ตอนที่ 3 หลอมรักครั้งที่ 3 [3/3]

หลอมรักครั้งที่ 3

3/3

“พ่อ” ฉันกับเอ็กซ์เรียกพ่อของตัวเองพร้อมกันเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ด้านใน

“พ่อมาได้ยังไงคะ” ฉันเลยชิงถามก่อน “ไม่สิ มาไทยตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”

“พ่อถึงเมื่อวาน แต่ขึ้นเครื่องต่อไปคุยกับลูกค้าที่ภูเก็ตแล้วกลับเข้ากรุงเทพเมื่อเช้านี้” แม้จะดีใจที่ได้เจอพ่อแต่ก็พยายามข่มกลั้นเอาไว้ก่อน “พอดีเมื่อเช้าแวะไปที่บ้านอาอรรถมาแล้วอาอรรถรู้ว่าพ่อจะเข้ามาดูการทำสัญญาที่นี่ก็เลยมาด้วย”

“อ๋า อาอรรถสวัสดีค่ะ” ฉันทักทายอย่างสุภาพแม้จะเคยเจออาอรรถพ่อของเอ็กซ์มาแล้วสองสามครั้งผ่านการทำงานก็ตามที

“ไหว้พระเถอะหนูพาลิน” อาอรรถรับไหว้ “ว่าแต่ทำไมเราสองคนถึงได้เข้ามาพร้อมกันล่ะ”

“เราแค่บังเอิญเจอกันในลิฟต์น่ะค่ะ” ฉันแก้ต่างไปเพราะไม่อยากให้ใครมองว่าเราสนิทกันจนมาด้วยกันน่ะนะ เมื่อพูดคุยกันพอผิวเผินสักสองสามนาทีเราก็เริ่มที่จะพูดคุยเรื่องสัญญากัน

ฉันเห็นได้ชัดว่าพ่อค่อนข้างพึงพอใจกับผลงานครั้งนี้ของฉันมาก และฉันก็ดีใจที่มันออกมาได้ดี ฉันไม่ได้สัญญานี้มาเพราะความสัมพันธ์ส่วนตัวของฉันกับเอ็กซ์ ฉันกับเขาไม่เคยพูดคุยเรื่องงานกันตอนอยู่ด้วยกัน แล้วเอ็กซ์เองก็ไม่ได้เอาความสัมพันธ์มาเกี่ยวเหมือนกัน

“หนูพาลินเก่งนะครับพี่ อีกหน่อยก็คงทำงานแทนพี่ได้หมดแล้วล่ะมั้งครับ” หลังจากที่เซ็นสัญญาไปแล้ว ทีมงานของทางเอ็กซ์และทางฉันออกไปจนหมดแล้วคุณพ่อของเอ็กซ์ก็พูดมา

“พาลินเขาเป็นคนเก่งน่ะ พี่ก็ตั้งใจว่าจะให้เขานี่แหละเป็นคนทำต่อ เพราะจะให้หวังกับเจ้าวินก็คงไม่ไหว” พ่อส่ายหัวปะปนยิ้มมาให้ “เป็นไงเอ็กซ์พาลินเขาทำงานดีไหม”

“ดีมากครับ” เอ็กซ์ชม แต่ต่อหน้าผู้ใหญ่ทั้งฉันและเขาไม่ได้แสดงท่าทีว่าสนิทกันเกินกว่าเรื่องงานออกไปเลยสักนิดเดียว ซึ่งแบบนั้นก็ดีแล้วนะเพราะว่าฉันเองก็ไม่ได้อยากจะให้ใครมาสนใจเรื่องส่วนตัวของฉันกับเขาอยู่แล้วล่ะ รู้กันแค่สองคนก็คงพอ

“เจ้าเอ็กซ์อาจจะเคี่ยวเรื่องงานมากไปหน่อยนะหนูพาลิน เขาก็อย่างนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว” ฉันแค่ยิ้มกับคำพูดของอาอรรถเท่านั้น "แต่ทำงานด้วยแล้วสนิทกันไว้ก็ดีนะ เพราะพ่อก็คงใช้บริการบริษัทของลุงเขาบ่อย ๆ รู้จักกันไว้จะได้คุยกันได้ง่าย ๆ หน่อย"

“นั่นสิ ลุงเห็นการบริหารของเราแล้วก็อยากจะให้ช่วยแนะนำพาลินเอาไว้บ้างเพราะพาลินเขาก็พึ่งมาทำงานได้ไม่นาน เอ็กซ์ทำงานเก่งช่วยสอนพาลินให้ลุงหน่อยนะ”

“ครับ ไว้มีโอกาสผมจะสอนให้” แหม....

เอ็กซ์ไม่ได้แสดงท่าทางเลศนัยอะไรหรอก แต่ฉันก็แค่หมั่นไส้เขาเท่านั้น แต่พอคุยกันอีกสักพักก็แยกย้ายกันกลับ ฉันกลับพร้อมพ่อที่มากับคุณลุงคนขับรถของบ้านเรา

ฉันกับพี่วินไม่ค่อยกลับบ้านกันเท่าไหร่เพราะเรามองว่าคอนโดที่เราอยู่คือบ้าน มีแต่ญาณินที่กลับบ่อย ๆ เพราะคุณปู่คุณย่าอยู่ที่นั่นน่ะนะ แต่อีกไม่นานปู่กับย่าอาจจะย้ายกลับไปอยู่บ้านเดิมที่บางเสร่ พี่วินมีเพนท์เฮ้าส์ราคาแพงอยู่แล้ว อยู่นั่นฉันว่ามันก็เหมาะแก่การทำงานของเขามากกว่า

“พาคิดถึงพ่อจัง” ฉันพูดกับพ่อเมื่อตอนที่เราสั่งอาหารเที่ยงกันไป “ทำไมพ่อถึงมาไม่บอกล่ะคะ”

“ก็ลูกค้าคนสำคัญของพ่อบินมาภูเก็ตพอดี แล้วอย่างที่พ่อบอกเราว่าช่วงวันเกิดพามันมีงานแสดงสินค้าและรถยนต์ขนาดใหญ่ พ่อเป็นหุ้นส่วนด้วยก็เลยต้องอยู่” ฉันพยักหน้าเข้าใจ “แต่ว่าพอได้มาเรื่องงานแล้วก็เลยกะว่าจะอยู่ฉลองวันเกิดพาล่วงหน้าแล้วค่อยกลับ”

“พ่อนี่น่ารักที่สุด” พ่อยิ้มเอ็นดูกับความออดอ้อนของฉัน

“แล้วลูกสาวพ่ออยากได้อะไรเป็นของขวัญไหม”

“อืม....” ฉันทำท่าทางขบคิด “ได้หมดทุกอย่างเลยไหมคะ”

“ได้หมดเท่าที่พ่อคนนี้จะหาให้หนูได้” พ่อฉันน่ะใจดีที่สุดในโลกเลยนะ ฉันกล้าพูดได้เต็มปากอยู่หรอกว่าฉันเป็นลูกที่สนิทกับพ่อมากที่สุดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพ่อจะไม่รักลูกคนอื่นนะ

“งั้นพาขอให้พ่อกลับมางานวันเกิดน้องได้ไหม” รอยยิ้มกว้างที่เจืออยู่บนหน้าชายวัยห้าสิบกลาง ๆ หุบลงทันทีที่ฉันเอ่ยขอ “พ่อไม่เคยอยู่งานวันเกิดน้องเลยนี่”

“พ่อไม่รับปาก” ตอนนั้นพ่อก็ยกน้ำในแก้วขึ้นดื่มก่อนจะมองไปทางอื่น

“แต่พ่อพยายามให้พาหน่อยนะคะ” ฉันร้องขออย่างมีหวัง “พาสงสารน้องนะพ่อ”

“พ่อจะคิดดูแล้วกัน” รู้ว่าในคำตอบของพ่อมันมีความเป็นไปได้อยู่น้อยนิดแต่ฉันก็ยังหวังอยู่ ฉันสงสารญาณินน่ะที่ตลอดหลายปีวันเกิดของน้องไม่มีพ่ออยู่ด้วย

“พารู้นะคะพ่อว่ามันออกจะลำบากใจสำหรับพ่อ แต่พาว่าเรื่องนี้มันก็ลำบากใจสำหรับทุกคนเหมือนกัน ทั้งพา ทั้งพี่วิน แล้วก็น้องด้วย” ฉันมองพ่ออย่างลึกซึ้งและพยายามเป็นกลางกับทั้งสองฝ่าย “แต่น้องเองก็ไม่ได้ผิดอะไรนะคะ อีกอย่างแม่ก็คงเสียใจแย่ที่มันเป็นแบบนี้”

พ่อไม่ได้ตอบอะไรฉันเลยและเห็นได้ชัดว่าต้องการจะเปลี่ยนเรื่อง ซึ่งฉันคิดว่าพ่อเองก็จะเหนื่อยหน่ายใจกับการที่ฉันพูดอย่างนี้หลายครั้งต่อหลายครั้งเหมือนกัน แต่ที่ฉันต้องพูดมันซ้ำ ๆ ก็เพราะว่าฉันสงสารญาณินมาก ๆ เพราะเพียงแค่นี้น้องฉันก็มีปมในใจมากพออยู่แล้วไง

อันที่จริงเราทุกคนก็มีปมในใจไม่ต่างกันหรอก เพียงแค่ฉันและพี่วิน มีอะไรหลายอย่างที่แตกต่างจากน้องมาก ๆ ฉันจึงมักจะห่วงความรู้สึกน้องในเรื่องนี้เสมอ

“ปีนี้ยี่สิบหกแล้วนะพาลิน มีแฟนหรือยัง” ระหว่างนั้นพ่อก็เริ่มจะเปลี่ยนเรื่องใหม่คุยกับฉันไป

“พาชอบชีวิตโสด” ฉันตอบพ่อไป

“เหรอ....แต่พ่อชอบเอ็กซ์นะ” ฉันมุ่นคิ้วกับคำพูดของพ่อ “เท่าที่รู้จักมาพ่อก็ว่าเขาเป็นคนที่ใช้ได้เลย อีกอย่างหลายวันก่อนคุณธชาบอกพ่อว่าเหมือนจะเห็นพากับเอ็กซ์ไปกินข้าวด้วยกันนี่ พ่อก็นึกจะสนิทกันซะอีก”

“นอกจากทำงานด้วยกันเอ็กซ์ก็เป็นเพื่อนของเพื่อนพาอีกทีน่ะค่ะ ยัยโบว์น่ะเคยคบกับเจ้าแอมป์ก็เลยพลอยจะให้พากับเอ็กซ์รู้จักกันกลาย ๆ” ฉันลงลึกแค่นี้เพราะแม้แต่พ่อที่สนิทกับฉันมาก ๆ ก็ไม่ได้ล่วงรู้หรอกนะว่าฉันกับเอ็กซ์เป็นอะไรกัน “อีกอย่างพาก็ไม่ได้คิดจะมีแฟน”

“อย่างน้อยก็ไม่คิดแค่ตอนนี้ก็พอนะ พ่อไม่ได้อยากจะให้ลูกโสดไปตลอดหรอก พ่อยังหวังจะมีหลานอยู่นะ” ฉันยิ้มแกน ๆ กับคำพูดของพ่อที่เหมือนจะรู้สึกเข้าไปในห้วงความคิดฉัน

“ไม่รู้สิคะ อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น” พ่อผู้ซึ่งพยายามไม่จ้ำจี้จ้ำไชเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ กับลูกคนไหนก็ยิ้มแห้งเหมือนกัน

หลังจากทานข้าวกับพ่อเสร็จแล้วฉันก็กะจะให้พ่อกลับไปส่งฉันที่คอนโดเพราะว่าพอพ่อมาพ่อก็คงทำทุกอย่างเอง ฉันอยากนอนต่อและตอนเย็นก็มีนัด

“น้องลิน” ตอนที่กำลังจะเดินออกมาจากร้านอาหารก็พบเข้ากับพี่บุ๊ค ชายหนุ่มลูกชายเจ้าของโรงแรมดังระดับไฮเอ็นย่านลุมพินี พัทยา เขาใหญ่ และอีกหลายที่ในไทย โรงแรมเขามีราคาห้องต่อคืนระดับห้าหลักขึ้นไป แล้วก็นำเข้ารถเหมือนกัน และเขาก็เป็นFWB ของฉันอีกคนหนึ่งที่ฉันเจอบ่อยสูสีกับเอ็กซ์เลยล่ะ

“พี่บุ๊ค สวัสดีค่ะ” ฉันทักทายตามมารยาทและไหว้เขาไป

“มาทานข้าวเหรอคะ” เขาถามกลับมา

“ค่ะ” ฉันตอบสั้น ๆ แต่ทว่าเขาก็หันหน้ามามองที่คุณพ่อฉันก่อนจะพูดว่า

“คุณพ่อของน้องลินเหรอครับ”

“ใช่ค่ะ พ่อคะ นี่พี่บุ๊ค เมธานินท์ ลิ้มอัครวัตร ลูกชายเจ้าของเครือเซนแกรนด์น่ะค่ะ” เพราะเจอแบบนี้จึงเสียไม่ได้ที่ต้องแนะนำทั้งที่ปกติแล้วฉันไม่ค่อยอยากจะแนะนำผู้ชายที่วนเวียนในชีวิตในฐานะที่ไม่ใช่เพื่อนแท้ ๆ ให้พ่อรู้จักน่ะนะ

“สวัสดีครับคุณอา ผมได้ยินข่าวกับดูสัมภาษณ์คุณอามาเยอะแล้ว ดีใจมากครับที่ได้เจอตัวจริงสักที” เขาทักทายพ่อฉันพลางยื่นมือมาจับ พ่อฉันคงน่าจะรู้จักเครือเซนแกรนด์พอสมควรจึงได้รับการทักทายด้วยท่าทางเป็นมิตร “ผมชื่นชอบคุณอามากครับ”

“ขอบใจนะ” พ่อว่าตอบถอยมือออกมา

“ไปกันเถอะค่ะพ่อ” เพราะว่าไม่อยากจะพูดไปมากกว่านี้แล้วถึงได้ตัดบทที่เกือบ ๆ จะเสียมารยาทไปหน่อย “ลินไปก่อนนะคะพี่บุ๊ค พอดีมีธุระต้องไปต่อ”

“ครับ ไว้เจอกันนะ” ฉันค้อมหัวให้ก่อนจะจากมา

“ลูกพ่อเสน่ห์แรงจังเลยนะ” ฉันหัวเราะกับคำแซวของพ่อ

ปกติแล้วคนในครอบครัวและเพื่อนสนิทจะเรียกฉันว่าพา และจะเรียกว่าพาลินต่อหน้าคนอื่น แต่ว่าถ้าคนที่อยู่ในสถานะนั้น หรือโฮสต์จะเรียกฉันว่าลิน เพราะฉันไม่ชอบให้คนไม่สนิทกันมาเรียกว่าพาน่ะ แต่เพราะเอ็กซ์ที่เป็นเพื่อนกับโบว์กลาย ๆ และฉันก็รู้จักแอมป์พอสมควรฉันจึงไม่ว่าอะไรที่เขาเรียกฉันว่าพา

แล้วฉันก็รู้สึกว่าชื่อฉันตอนออกจากปากเอ็กซ์มันก็น่าฟังดี

หลายวันผ่านมาฉันไม่ค่อยได้เจอเอ็กซ์เลย เขาบอกว่าเขาไปมาเก๊าและเราก็ไม่ค่อยคุยอะไรกันอีก ส่วนฉันพอพ่อกลับมาก็ไม่ได้นัดเจอใครและเราใช้เวลากับครอบครัวกันที่บ้าน พ่อฉันอยู่แค่สัปดาห์เดียวก็กลับ แล้วพอพ่อกลับไปวันถัดมาฉันก็เลยนัดกินข้าวกับพี่บุ๊คที่บ้าน roof top ร้านหนึ่ง

ตอนที่ฉันกำลังเดินเข้าร้านไปฉันก็เห็นด้านหลังของคู่ชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังคุยกับพนักงานอยู่ก่อนแล้ว เหมือนพนักงานกำลังจะพาเขาไปที่โต๊ะ แต่มีจังหวะที่ผู้ชายคนนั้นหันมาฉันก็เห็นว่าคือเอ็กซ์

“อ้าว ไอ้เอ็กซ์” พี่บุ๊คเป็นคนเอ่ยทัก แต่ว่าเขารู้จักกันเหรอ....