Love Is Never A Mistake [BXB]

"Sigurado ka na ba anak?" Madamdaming tanong ni tita.

"Tita Liza, diko din po alam. Nakakahiya napo kasi sainyo," nakayukong saad ko. Dahil hindi ko magawang tumingin sa mga mata niya.

"May nangyari ba anak?" Nagtatakang tanong ni tito Mico.

"Naku, wala po ito tito, sobra napo kasi itong ginagawa ninyo sa akin," nahihiyang paliwanag ko pa kay tito habang namumula.

"Shawn Lackey, anak wala pa nga kaming nabibigay sayo. Tapos iiwan mo na agad kami?" Naluluhang tanong pa ni tita, dahil sa pursigido nakong umalis sa pamamahay nila.

Simula ng mawala ang mga magulang ko, sila na ang kumupkop sa akin. Nagpalaki at nagpaaral. Sa katunayan nga hindi ko nakita na tinuring nila kong iba, anak na marahil ang turing nila sa akin.

Kaya sobra ang pasasalamat ko sa kanila, dahil kung hindi nila ko inalagaan, baka sa lansangan ako nakatira ngayon o diman wala na din ako sa mundong ito.

Napaka suwerte ko pa rin siguro, dahil nakilala ko sila tito Mico at tita Liza, dahil sa kanila naranasan ko ang hindi ko nararanasan noon paman.

Binigay nila ang mga kailangan ko, pinaaral sa magandang paaralan mula Elementarya hanggang ngayon na College nako sa edad na 20, at higit pa don tinuring na isa sa kanilang anak.

Tatlo lang ang anak nila tita, dalawang lalaki at isang babae. Bunso ang babae nila na si Lovely, Elementarya na sa tingin ko. Nasa siyam na taong gulang na ang bunsong anak nila tita.

Pangalawa sa panganay ang pinaka kasundo ko na si Kobe dahil marahil pareho kami ng gusto sa lahat ng bagay. Kaibahan sa kuya nila na si Branden na laging masama ang timpla pagdating sakin. Tatlong taon lang ang tanda niya sa akin pero ang utak pang Elementarya.

"Shawn, anak paano ang pag-aaral mo?" Seryosong tanong nila. Umiwas nalang ako ng tingin dahil hindi ko din alam. "Diba wala ka ng ka mag-anak?" Tanong pa nila ulit. Tumango nalang ako at naglakad sa Veranda ng kwarto nila tito.

"Diko po alam tito," tugon ko sabay buntong hininga. Sa totoo lang hindi ko talaga alam.

Ilang ulit ko na bang natanong 'yan kila Tito na hanggang ngayon, ay hindi ko naman sila magawang iwanan. Dahil nadin siguro takot akong mag isa, simula ng mamatay ang mga magulang ko.

---

"Mama, totoo po bang sa mansyon ako titira sa manila?" Masayang tanong ng anim na taong gulang na batang lalaki.

"Yes baby, pakabait ka habang wala kami ng papa mo ah?" Paalala ng ina nito sabay halik sa noo ng batang tuwang tuwa habang tumatalon.

"Hon, tara na baka gabihin pa tayo," saad ng lalaking edad trenta sa babaeng may hawak sa batang si Shawn Lackey.

Tumatakbong sumunod agad si Shawn sa ama niya na agad siyang pinasan sa likuran.

Kalaunay humabol na din ang babaeng ina ni Shawn.

Habang binabalagtas ang daan papunta sa mansyon ng mag asawang Medellín, natatanaw na nila ang gate sa subdibisyon. Nang biglang magising ang natutulog na si Shawn.

"Baby, nandito na tayo," masayang saad ng ina ni Shawn na si Angelica.

Pagkahinto palang ng sasakyang ginamit nila ay bumaba agad ang batang si Shawn habang tumatakbong pumasok sa gate ng mag asawang Medellín.

Bumaba na din ang mag asawa para salubungin ang ngiting ngiti na mag asawa habang kinakausap ang tumatalong bata na sobrang kyut sa harapan nila.

"Angelica, ito na ba si Shawn?" Tanong ng babaeng kaedaran din niya. "Oo, Liza siya na nga 'yan," tumatawang bulong ni Angelica matapos makipag beso beso.

"Mang Berto tulungan mo na si Jonathan sa dala niya," sabay kurot sa pisngi ni Shawn. sabay baling sa pintuan na parang pinapapasok sila. "Nakahanda na ang pagkain, pasok na at kumain muna tayo," masayang anyaya ni Liza habang pinang-gigilan ang pisngi ng namumulang si Shawn.

Habang papasok sa mansyon na bahay ay hindi nakaligtas sa paningin ni Branden ang batang namumula ang pisnge habang iniikot ang paningin sa buong kabahayan.

"Damn it. Who are you?" Gulat at padabog na tumayo ang batang lalaking nakaupo kanina lang habang masamang nakatingin sa nabiglang si Shawn.

"H-Hi.. ako po si Shawn," natatakot na usal ng batang si Shawn habang masamang nakatingin sa kanya ang lalaking nagngangalang Branden.

"Fuck. I don't care, why are you here?" Tiim bagang na tanong ng batang si Branden habang pamatay na nakatingin sa nanginginig na si Shawn.

Dala ng takot ay patakbong bumalik ang batang si Shawn habang umiiyak sa pintuang kanyang pinasukan.

Habang tinatanaw ang pag alis ng batang kanyang nakitang pumasok sa kanilang bahay, nakapaskil parin sa kaniyang mukha ang kunot noo at galit sa nangyari, habang inaalala ang ignoranteng batang si Shawn.

Habang nag uusap ang matatanda ay patakbong umiiyak ang batang si Shawn. "What happened baby?" Naguguluhang tanong ni Liza sa batang si Shawn habang umiiyak.

"I-Inaway po ako nung bad guy sa loob, tita," sumbong na pahayag ng batang si Shawn na tumigil na sa pag iyak.

"Naku si Branden siguro 'yun. Pasensya ka na baby sa kuya mo na 'yon," hinihimas na sambit ni Liza sabay halik sa ulo ng batang si Shawn. "Hayaan mo at pagsasabihan ko ng hindi ka na awayin," nakangiting sabi ni Liza sabay pisil ulit sa batang si Shawn na kalaunay tumatawa na.

"Hindi na po tita, baka po nabigla lang si kuya Branden sakin," nakangiting pahayag ni Shawn habang sinasabi ang katagang 'Branden'.

Tumatawang tumayo si Liza habang nasa likod naman niya ang mga magulang ng batang si Shawn na nakangiti din. Dahil sa nasaksihang pangyayari.

"Tara na nga't pumasok na," anyaya naman ni Mico sa mag asawang nakatayo lang malapit sa pinto. Tumango nalang ang mag asawa at sabay ng pumasok.

Habang kumakain sa hapag kainan ay hindi mapakali ang batang si Shawn dahil masama pa rin na nakatingin sa kanya si Branden habang ngumunguya.

"Humanda ka sakin, iyakin," mahinang sambit ni Branden sapat na para marinig ng kaharap niyang si Shawn.

"Sigurado ba kayong aalis kayo ng tulog ang bata?" Pagtatanong ni Liza matapos maghapunan sa mag asawa dahil kinabukasan din ng madaling araw ay lilipad na ang mag asawa para magtrabaho sa naiwan nilang gawain.

"Oo ate, baka umiyak ba't kawawa," naluluhang tingin niya sa batang mahimbing na natutulog. "Ihahatid na kayo ni mang Berto sa Airport ng mabilis kayong makarating," mahinang sambit ng paiyak na ding si Liza.

"Salamat ate, kayo ng bahala sa anak namin," umiiyak na tumayo ang mag asawa. "Mag ingat kayo. Itext ninyo ko pag nakarating na kayo sa America," huling habilin ni Liza bago pumasok ang mag asawa.

Tumango tango si Angelica habang pinupunasan ang kaniyang mga luha. Nang maka alis na ang sinasakyang Van ng dalawa ay bumalik na din sa pagkaka tulog ang mag asawang Medellín.

Kinabukasan habang nagkakape at nagkukulitan ang mga bata ay natatarantang lumapit si Grace sa kanyang amo, "Ma'am, Liza may tumatawag po si Mang Berto po," pahayag ni Grace habang inaabot ang telepono. "Hello po Ma'am, may nangyari po sa mag asawa, nasa hospital po ako ngayon," saad ni Berto sa telepono.

"Ano? Sa-Sang hospital 'yan Berto?" Gulat at naguguluhang tanong pa ni Liza. "Papunta nako jan. Hintayin moko," umiiyak na pahayag pa nito. Nang malaman niya kung saan hospital nakaratay ang mag asawa.

"Ma'am, sorry po. Pero wala na po ang mag asawang Constello," tugon ni Berto na naghihina. Sabay baling sa kalalabas na Doctor.

"Doc, ano ang nangyari?" Ang siyang tanging tanong na lumabas sa bibig niya.

"I'm sorry. Masyadong naapektuhan ang mga organs ng mag asawa dahil sa nangyari sa kanila," sambit ng Doctor sabay paalam na aalis.

---

Ilang taon na din ang lumipas. Pero hanggang ngayon tanda ko pa rin ang mga sinabi sakin ni tita. Kung paano walang awang pinagsasaksak ang mga magulang ko't pinaghihila paalis sa Van, at walang awang pinaglaruan at pinahirapan.

Hindi ko alam kung mga kaaway nila mama 'yon, dahil hindi naman nila ginalaw si mang Berto. Wala akong alam ang hina hina ko. Wala akong kuwenta. Wala na ang mga magulang ko.

Nakakawala ng gana, lalo na hindi mo maiaalis 'yong inggit sa mga taong kumpleto ang mga magulang, masasaya, walang problema. Higit pa doon magkakasama.

Minsan pag mag isa ka at tahimik ang lugar kasabay na, nasa kalagitnaan ng gabi. Tapos babalik sayo 'yong mga ala alang malulungkot. Mapapatanong ka na lang parang may kulang, parang hindi buo ang pagkatao mo, hindi mo kilala sarili mo, ang gusto mo lang umiyak ng walang dahilan.

Bakit may kalungkutan, kung pwede naman maging masaya nalang. Ang hirap mabuhay mag isa lalo na kung hindi kapa handa o hindi pa kaya. Oo may nag alaga sakin, pero may kulang e. May hinahanap ako, na wala na. Na hindi kona makikita, na... nasa kabilang mundo na.

Bat ang daya ng tadhana.

Ganon nga ata talaga, Expect to Unexpected. Dahil hindi ko akalain na mangyayari ang mga nangyari sa magulang ko.

Ganito talaga ang buhay ng mga tao. May hangganan walang imortal dahil mga mortal lang tayo. Ginawa lang din tayo at babalik din tayo kung ano talaga tayo, sa paglipas ng panahon.

Maayos naman ang buhay ko kila tita, pero nagugulo lang pag nakikita ko ang isa sa pinaka inaayawan ko, si 'Branden Medellín'.

Magmula ng tumira ako dito, hanggang ngayon walang pinagbago. Mainit pa rin ang ulo pagdating sakin. Ang daming reklamo patungkol sakin, laging sakin ang baling pag nakikita ko.

Lalo na ngayon dahil hawak na niya ko sa leeg. Tanga ko kasi, ewan ko ba bat sinabi ko 'yon sa kaniya, hindi ko alam.

That time lasing ako dahil pumunta ko sa birthday party ng kaibigan ko. Alam naman nila tita dahil nagpaalam ako, kahit na nasa out of town sila, at kaming dalawa lang ni Branden dito sa bahay pati pala katulong nila.

Hanggang sa nagkasagutan kami, dahil nadin siguro lasing ako, at siya ay isang malaking hangal.