1-1

       อัลแตร์พ่นลมหายใจออกจมูก วันนี้เขาก็ทำตัวงี่เง่าอีกแล้ว...

       ชายหนุ่มมองรถยนต์ส่วนตัวที่จอดนิ่งอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า เขาเป็นคนขี้ลืมมากๆ— หมายถึง...มากจริงๆ ข้อนี้หลายๆคนที่อยู่รอบตัวต่างก็รู้ดี แต่นี่มันก็ครั้งที่สามในเดือนนี้แล้วที่เขาลืมกุญแจไว้ในรถของตัวเอง จนสุดท้ายก็ต้องโทรหาอาบาดอนให้มาช่วยทั้งๆที่ก็เพิ่งสัญญากับอีกคนว่าวันนี้จะไม่โทรไปรบกวนอย่างแน่นอน

       มือเรียวหยิบเอามือถือมากดโทรหาเบอร์ที่ถูกปักหมุดเอาไว้ด้านบนสุดทันที ถือสายรอไม่นานนักอีกฝ่ายก็รับ ปลายสายมีเสียงตะโกนโวยวายลอดมาเป็นระยะ อัลแตร์อดกลอกตาไม่ได้ ช่วงนี้ไอ้ยักษ์นี่ดูจะชอบออกไปหาเรื่องต่อยตีกับชาวบ้านบ่อยจริงๆ

       ชายหนุ่มถอนหายใจพรืด วางประเด็นเรื่องไฟต์คลับผิดกฎหมายไว้ในจุดที่ลึกที่สุดของสมองแล้วรีบพูดเข้าประเด็น

       “ฉันลืมกุญแจไว้ในรถอีกแล้ว นายมาช่วยหน่อยสิ”

       [อีกแล้วเรอะ?! ฉันว่านายควรกินพวกยาบำรุงสมองบ้างนะพวก] อาบาดอนโวยวาย แต่แม้จะฮึดฮัด สุดท้ายหลังจากบ่นเขายาวเหยียดเป็นชุด คนปลายสายก็รับปากว่าจะมาช่วยอยู่ดี จากนั้นเจ้าตัวก็ตัดสายไป

       ไว้ซื้อขนมไถ่โทษก็แล้วกัน...

       ชายหนุ่มคิด ก่อนจะยกแขนขึ้นมากอดตัวเองไว้เมื่อลมหนาวพัดผ่านมา ดวงตาสีอเมทิสต์หรี่ลงเล็กน้อยเพราะแรงลมที่พัดเข้ามากระทบใบหน้า อดแปลกใจไม่ได้

       นี่มันเพิ่งจะกลางเดือนพฤศจิกายน มันไม่ควรจะหนาวจนหิมะตกแบบนี้สิ...

       เขามองลานจอดรถในโรงเรียนที่โล่งจนคล้ายจะดูวังเวงขึ้นมาดื้อๆ ผิดกับบรรยากาศคึกคักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนลิบลับแล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ เขามักจะขี้หลงขี้ลืมจนต้องกลายเป็นครูที่กลับบ้านสุดท้ายเกือบจะทุกทีสิน่า ให้ตายสิ

       เอาเข้าจริงในเวลาเพิ่งพ้นเลิกเรียนมาได้ไม่นานอย่างนี้ ปกติก็ควรจะมีนักเรียนและครูเดินกันอยู่ประปราย หรืออย่างน้อยๆก็ต้องมีพวกนักเรียนสายทำกิจกรรมเดินว่อนไปทั่วเพื่อทำงานของตัวเอง แต่ในช่วงอากาศแปรปรวนจนผิดสังเกตแบบนี้ไม่ว่าใครก็อยากจะรีบกลับบ้านไปซุกผ้าห่มอุ่นๆกันทั้งนั้น

       ...จะว่าไปก็คิดถึงสมอร์ใส่เนยถั่วของพี่รีออนจังน้า...

       ชายหนุ่มนึก ยกมือขึ้นมาถูเมื่อรู้สึกถึงไอเย็นที่ลามเลียขึ้นมาตั้งแต่ปลายนิ้ว ใจนึกอยากให้อาบาดอนมาถึงให้เร็วกว่านี้อีกหน่อย เพราะถ้าหากปล่อยให้เขายืนรอตากอากาศหนาวแบบนี้อีกไม่กี่นาที สิ่งที่โรงเรียนจะได้จากเขาในวันพรุ่งนี้จะกลายเป็นอีเมลลาป่วยพร้อมใบรับรองแพทย์อย่างแน่นอน

       ลมพัดผ่านตัวเขาอีกครั้ง และนั่นทำให้ครูหนุ่มตัวสั่น มันเปลี่ยนความคิดของเขาได้ในทันทีว่าการเดินออกไปหาร้านกาแฟสักร้านนั่งดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าจะมายืนหนาวอยู่ตรงลานจอดรถเพื่อรออาบาดอนมาถึง ใครจะรู้ว่าหมอนั่นอยู่ที่ไหนในตอนนี้ แถมใครจะรู้ว่าอีกนานแค่ไหนหมอนั่นจะมาถึงโรงเรียน

       อากาศเย็นๆที่ทำเอาสองแก้มของเขาขึ้นสีแดงราวกับเด็กๆนั้นค่อนข้างเป็นปัญหาในตอนที่เขาต้องเดินฝ่ามันประมาณเกือบห้านาทีเพื่อที่จะมาถึงหน้าโรงเรียน

       ร้านอาหารที่เคยเปิดอยู่เมื่อตอนเที่ยงปิดไปแล้ว เช่นเดียวกับร้านหนังสือและร้านขายของชำ ส่วนร้านเครื่องเขียนที่อยู่ถัดไป...อืม เปิดไฟ แต่ไม่มีคน บางทีเขาควรจะลอง—

       แกร็ก

       อัลแตร์ปล่อยมือจากลูกบิดหลังจากที่พบว่ามันล็อก ช่างน่าเศร้า แต่เขาคงต้องเดินต่อไปอีกหน่อยเพื่อหาที่หลบหนาว เท่าที่จำได้ นักเรียนหลายคนบอกกับเขาว่าเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้มีร้านขายขนมมาเปิดใหม่ใกล้ๆนี้

       จากที่ฟังมา ขนมในร้านรสชาติอร่อยมากทีเดียว แม้ว่าส่วนที่วางขายในแต่ละวันจะไม่ได้มีจำนวนมากนัก แต่ในสภาพอากาศแบบนี้อัลแตร์เชื่อว่าเขาไม่รังเกียจที่จะสั่งอะไรก็ตามที่เหลืออยู่ในร้าน ต่อให้นั่นจะเป็นแค่น้ำประปาก็ตาม

       กริ๊ง

       ในร้านไม่มีใครอยู่ ซึ่งเอาเข้าจริงเขาก็ไม่คิดว่านั่นเป็นเรื่องแปลกเท่าไหร่ ตอนนี้อากาศหนาวเสียจนไม่ว่าใครก็ไม่อยากออกจากบ้านกันทั้งนั้น คนที่เดินเตร่อยู่ข้างนอกเวลาแบบนี้อย่างเขาต่างหากที่แปลก

        “ขอโทษนะครับ?”เขาส่งเสียงเรียกใครก็ตามที่ยังอยู่ในร้าน ตายังคงมองเค้กช็อกโกแลตและพายที่อยู่ในตู้ บางทีถ้ามันเหลือแค่ห้าชิ้นนี้จริงๆ เขาก็ตั้งใจจะเหมามันทั้งหมด

       เขาได้ยินเสียงดังกุกกักจากในครัว ก่อนที่หญิงสาวคนหนึ่งจะเดินออกมา ใบหน้าคมฉบับสาวละตินและไฝเล็กๆตรงแก้มซ้ายนั่นทำให้อัลแตร์ชะงัก หรี่ตามองร่างระหงในเสื้อไหมพรมและกางเกงสแลคสีดำ รู้สึกคุ้นๆกับหล่อนอย่างบอกไม่ถูก“ค่ะ ไม่ทราบว่าสนใจรับอะไรดีคะ—”

       ดูจากท่าทางที่หรี่ตาและเอียงคอมองเขา เดาว่าหล่อนเองก็รู้สึกเหมือนกัน“อืม...อัล?”

       ชายหนุ่มยิ้ม พยักหน้ารับชื่อนั้น ถึงตอนนี้เริ่มจำได้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร “จูลล์?”