Chapter 13

Days passed pero patuloy pa rin akong umaasa na sana isang araw pagkagising ko nasa labas na siya ng apartment naghihintay sa akin. Na sana isang araw nasa labas siya ng gate ng University at nag-aabang. Na sana isang araw tumawag siya at ipaliwanag kong bakit hindi niya man lang nakuhang sagutin ang mga mensahe ko. Na sana ...isang araw maramdaman niyang ako pa rin ang nasa puso nbiya. Sana...puro na lang sana...

Araw-araw akong umiiyak sa tuwing naiisip ko siya.

Why does some lessons have to learned the hard way? Kelangan ba talagang masaktan bago matuto?

Why life is so unfair?

Naging mabuti naman akong anak. Naging mabutin naman akong kaibigan at higit sa lahat naging mabuti naman akong tao.

Hanggang kailan ako magiging ganito? Hanggang kailan ako magtitiis bago mawala ang sakit dito sa puso ko?

Andito ako ngayon sa ilalim ng puno sa likurang bahagi nga University. Wala masyadong taong pumupunta dito kaya malaya kong maibuhos ang mga luha ko.

It's more than a month after nung nata