1-3

       จูลล์ฟังแล้วก็พยายามเม้มปาก อันที่จริงมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่นักเพราะรอยยิ้มดันวาดกว้างดันแก้มมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเจ้าคนทำเค้กก้อนนี้คงจะกำลังวิ่งวนอยู่ในครัวเหมือนหนูติดจั่น มองหาที่ที่ตัวเองจะซุกหัวเข้าไปหลบดาเมจรัวๆจากคุณครูหนุ่มตรงหน้านี้อยู่แหงๆ

       ...อยากเห็นจังเลยน้า คงจะตลกน่าดูเชียว...

       หลังจากพูดคุยกันได้พักหนึ่ง อัลแตร์ก็เอียงคอ บอกกับเธอว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอพอจะวาดรูปหมีใส่แว่นกันแดดได้มั้ย?”

       “ยังไงนะ?”เธอทวนเสียงสูง

       ครูหนุ่มล้วงมือเข้าในโค้ท ควานหาโทรศัพท์อยู่พักหนึ่งก็หยิบมาเปิดรูปของคนคนหนึ่งให้เธอดู “หมอนี่น่ะ สมัยไฮสคูลเธอน่าจะเคยเห็นเขาบ้าง”

       หญิงสาวเลิกคิ้ว เธอจะไปลืมหมอนี่ได้ยังไงกัน...

       ชายคนนี้เป็นผู้ชายคาแรคเตอร์จัดที่สุดคนหนึ่งที่เธอเคยได้เห็นมาคนหนึ่ง ทั้งสวมแว่นกันแดดตลอดเวลา ร่างกายใหญ่โตเหมือนยักษ์ทั้งๆที่อายุแค่สิบนิดๆ  แถมยังชอบโผล่มาที่โรงเรียนทั้งๆที่ไม่ได้เรียนอยู่ที่เดียวกันอีก

       “อ่า...ฉันจำเขาได้”เธอพยักหน้า ทำท่าทางเหมือนไม่ใส่ใจขณะถาม “เขาเป็นเพื่อนนายเหรอ?”

       คำถามนี้คล้ายว่าจะตอบค่อนข้างยากสำหรับอัลแตร์ หลังจากเห็นว่าอีกคนเงียบไปพักใหญ่ จูลล์ที่ครู่เดียวก็วาดหมีตัวโตใส่แว่นกันแดดและสวมแจ็กเกตให้จนเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นเพื่อนเก่ายังคงมีท่าทางอ้ำอึ้งก็ถามต่อ

       “อธิบายยากขนาดนั้นเชียว?”คนถูกถามกึ่งแซวหัวเราะ ยกมือขึ้นถูหลังคอตัวเองก่อนจะตอบแกนๆ

       “ก็ไม่หรอก”เสียงของเขาแผ่วลงเล็กน้อย “คำตอบก็เหมือนที่ฉันเคยบอกเธอตอนนั้นนั่นล่ะ...เขาเป็นเหมือนน้องชายที่ฉันต้องคอยดูแล”

       “น้องชาย?”หญิงสาวทวนคำ “ฉันนึกว่านายมีแค่พี่ชายหกคนเท่านั้นซะอีก”

       อัลแตร์หัวเราะ มือยกขึ้นถูจมูกแก้เก้อ

       อันที่จริงเรื่องของสมาชิกในครอบครัวที่มีเยอะจนน่าชวนไปออกสถิติกินเนสบุ๊คนี่ไม่ใช่ความลับอะไรในหมู่เพื่อนๆสมัยไฮสคูล มันแทบจะเป็นสิ่งแรกที่โผล่เข้ามาในหัวเมื่อมีคนพูดถึงอัลแตร์ ดราเวนวู้ด ไอ้เด็กหัวขาวประจำคลับวิจารณ์หนังที่มักเจอหน้าได้บ่อยๆในวิชาเรียนระดับสูง

       ถึงแม้จะไม่ได้อยากชินเรื่องนี้ แต่การมีคนเดินมาทักว่า ‘ดราเวนวู้ด? นี่นายคนที่เท่าไหร่เนี่ย?’ ก็เกือบจะกลายเป็นสิ่งที่เขาเจอแทบจะทุกครั้งที่เข้าวิชาเรียนใหม่ในแต่ละเทอมไปโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้

             ...ก็สมาชิกในบ้านเกือบทุกคนดันเรียนโรงเรียนเดียวกันหมดเลยนี่นะ...

       “ฉันกับเขาอายุเท่ากันน่า แต่บ้านเราอยู่ใกล้กัน”เขามองกล่องอื่นๆที่ถูกวาดเป็นพี่ชายของเขาเท่าที่จูลล์พอจะเคยเจอบ้างและจำได้ “โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆเลยล่ะ...ก็เลยสนิทกัน”

       “ว้าว นายนี่เข้าใจคบเพื่อนนะเนี่ย”หญิงสาวอดแซวไม่ได้ “เขาตัวใหญ่ยิ่งกว่าพวกนักกีฬาโรงเรียนซะอีก”

       “แบบนั้นสิดี จะได้ไม่มีใครกล้ามาแกล้งฉัน”ครูหนุ่มโคลงหัว อดยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องเก่าๆสมัยเรียน ถามต่อ “จะว่าไปเพื่อนๆเธอในชมรม—”

       กริ๊ง!

       “แกหาตัวยากชะมัด”

       เสียงกระดิ่งจากประตูดังขัดบทสนทนาขึ้นกลางปล้องเมื่อจู่ๆก็มีชายร่างใหญ่เปิดประตูพรวดเข้ามาในร้านด้วยท่าทางรีบร้อน...ออกจะดูหยาบคายมากกว่า

       จูลล์ฉีกยิ้มกว้างจนตาปิดแม้จะเริ่มเดาตัวตนของชายที่ยืนบ่นอยู่หน้าประตูด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงลงท้ายหนักเหมือนคนเยอรมันได้ว่าเป็นใคร เธอไม่มีทางลืมคนที่สูงเกือบสองเมตร— ไม่ ตอนนี้เขาน่าจะสูงเลยสองเมตรไปนิดหน่อยด้วยซ้ำ แน่นอนว่าผมสีส้มแดงและแว่นกันแดดสีดำสนิทบนหน้านั่นเธอก็ไม่ลืมเหมือนกัน

       “ยินดีต้อนรับค่ะ”เธอว่า ระหว่างนั้นมือก็จัดแจงผูกโบว์กล่องสุดท้ายจนเสร็จ “ฉันเดาว่าคุณคงเป็นเพื่อนของอัลแตร์ใช่มั้ยคะ?”

       ชายในแจ็กเกตหนังสีดำไม่ได้ส่งเสียงตอบเธอ เขาแค่พยักหน้าให้ เดินเข้ามาใกล้จนชิดติดหลังคุณครูหนุ่มที่ตอนนี้ดูตัวเล็กไปถนัดตาเมื่อเทียบกับร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของชายสวมแว่นกันแดด

       “...ซื้อแต่ของหวาน”ในทีแรกจูลล์เกือบฟังไม่ออกว่าชายหนุ่มพูดอะไร แต่หลังจากพยายามทำตัวให้ชินกับสำเนียงแล้วเธอก็พอจะเดาบทสนทนาของทั้งคู่ได้

       “นายชอบของหวาน”อัลแตร์รับถุงกระดาษจากมือเธอ ยื่นเงินให้ก่อนฉีกยิ้มหวานพร้อมบอกว่าคราวหน้าจะเป็นฝ่ายพาเธอไปเลี้ยงที่ร้านอาหารโปรดของเขาบ้าง “มีเค้กช็อคโกแลตกับฟรุตเค้กด้วยนะ”

       “นี่แกกำลังไถ่โทษเรอะ?”

       “แล้วหายโกรธรึเปล่าล่ะ? ไม่เอาน่าตัวโต นายเป็นคนเดียวที่ฉันพึ่งได้นะ ฉันก็แค่...”

       จูลล์ได้แต่โบกมือลาคนทั้งสองขณะที่เพื่อนเก่าถูกแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามดึงออกไปจากร้าน...(ออกจะเหมือนกับการกระชากเสียมากกว่าในสายตาเธอ) ก่อนจะเดินอ้อมจากเคาท์เตอร์ไปล็อกประตูและพลิกป้ายร้านจากเปิดเป็นปิด

       ตลกดีที่วันนี้เธอไม่ใช่แค่เจอเพื่อนเก่า แต่ยังได้เจอชายปริศนาท่าทางน่ากลัวที่ทำท่าทางเหมือนคุกคามเจ้าตัวตลอดหลายปีที่รู้จักกันสมัยเรียนอีกด้วย

       แม้จะเสียดายเรื่องไม่ได้ถามถึงเรื่องสำคัญจากอัลแตร์ แต่เพราะชายหนุ่มบอกว่าเขาสอนประจำอยู่ที่โรงเรียนใกล้ๆ เธอจึงไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนั้น ในเมื่อยังไงพวกเขาก็คงมีโอกาสได้เจอกันอีกครั้งแน่

       ...เสียก็แต่ปัญหาใหญ่ในห้องครัวหลังร้านนั่น...

...