Chapter 6

Nico’s POV

I wish I could go back to the times when everything was equal when it comes to me and my siblings. I wish I could go back to the times when I was still not aware of everything. Now that I grew up, I saw the toxicity of my family. It was full of competition. It’s not just the pressure that it gives me but it also makes me question my worth in this family. I want to be a kid again.

Tahimik lang akong kumakain kasama ang pamilya ko at tulad ng nakasanayan, nagku-kwento ang mga kapatid ko sa parents namin tungkol sa mga achievements nila. Ang dami nilang achievements samantalang ako, wala man lang akong maipagmamayabang.

“Ikaw, Nico. How’s school?”

Napalingon ako kay mommy na nagsalita.

“School is fine, ma. I’m doing great.”

“Are you sure kuya?”

Agad na kumunot ang noo ko dahil sa komento ng nakababatang kapatid ko. He’s a year younger than me.

Nilingon ko siya at nandon na naman ang mga tingin niyang tila ba sinasabihan ako na walang silbi. 

Hindi ko siya sinagot at nagpatuloy sa pagkain.

“Ang dami mong talents, hindi mo naman ginagamit,” ani kuya.

“Anong pakialam mo?”

I hate him. He’s not the brother I used to have fun with.

“Ikaw lang ang walang ambag sa ating magkakapatid Nico.” 

Napalunok ako.

“Why? Do you have a job? Do you have your own income? Wala diba? Palamunin ka rin gaya ko kaya ‘wag kang magyabang dahil lang marami kang achievements sa school.”

Masamang tingin ang isnukli niya sa akin at hindi naman ako nag alinlangang gawin iyon sa kanya pabalik.

“Stop. Both of you. Kumakain tayo. Wala kayong respeto.” 

Agad na natigil ang pagtatalo namin dahil sa pananaway ni mommy.

Natahimik kaming lahat at ramdam ko ang tensyon sa paligid. Nawalan na ako ng ganang kumain.

Pagkatapos ay umupo ako sa sofa ay natulala ako sa kawalan.

Huminga ako ng malalim at pinigilan ang panggigilid ng mga luha. Pinanood ko sina mom at ‘yung dalawang kapatid ko na maghanda para lumabas. Of course, they have a new achievement and mom is going to treat them. They can buy whatever they want because that’s my family’s agreement. Every new achievement, either mom or dad will treat us.

I have high grades too but why do my parents never treat me the same way they treat my siblings? 

Hanggang makaalis sila, ni wala akong natanggap na paalam. Humiga ako at tinitigan ang kisame.

We used to be so close. What happened? We grew up then suddenly, everything is a competition. I hate being the middle child. It sucks big time. I also want to be someone’s favorite child. My mom’s favorite is kuya who is now in Grade 12. While my dad’s favorite is Ace, the youngest. And me? No one. I was no one’s favorite.

They showed affection to them but what about me? I need it too.

Ano nga ba ang ambag ko rito?

Tagasalo ng mga galit nina mommy at daddy sa tuwing pumapalpak ang dalawa. Hindi naman nila magawang magalit sa mga kapatid ko ng sobra dahil paborito nga nila. Ako ang alipin ng mga kapatid ko dahil nga ‘yung isa ay ang pinakabata at ang isa naman ay ang pinakamatanda. Ako ang tagasalo sa napakakonting affection na binibigay ng mga parents ko.

I feel like I don’t belong here. What is my role in this family exactly? 

Napaupo ako mula sa pagkakahiga dahil sa pagbukas ng pinto. Si daddy na kagagaling lang sa trabaho.

“Nasaan sila?” agad na tanong niya.

“Nagpunta sa mall.”

“Bakit hindi ka pumunta?”

“Hindi naman nila ako niyaya.”

Nakita kong matigilan siya at ang paglandas ng tila simpatya sa mukha niya.

Agad akong nainis dahil sa nakita ko.

“Do you want to go play basketball with me?”

Seriously? In the middle of the day? Am I too pitiful for you dad? You neglected me since the day Ace was able to show his capabilities.

“Hindi na, dad. Ang init."

“Do you want to go to the mall too? We can go.”

Umiling ako.

“Kagagaling mo sa trabaho.”

Tumayo ako.

“Pupunta lang ako sa kwarto ko.”

“You can tell me anything, son.”

“I have nothing to say, dad.”

Napapabuntong hininga akong nagpunta sa kwarto ko.

Umupo ako sa kama ko at pinagmasdan ang kwarto kong punong-puno ng iba’t-ibang mga bagay.

Musical instruments, halos kompleto. Art materials, books and gadgets. Marami akong kayang gawin. Tulad nga ng sabi nila, marami akong talents. Nanghihinayang sila dahil hindi raw ako naga-apply ng effort sa mga talents ko. Anong magagawa ko? I have a lot of talents but I don’t feel happy when I do it.

I was envious of my brothers because they may only have one talent but they were happy with it unlike me.

Gusto ko rin mahanap yung passion ko. Yung tipong kahit walang kasiguraduhan kung para sa ’yo ba ang daan na tinatahak mo pero ginagawa mo pa rin dahil masaya ka at sa tingin mo ay hindi mali ang passion at talent na meron sa ’yo. Gusto ko rin maranasan ‘yung excited ka sa future dahil nakikita mo ‘yung sarili mong ginagawa ang bagay kung saan ka passionate. Lahat ng iyon ay nararamdaman ng mga kapatid ko pero ako ay hindi.

Ang dami kong sinubukan para lang mahanap kung saan ako passionate pero wala pa rin. Parang may kulang. Parang meron akong hinahanap na hindi ko alam kung ano ba talaga. Ni hindi ko nga alam kung anong gusto kong gawin sa buhay. Nape-pressure ako mula sa parents ko na paulit ulit akong tinatanong kung anong strand ang kukunin ko next year. Ang problema ay hindi ko nga alam ang gusto ko.

Napatingin ako sa book shelves na nasa tabi lang ng kama ko at punong-puno ito ng notebooks. Gumagawa ako ng comics. Hindi ko pa naitutuloy 'yung ginagawa ko sa ngayon dahil nawalan ulit ako ng motivation. Tulad ng mga ibang bagay na alam kong gawin. Bigla na lang akong nawawalan ng motivation.

Nakakainis. 

Napagdesisyonan kong mag scroll muna sa social media dahil wala naman akong magawa. Pagkabukas ko pa lang ng twitter ay nakita ko na ang post ni Leana. 

Nakakainis, wala akong masulat! 

'Yan ang nakalagay.

Napangiti ako ng tipid. Saksi ako kung paano siya mag-enjoy sa ginagawa niya. Mas dumodoble raw ang sayang nararamdaman niya kapag tungkol sa pagsusulat ang iniisip niya o kaya naman ay kapag nagta-type siya sa laptop niya.

Kailan ko rin kaya ‘yun mararamdaman?

Sabi niya, hindi raw niya agad natagpuan ang passion niya. Noon ay nagi-struggle din siya kung ano ba talaga ang talent niya dahil kahit marami siyang kayang gawin, parang hindi niya raw ginagawa ang bagay na ipinanganak siyang gawin which is my situation right now.

Hindi ko maipagkakaila na nakaramdam ako ng comfort nung nasabi niya ‘yun sa akin dahil kahit papaano ay may nakaranas din pala niyon. Akala ko ay ako lang. Akala ko ay may mali sa akin. Nakaramdam tuloy ako ng kaunting pag-asa na pagdating ng araw ay matatagpuan ko rin 'yung akin. And I can’t wait for that day to come.

Isinalpak ko ang headphones sa tenga at nilunod ang sarili sa pamamagitan ng musika. Kinalimutan ko lahat ng mga problema ko at hinayaan ang musika na aluhin ako.

Nagbabasa ako ng libro nang biglaang may kumatok. Kaya naman ay itinigil ko ang ginagawa ko at nagpunta sa pintuan para pagbuksan kung sino man iyon.

Bumungad sa akin si Ace na may hawak hawak na pagkain.

“Kuya.”

“Ano?”

“Here’s your food,” abot niya sa akin sa plato.

Kumunot pa ang noo ko.

“Do you need anything?”

“Wala. Binibigay ko lang ‘to.”

Inabot ko ang plato at tinalikuran siya. Tila wala siyang balak umalis kaya hindi ko na lang siya pinagsarhan ng pinto. Aalis siya kung gusto niya.

“Kuya, come play online games with me.”

Natigilan ako at agad na napaharap sa kanya.

Woah. I must be dreaming.

“I’m studying, Ace. Si kuya na lang ang kalaro mo.”

“Okay. Come play with me after you study.” 

Sinara niya ang pinto.

He’ll just brag about his new PC. Yayabangan niya lang ako kaya huwag na lang.

Kailan ba ‘yung huling bonding naming magkakapatid? Hindi ko na maalala dahil sa sobrang tagal. Our parents always told us to be like this, we should be like that. That’s why now, kompetisyon ang nangingibabaw sa aming magkakapatid.

Bumaba ako dahil nakakaramdam ako ng uhaw at naabutan ko silang lahat na kumakain ng dinner sa dining area. At nagku-kwentuhan sila, nagtatawanan… ang saya nila. Hindi man lang nila ako niyaya. Wow, nice.

Kaya ba binigay na sa akin ni Ace ang pagkain ko kanina dahil ayaw nila akong kasabay?

They look like a happy family without me. It hurts...

Napatingin silang lahat sa akin.

“Kumain ka na, Nico.” Si mommy.

See? Ni hindi alam ni mommy na kumain ako sa kwarto ko.

“Kuya, tapos ka na mag-aral? Maglaro tayo, dali. Kumain na lang tayo sa kwarto ko,” ani Ace.

Ano bang meron sa kanya at mabait siya sa akin ngayon?

“Hindi ako gutom.”

“Eh anong ginagawa mo rito?” pambabara ni kuya.

“Bahay ko rin ‘to. May karapatan akong magpunta sa kahit saang sulok ng bahay.”

Napa-igtad ako dahil sa malakas na dabog na galing kay mommy.

“Hindi na ba kayo mabubuhay nang hindi nag-aaway? Ano ba! Ikaw naman Nico, respetuhin mo ‘yang kuya mo!”

“Why would I respect him, mom?”

Nanlaki ang mga mata nila at hindi na ako nagulat nang tumayo si mommy at sinampal ako.

“His attitude is even worse than mine. He may have a lot of achievements that you can brag to other people but something is wrong with his attitude.”

“At anong tingin mo sa sarili mo?! Wala ka ngang silbi sa pamilyang ‘to!” Sigaw ni kuya.

“Porke’t hindi marami ang achievements ko sa school, wala na akong silbi? Sino ba ang naglilinis ng bahay? Sino ba ang tagahugas ng pinagkainan mo? Sino ang taga ligpit ng mga kalat mo sa bahay?! Diba ako?! Sinong mas walang silbi sa ating dalawa?!” Sigaw ko pabalik.

“Nico, why are you like this?” nanlulumong tanong ni mommy.

“Si kuya at si Ace… tila napakaperpekto sa paningin niyo. Pero ako, puro pagkakamali lang ang napapansin niyo. Paano naman ‘yung mga magagandang nagawa ko? Puro na lang sila, sila, sila! Paano naman ako? Simula nung dumating si Ace at nagkaisip, binalewala niyo na ako. Bakit ba hindi niyo na lang kami tratuhin ng patas?”

“Bakit ganito kayo sa akin? Ano na lang ba ang meron sila na wala ako?” Nabasag ang tinig ko at natahimik silang lahat.

“ I just want you to love me too…” Bulong ko.

Tumalikod ako at bumalik sa kwarto ko.

Pabagsak akong humiga sa kama at pumikit.

If I become like my brothers, will they accept me too? Will they give me the affection I want? Will they care about me?