1-2

       “พระเจ้าช่วย นายดูดีเหมือนพวกนายแบบอะไรแบบนั้นเลย”หล่อนเบิกตากว้าง เดินเข้ามาใกล้พลางพิจารณาเขา “ไม่อยากเชื่อว่าจะได้เจอนายอีก”

       “ฉันก็ไม่อยากเชื่อว่าจะได้เจอเธออีกเหมือนกัน...ได้ยินมาว่าย้ายไปเม็กซิโกเหรอ?”

       “ก็ลือกันไปเรื่อย ฉันแค่ไปเยี่ยมญาติหลังจบไฮสคูลเท่านั้นเอง”

       “มาเถอะ ให้ฉันเป็นเจ้ามือเลี้ยงฉลองเราเจอกันวันนี้”เธอพูดเจือหัวเราะ ผายมือไปทางตู้เบเกอรี่“น่าเสียดายที่ตอนนี้ตัวเลือกไม่มากเท่าไหร่ แต่รับอะไรดีล่ะสุดหล่อ?”

       “ถ้าได้เค้กช็อกโกแลตกับโกโก้ร้อนสักแก้วจะซาบซึ้งมากเลยครับคุณผู้หญิง”เขารับไมตรีนั้นอย่างเต็มใจ เดินไปนั่งที่โต๊ะใกล้ๆ หยิบมือถือมาส่งข้อความให้อาบาดอนรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน

       กลิ่นหอมๆของโกโก้ที่ลอยมาเตะจมูกทำให้ชายหนุ่มยกยิ้ม จูลล์สมกับที่ได้รับฉายาว่าเป็นเจ้าหญิงผู้เพียบพร้อมของโรงเรียนจริงๆ สมัยเรียนไฮสคูลด้วยกันเธอทำกิจกรรมสารพัดอย่าง ไม่ว่าจะเป็นแข่งกีฬา แข่งทักษะวิชาการ แข่งร้องเพลง แข่งวาดภาพ หรือกระทั่งเชียร์ลีดเดอร์

       ...แต่เขาก็ไม่คิดว่ากระทั่งเบเกอรี่และเครื่องดื่มเธอก็จะทำออกมาได้น่ากินขนาดนี้ด้วย...

       “ว่าแต่ตอนนี้นายทำอะไรอยู่ล่ะอัลแตร์บอย?”คำเรียกตั้งแต่สมัยไฮสคูลทำเอาเขาหลุดหัวเราะออกมา

       “เธอยังจำฉายานั่นได้อีกเหรอเนี่ย?”

       “ก็มันน่ารักนี่นา แถมเข้ากับชื่อนายดีด้วย”หญิงสาวยักไหล่ ยิ้มกว้าง “นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยนะ”

       อัลแตร์โคลงหัว ก่อนตอบ “ตอนนี้ฉันเป็นครูสอนวิชาวรรณกรรมอยู่โรงเรียนใกล้ๆน่ะ”

       “โว้ว!”ดูเหมือนคำตอบนั้นทำเอาจูลล์รู้สึกผิดคาด หญิงสาวร้องเสียงดังก่อนหันหน้ามามองเขาคอแทบเคล็ด “โกหกน่า!”

       ปฏิกิริยาตอบสนองของเธอทำเอาคนมองหัวเราะ ไม่รู้ว่าท่าทางแบบนั้นหมายความว่ายังไงกันแน่ “นี่เธอจะบอกว่าฉันดูไม่เหมือนครูรึเปล่าเนี่ย?”

       “เปล่าๆๆ ฉันไม่ได้ทำเสียง ‘โว้ว!’ ในแง่ลบ”เธอโบกไม้โบกมือ เดินเอาโกโกร้อนมาวางไว้บนโต๊ะให้พร้อมกับเค้กช็อกโกแลต ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามกับเขา “แต่เป็นในแง่แบบตื่นเต้นน่ะ แบบ...ฉันคิดว่าตอนนายสอนต้องดูเหมือนคนที่หลุดออกมาจากวรรณกรรมพวกนั้นแน่เลย”

       “ขอบใจ แต่ฉันคงไม่ได้ดูเก่าแก่ขนาดนั้นหรอก”คนฟังหัวเราะเบาๆ ไม่ได้คิดมากกับท่าทางแบบนั้นของเจ้าหล่อนขณะใช้ส้อมตัดเค้กเข้าปาก “เฮ้ เค้กเธออร่อยสุดยอดเลย”

       “ใช่มั้ยล่ะ!”จูลล์ยืดอก ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยแล้วรีบบอกเขา “แต่อันที่จริงเค้กนั่นไม่ใช่ฝีมือฉันหรอก เป็นฝีมือของเพื่อนที่ร่วมทุนด้วยกันน่ะ”

       อัลแตร์พยักหน้า ยังคงจ้วงเค้กเข้าปากไม่ขาดช่วง “วันนี้เพื่อนคนนั้นไม่อยู่ร้านเหรอ? ฉันอยากจะเจอหล่อน— หรือเขาสักหน่อย... แบบว่าอยากจะชมน่ะ”

       เขาเห็นจูลล์อมยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่เหมือนรอยยิ้มปกติ... แต่ไม่ใช่รอยยิ้มประเภทที่ว่า ชั่วร้าย... เธอดูเหมือนคนที่รู้ความลับอะไรสักอย่างแค่คนเดียวแล้วกำลังมีความสุขกับความลับที่ว่าอยู่เสียมากกว่า ซึ่งดูจากสายตาของเธอแล้ว ชายหนุ่มคิดว่าเขาคงไม่อยากจะรู้ความลับที่ว่านั่นหรอก...อย่างน้อยก็เร็วๆนี้

       เธอเหลือบตาหันไปมองห้องครัว ก่อนจะหันมาฉีกยิ้มตอบเขา “น่าเสียดายจัง เขาไม่อยู่น่ะ”

                        ... ‘เขา’ สินะ...

       ไม่ใช่ว่าอัลแตร์มองไม่ออกว่าเธอกำลังโกหก อันที่จริงมันเห็นได้ชัดออก แต่ถ้าเชฟคนนั้นไม่สะดวกใจออกมาเจอลูกค้าไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เขาก็ไม่อยากไปบังคับใคร “ถ้างั้นฉันขอฝากคำชมไปให้เขาได้มั้ย?”

       “ได้สิ”

       “คือ...เค้กนี่อร่อยมากเลย หอมช็อกโกแลตมากๆ แถมเนื้อนุ่มสุดๆ เป็นรสชาติแบบที่ฉันชอบ”เขากวาดเอาเค้กชิ้นสุดท้ายเข้าปาก กลืนลงคอแล้วก็พูดต่อทั้งรอยยิ้ม “เขาทำให้ฉันหายเหนื่อยจากงานได้เป็นปลิดทิ้งเลย ฉันจะตั้งตารอชิมเค้กอีกหลายๆแบบของเขานะ”

       จูลล์ยิ้มกว้าง เธอเอื้อมมือมาตบบ่าเขา “ถ้าเขารู้ว่านายชอบเค้กฝีมือเขามากขนาดนี้คงดีใจแย่เลย”

       “เป็นเกียรติมากครับ”เขายักคิ้ว ชี้นิ้วไปทางเค้กและพายอีกสี่ชิ้นที่วางอยู่ในตู้ “เค้กกับพายที่เหลืออยู่นั่นฉันขอเหมาหมดเลยก็แล้วกัน แต่พวกนั้นฉันจ่ายเอง เธอไม่ต้องเลี้ยงหรอก”

       “แบบนี้ล่ะฉันถึงเชื่อได้ว่าอร่อยจริง”จูลล์คิกคัก ลุกขึ้นไปจัดแจงเอาเค้กใส่กล่อง เธอไม่เพียงแค่วางมันลงไป แต่ยังผูกมันด้วยริบบิ้นน่ารักๆ พร้อมเขียนการ์ดอวยพรเล็กๆไม่ซ้ำกันในแต่ละกล่องด้วย

       อัลแตร์เลิกคิ้ว ลุกขึ้นไปมองเจ้าของร้านที่กำลังง่วนอยู่กับการวาดตัวการ์ตูนนกอินทรีหน้าตาน่ารักไว้บนกล่องใบหนึ่ง อดหัวเราะไม่ได้เมื่อดูยังไงอินทรีตัวนั้นก็สื่อถึงตัวเขาชัดๆ ไม่ว่าจะผ้าพันคอ โค้ทตัวโต หรือปีกที่ถือแก้วโกโก้ร้อนนั่นด้วย มันดูน่ารักดีในตอนที่หญิงสาวเติมแก้มแดงๆและตาประกายให้

       “หัวเราะอะไรตัวโต นี่ฉันวาดให้เหมือนนายที่สุดเลยนะ”เธอหมุนกล่องมาให้เขาดูชัดๆทั้งรอยยิ้ม

       “ฉันหัวเราะเพราะมันน่ารักน่า”

       หญิงสาวดูจะพอใจกับคำตอบนั้น เธอหมุนกล่องกลับไปก่อนจะปั๊มตราประทับร้านสีแดงลงกลางกล่อง“แล้วมีรีเควสอยากให้ฉันเขียนอวยพรใครเป็นพิเศษมั้ย? ฉันเดาว่านายคงไม่ถึงขนาดกินเค้กกับพายทั้งหมดนี่คนเดียวหรอก”

       ครูหนุ่มกลอกตาด้วยสีหน้าทะเล้น “ใครจะรู้ล่ะ ฉันอาจกินคนเดียวหมดนี่ก็ได้”ประโยคถัดมาเขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ ทำเสียงเหมือนจะกระซิบ แต่ด้วยความดังเท่าเดิม “...ในวันเดียวด้วย”

       “งั้นเชียว?”

       “แน่นอน”อัลแตร์พยักหน้า “ก็อร่อยขนาดนั้นนี่นา”