7

Pagkalabas ni Samantha mula sa banyo, bigla na lang tumunog ang doorbell. Napakunot ang noo niya.

"Sino naman kaya 'to sa ganitong oras?" bulong niya sa sarili habang dahan-dahang naglakad papunta sa pintuan, bitbit ang bahagyang kaba sa dibdib.

Hindi niya agad binuksan. Inilapit niya muna ang kanyang mukha sa pinto at tinanong, "Sino 'yan?"

Isang pamilyar na boses ang sumagot mula sa labas — mababa, malamig, at diretso.

"Ako."

Napahinto si Samantha. Gulat na gulat siya. Hindi niya inakalang darating pa ito ng ganito ka-late. Sandali siyang nag-alinlangan. Hindi niya alam kung pagbubuksan ba niya o hindi.

Pero tila wala nang pasensya ang taong nasa labas.

"Buksan mo ang pinto!" utos ng lalaki, mas matigas na ngayon ang tinig.

Napabuntong-hininga si Samantha. Wala na siyang nagawa kundi pagbuksan ito. Pagkabukas ng pinto, halos mabitawan niya ang hawak na tuwalya nang makita ang isang napakalaking stuffed doll — halos kasing laki ng tao.

Pagkatapos ng ilang segundo, pumasok si Dwyn, dala-dala ang higanteng laruan. Hindi man lang siya nagsalita. Parang may hinahanap.

Tiningnan niya ang paligid ng bahay. Hindi niya nakita ang laruan na iniwan kagabi. Lumakad siya paakyat, at sa silid ni Samantha, nakita niya ito — ang maliit na stuffed toy na galing kay Theo.

Wala siyang pasabi. Tinapon niya sa kama ang malaking stuffed doll na bitbit niya. Kinuha niya ang maliit na laruan sa tabi ng kama, lumakad pabalik sa pintuan, at inilapag ito sa ibabaw ng shoe cabinet.

Pagkatapos no’n, saka lang siya hinarap ni Dwyn si Samantha — malamig pa rin ang ekspresyon sa mukha.

Hindi na maintindihan ni Samantha ang nangyayari.

"Hindi ba si Ariane lang ang kasama mong lumabas kanina?" tanong ni Dwyn, puno ng pagdududa.

Doon lang niya na-realize na malamang ay nakita nito si Theo na naghatid sa kanya pauwi.

Agad siyang nagpaliwanag, "Kasama ko si Ariane, oo. Pero may isa pa — si Theo. Business trip lang siya dito sa Makati, kaya nagsabay-sabay na kaming tatlo mag-dinner."

Parang hindi pa rin nasiyahan si Dwyn sa sagot.

"Bakit ka niya binigyan ng stuffed toy?"

Napailing si Samantha, tinangka pa ring magpaliwanag.

"Hindi niya binigay. Ako ang naka-kuha sa claw machine. Dalawa ang nahuli ko, so one for me, one for Ariane."

Tahimik na tiningnan siya ni Dwyn. Pagkatapos ng ilang sandali, umiling ito at nagsabi:

"Hindi. Ako ang bumili ng mas malaki para sa’yo."

Napatitig si Samantha sa kaniya. Hindi niya alam kung matutuwa ba siya o maiinis. Parang bata.

“Seriously? The president of Teves' Group is acting like this?” isip niya, pero hindi na lang niya ito binanggit.

Mukhang nakuha na ni Dwyn ang buong kwento, at sa isip-isip niya’y sapat na iyon. Pero sa puso niya, hindi siya magpapapeteks. Lalo na pagdating kay Theo.

"May yelo ba sa ref n’yo?" tanong niya bigla.

"Umupo ka muna sa sofa," sagot ni Samantha. Pero bago pa siya makasagot nang buo, tuluy-tuloy nang pumasok si Dwyn sa kusina — parang kabisado na nito ang layout ng bahay.

Mabuti na lang at may nakapreparang yelo sa freezer. Kumuha si Dwyn ng ilang cube, binalot ito sa malinis na tuwalya, at bumalik sa sala. Maingat niyang inangat ang paa ni Samantha at ipinatong iyon sa tuhod niya.

Tahimik niyang minasahe ang paa nito habang pinapalamig ang namamagang bahagi.

"Di ba sabi ng doctor, less walking? Pero lumabas ka pa rin para kumain sa labas." may halong sarkasmo ang tono niya.

Napangiti si Samantha. "Mr. Teves, do you also own a house by the sea? Kasi parang pati dinner ng employees, pinapakialaman mo na."

Mas naging matapang na si Samantha. Ngayon, nakakapagbiro na siya sa boss niya.

Tahimik na tiningnan ni Dwyn ang babae. Mula sa basa pa nitong buhok hanggang sa maliliit at mapuputing daliri sa paa. May kakaibang tension sa tingin niya.

Napansin iyon ni Samantha. Medyo nakaramdam siya ng kaba at sinubukang bawiin ang paa.

Pero hinigpitan ni Dwyn ang hawak niya, hindi siya pinayagang umatras. Pinagpatuloy nito ang pagmamasahe nang halos limang minuto.

Pagkatapos niyang bitawan ang paa, agad siyang pinauwi ni Samantha.

"Mr. Teves, late na. Baka kailangan mo nang umuwi."

Tahimik lang si Dwyn habang pinupunasan ang kanyang mga kamay. Hindi na siya tumutol. Lumakad na ito papunta sa pinto, pero bago lumabas, kinuha pa nito ang maliit na stuffed toy sa shoe cabinet.

“Have a good rest.” Malamig pero malambing ang kanyang huling sabi bago ito tuluyang umalis.

Paglabas niya ng gusali, dumiretso si Dwyn sa basurahan. Doon, walang alinlangang itinapon ang stuffed toy. Ni hindi na niya ito nilingon.

***

Kinabukasan, plano ni Samantha na magpahinga pa para makapasok na ulit kinabukasan. Bago magtanghali, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Dwyn:

"I'm going to Bataan this afternoon. I'll be back the day after tomorrow. I'll ask the driver to pick you up for the next few days."

"I've already told you, don't refuse."

Napangiti si Samantha matapos basahin ang mensahe. Hindi niya mapigilang matuwa.

"The boss is starting to sound… thoughtful." reply niya, sabay type ng reply, "I feel that the boss is considerate."

Malaki na ang ginhawa ng kanyang paa, kaya nagdesisyon siyang magsuot ng low-heeled shoes. Paglabas niya, naroon na ang driver na inutusan ni Dwyn.

***

Dalawang araw siyang abalang-abala sa trabaho. Minsan, ni hindi siya nakakain o nakainom ng tubig buong umaga.

Bandang tanghali, nakatanggap siya ng mensahe mula kay Kevin. Sa business trip ni Dwyn sa Bataan, siya lang ang kasamang staff.

May bagong travel itinerary para kay Dwyn — lilipad ito papuntang Sichuan. May nakatakda ring exclusive interview sa isang sikat na satellite TV station kinabukasan ng hapon. Naalala ni Samantha na dati na itong tinanggihan ni Dwyn, kaya nagtataka siya kung bakit ngayon ay pumayag ito.

Dahil wala si Dwyn sa opisina, balik-focus si Samantha sa trabaho. Tahimik at produktibo ang buong araw.

Kinagabihan, may dinner plans siya kasama si Ariane. Maaga siyang dumating sa restaurant, pero lumampas na ng kalahating oras, wala pa rin ang kaibigan.

Tinawagan niya ito — mahaba-habang ring bago sinagot.

“Ariane, nabangga ko 'yung kotse ng ibang tao. Naghihintay ako ngayon sa insurance company.”

Nag-alala si Samantha nang marinig ang boses ni Ariane sa kabilang linya.

“Ayos ka lang ba? Nasaan ka? Pupuntahan kita.” Mabilis siyang nag-empake ng gamit habang nagsasalita.

“Wag ka nang pumunta. Okay lang ako. Kumain ka muna, tapusin ko lang 'to, tapos pupunta na lang ako diyan.” Pagkasabi niyan, agad nang ibinaba ni Ariane ang tawag.

Napilitang muling umupo si Samantha, kahit medyo hindi mapakali.

Alas otso na ng gabi nang dumating si Ariane. Halatang nagmamadali ito, agad umupo at nagsimula nang magsalita.

“Grabe, tapos na rin sa wakas! Hindi mo alam kung gaano ako natulala nang mabangga ko 'yung kotse ng iba. Kinabahan talaga ako nang kumatok siya sa bintana ko.” Uminom siya ng tubig, saka muling nagsalita.

“'Yung lalaki, naka-itim na jacket at naka-sunglasses pa — parang gangster! Binuksan ko 'yung pinto habang nanginginig, tapos dali-dali akong nag-sorry.”

“Buti na lang at maayos ang pakikitungo ko, at syempre, cute naman ako,” biro niya, “kaya hindi na niya pinalaki. 'Yung insurance na ang bahala sa lahat.”

Mukhang hindi naman ganoon kaseryoso ang nangyari, kaya umorder na lang ng simpleng pagkain si Samantha para sa kanilang dalawa. Pagkatapos kumain, nag-decide silang manood ng sine.

Madaling araw na nang makauwi si Samantha. Naka-silent ang cellphone niya sa loob ng bag, kaya hindi niya namalayang tinawagan siya ni Dwyn — tatlong beses.

Pinag-isipan niyang sagutin ba ito o hindi, pero naisip niyang hindi tamang timing, kaya ibinaba niya ang telepono at nag-ayos na lang para matulog.

Kinabukasan ng alas-diyes ng umaga, lumapag ang flight ni Dwyn sa Makati. Paglabas niya sa arrival area ng airport, isang boses ang biglang tumawag sa kanya — malinaw, maganda, at may kumpiyansa.

“Dwyn!”

Lumingon si Dwyn. Sa gitna ng tao, napansin niya ang isang babaeng naka-apricot na casual suit, may suot na itim na dress sa loob, at may hawak na palumpon ng mga sunflower.

Si Christine Villegas.

Nang magtama ang kanilang mga mata, lumapit ito kay Dwyn habang nakangiti.

“Sinalubong kita, on time. Would you mind having lunch with me? I can do the interview with you this afternoon.”

Hindi naman gaanong nagulat si Dwyn. Ngumiti ito nang bahagya at tumango.

“Let’s have lunch together. Pero babalik muna ako sa kumpanya.”

“Sige. Sasabay na ako sa'yo. Bigay ko muna 'tong bulaklak. Nakakapagod din magbitbit n'yan habang naglalakad.”

Tiningnan lang iyon ni Dwyn ng walang emosyon. Wala siyang sinabi.

Pagkarating nila sa opisina, agad silang napansin ng mga empleyado. May kasamang magandang babae si Mr. Teves — ang karaniwang seryoso at malamig nilang boss — at may dala pa itong mga bulaklak.

Nagkakatinginan ang mga tao, pero nagpanggap na walang nakikita.

Sa kabilang banda, si Samantha ay kakalabas lang ng tea room nang makasalubong niya si Dwyn. Pero ang unang nakaagaw ng pansin niya ay ang palumpon ng sunflower na hawak ng babae sa likuran niya.

Bahagyang tumigas ang mukha ni Samantha.

“Good morning, Mr. Teves.” bati niya nang maayos pero medyo pilit ang tono.

Diretsong lumakad si Dwyn. Ni hindi siya tiningnan.

Tahimik na bumalik si Samantha sa kanyang workstation. Napahawak siya sa dibdib — parang may bumigat bigla. Ramdam niya ang malamig na tingin ni Dwyn kanina. At nagtataka kung sino 'yung babaeng may bitbit na bulaklak.

Makalipas ang ilang minuto, lumabas si Christine mula sa opisina, hawak pa rin ang bulaklak. Nilapitan niya si Samantha, na pinakamalapit sa opisina.

“Excuse me, meron ba kayong glass vase dito? Gusto ko sanang ilagay 'tong bulaklak at ilagay sa office ni Dwyn.”

Napatayo si Samantha, medyo natulala pero agad din naka-recover.

“Ah, meron po. Dito po tayo.” Tinungo niya ang tea room at kinuha ang bakanteng vase.

Biglang tumunog ang intercom sa workstation. Nagpaalam si Samantha at dali-daling bumalik sa mesa.

Narinig niya ang malalim na boses ni Dwyn mula sa kabilang linya:

“Pumasok ka.”

Hindi pa man siya nakakasagot, ibinaba na agad ang tawag.

Napabuntong-hininga si Samantha. Tumayo siya, naglakad papunta sa opisina, at mahinahong kumatok. Binuksan ni Dwyn ang pinto at tiningnan lang siya nang diretso, walang imik.

Napilitan siyang pumasok ng kusa.

“May kailangan po ba kayo, Mr. Teves?” maayos niyang tanong.

Tinitigan siya nito.

“Bakit hindi mo sinagot ang tawag ko kagabi?”

“I was...” Simula pa lang sana siya ng paliwanag, nang may marinig silang mga yabag mula sa labas ng pinto.