ตอนที่ 4 คิดจะกินแล้วทิ้งเหรอ

 

ฟางเดินเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อจะปิดแต่คนตัวโตตรงหน้าประตูกลับไม่ยอม

“ห้ามล็อก ถ้ามีอะไรขึ้นมาจะได้วิ่งมาช่วยทัน ห้ามดื้อด้วยนะ ถ้าไม่เชื่อฟังวันนี้ก็อย่าหวังว่าจะได้กลับบ้าน”

“ค่ะ”

ฟางไม่กล้าพูดต่อล้อต่อเถียงกับเขาซึ่งเวย์รู้สึกแปลกใจเอามาก ๆ เพราะเธอเมื่อคืนนี้กับตอนนี้ต่างกันราวกับคนละคน แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เมื่อเดินมาที่มือถือของเธอก็รีบเปิดเครื่อง เขาเห็นว่ามีข้อความหลายข้อความที่เด้งมาที่มือถือของเธอและมีหลายสายที่ไม่ได้รับ

“ไอ้คนกระจอกไหนบอกว่าอยากเลิกไงล่ะ มาตอนนี้มันช้าไปแล้วฝันไปเถอะว่าจะได้คืน”

เวย์ลบข้อความที่อ่านแล้วทั้งหมดทิ้งก่อนจะทำบางอย่างกับมือถือของฟางและวางเอาไว้ที่เดิม ไม่นานอาหารเช้าที่เขาสั่งเอาไว้ก็มาส่ง เมื่อฟางออกมาก็ได้กลิ่นอาหารจึงเริ่มหิวทันที

“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ มากินข้าวก่อนสิ”

“พี่เวย์ไม่อาบน้ำเหรอคะ”

“พี่อาบตั้งแต่เช้าแล้วแต่ไม่ชอบใส่เสื้อผ้าน่ะ ปกติอยู่ห้องคนเดียวก็จะชอบสวมแค่นี้ไม่ถือใช่ไหม”

เธอส่ายหน้าแทนคำตอบเมื่อค่อย ๆ นั่งลงที่เก้าอี้ข้าง ๆ เขาและมองอาหารของโรงแรมที่มีมากจนเลือกไม่ถูก

“พี่เวย์หิวเหรอคะ ทำไมสั่งอาหารมาเยอะขนาดนี้ละคะ”

“อืม ก็คงเพราะเมื่อคืนใช้พลังกับฟางไปเยอะละมั้งก็เลยกินเยอะ”

เขาหันไปมองหน้าที่แดงจัดจนถึงกกหูก็ต้องตกใจ นี่ไม่ใช่ว่าฟางจะเก่งแค่ตอนที่เธอเมาหรอกนะ เพราะตอนนี้ท่าทีที่นิ่งและอายแบบนี้เขาแทบไม่คุ้นเคยเลย

“พี่ล้อเล่นน่ะ ไม่รู้ว่าฟางชอบกินอะไรก็เลยสั่งมาเยอะหน่อยจะได้เลือกน่ะ กินอะไรดี ข้าวต้มหรือว่าไข่กวน ขนมปัง”

“ขอแค่ข้าวต้มก็พอค่ะ ขอบคุณค่ะ”

เวย์ยกชามข้าวต้มให้เธอตรงหน้า เขาขึ้นชื่อเรื่องการดูแลผู้หญิงอยู่แล้วเพราะด้วยอาชีพของเขา แม้ว่าจะไม่ได้เจอคนมากแต่ด้วยความคุ้นเคยกับพวกลูกเรือและแอร์โฮสเตรสก็รู้วิธีการดูแลคนอื่น ๆ อย่างดี

“ค่อย ๆ กินนะมันยังร้อนอยู่”

ฟางเริ่มหันไปมองหาของ กระเป๋าและมือถือของเธอ เวย์รู้ว่าเธอจะมองหาอะไรเพราะเธอเริ่มคิดได้เมื่อเห็นว่าเขาหยิบมือถือของตัวเอง

“เดี๋ยวพี่ไปหยิบมาให้ วางอยู่ที่เคาน์เตอร์น่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”

เขาเดินเอามือถือมาให้เธอ เมื่อฟางกินข้าวต้มไปสองสามคำและเปิดดูมือถือที่ว่างเปล่าก็ค่อย ๆ วางลงข้าง ๆ

“ทำไมทำหน้าตาผิดหวังแบบนั้นล่ะ หรือว่าคิดว่าจะมีใครติดต่อมางั้นเหรอ”

“เปล่านี่คะ แค่คิดว่าโรงพิมพ์จะติดต่อมาเร็วกว่านี้เสียอีก นี่ก็เลยเวลาส่งงานมาวันหนึ่งแล้วปกติก็จะส่งตัวอย่างมาก่อน”

ฟางหันไปกินข้าวต้มเงียบ ๆ แต่เวย์ที่ทำเป็นมองที่มือถือตัวเองและแวบไปมองสีหน้าของเธอก็รู้ว่าฟางกำลังรอการติดต่อจากผู้ชายที่พึ่งทิ้งเธอเมื่อวานนี้ ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนเขากับเธอพึ่งผ่านคืนที่เร่าร้อนขนาดนั้นมายังทำให้เธอลืมไอ้บ้านั่นไม่ได้หรือยังไงกันนะ แค่คิดก็เริ่มหงุดหงิดจนเผลอวางมือถือแรงไปหน่อยจนเธอตกใจ

“พี่เวย์เป็นอะไรไปเหรอคะ”

"เปล่า รีบกินเถอะ"

“อิ่มแล้วค่ะ”

“อะไรนะ อิ่มแล้วเหรอ”

“ค่ะ อิ่มแล้วถ้าอย่างนั้น…”

“อะไรเหรอ”

“เมื่อวานนี้ขอบคุณมากเลยนะคะที่อยู่ฉลองเป็นเพื่อนฟาง ถ้ายังไงวันนี้ฟางคงต้องขอตัวก่อน”

“เดี๋ยว! จะไปง่าย ๆ แบบนี้น่ะเหรอ”

“เอ่อ…ก็”

“นั่งลงก่อนคุยกันก่อนสิพี่ไม่ได้บอกเหรอว่าจะต้องคุยกันก่อนน่ะ”

“แต่ที่นี่ไม่ใช่ว่าต้องเช็คเอ้าท์…”

“พี่อยู่ที่นี่ประจำ ปกติก็นอนมากกว่าสองคืนอยู่แล้ว”

“ออ จริงด้วยสิคะลืมไปเลยว่าที่นี่ใกล้สนามบิน”

“นั่งลงก่อนพี่ยังไม่ได้คุยกับฟางเลย”

ฟางนั่งลงแต่โดยดี เธอเองก็อยากรู้ว่าเขาจะคุยอะไรกับเธอเมื่อเขาค่อย ๆ ยกน้ำแร่ขึ้นมาดื่มและวางเอาไว้ก็หันมาคุยกับเธออีกครั้งด้วยหน้าตาที่จริงจัง

“เมื่อคืนนี้เราสองคน…”

“เอ่อ ฟางไม่ได้อยากให้พี่เวย์รับผิดชอบหรอกนะคะเรื่องนั้นฟางเป็นคนเริ่มก่อนอีกอย่าง… พี่เวย์ก็ไม่ได้คิดอะไรกับฟางด้วย”

“นี่ฟางคิดจะกินพี่แล้วทิ้งแบบนี้เลยเหรอ”

“ไม่ใช่นะคะ! ฟางจะกล้าทำแบบนั้นได้ยังไง”

“ก็กำลังพูดอยู่นี่ไม่ใช่เหรอว่าจะทิ้งพี่น่ะ"

“แต่ว่าเมื่อคืนนี้ คือว่าพี่เวย์คะเราสองคน…”

"ทำไมล่ะ พี่ไม่มีแฟน ฟางเองก็…หรือว่าอย่าบอกพี่นะว่ายังรอไอ้คนเฮงซวยนั่นมาง้ออยู่น่ะ"

“มะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย!”

“แล้วอะไร! ก็พูดออกมาสิว่าทำไมถึงจะคบกันไม่ได้”

“ฟางเคยเป็นเพื่อนกับหยีแล้วพี่ก็เคยเป็นแฟนหยีเรื่องนี้…”

“แต่พี่กับเพื่อนของฟางเลิกกันไปนานแล้วนะ เกือบสามปีแล้วยังจะเอามาพูดอีกทำไม”

“มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอคะ ทำแบบนี้ถ้าใครรู้เข้า”

“แคร์ด้วยเหรอ พี่ไม่เห็นจะสนใจเลยชีวิตเป็นของเรานะฟางทำไมจะต้องสนใจคนอื่นมากขนาดนั้นด้วย มองพี่สิ!”

เขาตะคอกเธอเล็กน้อยเมื่อคนตรงหน้าเอาแต่ก้มหน้าเหมือนกับกำลังถูกต่อว่าอยู่ ซึ่งเขาสวมบทกัปตันจอมโหดทำเอาเธอเริ่มกลัวจนนั่งตัวลีบกับเก้าอี้ ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิดเขาจึงจับเธอลุกมาและโยนไปที่เตียง

“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่เวย์ อย่านะคะ”

“พูดไม่รู้เรื่องก็ต้องทำแบบนี้แหละ”

“ไม่เอาค่ะฟาง…ยังเจ็บอยู่”

“พี่จะทำเบา ๆ”

“ไม่เอา เดี๋ยวไม่มีแรงกลับบ้าน”

“ใครจะให้กลับล่ะ”

เมื่อเขากระโจนใส่เธออีกครั้งฟางก็ไม่มีแรงที่จะต่อต้าน ขนาดกินข้าวแล้วแต่ก็ไม่สามารถต้านทานเสน่ห์ของคนตรงหน้าได้ เวย์เริ่มดึงชุดของเธอออกอีกครั้งจนมันขาดแต่เขาก็ไม่สนใจ

“อ๊ะ ชุดของฟาง”

“ไม่ต้องสนหรอกน่าเดี๋ยวพาไปซื้อใหม่”

“จะออกไปยังไงละคะ!”

“พูดมากน่าสนใจพี่สิ สนใจแค่พี่ก็พอแล้วเลิกคิดถึงไอ้คนเฮงซวยนั่นได้แล้ว”

“ไม่ได้คิดสักหน่อย”

“แน่ใจเหรอ”

“ทำไมถามแบบนี้ละคะ”

“แสดงว่าคิด”

“พี่เวย์! อื้อ…อ๊าา”

เขาจูบจนเธอต้องยอมแพ้ ไม่นานฟางก็ตอบรับเขาและแน่นอนว่าเธอแทบจะไม่มีแรงลุกไปไหนอีกแล้ว แค่จูบก็แทบจะละลายอยู่แล้ว

“อ๊าา เดี๋ยวค่ะ พี่เวย์ไม่ป้องกันเหรอคะ!”

“หมดแล้วน่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่พาไปฉีดยาคุมแทน”

“แต่ว่า อ๊าา!!!”

เวย์เองก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะติดใจคนตรงหน้าได้ถึงกับไม่ป้องกันตัวเองขนาดนี้ เดิมทีเขาเป็นคนระวังตัวมาก แม้ว่าจะผ่านเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งแต่เขาก็ป้องกันทุกครั้งและตรวจสุขภาพประจำปีทุกปีตามโปรแกรมของบริษัท

“อาา…ฟาง แน่นมาก เสียว อาา…”

“อื้อ พี่เวย์ มันยัง เจ็บอยู่อ๊าา…เบา ๆ หน่อยค่ะ”

“ได้ พี่จะทำเบา ๆ หันหลังหน่อยสิ”

เธอทำตามที่เขาบอกและหลังจากนั้นก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นคำเดียวที่ขอร้องเขาได้ เพราะกว่าจะได้ลุกจากเตียงอีกครั้งก็เกือบบ่ายโมงเมื่อเขาเดินมาบอกเธอว่า…

“พี่สั่งข้าวเที่ยงมาให้แล้วนะ เดี๋ยวบ่าย ๆ ออกไปซื้อของกัน”

ฟางส่ายหัวและหันไปอีกทาง เธอเพลียเกินกว่าจะลุกไปไหนได้เวย์เองก็พอจะเข้าใจ เขาเผลอรังแกเธอมากเกินไปหน่อยทั้ง ๆ ที่ฟางพึ่งผ่านคืนแรกมา แต่เขากลับอดใจไม่ไหวและหักห้ามใจไม่ได้จนเธอหมดเรี่ยวแรง

 ตอนนี้เวย์รู้สึกผิดอย่างรุนแรงเมื่อเห็นฟางนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มและหลับสนิท เขาเดินไปหยิบมือถือมากดโทรออกไป ไม่นานปลายสายก็รับเขาจึงรีบพูดด้วยเสียงที่เบาลงเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่ตื่น

“พี่จินนี่ผมขอความช่วยเหลือหน่อย”