Chapter 2

Bumukas na ang elevator at agad kaming lumabas doon. Kumaliwa na siya ng direksyon pero nakasunod pa rin ako sa kaniya.

“Anong ibig mong sabihing hindi ka si Lucas? Sabi ni Solene ikaw daw ang naghatid sa akin.”

Huminto siya sa paglalakad. “Hindi nga ako si Lucas. Si Lois ako. Iyong kakambal ko ang pinilit mong iuwi ka sa inyo. Bakit ba lagi mo na lang akong napagkakamalang si Lucas?” Tumingin siya sa akin at napapikit na lang. “Kaya lang naman ako ang kasama maghatid sayo sa inyo ay dahil sobrang gala ka kagabi. Tinawagan pa ako ni Lucas para lang maihatid ka na sa inyo. Kung saan-saan ka kaya nagpunta.”

Napahawak ako sa ulo ko. Lalo yata akong nahilo.

“Saan mo kami nadatnan ni Lucas kung gano’n?” tanong ko ulit sa kaniya.

“Sa kanto malapit sa condominium niya. Nakatitig ka roon sa kanal habang may hawak-hawak na walis tingting. Sabi ni kambal, sa labas daw ng bahay na nadaraanan niyo nakuha iyong tingting. Pagkakita mo sa akin, inutusan mo ako bigla na kumuha ng tali.”

“Ayon lang? Ibig sabihin wala ka noong nag-inuman kami?”

“Oo. Teka nga bakit ba ako kinukulit mo? Si Lucas na lang kausapin mo tutal magkasama naman kayo sa iisang department. Siya na lang tanungin mo.”

Maghihiwalay na sana kami ng landas ni Lois dahil sa kaliwa pa ang office nila at sa kanan naman ang amin nang makasalubong namin si Cloe, isa sa madaldal kong officemate.

“Wow? Sabay ang ating ship couple! Kayo na ba ang aabangan naming mauuna na ikakasal sa workplace natin?” nakangisi niyang tanong. Hulaan ko, hindi niya alam na si Lois itong kasama ko kundi si Lucas.

Hindi ko siya pinansin at lalampasan ko na lang sana dahil gusto ko na talagang isandal pa muna ang ulo ko nang magsalita na naman siya.

“Sayang naman. May ibibigay pa namang pera iyong company sa ikakasal. Ang malupit pa, kapag pareho kayong nagtatrabaho dito, doble ang ibibigay!”

Napahinto ako sa paglalakad at nanlalaki ang matang tumingin sa kaniya, para bang nawala agad ang hangover ko. Napalingon ako kay Lois na nakatalikod na sa amin at naglalakad na papunta sa office nila.

“Lois!” sigaw ko na nakapagpatigil sa kaniya. Humarap ito sa direksyon namin, takang-taka kung bakit ko na naman siya tinawag. Hindi pa naman siya kalayuan kaya agad kong natalon ang distansya sa pagitan namin.

“Will you marry me?”

Dinig na dinig sa apat na sulok ng bahay ang hagalpakan nina Hannah nang ikwento ni Solene ang nasaksihan niya kanina sa kompanya. Hindi ko mapigilang mapairap sa kanila. Nakakainis pa naman marinig ang tawa ng mga ito lalo na si Solene. Parang nagbibilang ng salitang ‘ha’ kada tawa.

Nang tanungin ko kasi si Lois kanina ay nandoon lang pala sa gilid si Solene at nanonood, hindi manlang kumibo.

“Grabe talaga gulat ko kanina. Parang lasing pa rin si Miya!” salita na naman ni Solene. Dinampot ko ang pinakamalapit na unan sa tabi ko at binato sa kaniya. Tatawa-tawa niya naman itong sinalo.

“Sabi sayo may mapapanood ako sa company kapag pumasok ako, e,” natatawa niyang sabi kay Teruya na ngayon ay seryosong-seryoso ang mukha at matalim ang tinging nakapukol sa akin.

“Magsialis na nga kayo dito! Nambwibwisit lang kayo!” iritableng sabi ko at pinaghahampas sila.

Pinunasan ni Hannah ang namumuong luha sa mata niya. “Sana sinabi mong mag-propose ka kay Lois, binilhan sana kita ng singsing para kabog na kabog ang proposal mo. Susuportahan ka naman namin. ”

“Hannah! Pati ba naman ikaw!”

Humalukipkip ako at bumuntong hininga. Paniguradong kalat na sa buong kompanya ang ginawa kong pagluhod sa harapan ni Lois at pag-propose ko rito.

“Si Lucas ’di ba ang kakausapin mo? Bakit naging si Lois ang inaya mo pang magpakasal? Dapat si Lucas na lang para mapanagutan niya iyang bata sa sinapupunan mo,” masungit na saad ni Teruya sa akin.

“Hindi nga ako buntis,” sagot ko rito, pinipigilang sumigaw. Magsisigawan lang kami rito kapag sinigawan ko siya.

“Bakit ba galit na galit ka Teruya? Wala naman yatang nangyari sa pinsan mo at kay Lucas based sa statement ni Lois.”

“Baliw ka ba, Solene? Sa kanto nga malapit sa condominium siya nakita ni Lois sa halip na sa kanto malapit doon sa bar na pinuntahan natin!”

Ang kaninang ingay mula sa hagalpakan nila ay napalitan ng mainit na hangin.

“Paano kung nagalaw nga iyang si Miya? Hindi pa nga sila kasal! Nabahiran agad ang katawan niya! Ano na lang sasabihin sa kaniya ng magiging asawa niya? Laspag na?”

Inirapan siya ni Solene sa naging sagot niya. “Matanda na si Miya. Alam niya na ang gagawin kung sakali mang nangyari ’yon. Masiyado ka lang makaluma kaya hindi mo matanggap.”

“Makaluma? Tangina. Naririnig mo ba ’yang lumalabas sa bibig mo? Pinakaiingat-ingatan ko iyang si Miya. Ako na halos naging magulang niyan simula ng mawala mga magulang namin. Kaya ko lang naman hinayaan na si Lucas ang maghatid sa kaniya ay dahil kilala niya na at nakikita kong komportable siya. Tapos magagalaw lang pala ng wala pang permiso at hindi pa kasal?”

Hindi ako makasabat sa usapan dahil sa mainit na titigan nilang dalawa. Naiintindihan ko kung saan sila pareho nanggaling. Ang pumagitna lamang sa kanila ay si Hannah na ngayon ay seryoso na rin ang mukha.

“Tama na. Hindi pa naman natin sigurado kaya huwag muna kayong mag-away. Mag-away na lang kayo kapag nakumpirmado na.”

Napahilamos na lang sa mukha si Teruya at humalukipkip naman si Solene.

“Kakausapin ko bukas ’yang si Lucas,” pinal na saad ni Teruya bago tumayo at umalis na. Dinig na dinig pa namin ang pabagsak na pagsara niya ng pintuan at ang pagpapaharurot nito sa motor niya paalis.

Tumingin ako sa dalawa at ngumiti ng alanganin.

“Huwag kang mag-alala. Anuman ang mangyari, back up mo ako,” sambit ni Solene at niyakap ako. Yumakap din sa amin si Hannah.

Sana nga walang nangyari. Dahil kung hindi, baka maikasal talaga ako ng ’di oras at magkatotoo pa ang proposal ko. Hindi nga lang kay Lois, kundi kay Lucas.