Chapter 2

Sa panibagong araw, panibagong paninda na naman ako. 'Di tulad kahapon, mukhang kaunti lang ang ipabebentang karne sa 'kin ni Ante Asyang.

"Ito lang po?" tanong ko.

"Oo, Mercedes. Paubusin mo lang 'yan at makakauwi ka na. Baka apat na daan lang ang maibibigay ko, ha? Medyo tumumal e," paliwanag ni Ante Asyang.

"Wala pong problema sa 'kin," tugon ko. Hindi na niya ako sinagot pa dahil mas inuna niyang sagutin ang tumutunog niyang phone.

"Hello? Paparating ka na?... O, sige. Hintayin kita mamaya."

Tumalikod na ako at nagsimulang maglakad paalis para makabenta kaagad ng karne. Nagtungo ako sa kabilang barangay para doon maglibot matapos kong sumakay ng trycicle sa bayan. Sampung piso ang pamasahe papunta.

Hindi ko pa nakakalahating libutin ang barangay na pinuntahan ko pero agad ko rin'g napaubos ang paninda ko. Kaunti lang din naman kasi. Limang kilo lang ng baboy ang ipinabenta sa 'kin ni Ante Asyang.

Alas siete y media, nakabalik na ako sa palengke. Binigay ko kay Ante Asyang ang pinagbentahan ko at binigyan niya ako ng apat na daang piso.

"Maraming salamat po," saad ko. Tumalikod ako at akmang maglalakad pero agad naman niya akong tinawag.

"Mercedes, sandali."

Nilingunan ko si Ante Asyang. Nakita kong sumenyas siya sa ibang direksyon. 'Di kalaunan ay lumitaw ang isang dalagang babae.

"Ano po 'yon, Ante Asyang?" tanong ko sa kaniya.

"Gusto kang makausap ng anak ko saglit. Halika," sabi naman ni Ante Asyang. Lumapit naman ako sa anak niya na nakangiti sa 'kin.

"Magandang umaga po. Bakit po?" tanong ko sa anak ni Ante Asyang.

"Hi, ako si Darlene. Nagtatrabaho ako sa isang agency. Naghahanap kasi ako ng tagapagbantay sa senior citizen na lalaki. Nasa ibang bansa ang anak ng matanda kaya nagpapakuha 'yon ng mag-aalaga sa tatay niya. Gusto mo ba? Sa Maynila 'yon," paliwanag ni Darlene.

"Po? Magtrabaho sa Maynila?" paninigurado ko.

"Oo. Magbabantay ka lang ng senior citizen. Fifty thousand pesos ang sahod buwan-buwan. Libre na rin ang tirahan at pagkain," paliwanag pa ni ate Darlene.

Nagpantig ang mga tainga ko sa pagkakarinig ko sa fifty thousand pesos.

"A-Ang laki naman po!" namamangha kong sabi.

"Oo. Gusto mo ba? Kasi kung papayag ka, aalis din tayo bukas ng umaga para ihatid ka sa bahay ng magiging amo mo."

Sa kabila ng pagkabigla at tuwa, bumungad din sa pakiramdam ko ang pag-aalangan.

"E... ipapaalam ko pa po muna kina Nanay at Tatay. Ante Asyang, paano po kung—"

"Mercedes, kung nag-aalala ka kung sino na ang makakasama ko sa pagbebenta, h'wag kang mag-alala dahil marami naman d'yan. Ang gusto ko, matupad mo ang mga gusto mong mangyari. 'Di ba, nangangarap kang kumita nang malaki? Ito na 'yon," paliwanag ni Ante Asyang.

"Pero ipaaalam ko pa po muna kina Nanay at Tatay," sabi ko kay Darlene.

"Walang problema. Kapag desidido ka na, pumunta ka lang sa bahay ni mama. Magdala ka na ng mga gamit mo para doon ka na makitulog at diretso alis tayo bukas," sabi pa ni Darlene.

"Salamat po nang marami. Mauuna na po ako," paalam ko bago tumalikod at tuluyang umalis.

NAKATITIG si Tatay sa isang direksyon habang nag-aalangan sa kaniyang pag-iisip. Si Nanay naman, halata sa hitsura niya ang pag-aalala.

Sinabi ko sa kanila ang trabahong naghihintay sa 'kin sa Maynila.

"Malaki po ang kikitain ko roon buwan-buwan. Ang sabi po ni ate Darlene, fifty thousand pesos po. Libre na po ang pagkain—"

"Hindi naman 'yan ang iniisip namin, anak e. Alam naman natin kung gaano kadelikado ang buhay sa Maynila. Maganda nga ang kita pero marami namang kapahamakan ang maaaring mangyari sa 'yo roon, Mercedes," paliwanag ni Nanay.

"Nanay, mag-iingat naman po ako e. Tsaka isa pa po, hindi naman po ako pala-labas ng bahay, 'di ba? Trabaho lang po ang gagawin ko roon," paliwanag ko naman.

"Mercedes, anak, bente dos anyos ka pa lang. Alam ko naman kung gaano mo gustong makatulong sa 'min pero hindi namin hahayaan na malagay ka sa kapahamakan," sabi naman ni Tatay.

"Nanay. Tatay, alam ko naman po kung gaano niyo ako pinoprotektahan e, pero isipin niyo na lang po ang kinabukasan natin kapag lumuwas po ako ng Maynila. Makakatulong po 'yon sa 'tin para magpatuloy pa ng pag-aaral sina Mae, Myrna at Min-Min, mababayaran na natin ang natitira nating utang, magpapagawa tayo ng bahay at magtatayo tayo ng pagkakakitaan. Hindi na po kayo mapapagod kalalaba at kaaararo," paliwanag ko.

Hinawakan ko ang mga kamay nina Nanay at Tatay. Tinignan nila ako na may pag-aalala.

"Nanay. Tatay, payagan niyo na po ako. Pangako po na hindi po ako magkukulang sa pagtawag at pag-text sa inyo kapag nandoon na po ako," saad ko pa.

Nagtinginan sina Nanay at Tatay. Nagbuga sila ng malalim na paghinga. Tila ba ay nahabag sila sa pakikiusap ko.

"Papayagan ka namin, anak. Ipangako mo lang sa 'min na hinding hindi ka magbabago. Babaunin mo lahat ng pangaral namin sa 'yo ng Nanay mo. Nagkakaintindihan ba tayo?" tanong pa ni Tatay.

Binigyan ko sila ng malapad na ngiti at tinanguan. Tumayo ako upang yakapin sila nang mahigpit.

"Maraming salamat po, Nanay at Tatay!" sabi ko sa kanila.

Matapos nito, nagsimula na akong mag-impake ng damit at ng mga iilang gamit na pwede kong dalhin sa Maynila.

Sa pagdating ng hapon, dumating na ang mga kapatid ko. Nagtaka sila kung bakit ako nag-iimpake.

"Saan ka po pupunta, ate Mercedes?" tanong ni Min-Min sa 'kin.

"Mae, Myrna, Min-Min, luluwas si ate sa Maynila," pagbibigay alam ko sa kanila. Bakas sa mga mukha nila ang pagkabigla.

"T-Totoo?"

"Iiwan mo na kami?"

Napangiti ako sa mga kapatid ko at niyakap ko sila.

"Babalik naman ako pero magtatrabaho muna ako roon para may maipangdagdag sa gastusin natin sa araw-araw. Magpapakabait kayo kina Nanay at Tatay, ha? Pagbutihin niyo rin ang pag-aaral ninyo," payo ko sa mga ito.

Mas lalo akong niyakap ng mga kapatid ko sa lungkot. Ito ang kauna-unahang beses na mapapalayo ako sa pamilya ko.

"Mag-iingat ka po ro'n, ate, ha? Mami-miss ka po namin," sambit ni Min-Min. Ngumiti ako't tumango bilang sagot.

"Sige na, mauuna na ako. Doon na ako makikitulog kina Ante Asyang para diretso na kami alis bukas ni Darlene. Nanay, Tatay, Mae, Myrna at Min-Min, mag-iingat kayong lahat," sambit ko sa kanila at nagyakapan kaming buong pamilya.