บทที่ 3 : สิ่งของไร้ตัวตน

แลก? คำถามนั้นดังก้องในหัวของลลิล ไม่มีอะไรเลย ไม่มีเงิน ไม่มีครอบครัว ไม่มีอำนาจ

และในวินาทีนั้นท่ามกลางความมืดมิดและกลิ่นคาวเลือด ลลิลก็ตระหนักได้

ไม่สิ...ยังมีสิ่งเดียวที่น้าเข้มพยายามจะขาย สิ่งเดียวที่พวกอันธพาลเมื่อครู่พยายามจะพรากไป

สิ่งเดียวที่อาจจะมีค่าพอที่จะ 'แลก' กับชีวิตของตัวเอง

แลก?

คำถามยังคงก้องอยู่ในหัวของลลิล ร่างบางกอดขาของธนาทัศไว้แน่น สั่นเทารอคอยคำพิพากษา

ความเงียบในตรอกหนักอึ้ง มีเพียงเสียงครวญครางแผ่วเบาของพวกอันธพาล และเสียงลมหายใจที่ขาดห้วงของลลิล

ธนาทัศก้มลงมองไม่ใช่ดวงตาที่อ้อนวอน แต่เป็นมือเล็กๆ ที่เปื้อนเลือดและน้ำครำ เกาะกุมกางเกงสแลคราคาแพงจนเป็นรอยยับ

แววตาฉายความรังเกียจออกมาวูบหนึ่ง ร่างสูงสะบัดขาออกอย่างแรง การกระทำนั้นไร้ความปรานี ร่างของลลิลกระแทกลงบนพื้นเปียกแฉะอีกครั้ง แก้มข้างหนึ่งแนบลงกับความเย็นเฉียบของซีเมนต์ ได้กลิ่นคาวเลือดของตนเองปนกลิ่นเน่าเหม็นของตรอก

ธนาทัศไม่พูดอะไรเพียงพยักหน้าสั้นๆ ให้กับเดช ไม่ใช่การพยักหน้ายอมรับข้อเสนอ แต่เป็นการพยักหน้าสั่งการ

เดชก้าวเข้ามามือหยาบกร้านคว้าเข้าที่ต้นแขนของลลิล นิ้วมือบีบลงบนรอยช้ำเดิม

"โอ๊ย!" ความเจ็บปวดแล่นปราดจนร่างบางร้องออกมาอย่างสุดกลั้น

"ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ก็เงียบซะ" เสียงเย็นชาของเดชกระซิบขู่ ลลิลจึงได้แต่กัดริมฝีปากแน่น กลั้นเสียงสะอื้นที่เหลือ

ร่างบางถูก 'ลาก' ไม่ใช่ 'ประคอง' ถูกลากผ่านพื้นตรอกโสโครก เท้าเปล่าครูดไปกับกรวดหิน ไปทางรถ SUV คันสีดำที่จอดตามหลังรถเบนท์ลีย์

ประตูหลังเปิดออกร่างของลลิลถูก 'โยน' เข้าไป โยนเข้าไปที่เบาะหลังเหมือนกระสอบข้าวสาร ศีรษะฟาดเข้ากับขอบประตูอย่างจัง เสียงดัง 'อั่ก' ดวงตาทั้งสองพร่าเลือน เห็นดาวระยิบระยับอยู่ชั่วขณะ

ยังไม่ทันได้รวบรวมสติ แสงไฟจากตรอกก็ถูกบดบังด้วยเงาร่างสูง ธนาทัศ ร่างสูงไม่ได้กลับไปที่รถเบนท์ลีย์คันหรู แต่กลับก้าวตามขึ้นมา นั่งลงบนเบาะหลัง...ข้างๆ ลลิล

ปัง! ประตูถูกปิดทับความหวังสุดท้าย ความมืดสนิท ความเจ็บปวด และความเงียบที่น่าอึดอัด ถาโถมเข้ามา

พื้นที่แคบๆ ในรถ เต็มไปด้วยกลิ่นโคโลญจน์ราคาแพง และรังสีคุกคามจากร่างสูงที่นั่งนิ่งสงบอยู่ข้างกาย ลลิลตัวแข็งทื่อ พยายามขดตัวหลบไปให้ชิดประตูอีกฝั่ง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

รถเริ่มเคลื่อนตัวความเงียบที่หนักอึ้งบีบคั้น ความกลัวระลอกใหม่จู่โจม นี่คือการยอมรับข้อตกลง หรือแค่การย้ายสถานที่ฆ่าเพื่อปิดปาก?

ความสิ้นหวังผลักดันให้ลลิลย้ำเตือนข้อเสนอ

"ฉัน…ฉันทำได้ทุกอย่าง" เสียงสั่นเครือเล็ดลอดออกมา แหบพร่าจนแทบไม่ได้ยิน "เป็นผู้หญิงของคุณ…ฉัน..."

คำพูดขาดหาย ธนาทัศไม่แม้แต่จะหันมามอง ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆ เพียงยกมือขึ้น แตะหูฟังไร้สายขนาดเล็ก แล้วเริ่มออกคำสั่งด้วยเสียงเรียบ

"การเจรจาเรียบร้อย"

"จัดการเส้นทางที่เหลือ"

"ห้ามมีข้อผิดพลาด"

เสียงทุ้มนั้นกำลังพูดเรื่องธุรกิจ เรื่อง 'การส่งของ' ที่ลลิลบังเอิญไปรู้เห็น ราวกับไม่มี 'สิ่งมีชีวิต' ที่กำลังเสนอขายร่างกาย หญิงสาวนั่งสั่นเทาอยู่ข้างๆ

ลลิลตัวแข็งทื่อ นี่คือคำตอบ ร่างบางไม่ใช่คู่สนทนา ร่างบางเป็นเพียง 'สิ่งของ' ที่ถูกเก็บขึ้นรถมาพร้อมกับ 'ธุระ' ชิ้นอื่นเท่านั้นเอง