สิ่งที่เธอไม่อยากทำและหลีกเลี่ยงมาได้เป็นอาทิตย์สุดท้ายมันก็มาถึง… พ่อของเธอพาเธอมาที่บ้านเพื่อนของท่าน.. บ้านหลังใหญ่ถึงใหญ่มาก พ่อบอกกับเธอว่าจะพาเธอมาหาว่าที่คู่หมั้นของเธอ.. ถามว่าเธอควรจะดีใจไหม.. ถามว่าเธอรู้สึกยินดีไหม? ถ้าเธอตอบออกไปว่าไม่เลยสักอย่าง ไม่ดีใจ ไม่ต้องการแต่งงาน.. พ่อจะฟังเธอรึเปล่า… ก็คงไม่
ตึกตึกตึก…
“อ้าว.. เข้ามาๆ รอตั้งนาน.. น้องมิ้นท์ใช่ไหมลูก.. ไม่ได้เจอตั้งนานเป็นสาวแล้ว.. สวยนะเนี่ยเรา…”
“สวัสดีค่ะคุณลุง..”
เธอจำได้ว่าคุณลุงท่านนี้เป็นเพื่อนพ่อ.. เมื่อก่อนตอนเด็กๆ พ่อมักจะหิ้วเธอและพี่มายด์มาที่นี่ด้วยเสมอ.. ทุกครั้งที่มาเธอมักจะเจอพี่ชายที่น่ารักทั้งสามคน พวกพี่ๆ นิสัยดีมากเพียงแค่พวกเธอมาพวกพี่ๆ ก็รีบหาขนมและชวนพวกเธอไปเล่นที่ศาลาริมน้ำทันที.. เธอยอมรับว่าเมื่อก่อนมันสนุกมาก เธอมีความสุขสุดๆ แต่เมื่อพวกเราทุกคนเติบโตขึ้น.. กาลเวลามันก็ทำให้ความสุขที่แท้จริงของพวกเราจางหายไป…
“ลุงอะไรกันต่อไปต้องเรียกพ่อนะ.. ต้องหัดเรียกว่าพ่อได้แล้ว…”
“ขอบใจนะที่ช่วยพวกเรา…”
ตกลง.. สาเหตุที่ทำให้เธอต้องแต่งงานกับลูกชายคุณลุงคืออะไรกันแน่.. จนป่านนี้พ่อของเธอก็ยังไม่บอกเธอถึงสาเหตุนั้นๆ เลย.. แล้วทำไมไม่ให้พี่มายด์แต่งล่ะ พี่มายด์เองก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วเหมือนกันทำไมพ่อถึงไม่ให้เป็นหน้าที่ของพี่มายด์
“เรื่องแค่นี้เอง.. เมื่อก่อนตอนที่ฉันไม่มีแกยังช่วยฉันจนมาถึงทุกวันนี้.. ถ้าเรื่องไหนที่เราช่วยกันได้เราก็ต้องช่วยสิวะ.. ไปๆ ไปกินข้าว ลูกชายของฉันมันมารอนานแล้ว.. คงจะตื่นเต้นที่จะได้เจอว่าที่เจ้าสาวแน่ๆ ..”
“ไปๆ น้องมิ้นท์ลูก..”
……
ครืด…
“สวัสดีครับคุณลุง..”
น่าเบื่อสุดๆ เขาต้องมานั่งรอรับแขกบ้านแขกเมือง… สำคัญที่สุดในสามแดนโลกธาตุแล้วมั้งนั่น…
“สวัสดีลูก.. หล่อนะ ร่างกายกำยำมากๆ .. ต่างจากพ่อเราตัวผอมราวกับขี้ยา.. ฮ่าๆๆ”
หึ…
“ไอ้พงศ์ เมื่อก่อนแกก็ไม่ต่างกันเว้ย.. มาๆ คุยเล่นกันพอแล้ว มากินข้าวๆ .. วันนี้ลุงสั่งให้นวลทำกับข้าวเอาหลายอย่างหวังว่าหนูจะชอบนะ…”
^_^
“หนูอยู่ง่ายกินง่ายค่ะคุณลุง..” เธอไม่ใช่คนที่เรื่องมากในการกินและการนอน.. เธอยังไงก็ได้แค่มีที่เอาไว้ซุกหัวนอน มีอาหารให้กินและทำให้เธออิ่มแค่นี้ก็พอแล้ว..
“เห็นแก่กิน…”
เอ๋…..
เมื่อกี้เธอได้ยินว่าเห็นแก่กิน.. หรือว่าเธอหูฟาด? น่าจะหูฟาดแหละ..
….
ตอนนี้เธอเดินออกมานอกบ้านกับพี่เขา.. พี่ไคล์ เธอเองก็จำไม่ค่อยได้หรอกว่าใครเป็นใคร ครั้งล่าสุดที่เธอเจอพวกพี่ๆ เขาเธออายุสิบสี่เอง.. หลังจากนั้นก็ไม่ได้มาเล่นกับพวกพี่ๆ อีกเลย ที่นี่ยังสวยเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือต้นไม้สูงใหญ่ขึ้นกว่าเก่า.. และมันร่มรื่นมากๆ ด้วย..
“นั่งสิ..”
^_^
“ค่ะ…” พี่ไคล์หล่อ เข้ม เสียงก็แบบ.. เวลาที่พี่ไคล์พูดบางครั้งมันก็ทำให้เธอรู้สึกเขินนะ.. น้ำเสียงของพี่ไคล์ช่างมีเสน่ห์มากจริงๆ ..
“เธอรู้เรื่องนี้มาก่อนรึเปล่า?”
“เรื่องอะไรเหรอคะ?” นั่นสิเรื่องอะไรหว่า…
“เรื่องแต่งงาน…”
“พึ่งทราบค่ะ มิ้นท์กลับมาถึงเมืองไทยยังไม่ถึงสองอาทิตย์เลยค่ะ คุณพ่อโทรไปหามิ้นท์และบอกว่าที่บ้านมีปัญหาให้แล้วให้มิ้นท์กลับมาด่วน..”
“ไม่รู้สินะ.. แต่จะว่าไป.. เธอไม่คิดจะขัดแย้งหรือพูดอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยเหรอ? หรือว่าที่จริงเธอเองก็อยากแต่งงานจนตัวสั่น…”
0_0
“ไม่.. ไม่ใช่ค่ะ.. ไม่ใช่อย่างนั้น… มิ้นท์…”
“ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นทำไมเธอถึงไม่พูดอะไรสักอย่างที่จะไม่ทำให้เธอต้องมาแต่งงานกับฉันล่ะ? หรือว่าเธอชอบฉัน? ฉันจะบอกอะไรให้นะ.. ฉันไม่ได้ยินดีหรือชอบใจในการที่จะต้องมาถูกจับคลุมถุงชนเลยสักนิด.. ชีวิตฉัน ฉันสามารถหาเมียเองได้และคนนั้นก็ไม่ใช่เธอ.. ถ้าเธอยินยอมที่จะแต่งงานกับฉัน.. นั่นแสดงว่าเธอเองก็ไม่ต่างจากการขายตัวเองให้กับฉัน…”
นี่.. พี่เขาจะไม่ให้เธออธิบายหรือพูดอะไรเลยเหรอ? เธอน่ะเหรอชอบ เธอน่ะเหรอยินยอม.. ไม่เลย ไม่เลยสักนิดแต่เธอทำอะไรได้รึเปล่า? เปล่าเลย ทำไมเรื่องบ้าๆ ต้องมาตกอยู่ที่เธอด้วยเล่า.. มันไม่ยุติธรรมกับเธอเลยสักนิด.. ไม่ยุติธรรม…
~~~~~~ “คุณพ่อคะ.. หนูไม่อยากแต่งงาน..” หลังจากที่เธอถูกคำพูดของพี่ไคล์ทำให้เธอต้องอับอายแล้วเธอก็ต้องเอาคำพูดนั้นกลับมานั่งคิดอยู่นานสองนาน.. และเมื่อเธอคิดดีแล้วเธอก็ต้องพูดกับพ่อของเธอ.. เธอต้องการให้พ่อรู้ว่าเธอเองก็ไม่ยินยอมกับเรื่องนี้เช่นกัน..
“อย่ามาพูดไร้สาระแบบนี้นะมิ้นท์ เรื่องนี้เราคุยกันเรียบร้อยแล้ว และเจ้าติก็รับปากแล้วยังไงก็ต้องแต่งงาน เรื่องนี้ยังไงก็ต้องเกิดอยู่ดี.. ถ้ามิ้นท์ไม่อยากให้ครอบครัวเราล่มจม.. แต่งงานซะ..”
“แต่พ่อคะ.. พี่ไคล์เขาเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานนะคะ..”
“แล้วยังไง? ในเมื่อเจ้าติจัดการแล้ว ยังไงก็ต้องแต่ง.. เราจะไม่คุยเรื่องนี้กันอีก.. ไปนอนได้แล้ว..”
อีกแล้วสินะ… เธออีกแล้ว อะไรก็เธอ.. ทำไมทุกอย่างต้องเป็นเธอเสมอ…
เสียงคลื่นทะเลที่ซัดสาดเข้ามาที่ชายฝั่งพร้อมกับลมที่พัดพากลิ่นทะเลอันหอมสดชื่นทำให้ใครก็ตามที่ได้มาเที่ยวทะเลต่างก็ต้องชื่นชอบและผ่อนคลาย.. ตอนนี้เธอพาทุกคนมาเที่ยวทะเลจะว่าเธอพามาก็ไม่ถูก ต้องบอกว่ากั๊ฟพามามากกว่า.. กั๊ฟมาครอบครัวเขาและครอบครัวเธอมาเที่ยวทะเลตามที่เขาสัญญาเอาไว้… กั๊ฟเลือกเช่าบ้านพักตากอากาศริมชายหาดและมีพื้นที่ใช้สอยส่วนตัวสำหรับพวกเราเอาไว้ด้วย.. แม่แป้งบอกว่าจะออกไปซื้ออาหารทะเลกับพ่อของเธอ.. เพราะว่าพ่อน่าจะมีความรู้เกี่ยวกับการเลือกซื้อมากกว่าแม่แป้ง แม่แป้งทำอาหารเป็นแต่เลือกซื้อของไม่เป็นดังนั้นหน้าที่ในการเลือกซื้อก็เลยตกเป็นของพ่อเธอ…^_^“ว่าไงคะคนสวยของแม่… น่ารักเชียว.. กั๊ฟ.. ให้น้องอ้ายเดินเองบ้าง.. น้องอ้ายน่าจะชอบ..”“อีฟ.. เรากลัวเปลือกหอยจะบาดเท้าลูกนี่นา..”“แล้วยังไงกัน บาดก็บาดสิ มันคือเรื่องธรรมชาติที่เราเองก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้.. ให้ลูกได้ทำในสิ่งที่เจ้าตัวไม่เคยทำบ้างก็ได้เราจะคอยตามโอ๋ลูกไปตลอดไม่ได้นะกั๊ฟ…”“แต่เราเลือกที่จะหลีกเลี่ยงได้นิอีฟ…”เฮ้อ.. ก็เป็นซะแบบนี้ไง.. เวลาเธอจะทำอะไรเธอก็ต้องแอบอยู่เสมอ.. กั๊ฟน่ะหวงลูกมากเกินไป หวงจนบาง
จากวันนั้นมาถึงวันนี้เธอก็เรียนมาจนครบหนึ่งปีการศึกษาแล้วและเธอก็มีเพื่อนใหม่ที่ชื่อไชน์… ไชน์กับกั๊ฟชอบทะเลาะกันมาก และสิ่งที่ทำให้เธอตกใจก็คือไชน์เป็นว่าที่คู่หมั้นของคิม… ซึ่งเรื่องนี้เธอกับกั๊ฟก็พึ่งจะรู้ได้ไม่นานส่วนไชน์ก็พึ่งจะได้เจอกับคิมไม่นานเหมือนกัน.. แต่เธอขอบอกเลย พูดตามความคิดของเธอเลยนะ.. คิมน่าจะเอาไชน์ไม่อยู่หรอก.. ไชน์เป็นผู้หญิงที่มั่นใจในตัวเองมากๆ มีความคิดเป็นของตัวเองขั้นสุด แล้วตอนนี้เธอคิดว่าลูกสาวของเธอเริ่มติดน้าไชน์มากๆ ด้วย ทุกครั้งที่แวะมาหาเธอที่บ้านไชน์มักจะหอบหิ้วของเล่นของกิน เสื้อผ้าและอะไรต่อมิอะไรมาให้น้องอ้าย.. ไชน์มีมุมที่น่าเสมอเวลาที่เจ้าตัวเล่นกับเด็ก.. ไชน์ชอบพูดกับเธอว่าไชน์อยากมีลูกเยอะๆ ด้วยความที่ไชน์เองเป็นลูกสาวคนเดียว.. จะว่าคนเดียวก็ไม่ใช่ คือแม่ของไชน์มีแค่เธอคนเดียวแต่ไชน์มีพี่ชายพี่สาวต่างแม่อีกสองคนแต่ก็ไม่ได้สนิทกันมากเพราะพวกพี่ๆ อายุต่างจากไชน์เยอะอยู่พอสมควรจะมีก็แค่พี่สาวที่พอคุยกันได้บ้างแต่ก็ไม่ถึงกับสนิทดังนั้นเธอจึงถูกตามใจจากคนเป็นพ่อและคนเป็นแม่มากๆ เธออยากได้อะไรก็ต้องได้ เธออยากทำอะไรเธอก็จะทำ แต่ไชน์เป็นคนที่นิสัยดีส
ตื่นเต้นมากๆ เลย.. วันนี้เป็นวันเปิดเทอมครั้งแรกเธอรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ การที่เธอต้องกลับมาเรียนที่นี้โดยไม่มีบอมเพื่อนสนิทของเธอบางครั้งมันก็น่ากลัวอยู่นะและด้วยที่เธออายุเยอะกว่าคนอื่นๆ ในคลาสด้วย.. มันทำให้เธอทำตัวไม่ค่อยถูก…“ณิชา จิตขจร..”“มาค่ะ…” เปิดเทอมวันแรกมันมักจะตื่นเต้นแบบนี้สินะแต่ทุกครั้งมันไม่ค่อยกังวลเท่าไรเพราะมีบอมอยู่ข้างๆ แต่วันนี้ไม่แล้ว.. เพื่อนของเธอเรียนจบกันไปหมดแล้ว..“นึกว่าใคร.. ครั้งนี้จะกลับมาเรียนจนจบไหมเนี่ยณิชา..”“จบค่ะอาจารย์..”แฮะๆเพียงสิ้นประโยคของอาจารย์ประจำภาควิชาเสียงของนักศึกษาคนอื่นก็ดังขึ้นมาทันที.. เธอไม่รู้หรอกว่านักศึกษาคนอื่นซุบซิบเธอเรื่องอะไรแต่ที่แน่ๆ เธอจะไม่ใส่ใจกับอย่างอื่นเธอจะใส่ใจแค่เรื่องเรียนเท่านั้น.. ออ.. เธอลืมบอกไป หลังจากที่กั๊ฟพยายามขอร้องให้เธอท้องลูกคนที่สองอีกครั้งเธอก็ไม่ไว้ใจเขาอีกเธอเลยซื้อยาคุมมาเผื่อไว้มีทั้งที่บ้านและในกระเป๋าของเธอ.. เขาน่ะเจ้าเล่ห์จะตาย… ไว้ใจไม่ได้ ส่วนน้องอ้ายก็เริ่มคลานแล้วตอนนี้คลานเร็วมาก เร็วจนบางครั้งพวกเราก็เหนื่อยสุดๆ เหนื่อยวิ่งตามเพราะกลัวว่าน้องอ้ายจะไปชนหรือร่วงจากบันไดนะสิ.. ดื
เขาและอีฟใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กๆที่แม่ได้สร้างเอาไว้ให้จะว่าอึดอัดไหมก็ไม่นะเพราะว่าการมาอยู่ที่บ้านของแม่มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอึดอัดอะไรเลยสักนิดแต่กลับต่างกัน มันกลับทำให้เขารู้สึกว่านี่อาจจะเรียกว่าครอบครัว ความรู้สึกแบบนี้เขาไม่รู้จักมานานมากๆแล้ว.. อาหารฝีมือแม่.. เขาเองก็แทบจะจำไม่ได้ และยังมาเจอแฟนพี่เบิร์ดอีก.. คือแบบทำอาหารแม่งโคตรอร่อย ราวกับว่าเป็นคนสอนแม่เขายังไงยังงั้น แต่สิ่งที่เขาเห็นแล้วก็คิดว่ามันน่าแปลกมากๆก็คือ.. แฟนพี่เบิร์ดกับพี่เบิร์ดแม่งแบบ.. พี่เบิร์ดแกบังคับแฟนแกรึเปล่าวะ.. แต่จะว่าไป.. เขาเองก็บังคับ ช่างแม่งเถอะ เอาเป็นว่าอย่างน้อยๆเขาก็มีอีฟ น้องอ้าย และแม่อยู่ด้วย ส่วนป๊าก็.. มาบ้างเป็นบางครั้ง.. บางครั้งของเขาก็คือวันเว้นวัน เมื่อก่อนไม่อยากไปไหนเลย วันๆอยู่แต่บ้านพอตกกลางคืนก็ออกไปทำงาน ไปคุมร้าน แต่ช่วงนี้ป๊าอยู่ไม่ติดบ้านเลยเพราะว่าขยันมาหาหลานและมาหาเมียป๊าด้วย.. บางทีการที่เขาได้ดูคนแก่เล่นตัวมันก็เป็นอะไรที่สนุกดีนะ.. ตลกดี… “อีฟ.. เค้าไปคุยกับพี่ไคล์ให้แล้่วนะ พี่ไคล์บอกว่าเปิดเทอมหน้าอีฟก็ไปเรียนได้เลย.. ” พรึบ.. “จริงเหรอ? แต่ว่
ในที่สุดเขาก็ได้เมียสักทีและที่นี้แม่ของเขาก็จะได้ไม่ต้องกระแหนะกระแหนเขาเกี่ยวกับเรื่องลูกเรื่องหลาน.. เพราะตอนนี้แม่เขาได้พาอีฟและน้องอ้ายไปอยู่บ้านท่านแล้วนั่นเลยทำให้เขาต้องมาอยู่บ้านแม่แทน.. เมื่อก่อนเขาไม่อยากมาที่นี่สักเท่าไรเพราะมาทีไรเขามักจะเจอแม่บ่นเรื่องนิสัยที่เหมือนป๊าไปทุกวันๆ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้วเพราะว่าตอนนี้เมียและลูกของเขามาอยู่กับแม่ถามว่ามาตอนไหน.. ก็ตอนที่เขาพาอีฟไปจดทะเบียนสมรสนั่นแหละ แม่นะรีบพาน้องอ้ายกลับบ้านท่านทันทีเมื่อมาถึงคอนโดเขาและอีฟหาลูกไม่เจอจนเขาต้องโทรหาป๊าและป๊าก็บอกว่าแม่ได้พาน้องอ้ายมาที่บ้านของท่านแล้วสุดท้ายอีฟร้องไห้.. กว่าจะปลอบได้หลังเขานี่แทบขาด.. เพราะอะไรน่ะเหรอ? เพราะว่าอีฟฟาดเอาๆ แล้วก็ด่าเขายกใหญ่แต่ไม่ได้ด่าคำหยาบคายนะจะเรียกว่าด่าก็ไม่ได้เรียกว่าบ่นจะดีกว่า…“อีฟ.. ไปทำงานด้วยกันไหม.. เค้าจะได้มีกำลังใจ..”“ไม่ว่างต้องเลี้ยงน้องอ้าย…”“ก็เอาน้องอ้ายไปด้วยไง.. เอาไปเลี้ยงที่นั่นก็ได้…”“ไม่.. น้องอ้ายยังเล็กน้องอ้ายไม่ควรที่จะเจอกับสิ่งแบบนั้น…”“ก็ถูก.. งั้นไม่ไปทำงานมันละ..” “ไม่ได้นะกั๊ฟนายจะไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้นะ…”
เธอนะอยากจะออกจากโรงพยาบาลเดี๋ยวนั้นตอนนั้นเลยเอาจริงๆ เธอได้ยินจากปากของ อดีตสามีเธอว่าเจ้าลูกชายตัวดีของเธอมันมีหลานให้เธอแล้วเธอนะดีใจจนน้ำตาไหลเธอทำตัวไม่ถูก เธอพึ่งจะบอกกับเจ้าเบิร์ดไปหยกๆ ว่ารีบมีหลานให้เธอทีเธออยากเลี้ยงหลาน (Past to you ย้อนเวลาไปพบรัก) เธอพูดยังไม่ถึงเดือนเลยตอนนี้เธอก็มีหลานเป็นของตัวเองแล้ว.. เธออยากเห็นหลานมากๆ เธออยากดูหน้าตาว่าจะน่ารักน่าชังขนาดไหน…“ขับรถให้มันเร็วกว่านี้ได้ไหม…”“จะรีบไปไหนกัน.. ทำตัวอย่างกับตัวเองเป็นวัยรุ่นไปได้รีบร้อนเกินคน…” เฮ้อ.. อดีตภรรยาของเขานี่ก็ใจร้อนเกินคนไปนะ เขาไม่แปลกใจเลยว่าไอ้ความใจร้อนและการขับรถเร็วน่ะได้มากจากใคร.. ไอ้กั๊ฟมันได้มาจากแม่ของมันหมด…“ฉันไม่ได้พูดกับคุณ ช่วยหุบปากอุ๊ย.. เงียบปากทีนะน่ารำคาญ…” ชิ.. อยากคุยด้วยตายแหละ จุ้นจ้านไม่เข้าเรื่อง…“พูดกับผัวไม่เพราะ…”“อดีต..” “อดีตแล้วไงถึงยังไงเราก็ได้กันจนมีลูกมาแล้ว..”“หุบปาก”“ดุฉิบหาย… แบบนี้ถึงได้รัก…”ขวับ..“ถ้าคุณยังไม่หุบปากฉันจะตบปากคุณจริงๆ แล้วนะคุณกษิดิศ..” อย่าให้ความอดทนอันน้อยนิดของเธอสิ้นสุดลงนะ.. ถ้าเธอได้โมโหเธอไปสุดนะ…“พี่ดิศ เมื่อก่อนเร