ฐานะอะไร…

หนึ่งเดือนต่อมา…

งานเลี้ยงง่ายๆ ถูกจัดขึ้นที่บ้านของเขา.. จะว่างานเลี้ยงก็ไม่ใช่เพราะป้านวลเป็นคนทำกับข้าวและการจดทะเบียนสมรสถูกจัดแจงขึ้นที่บ้านของเขาโดยมีพ่อของฝ่ายหญิงและพ่อของฝ่ายเขาที่มาเป็นสักขีพยานไอ้น้องทั้งสองคนของเขามันก็ไม่ได้มาร่วมงานนี้เพราะมันอ้างว่าไม่อยากมากลัวโดนจับแต่งงาน.. ส่วนคนพี่.. ไม่โผล่หัวมาให้เห็นเลย.. เกลียด ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกเกลียดคนบ้านนี้ยังไงก็ไม่รู้ ไม่ชอบขี้หน้า ไม่ถูกโฉลกเลยสักนิด..

“คุณหนูมิ้นท์ทานเยอะๆ นะคะป้าทำสุดฝีมือเลย…”

“ไม่ต้องเรียกคุณหนูหรอกค่ะ เรียกหนูว่ามิ้นท์เฉยๆ ก็ได้..” เธอรู้สึกว่าป้านวลนั้นอบอุ่นมาก ป้านวลเป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีทั้งหน้าตาและการกระทำไม่เหมือนใครบางคน แก่ซะเปล่าแต่ทำตัวไม่น่าเคารพเอาเสียเลย.. เธอไม่ได้ว่าใครนะเธอไม่ได้เอ่ยชื่อออกมา..

“แหม… ป้านวลรีบเลยนะครับ.. รีบทำคะแนนเหรอ? ไม่มีเกรดไม่มีคะแนนให้หรอกนะครับเพราะยังไงก็ไม่ผ่านการประเมินสำหรับผมตั้งแต่แรก..”

เฮ้อ..

ปากจัด ปากนี่คมเสียเหลือเกิน… เมื่อก่อนเธอเคยชื่นชอบเขานะ เขาเป็นพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่งเลยละ แต่ทำไมนะ กาลเวลาทำไมถึงทำให้คนที่เธอเคยปลาบปลื้มถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้..

“หยุดๆ เจ้าไคล์ พูดมาก ตักกับข้าวให้น้อง..”

น่าเบื่อ แม่งโคตรน่าเบื่อเลย เขาไม่อยากปั้นหน้าแบบนี้แล้วเขาจะอ้วก.. ถ้าเขาลุกไปอ้วกมันจะเป็นอะไรไหม…

การรับประทานอาหารมื้อนี้เป็นอะไรที่โคตรไม่อร่อยเลย.. เป็นมื้ออาหารที่ทำให้เขากลืนไม่ลง.. แค่ได้เห็นหน้ายัยเด็กคนนี้มันก็ทำให้เขาแทบจะอ้วกพุ่งออกมาทันที.. เขาไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมยัยเด็กคนนี้ถึงกินลง เห็นแก่เงินและเห็นแก่กินซินะ…

……

เหนื่อยนะ.. เธอเหนื่อยมาก เหนื่อยเล่นสงครามประสาทกับเขา.. เธอไม่คิดว่าการเล่นสงครามประสาทกับเขาจะทำให้เธอหมดแรงได้ขนาดนี้.. เธอผู้ที่เคยเป็นผู้ช่วยพยาบาลมาก่อนเธอได้เจอคนไข้ต่างๆ นานา มาก็เยอะมันยังไม่เหนื่อยเหมือนกับการที่เธอต้องมาเล่นสงครามประสาทกับคนแบบเขาเลย..

งืด… งืด…

“เหมียว.. คิดถึงจัง..”

“ห้องอยู่นู่น.. แล้วอย่างสะเหล่อเข้ามาในพื้นที่ของฉันล่ะ..”

ขวับ..

ตึกตึกตึก…

ปัง!!!

“เหมียว.. ฉันควรจะทำยังไงดี.. ฉันไม่อยากอยู่กับเขาเลย.. ฮึก..”

“ไหวไหมแก.. ให้ฉันไปรับไหม…”

“ไหวๆ ยังไหวอยู่.. ขอบใจนะ.. ช่วยคุยกับฉันหน่อยนะ ฉันไม่รู้จะต้องทำยังไงตอนนี้… ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำยังไงต่อไป.. เหมียว.. ฉันไม่รู้เลย…”

“มิ้นท์.. อดทนหน่อยนะ รอเวลาหน่อย รอเวลาสักนิดแล้วแกค่อยไปคุยกับเขา.. ลองคุยกับเขาว่าแกไม่อยากอยู่กับเขาคนนั้นหรือว่าอยากจะหย่า.. แต่รอสักนิดตอนนี้ถ้าแกไปถามมันจะเร็วไปเพราะแกเองก็ไม่รู้ว่าการแต่งงานในครั้งนี้ของแกฝ่ายนั้นเขาได้ทำสัญญาอะไรกับพ่อแกรึเปล่า.. ฉันเองก็อยากจะช่วยแกนะแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไง..”

“ไม่เป็นไรเหมียว ไม่เป็นไร.. แค่แกอยู่คุยกับฉัน อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนแค่นี้ก็พอแล้ว.. ฉันไม่อยากรู้สึกตัวคนเดียวอีกครั้งเหมียว..”

ความรู้สึกแบบนี้เธอไม่ต้องการอีกแล้ว.. ครั้งสุดท้ายที่เธอรู้สึกแบบนี้ก็คือตอนที่แม่ของเธอเสีย.. มันเป็นความอ้างว้างที่พ่อและพี่มายด์ไม่มีทางเข้าใจ.. เธอมีแม่คอยอยู่เคียงข้างเธอไม่ว่าเธอจะเจ็บ ไม่สบายหรือร้องไห้.. เธอก็จะมีแม่ของเธอเสมอ แม่ที่คอยปลอบใจ แม่ที่คอยให้กำลังใจเธออยู่ตลอดเวลา.. แต่เมื่อวันหนึ่งเธอต้องสูญเสียแม่ไปด้วยโรคภัยที่มันมาอย่างเงียบๆ .. ตอนนั้นโลกทั้งใบของเธอมันพังทลายลงมาไม่เป็นท่า.. เธอต้องจมอยู่กับความทุกข์และความเศร้าใจอยู่เป็นเวลานาน.. ถ้าวันนั้นเธอเลือกที่จะไปอยู่กับตาและยาย.. บางทีเธออาจจะมีความสุขมากกว่านี้ก็ได้.. แต่เธอเลือกที่จะเชื่อฟังพ่อ พ่อบอกว่าถ้าเธอไปพ่อคงจะต้องเหงามากเลยทีเดียวเพราะแม่ของเธอก็มาด่วนจากไปและเธอก็เป็นสิ่งเดียวที่แม่ทิ้งเอาไว้ให้พ่อไว้ดูต่างหน้า.. มันเลยทำให้เธออยู่กับพ่อมาตลอดจนถึงวันหนึ่งวันที่เธอออกไปทำตามความฝันที่เธอเคยฝันและเคยสัญญาเอาไว้กับแม่ว่าเธอจะเป็นนางฟ้าในชุดสีขาวให้แม่ให้ได้.. นั่นแหละมันคือสิ่งที่เธอเลือกและตัดสินใจเองในการเลือกทางเดินของเธอ..

“แกยังมีฉันและไอ้นิวนะ.. แกไม่ได้ตัวคนเดียวเข้าใจไหม..”

“อืม.. ขอบใจนะ.. ขอบใจพวกแกที่ยังรักฉันเหมือนเดิมต่างจากคนอื่นๆ …”

บางครั้งการรักตัวเองอาจจะดีที่สุดจริงๆ การที่เธอรักคนอื่นมากกว่าตัวเองมันก็ทำให้ตัวของเธอเองนั้นต้องเจ็บและเสียใจมากๆ .. แต่ไม่เป็นไรเธอถือว่าสิ่งที่เธอทำนั้นคือสิ่งที่ลูกคนหนึ่งทำให้คนเป็นพ่อก็แล้วกัน…

~~~~~~~

พรึบ…

“ซักผ้าให้ด้วย คงจะซักเป็นนะ อยู่บ้านเฉยๆ ก็หัดทำตัวให้เป็นประโยชน์บ้าง.. ไม่ใช่แค่นั่งรอใช้เงินไปวันๆ ฉันไม่มีให้หรอกนะ..” จะมาทำตัวเป็นคุณนายของเขาเหรอ? ฝันไปเถอะ พวกปลิงดูดเลือดแบบนี้ไม่มีทางที่จะได้เงินจากเขาสักแดงเดียว…

เธอเนี่ยนะไม่ทำอะไร.. ห้องน้ำก็ล้างให้ บ้านก็ทำความสะอาดให้ จะบอกว่าบ้านก็ไม่ถูกต้องบอกว่าคอนโดของเขาเธอก็เป็นคนดูแลและจัดการให้ตลอด.. เธอได้มาอาศัยอยู่กับเขาเกือบสองอาทิตย์แล้ว.. เธอเบื่อมากๆ นะเธอผู้ที่เคยไปทำงานและหาเงินใช้เองแต่วันนี้เธอต้องมานั่งอุดอู้อยู่แต่ในห้องที่มันไม่แคบ.. แต่แล้วยังไงไม่แคบแต่เธอก็โดดเดี่ยวและสุดแสนจะเหงา เธอจะโทรไปรบกวนเพื่อนๆ ก็ไม่ได้เพราะทุกคนต่างมีงานมีการเป็นของตัวเองทำยกเว้นเธอ.. ดังนั้นเธอจึงมีเวลาแค่ช่วงเย็นหลังที่นิวและเหมียวเลิกงานเท่านั้นที่เธอจะสามารถคุยกับทั้งสองคนได้สักห้านาทีสิบนาที..

“นี่ฉันพูดเธอเข้าใจรึเปล่า..”

“Nervig” (*)

“นี่ ช่วยพูดอะไรที่ฉันเข้าใจได้ป่ะ เมื่อกี้ฉันถามว่าเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดรึเปล่า..” แม่งทำไมทำตัวน่ารำคาญแบบนี้วะ..

“เข้าใจค่ะ แค่นี้ใช่ไหมที่คุณจะสั่งถ้าอย่างนั้นรบกวนเอาเสื้อผ้ามาให้ด้วยนะคะฉันจะได้เอาไปซักให้…”

ตึกตึกตึก….

น่ารำคาญ.. เขาเป็นคนแก่น่ารำคาญสุดๆ เลยล่ะ ขี้เก๊ก ชอบทำตัวกร่าง.. รู้อยู่ว่าตัวเองตัวใหญ่อย่างกับยักษ์แต่ไม่จำเป็นต้องทำท่าทางและแสดงออกมาว่าตัวเองดุร้ายราวกับกระทิงก็ได้มั้ง..

ตุบ…

“อะ.. ซักให้สะอาด รีดให้เรียบ อย่าทำให้ฉันขายหน้าล่ะเพราะฉันเป็นถึงเจ้าของมหาวิทยาลัยขึ้นชื่อของประเทศ…”

เชอะ..

นั่นเขาเห็นว่าเธอเบ้ปากใส่เหรอ? หรือว่าเขาตาฝาด.. คงไม่ใช่หรอก ยัยเด็กนั่นไม่กล้าแสดงสีหน้าอะไรแบบนั้นออกมาแน่นอนเพราะอย่างน้อยๆ ก็ต้องเกรงใจที่ว่าเขาเป็นเจ้าหนี้ให้ครอบครัวหล่อน.. เหอะ.. เงินเยอะแยะมากมายขนาดนั้นเอาไปใช้อะไรกันนะอยากจะรู้จริงๆ .. หรือว่าเอาไปเล่นพนัน? ไม่น่าจะใช่ คงจะเอาเงินไปส่งยัยเด็กนี่เรียนเมืองนอกแน่ๆ เลย… ตัวต้นเหตุ ตัวหายนะสินะ..

พรึบ….

ตึกตึกตึก….

…..

เฮ้อ…

เธอถอนหายใจรอบที่ล้านแปดแสนสามหมื่นสามพันห้าร้อยเก้าสิบเก้าได้แล้วมั้งเนี่ย.. เธอไม่เคยรู้สึกเบื่อหน่ายแบบนี้มาก่อนเลย.. การซักผ้าครั้งนี้มันเป็นการซักผ้าที่น่าเบื่อสุดๆ …

“อะไรเนี่ย..”

0///0

“ไอ้คนบ้าเอ๊ย.. หน้าด้าน.. น่าเกลียดที่สุด.”

จะอะไรน่ะเหรอ? ก็อีตาลุงนั่นน่ะสิถอดกางเกงชั้นในของตัวเองใส่ตะกร้าลงมาให้เธอซักด้วย.. แล้วสภาพคือแบบ.. มันม้วนเป็นเลขแปดอ่ะ น่าเกลียด.. เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่ามันคือเรื่องปกติของเขาหรือว่าเขาต้องการจะแกล้งเธอกันแน่..

“อย่าให้ฉันได้เอาคืนบ้างก็แล้วกัน..”

คอยดูเถอะเธอจะเอาคืนให้สาสมเลย.. ฝากไว้ก่อนเถอะ…

* Nervig อ่านว่า แนร์ฟฟิก ซึ่งในภาษาเยอรมัน สวิส ออสเตรีย จะแปลว่า น่ารำคาญ