Nang alisin ni Jasmine ang natitirang saplot ni Yohan, tumambad sa kanya ang matigas nitong ari. Napahinto siya saglit, dahil ngayon lang niya ito nasilayan nang buo.Tahimik lang si Yohan habang pinagmamasdan siya, pilit na nagpapakalma kahit ramdam niya ang kaba at pananabik. Dahan-dahang inilapit ni Jasmine ang labi niya roon, marahang dumampi. “Jasmine,” tawag ng lalaki, kaya napatingin siya pataas.“Bakit? Sabi ko, huwag kang gagalaw,” sagot niya, pilit pinapakalma ang sarili.“Lumapit ka rito.”Sumunod siya, hawak pa rin ang ari nito, at pumwesto nang mas malapit. Bigla siyang hinila ni Yohan, pinaikot at ipinatong sa dibdib niya.“Mas nakaka-boring kung nanonood lang ako,” bulong niya, sabay lapit ng mukha sa puwitan ng babae.“Oh, teka… Ganito pala…” bulong ni Jasmine, ramdam ang init ng sitwasyon.“Ituloy mo lang ang ginagawa mo. Kung dito lang matatapos, baka ako mismo ang hindi makatiis,” sagot ni Yohan na halos may halong ungol.“Ahh… sige… ohh…” napaungol si Jasmine nang
Inangat ni Jasmine ang kamay at marahang hinaplos ang pisngi ni Yohan gamit ang palad. Napapikit ito saglit, para namnamin ang haplos.Sa itsura niyang iyon, nakaramdam si Jasmine ng kakaibang tagumpay, parang natutunan niyang pakalmahin ang isang mabangis na hayop.‘Kung ngayon ko siya tatanungin, baka sumagot siya.’ naisip niya.“Yo…han.” Mahina niyang sambit, parang sinusubukan lang. Hindi siya sigurado, at higit sa lahat, hindi rin niya alam kung ano ba talaga ang gusto niyang itanong.Sa simula, ang gusto niya lang ay protektahan siya ng lalaking minsang nagligtas sa kanya. Habang magkasama sila, unti-unting naghalo ang katawan nila, gabi’t araw, hanggang sa tuluyan siyang nalulong sa init ng kanilang pagsasama.Ngunit isang araw, bigla na lang siyang pinaalis nang walang paalam. Mula noon, labis niyang hinanap ang katawan at presensiya nito, hanggang sa hindi na niya nakayanan ang pananabik. Kaya’t anuman ang paraan, bumalik siya, at muling humarap kay Yohan, tulad ngayon.‘Ano
Pagmulat ng mga mata ni Jasmine, madilim pa rin ang paligid. Saglit siyang natigilan, hindi niya alam kung nananaginip ba siya o gising na. Ramdam pa rin niya ang matinding takot na parang totoo.Itinaas niya ang kamay at tumitig dito bago dahan-dahang idinampi sa leeg niya. Pinisil niya iyon nang mariin.“Uhh…”Naramdaman niya ang kirot pero hindi niya inalis ang kamay niya. Habang unti-unti nang bumibigat ang pakiramdam niya at para bang mawawalan siya ng malay, may biglang humawak sa kamay niya at marahas na inalis iyon mula sa kanyang leeg.“Anong ginagawa mo?”“Hah…”Unti-unting luminaw ang paningin ni Jasmine. Sa ilalim ng malamlam na ilaw ng buwan, nakilala niya ang mukha ng lalaki.“…Yohan.”“Gusto mo bang mamatay?”“Hindi… hindi ‘yon ang ibig kong gawin…”Bubuka pa sana siya ng bibig para magpaliwanag pero nanginig ang katawan niya at biglang nag-init ang mga mata. Sa halip na takot, ang naramdaman niya ay ginhawa, ginhawa na buhay pa siya.Si Yohan na kanina’y galit, biglang
“Sir!” sigaw ni Ahil nang makasunod din siya kasama si Leron kay Yohan. Naabutan nila ito sa may likod na gate, at doon ay inutusan niyang buksan agad ng mga guard ang pinto. Kita sa mukha ni Leron ang lalong pagdilim ng ekspresyon. Gusto niya sanang ayusin ang lahat at iulat sa sariling paraan, pero dahil mismong si Yohan na ang nakarinig mula sa iba, wala na siyang magagawa para itago pa.“Dito ba talaga…” bulong ng isa sa mga guard, may pag-aalangan pa nang marinig ang utos ni Yohan.Hindi na siya pinatapos ni Yohan. Agad niyang inagaw ang susi at siya na mismo ang nagbukas ng gate. Napaatras tuloy ang guard, halatang kinakabahan.Pagbukas ng pinto, bumungad agad ang mga matang nakatingin mula sa dilim. May kakaibang amoy na kumalat, at unti-unting lumapit ang ilang palaboy na nakatambay roon.“Ano ‘yon? Pagkain ba?” sigaw ng isa.“Baka babae na naman ‘yan.”“Ulol, baliw ka ba? Nakalusot nga yong isa, ngayon ka pa umaasa?”Nagtatawanan at nagsisigawan sila, pero halata rin ang pag-
Maingat na lumapit si Melinda at bahagyang yumuko. “Sir… bumagsak si Ma’am Cara nang makita niya yong babae. Akala ng mga gwardiya siya ang dahilan, kaya agad nila siyang inilabas bago pa namin mapigilan. Hindi na kami nakaisip kung ano ang dapat gawin.”Tumalim ang tingin ni Yohan. “Nangyari na pala ‘yon sa kanya… bakit hindi niyo agad sinabi sa’kin?”“Dahil po… matagal kayong wala.”“Pero pagkatapos kong ipaalam na hinahanap ko siya, bakit hindi niyo pa rin nireport?”Walang naisagot ang dalaga.“Sino ang nagsabi na hindi nila kilala yong babae?”“Siguro po si Hakira… siya yong nagsabi.”Bihira para sa mga kasambahay ng kabilang bahay na kabisaduhin ang mga pangalan ng taga-main house, pero kilala nila si Hakira dahil matagal na itong naninilbihan doon. At dahil siya mismo ang pinagmulan ng sabi-sabi, natural lang na naniwala ang iba.Pabulong na inulit ni Yohan ang pangalan, “Hakira…” na tila pamilyar sa kanya. At bigla niyang naalala, siya ang kasambahay na minsan nagkainitan kay
Tahimik na nagbigay-pugay si Yohan sa kanya. “Madalas ka na dito, ah.”Hindi niya intensyon na maging sarkastiko, pero kahit siya mismo, ramdam niyang parang gano’n ang dating. Lalo na’t dito rin sa sala niya unang nakilala at nakasama si Jasmine. Siyempre, kung ayaw nilang mapahamak, hindi kailanman isisiwalat ng mga kasambahay ang tungkol sa pribadong buhay niya.Kaya kahit hindi mismong narinig lahat ni Owen, alam na nito na hindi pa bumabalik si Jasmine. May gusto rin kasing alamin si Yohan sa kanya.“Siya ba talaga si Jasmine Deniz?” tanong ni Yohan.Hindi agad naintindihan ni Owen ang pinupunto ng tanong. Para kay Owen, sigurado na siyang si Jasmine Deniz ang babae, na kamukhang-kamukha ni Maricar, kahit wala namang malinaw na kumpirmasyon. Pero si Yohan, alam niyang pamalit lang ito, kaya kailangan niyang tiyakin kung hanggang saan ang alam ni Owen.“Oo, siya nga. Nagkita rin kayo kahapon, hindi ba? Kamusta naman?” mahinahong tanong ng ama.“Nakilala mo na ba siya noon pa?” mab