ริมฝีปากตัวเองแตะกับกลีบปากของฮีลอย่างนุ่มนวล สถานะของเราต่อจากนี้จะเป็นอะไรไปไม่ได้ นอกจากคู่ ‘สามีภรรยา’