Episode 50 โอกาสแก้ตัว

Episode 50

โอกาสแก้ตัว

พลิกตัวไปหาคนที่กำลังนอนหงายแล้วใช้มือไพล่หลังคออยู่ ท่าทางของฮีลคล้ายกำลังคิดอะไรสักอย่าง และดูคิดมากจนฉันต้องหันไปถาม

สีหน้าฮีลไม่ได้ฟ้องหรอก แต่เพราะค้างอยู่แบบนี้นานแล้ว ก็เลยต้องตั้งคำถามสักหน่อย

“มีอะไรเหรอ”

“เรื่อง Memory Card” ฮีลตอบสั้น ๆ บอกแค่นั้นฉันก็พยายามนึกตาม ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ก็ผ่านมาสองวันแล้ว แต่เรายังไม่ได้หลักฐานชิ้นนั้นกันเลย

“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง ก็คุณเลขาเขาบอกว่ายังติดธุระนี่!”

“ฉันกลัวว่าทางนั้นจะอยากแก้แค้นแทนเมียตัวเอง” ฮีลคงหมายถึงอาเกริกสินะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องของผู้ใหญ่เป็นยังไง แต่เรื่องของฉันกับพี่คลาสอะลงตัว ส่วนกับอาเค้กท่านก็ดูเอ็นดูฉันพอสมควร เดาจากท่าทางที่แสดงออกในวันนั้นฉันคิดเป็นอื่นไม่ได้จริง ๆ

“ไม่มีอะไรหรอก”

“อย่าพูดแบบนี้คุณเมาส์ ทั้งที่ตัวเองเกือบจะโดนกระทำตั้งหลายรอบ”

“เข้าใจก็ได้ ว่าแต่คุณเมาส์นี่คืออะไรเหรอ” ยกคางไปเกยเข้ากับแผงอกแกร่งแล้วช้อนสายตาขึ้นมอง ตั้งแต่วันนั้นฉันยังไม่รู้ความหมายของคำว่า ‘เมาส์’ เลย

“คือชื่อของเธอไง” ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบศีรษะฉันเบา ๆ “มินนี่ เมาส์”

“โหยยยย ไรอะ ไม่อินเลย” บ่นออกมาหลังได้ยินคำอธิบาย อะไรอะ นึกว่าจะมีความหมายน่ารัก ๆ เสียอีก

“มินนี่ ชื่อนี้คนเรียกบ่อยแล้ว มันดูไม่พิเศษ ฉันอยากเป็นคนพิเศษ”

“เกลียดนายได้ไหม ทำไมช่วงนี้พูดเก่งจัง”

“อยู่ในช่วงทำให้เมียรักเมียหลงไง”

“หืม” ฉันยิ้มออกมา ถึงแม้ความหมายของประโยคนั้นจะสื่อว่ารักของเราอยู่ในช่วงโปรโมชัน หมดโปรแล้วทุกอย่างอาจจะน้อยลงกว่าเดิม แต่เพราะท่าทางหน้านิ่ง ๆ ลักษณะดูซื่อ ๆ แบบนั้นทำให้เอ็นดู “แค่นี้นายยังไม่พอใจอีกเหรอ” จริง ๆ ฉันว่าฉันเองก็แสดงออกไปเยอะเหมือนกันนะ หากเทียบกับแต่ก่อนก็นับว่ามากขึ้นเป็นกองเลยแหละ

“ไม่ กับเธอยังไงก็ไม่รู้จักพอหรอก” คำนี้หมายความว่ามันจะจัดโปรตลอดไปใช่ไหม เดี๋ยวนี้มันชักจะรังแกฉันไปใหญ่แล้ว ชอบมาทำให้ใจเต้นแรง ถ้าหัวใจวายขึ้นมาจะทำยังไง จะรับผิดชอบยังไง

“ไอ้บ้าเอ๊ย!” ฉันแก้เก้อโดยการยกมือขึ้นไปยีเส้นผมสีเทาเล่นเบา ๆ อย่างมันเขี้ยว

พูดเลยว่าตกหลุมรักแฟนตัวเองรอบที่ร้อย

“เรื่องนั้นคงต้องลองคุยกับพี่คลาสอีกรอบ ให้เขาช่วยพูดหน่อยเผื่อเป็นแบบที่นายว่า”

“คงต้องงั้น”

“อือ”

“นอนได้แล้ว” ถูกดันให้พลิกกายนอนหงาย ปรับท่าทางให้อยู่ในท่าสบาย ๆ แล้วคนข้าง ๆ ก็บอกให้ฉันพักผ่อน เนื่องจากวันนี้ทั้งวันเราเครียดกันมามากพอแล้ว ทั้งติดต่อตำรวจเรื่องคดีชนแล้วหนีของมอเตอร์ไซค์คันนั้นที่เข้ามารับเคราะห์แทน พร้อมทั้งพยายามให้มันเป็นข้อพิพาทระหว่างเจ้าของรถยนต์บีเอ็มกับฉัน ผู้ที่เกือบจะถูกชน

“ฝันดีนะ” ยืดใบหน้าขึ้นไปจูบเบา ๆ ตรงพวงแก้มของอีกฝ่าย ก่อนที่ฉันจะรับสัมผัสอุ่นตรงไรผมเป็นสิ่งตอบแทนในเวลาถัดมา

“ฝันดีครับคุณเมาส์”

ช่วงบ่ายของอีกวัน...

เราเข้ามาหาพี่คลาสที่โชว์รูมรถบิ๊กไบก์หลังจากเลิกเรียน พร้อมทั้งอธิบายเรื่องที่กำลังเป็นกังวล พี่คลาสรับปากว่าจะช่วยจัดการให้ จากนั้นก็มานั่งทานข้าวกัน

“เรื่องไอ้เก่งพี่จัดการไปบ้างแล้ว ส่วนเรื่องคลิปตอนนี้มันน่าจะคิดว่าถูกทำลายไปแล้ว คงชะล่าใจและคิดว่าจะจบที่การโดนอัด!”

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่เจ็บหนักไหมคะ”

“คิดว่าไงล่ะ” ถึงคำถามนี้ฉันก็ปรายตามอง พี่คลาสเป็นผู้ชายที่ดาเมจรุนแรงมาก ทั้งเนื้อทั้งตัวหนั่นแน่นและเต็มไปด้วยรอยสัก กร๊าวใจอีมินนี่สุด ๆ อะ หากว่าเราไม่ใช่พี่น้องกันฉันคงแอบเลียปากไปแล้ว

กับพี่เก่งไม่ต้องสืบเลย คงกระอักเลือดออกมาเป็นลิตรแน่ ๆ

“อะ...แฮ่ม!” รอยยิ้มของฉันหวานเกินไปจนคนข้าง ๆ กระแอมไอใส่ ไรนัก! ฉันแค่ยิ้มให้พี่ชายตัวเองไหมล่ะ

“อะ ถ้ามีอะไรติดคอก็รีบกลืนมันลงไป” ประชดประชันเสร็จก็ยื่นแก้วน้ำไปให้ หวงเกินเบอร์จริงนะ ไอ้คนนี้!

“หึ!” พี่คลาสสบถในลำคอตอนหันไปมองฮีล “พี่จัดการเรื่องคลิป ส่วนเรื่องมิรินเราก็จัดการกันไปนะ”

“แน่นอนค่ะ มินต้องลากคอมันออกมาจากที่ซ่อนให้ได้”

“ทำเก่งจังนะเราอะ”

“อีกไม่นานมันต้องออกมาแน่ อีกไม่นาน” ฉันกัดฟันพูดอย่างอดกลั้นเมื่อนึกถึงมัน ก่อนส่งเข้าคุกก็อยากมีเวลาสักห้านาทีให้ตัวเองได้เอาคืนสักนิดสักหน่อย

“ช่วงนี้มิรินอาจจะซ่อนตัวอยู่ แต่เราเผลอเมื่อไหร่มันออกมาแน่”

“ค่ะ”

คุยกับพี่คลาสต่ออีกหน่อยโดยที่ฮีลมันนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ ตามนิสัย ก่อนจะลากลับในเวลาต่อมา ทว่าไม่ได้กลับไปที่คอนโดหรอก เราออกตามหาที่อยู่ของมิรินเพราะอยากช่วยตำรวจอีกแรง

อย่างมันอะ ถ้าไม่รีบจัดการคงได้กลับมาลอบทำร้ายฉันอีกแน่ ๆ

“เฮ้อออ เหนื่อย ทำไมอีพวกนี้ถึงได้ปกป้องเพื่อนตัวเองจัง ทั้งที่มันทำผิดขนาดนั้น” ฉันถามที่อยู่จากเพื่อนมิรินจนเหนื่อยแล้ว อยากรู้เหลือเกินว่ามันไปซุกหัวอยู่ที่ไหน

“ไปพักกันเถอะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“เสียใจ นายคงไม่ได้พัก ไอดีมันตั้งวงเหล้าอีกแล้ว เตรียมทุกอย่างรอแล้วด้วย”

“ดีเลย อย่างนี้เธอยิ่งมีแรง”

เพียะ!

ฉันตีแขนมันแรง ๆ นี่มันจะบอกว่าฉันขี้เหล้าใช่ไหม

“อย่าตีฉันถ้าฉันพูดความจริง” คนข้าง ๆ กวนตีนหน้านิ่ง นั่นทำให้ฉันพูดไม่ออกไปเลยทีเดียว ก็จริงแหละ เวลานี้หากได้เหล้าเข้ม ๆ สักสามสี่แก้วจะดีมาก จึงเลือกสงบปากสงบคำใส่ ก่อนเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดให้เรียบร้อยเตรียมพร้อมจะเดินทาง “งั้นคืนนี้คุณเมาส์จะเมา ดูแลด้วย”

Mirin’s Part

“แม่ มิรินหิว”

“งั้นรอแป๊บนะ เดี๋ยวแม่ออกไปซื้อของให้กิน!” แม่พูดออกมาด้วยความหงุดหงิดใจ ตอนนี้เราย้ายออกมาอยู่กันสองคน ไม่มีคนให้จิกหัวใช้อย่างเมื่อก่อนแล้ว ทุกอย่างจึงต้องทำเองหมด

“โอ๊ย! อยากออกไปข้างนอก ไปกินข้าวร้านอาหาร ไปร้านกาแฟ” ฉันบ่นออกมาหลังจากทนอุดอู้อยู่แต่ในห้องนี้เกือบจะครบอาทิตย์ ถ้าไม่ใช่เพราะอีมินนี่ชีวิตฉันคงไม่จนตรอกได้ถึงขนาดนี้ ถ้าชีวิตมันพังลง ถ้าพี่ฮีลมาช่วยมันช้ากว่านี้อีกนิดป่านนี้มันคงกลายเป็นคนที่ถูกทิ้งไปแล้ว พ่อคงไม่อยากได้มันเป็นลูกเมื่อรู้ว่าลูกสาวแสนรักเปื้อนราคีจนเสียชื่อเสียงวงศ์ตระกูล ส่วนพี่ฮีลก็คงจะได้หันมามองฉันสักครั้ง

เกลียด เกลียดมันที่สุด ถึงแม้ที่ผ่านมาฉันจะใช้ลูกอ้อนยื้อพ่อให้สนใจได้ แต่ก็เพียงแค่ความรักเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ส่วนสมบัติมันก็ได้ไปหมดอยู่ดี

เราสองคนแม่ลูกทำดีด้วยขนาดนี้แทนที่จะเห็นใจกันหน่อย แต่มันไม่เคยยอมรับฉันสักครั้งเลย ไม่เลย!

“แล้วมันเป็นเพราะใครล่ะ ไม่ใช่เพราะแกเหรอที่ทำเรื่องชั่ว ๆ ไว้อะ!” แม่พูดออกมาอย่างเหลืออดเมื่อโดนฉันโวยวายใส่ คงอยากจะด่าฉันให้ดัง ๆ จนได้ยินไปถึงเจ็ดแปดซอยถัดจากนี้แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะอายที่ตัวเองเกือบจะมีลูกสาวขี้คุก!

“หนูทำเพื่อเรานั่นแหละ ใครจะอยากให้พ่อทิ้งแม่ล่ะ!”

“นี่แกโง่หรือแกโง่! ฉันกำลังจะเจรจากับมันเรื่องสมบัติอยู่แล้วเชียว เพราะแกตัดสินใจทำเรื่องสิ้นคิดแบบนี้ไง เราเลยต้องลำบากกัน!”

“ก็ไม่คิดว่าจะพลาดนี่คะ ใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ล่ะ” ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะกลายเป็นตัวเองที่เจอเรื่องแย่ ๆ ทั้งที่ตั้งใจจะให้เกิดกับอีมินนี่แท้ ๆ

“แล้วจะทำยังไงล่ะคราวนี้ ผู้ชายของแกมันก็ปอดแหก ไม่มาช่วยแก้ปัญหาอะไรเลย”

“ช่างมันปะไร แต่ยังไงหนูก็ต้องทำให้แผนตัวเองสำเร็จให้ได้ ต้องทำให้มันเป็นนางเอกหนังโป๊ นอกจากพ่อและพี่ฮีลจะรังเกียจแล้ว มิรินก็จะใช้คลิปนั้นข่มขู่มัน ให้มันลืมเรื่องของมิรินไปซะ!”

“ดี! ไปแก้ปัญหาให้ได้ ป่านนี้มันวิ่งโร่แจ้งความไปแล้วมั้งว่าแกตั้งใจจะปองร้ายมัน คดีเก่าเคลียร์ได้แล้วยังขยันสร้างคดีใหม่อีก”

“โอ๊ย! มันจะเอาหลักฐานอะไรมาชี้ก็เรื่องเก่ามันจบไปแล้ว หนูก็แค่โดนเรื่องชนแล้วหนี แต่ถ้าอยากสบายใจนะ ก็ขอแค่มีอะไรเด็ด ๆ มากดขี่มัน แค่นี้มันก็ไม่กล้าหือกับเราแล้ว” ฉันกดยิ้มออกมาหลังจากนั้น ก่อนหันไปมองแม่ด้วยแววตามีเล่ห์ “ขอตังค์ด้วย จะไปจ้างผู้ชายสักสิบคนมาจัดการมัน ครั้งนี้ต้องสำเร็จ!”

แม่ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะให้ แต่ก็ไม่ได้ขัดใจฉัน จึงล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบธนบัตรมาปึกหนึ่ง “เงินตัวเองมีก็ไม่อยากจะใช้! เอาไป! แล้วขู่เอาเงินจากพวกมันมาด้วย”

“รู้แล้วน่า! หนูไม่โง่เหมือนแม่หรอก” เราสองคนมีเงินเหลือกันไม่มาก ก่อนหน้านี้เราสุขสบายก็จริงเพราะพ่อให้บัตรเครดิตใช้แทนที่จะเป็นเงินโอนเข้าบัญชี อยู่บ้านก็มีคนคอยหุงหาอาหารให้ ทำให้แม่ไม่เคยเรียกร้องอะไรสักอย่างนอกจากใช้เงินอย่างฟุ่มเฟือยไปวัน ๆ ตอนนี้จึงต้องมาใช้ชีวิตอย่างประหยัดอดออม แต่ก็ไม่ย่ำแย่ขนาดนั้น เพราะฉันยังมีเก็บจากการอ้อนพ่ออยู่บ้าง แต่ก็แค่หลักล้านต้น ๆ ใช้ไม่นานก็หมด แถมตอนนี้ยังไม่มีช่องทางทำมาหากินอีก อีกหน่อยเราคงได้ลำบากกัน

“มิริน! ฉันเป็นแม่แกนะ!”

ก๊อก ๆ

“ไปเปิด!” แม่ออกคำสั่งแล้วเดินหนีขึ้นชั้นสอง ฉันจึงต้องเดินกระฟัดกระเฟียดไป ก่อนจะเอื้อมมือไปปลดล็อกกลอนก็ส่องตาแมวดูลาดเลาเสียก่อนว่าคนที่เข้ามาหาเป็นใครกัน

ยัยป้าข้างบ้านคนนี้อีกละ ตอนนี้ฉันไม่อยากผูกมิตรกับใครทั้งนั้น ไม่รู้จะมาทำไมนักหนา!

แกรก!

“สวัสดีค่ะป้า!” ปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเปรยยิ้มออกมาหลังจากนั้น

“จ้า พอดีป้าเอาขนมมาฝาก ทำเผื่อไว้เยอะเลย” หลุบตามองขนมในจาน สีสันสดใสมากแต่ฉันไม่ชอบกินขนมไทย ทำมาทำไมก็ไม่รู้!

“โห! น่าทานมากค่ะ ขอบคุณนะคะ” ทว่าก็ต้องคีปลุคเป็นสาวเรียบร้อยแทนที่จะทำสีหน้าหน่าย ความตอแหลฉันทำจนชินชาไปแล้ว

“ใช่ไหมหนู ไป เข้าไปกินกัน”

ถอยหลังนิดหน่อยให้คนที่มาใหม่ได้เดินเข้าไปในบ้าน ฉันคิดว่าลูกหลานแกคงไม่มีใครเหลียวแลถึงได้เหงาจนแวะมาหาฉันบ่อยเสียขนาดนี้ พอย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่ทันไรก็มีขนมมาส่งมากมาย แถมยังมาบ้านฉันบ่อยกว่าอยู่บ้านตัวเองอีก จนฉันกับแม่รำคาญ!

ถึงจะรำคาญแต่เราสองคนแม่ลูกก็ต้อนรับป้าแก่ ๆ ข้างบ้านเป็นอย่างดี ป้าแกคงจะขี้เหงาจริง ๆ เพราะตั้งแต่มาก็เมาท์ไม่หยุดเลย

“เออ หนูนี่น่ารักมากเลยนะ น่าเอ็นดูด้วย มีงานทำหรือยังจ๊ะ ป้าจะแนะนำให้”

“งานอะไรเหรอจ๊ะป้า”

“แม่บ้านน่ะ” เหอะ! ดูหน้าฉันด้วย สะสวยเสียขนาดนี้จะให้ไปทำงานแม่บ้าน สมองเอาอะไรคิด! “ป้าแขนขาไม่ค่อยจะดีเลยว่าจะลาออก ถ้าหนูสนใจป้าจะแนะนำหนูกับคุณฮีลให้”

แต่เดี๋ยวนะ! คุณฮีล? คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกมั้ง “ป้าทำงานแม่บ้านที่ไหนคะ”

“ที่คอนโดคาซ่าเฮาส์จ้า” ชัดเลย! ต้องใช่แน่ ๆ

“จริงเหรอจ๊ะป้า” ฉันยื่นมือไปจับมือเหี่ยว ๆ แล้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจ “ป้าจะลาออกวันไหนคะ”

“จริง ๆ ว่าจะลาออกเลยเพราะป้าปวดหลังกับปวดขาไปหมดแล้วหนู คนแก่ก็แบบนี้แหละ แต่ต้องรอให้คุณเขาหาคนใหม่ได้ก่อน ป้าน่ะเกรงใจ ไม่กล้าบอกว่าตัวเองเจ็บด้วยซ้ำ ทำงานกับคุณเขาน่ะสบายมากเลย ได้เงินมากกว่าเงินเดือนเป็นกอบเป็นกำ ป้าเลยมาแนะนำไง”

“สนใจจ้ะป้า ขอบคุณที่แนะนำนะคะ”

“จ้า งั้นเดี๋ยวไว้ป้าพาไปแนะนำกับคุณเขานะ”

“เดี๋ยวค่ะ! วันนี้ป้าไม่ต้องไปทำความสะอาดเหรอคะ”

“ไปจ้า อีกเดี๋ยวก็ไปแล้ว”

“งั้นเอางี้ ป้าเจ็บขาป้าไปพักก่อนเลย วันนี้หนูไปทำแทนเองดีไหมจ๊ะ”

“แต่ว่า...” ป้าทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิด เพราะเอาเข้าจริงมันดูเสียมารยาทมากที่ให้ใครไม่รู้มาทำแทนโดยไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า แต่โอกาสนี้มันเป็นโอกาสดี ๆ ที่ฉันจะได้แก้ตัว จึงทำทีเป็นเด็กสาวไร้เดียงสาไม่รู้ความ มีเพียงความตั้งใจที่จะแบ่งเบาให้แกเอ็นดู

“นะ ๆ หนูเป็นห่วงป้า”

“ก็ได้จ้า งั้นเดี๋ยวป้าไปเอาคีย์การ์ดให้นะ”

“ค่ะ ได้เลย หนูจะทำสุดความสามารถให้คุณเขาเอ็นดู จะได้มีเงินเยอะ ๆ” พูดออกไปแบบนั้นทว่าในใจน่ะหัวเราะลั่นไปแล้ว ที่เหลือก็เพียงแค่หาโอกาสเข้าไปจัดการอีมินนี่ในตอนที่ไม่มีคนอยู่ที่นั่น

คอยดูเถอะ ครั้งนี้ฉันจะไม่พลาดอีกเป็นอันขาด!