Leana’s POV Ano bang nangyayari kina mama? Kahapon ang sweet lang nila sa isa’t-isa ngayon ay hindi ko pa sila nakikitang mag-usap kahit isang beses lang. Sobrang tahimik din ni mama na ikinababahala ko. Kailan naman naging tahimik si mama eh sa kanya ako nagmana sa kaingayan? At mukhang hindi sila problemado sa pera ngayon ah. Nakapag shopping nga kami kahapon eh. Malay ko ba kung bakit parang maluwag-luwag kami ngayon. Napangiti ako habang tinitignan si mama na kararating lang halos mula sa bayan. She’s wearing makeup now. My mom is so beautiful. Sigurado akong nagpapaganda si mama para kay papa. Kitang-kita ko ang mga pasulyap sulyap na tingin niya kay papa na busy sa pagsusulat ng hindi ko alam kung ano sa lamesa namin. Nagkaroon na ng confidence si mama na magsuot ng makeup. Nakaka proud naman. Lagi siyang ngumingiti. Palangiti naman talaga siya pero iba ang mga ngiti niya nitong mga nakaraang linggo. Her smile screams that she’s in love. She’s still too in love. Proud ak
Leana’s POV “I need to go. Take care of yourselves, both of you.” Napatingala ako kay Nico na kanina pa kami sinasamahan dito sa bahay naghihintay para sa pagbabalik nina mama at papa pero gabi na ngunit wala pa rin sila. At kailangan na niyang umalis. Kailangan na niyang umuwi. “Salamat kuya.” Nakita ko ang tipid na pagngiti niya at napasulyap naman siya sa akin. Tumayo ako at lumapit sa kanya. “Tara. Ihatid na kita sa labas.” “I’m fine. You don’t need to.” “I insist.” Nilingon ko si Chance at tahimik lang siyang nakaupo habang nakatingin sa mga daliri niya. “Chance?” “Bakit ate?” “Maghintay ka rito.” Tumango siya kaya sinenyasan ko na si Nico na lumabas kami ng bahay. Tahimik kaming naglakad at napatingala ako sa mga bituin sa madilim na kalangitan. “Hey. Are you okay?” Tumango ako. “Hindi ka na nahihilo? Hindi ka na nanghihina?” “Hindi na.” “Everything is going to be fine. Fighting is normal to married couples, you know.” “Magiging okay nga lang ba ang lahat? Paan
Nico’s POV Hindi umuwi sina tito kagabi? Why? “Pero okay lang. Halos mamatay ako sa pag-aalala pero kapag umuwi sila at magka-ayos na, okay na sa akin iyon.” “You haven’t contacted them yet?” tanong ko. “Naiwan nila cellphone nila eh.” “And you still managed to put a smile on your face?” “Hmm? Bakit naman hindi? May problema ka na nga, hindi ka pa ngingiti? Edi mas malulungkot ka. Tsaka isa pa, naniniwala ako na kapag may problema ka at wala kang magawa upang solusyonan iyon, maghanap ka na lang paraan kung paano mo mapapagaan ang loob mo.” “Kung iniisip mo na nagkukunwari lang ba ako, hindi. Distraction na lang muna sa ngayon kasi sa bahay baka sasalubungin na naman ako ng problema. Tsaka kasama kita, bakit ako malulungkot?” Huh? Nakita ko ang pagtawa niya. “Nagtataka ka pa? Hindi mo ba alam na lagi akong masaya kapag kasama kita ha?” “How can I tell? You’re always in a good mood. Malay ko ba kung dahil sa akin o ano.” Sininghalan niya ako. “Deep talk naman tayo Nicolo.”
Leana’s POV Graduation na namin. Dapat puro saya lang ang nararamdaman ko sa ngayon pero bakit pilit na pumapasok ang kalungkutan sa dibdib ko? Palagi akong excited sa mga graduation na nagaganap dahil nasa isip ko na tutungtong na ako sa mas mataas na baitang. Bagong mga aralin, bagong mga classmates at mga bagong karanasan. Bakit ngayon, natatakot akong mag senior high school? Kaya ko naman sigurong i-survive ang STEM pero nakakaramdam ako ng inggit sa mga estudyanteng pupunta sa HUMMS. Alam ko na sa sarili ko na sa loob ng dalawang taon sa senior high school ay wala akong magagawa kundi ang mainggit. Heto na naman ako at nagiging ungrateful. Hindi ba pwedeng maging masaya na lang ako dahil nakakapag-aral pa ako? Natatakot din ako dahil habang lumilipas ang mga taon, mas napapalapit ako sa college. Baka mamaya mamalayan ko na lang na nasa college na ako. Eh ayaw ko pa naman ang kurso ko. Nawawalan na ako ng malay kapag nakakakita ng dugo, paano ko kakayanin ang kursong nursing?
Nico’s POV I went downstairs to get coffee because I was pulling an all-nighter. I pulled an all-nighter just to watch anime. It was fun. When was the last time I pulled an all-nighter? I can’t even remember. Now, I won’t go to school because it’s currently our summer vacation and I can stay in my room all day. I can sleep late all I want. I know it’s unhealthy but it keeps me relaxed. The surroundings are so silent at night that it makes everything peaceful. You’re the only one who’s awake. Or maybe not. Maybe Ace is still up. Umupo ako sa upuan habang hinihintay ang kape at parang makakatulog na ako rito ng wala sa oras. Pumipikit pikit na talaga ang mga mata ko at hindi ko na mapigilan ang pabagsak bagsak na ulo ko. “You still haven’t slept or you just woke up early?” Napatingin ako sa pwesto ng nagsalita at nandon si kuya hawak hawak ang cellphone niya. “I haven’t slept yet.” “Woah. It’s six o'clock in the morning. You haven’t passed out yet? Impressive.” “How about you k
Leana’s POV “I only treat my friends as friends. Nothing more than just friends.” Hayop na utak ‘to. Bakit ko na naman naaalala ‘yung sinabing iyon ni Nico kahapon? Hindi ako makapaniwalang masasaktan ako dahil doon. Hindi naman niya kasalanan kung kaibigan lang talaga ang turing niya sa akin. Ako naman ‘yung basta-bastang nagkaroon na lang ng mga espesyal na pagtingin sa kanya. Unang-una ay dapat magkaibigan lang talaga kami. Pero napakataksil nitong puso ko. Sinong nagsabi na magustuhan ko siya?! Sa tingin ko ay hindi pa naman masyadong malalim ang pagtingin ko sa kanya pero bakit iniiyakan ko ‘yung huling sinabi niyang iyon? Nakakainis lang. Hindi ko tuloy magawa ‘yung mga dating ginagawa ko ng dahil sa pesteng crush crush na ito. Hindi ko tuloy mahawakan ang mga kamay niya nang hindi umiinit ang mukha ko o hindi kaya ay hindi kumakalabog ang dibdib ko. Hindi ko tuloy siya natitignan sa mukha nang hindi nangingiti. Hindi ko tuloy mapigilan ang sarili ko na titigan siya sa mga m
Leana’s POV Umaagos lang ang mga luha ko habang binabasa ko ang mga chat niya. Dumadaldal na siya sa mga chats namin. Hindi na siya cold mag reply. Kusa na rin siyang tumatawag. Nagpapasalamat naman ako na hanggang sa ganitong oras ay napapagbigyan pa ako na magkaroon ng mga moments kasama siya. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko bukas. Kung ganitong una siyang nagcha-chat tapos tumatawag, paano ko siya maiiwasan? Hindi ko siya matiis. From: Nico Hey. I’m going to sleep. I’m tired. See you next time. Alas dose pa lang Nico. Huwag muna. Kausapin mo muna ako. To: Nico Sus. Manonood ka lang ng anime eh. Hindi ko inaasahan ang sumunod na nangyari. He sent me a picture of him having the most bright smile. He’s really comfortable with me now. He has never done this before. He somehow gained confidence in talking to others. From: Nico You know me too well. Mag-uusap naman tayo bukas. We won't talk anymore after this Nico. Itinakip ko ang mukha ko sa blanket at ibinuhos ang mg
Leana’s POV “Leana, ikaw na muna ang maghugas dito. Babalik na ako sa trabaho.” Umuwi si mama para mag lunch dito dahil na-miss daw niya kaming kasama na kumain. Aba, ilang araw na kaya kami ni Chance na kaming dalawa lang ang sabay na kumakain sa hapag kainan. Kung darating sila mula sa trabaho, lagi na silang tapos kumain. Kailan pa sila nahilig kumain sa labas? “Opo mama.” Humalik siya sa pisngi namin ni Chance bago tuluyang umalis at humiga naman ako sa sofa. Ayokong gumawa ng kahit na ano sa ngayon. Wala naman akong problema. Hindi naman mabigat ang mga ginagawa ko dahil bakasyon nga pero saan nanggagaling itong pagod na hindi mawala wala? Ganito na naman ako noong nakaraang bakasyon. Talagang hindi maganda sa feeling. Wala akong motivation sa lahat ng gagawin ko at ang gusto ko lang ay humiga. Pinapakiramdaman ko ang sarili ko at mukhang tama nga si Nico. Kailangan ko nga atang magpahinga. “Chance, naghugas ako kaninang umaga. Ikaw naman.” Narinig ko pa ang ilang pagrerekl