ตกเย็นชายหนุ่มแวะมารับคู่หมั้นที่บ้านเพราะวันนี้เขาจะขอเธอเป็นเเฟนเขารีรอไม่ไหวแล้วเมื่อรู้ว่าเธอคือหนูรินของเขา
"สวัสดีค่ะพี่ตินณ์" "ครับ เราไปกันเถอะ" พูดจบก็ขับรถไปที่ที่หนึ่ง @บ้านพักต่างอากาศ sds "สวยจังเลยค่ะ" หญิงสาวพูดออกมาก่อนจะเหลือบตาไปเห็นกองกระเป๋าแบรนด์เนม "เพื่อเธอพี่ทำได้อยู่แล้ว" "ขอบคุณนะคะ" หญิงสาวยิ้มออกมาโดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มของเธอทำให้หัวใจแกร่งสั่นไหวจะผ่านไปกี่ปีเธอก็ยังมีอิทธิพลกับใจเขา "ชอบหรือเปล่า" "ชอบค่ะ แต่ แบรนด์เนมกับเครื่องประดับพี่ไม่ต้องก็ได้" หญิงสาวพูดอย่างเกรงใจ "ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจ" sds sds ทั้งสองนั่งทานอาหารกันไปสักพักโดยมีชายหนุ่มแอบมองหญิงสาวอยู่บ่อยครั้งเพราะหลงไหลในรอยยิ้มของเธอ "อร่อยมั้ยครับ" "อร่อยมากเลยค่ะ" หญิงสาวยิ้มออกมา "เราจะกลับกันตอนไหนหรอคะ" "วันนี้พี่ไม่กลับครับเราจะค้างกันที่นี่" "แล้วที่นี่ที่ไหนหรอคะ" "บ้านคุณย่าของพี่เพราะเวลาเครียดกับงานพี่จะมาที่นี่" "น้องรินครับ" "คะ มีอะไรหรือเปล่า" "พี่คิดว่าเรารู้จักกันมานานมากแล้ว เป็นแฟนกับพี่นะครับ" "เอ่ออ... เราพึ่งรู้จักกันเองนะคะ" "ไม่ใช่ครับ เรารู้จักกันนานแล้ว แค่เธอจำไม่ได้แค่นั้นเอง" "ริน จำไม่ได้" หญิงสาวทำหน้างง "ว่าไงครับเป็นเเฟนกันกับพี่นะ" หญิงสาวครุ่นคิดยังไงเธอก็รู้สึกดีกับเค้าอยู่แล้วเธอเหมือนจะรู้จักกับเจามานายหรือที่เขาพูดเป็นเรื่องจริง "ค่ะ รินจะคบกันพี่" พูดจบก็ยิ้มออกมา "ขอบคุณนะครับ" ชายหนุ่มโอบกอดแฟนสาวด้วยความดีใจ "พี่ห้า..." อื้ออ อื้มม ชายหนุ่มประกบจูบแฟนสาวโดยที่เธอนังพูดไม่จบ "แฮ่กๆ เล่นอะไรไม่รู้รินหายใจไม่ทัน" "ไม่มีใครตายเพราะจูบหรอกครับ หึๆ" ชายหนุ่มนึกเอ็นดูคนตรงหน้า "รินคบกับพี่แล้วห้ามนอกใจนะคะ ไม่งั้นรินจะหาแฟนใหม่" "กล้าหรอ หื้มม" "พี่ก็ลองนอกใจดูสิคะ" "ขนาดเป็นแค่เเฟนยังหน้ากลัวถ้าเป็นเมียพี่จะไม่แย่หรอครับ" "ชิส์ " หญิงสาวสะบัดหน้าเดินออกไปแต่ก็ไม่ทันมาเฟียหนุ่มเพราะเขาโอบกอดเธอจากทานด้านหลัง "ดื้อยังไงก็ดื้อยังงั้นเลยนะ" ทั้งสองเดินจับมือกันเดินเล่นสักพัก 'ที่พี่ตินณ์บอกคืออะไรคะ เรารู้จักกันมาก่อนงั้นหรอ" "เสียใจจังเธอจำพี่ไม่ได้" ชายหนุ่มแกล้งทำหน้างอ "รินจริงจังนะคะ" "สัญญามาก่อนถ้าพี่พูดแล้วเธอจะไม่กลัวพี่" มาเฟียหนุ่มกังกล "มีอะไรหรอคะ ร้ายแรงหรือเปล่า" (ย้อนกลับไป 25 ปีก่อน) "พี่ตินณ์คะ พี่ตินณ์อยู่ไหน" เด็กหญิงวัย 5 ขวบ เดินเข้ามาหาพี่ชายข้างบ้านแต่ไม่พบใคร เด็กหญิงเดินไปสักพักเกือบทั้งคฤหาสน์แต่เดินไปก็ไม่เจอใครแต่จังหวะที่ผ่านประตูห้องหนึ่งก็ได้ยินเสียงเหมือนมีใครรร้องอย่่งเจ็บปวด "มึงรู้ใช่มั้ยว่ากูไม่ชอบคนทรยศ" มาเฟียหนุ่มพูดเสียงเหี้ยม "ผ...ผมขอโทษครับนายไว้ชีวิตผมเถอะ" ชายคนหนึ่งทั้งกราบทั้งเว้าวอน ฉึกก!! มาเฟียหนุ่มตัดเข้าที่นิ้วของชายคนนึง อ๊ากกก โอ้ยยย ผมขอโทษครับ ผมปิดไปแล้ว "แล้วมึงล่ะ อยากได้อะไร หึๆ" "ผมขอโทษนาย ผมขอโทษ" พูดขึ้นเสียงสั่น "กูไม่ต้องการคำขอโทษกูต้องการชีวิตมึง" =_= "มึงรู้ใช่มั้ยว่าจุดจบคนทรยศมันจะเป็นแบบไหน" "มือข้างไหนที่มึงคิดจะฆ่ากู ลีโอ จัดการมัน" "ครับนาย" หญิงสาวที่แอบดูทำให้เห็นการกระทำทุกอย่างทำให้เธอแทบน้ำหูน้ำตาไหลพี่ชายที่แสนดีของเธอเปลี่ยนไปเป็นปีศาจ ปัง ปัง เสียงปืนดังขึ้นทำให้เด็กสาวแทบสติแตกร้องไห้ออกมาแล้วรีบวิ่งออกจากคฤหาสน์ไป แกร๊ก เสียงประตูดังขึ้นเรียกความสนใจให้มาเฟียหนุ่ม "ใครวะ มึงปดูดิ" "ไม่มีใครครับนายพบแต่สร้อย" เพียงแค่เห็นสร้อยคอทองคำขาวบริสุทธิ์ที่ชายหนุ่มเคยให้กับเด็กคนหนึ่งทำให้หัวใจแกร่งตกวูบ "หนูริน" พูดจบก็รีบวิ่งออกไปแต่ก็ไม่ทันเสียเเล้วพอจะไปตามที่บ้านก็ไม่เจอเพราะแม่บ้านบอกว่าบินกลับฮ่องกงไปแล้ว ปัจจุบัน "ริน รินครับ ได้ยินหรือเปล่า " "อึกกก~~~ หญิงสาวถอยหลังออกไปทันที หนูกลัว อย่ามาใกล้หนู" หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือ "คนดี อย่ากลัวพี่ พี่ขอโทษ" มาเฟียหนุ่มเข้าไปโอบกอดคนรัก หญิงสาวที่ร้องไห้ในอ้อมกอดคนรัก "พี่จะทำอะไรรินมั้ย ฮรึก" "ไม่ ไม่คนดี พี่ไม่มีสันทำร้ายเธอ" มาเฟียหนุ่มพูดอย่างร้อนรน "จริงนะคะ" หญิงสาวที่สะอึ้นเล็กน้อยก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกนั่งที่ชิงช้าในสวน หญิงสาวยังอยู่ในอ้อมกอดมาเฟียหนุ่ม หายหรือยังครับ "พี่ไม่ทำอะไรเธอ" หญิงสาวที่หยุดร้องไห้ก็เอ่ยถามต่อ"พี่ทำงานอะไรหรอคะ" "เอ่อ พี่ทำงานสีเทาและงานสีขาว" "มาเฟียหรอคะ" "อืม อย่ากลัวพี่นะคนดีมันเป็นงานของพี่ พี่ต้องทำแบบนี้เพื่อให้ลูกน้องอีกหลายร้อยคนกลัวและก็นับถือ" "แล้ววันนั้นพี่ฆ่าเขาทำไม" "พวกมันทรยศพี่ถ้าพี่ไม่ฆ่ามันมันก็จะฆ่าพี่ เคยได้ยินมั้ยตีงูต้องตีให้ตาย" "ค่ะ รินสัญญาว่าจะไม่กลัวพี่" "แล้วหลังจากวันนั้นทำไมต้องหนีพี่ไปฮ่องกง" วันนั้นเป็นวันที่รินจะม่บอกพี่ว่าจะย้ายไปอยู่ฮ่องกงเพราะป๊าต้องทำธุระกิจที่นั่นอีกนานหลายปีบวกกับที่รินตกใจเลยไปไม่ลา "ตอนนี้หายตกใจยัง พี่จะได้ปลอบ" "ก็ยังตกใจนิดหน่อยแต่ไม่เหมือนก่อนหน้านี้แล้วค่ะ" "งั้น.. ก็ดี มาให้พี่ปลอบเธอดีกว่าจะได้นอนฝันดี" พูดจบก็อุ้มหญิงสาวเดินเข้าในบ้านขึ้นห้องไปวันเกิดมาเฟียหนุ่มทั้งสองครอบครัวนั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาหลังจากไม่ค่อยได้เจอกันมาเกือบเดือนมีความสุขมากๆนะลูก ท่านอีริค มารดาของมาเฟียหนุ่มอวยพรบุตรชายคนเดียวของตระกูล"ม๊าขอให้ลูกมีีความสุขมากๆ ทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ" นายหญิงปภาภัทรอวยพรลูกชาย"ขอบคุณครับป๊าม๊า""ม๊าก็ไม่มีอะไรมาก มีความสุขมากๆนะลูก มีหลานให้ม๊าเยอะๆล่ะ" คุณหญิงเจียอีขอหลานอีกคน"อีกไม่นานครับม๊า""ป๊าก็อยากอุ้มหลานอีกคน" ท่านจางเหว่ยพูดอย่างขบขัน"ส่วนรินก็ขอให้พี่มีความสุขมากๆ นะคะ รินรักพี่นะ แด๊ดดี๊สุดหล่อของเด็กๆ"ทั้งสองครอบครัวทานข้าวอิ่มตอนนี้แยกย้ายกันขึ้นห้องไปกันหมดแล้วทั้งสองเดินมาส่งลูกๆ เข้าห้องนอนแล้วกลับเข้าห้องตัวเอง เพราะเธอเตรียมเซอร์ไพรส์บางอย่างให้สามี"หลับตาสิคะ" เธอเดินมาตรงหน้าเขาทันที่เดินมาถึงห้องsdsสักพักมีกล่องบางอย่างวางไว้ในมือของเขามาเฟียหนุ่มลืมตาขึ้นมาก็วางกล่องไว้บนเตียงแล้วรีบเปิดดู แต่พอเห็นหน้าข้างในแล้วหัวใจแกร่งแทบกระเด็นออกมาเพราะความดีใจปนตื่นเต้น"ฮรึก จริงหรอครับ ไม่ได้หลอกพี่นะ" แต่แล้วน้ำตามาเฟียก็ไหลออกมา"จริงสิคะ ไหนดูซิ คุณพ่อสุดหล่อร้องไห้ทำไมคะ" เธอเช็ดน้ำต
เอี๊ยด อ๊าด เอี๊ยดอ๊าด!! เสียงขาเตียงดังขึ้นไม่ขาดสายเนื่องจากคู่รักที่กำลังโหมไฟราคะใส่กันและกัน"ฮึกก อ๊าา อ๊ะ อร๊ายย อ๊าๆ" หญิงสาวครวญครางอย่างสุดเสียงเนื่องจากรองรับแรงกระแทกจากสามีตัวโตเพราะคนเอาแต่ใจต้องการลูกชายอีกคนไม่สืบต่อธุรกิจอ๊า! ปั่กกก ปั่กก ปั่กก มาเฟียหนุ่มกระแทกแก่นกายใหญ่ใส่ร่องรักของภรรยาอย่างเเอาเป็นเอาตายอึกกก อ๊า หญิงสาวฟุบหน้ากับหน้าอกแกร่งเนื่องจากโดนสามีอุ้มอยู่ตั่บบ ตั่บบบ ตั่บบบ อ๊าส มาเฟียหนุ่มปลดปล่อยน้ำรักสีขาวเข้ามดลูกเมียรักเต็มที่เพราะหวังว่าลูกชายคนเล็กของเขาจะมาเกิดสักทีแฮ่ก แฮ่ก หญิงสาวหายใจเหนื่อยหอบบนอกของสามีเนื่องจากเขาทำรักกับเธอตั้งแต่หนึ่งทุ่มจนตอนนี้สี่ทุ่มกว่าเธอยังไม่ได้พักให้หายเหนื่อยเลย"เหนื่อยขนาดนั้นเลย?" มาเฟียหนุ่มแกล้งหยอกล้อภรรยารัก"ชิส์ ไม่ได้อึดเหมือนพี่นิ" เธอมองค้อนใส่เขา"หึ ทำให้พี่หน่อย" มาเฟียหนุ่มเดินมานั่งที่โซฟาโดยที่เธอยังอยู่บนตักแกร่ง"รู้หรือเปล่าว่าเราไม่จำเป็นต้องทำที่เตียงตลอด" มาเฟียหนุ่มจับเอวเธอไว้และกระแทกแก่นกายสวนเข้าไปในร่องสวาทเน้นๆ"โอ้วว เสียวมากเมียจ๋า" "อึกก อ๊าส์ เสียวๆ ฮือ จุกด้วย อ๊า" เธอคร
หลังจากที่หลินลู่ฟื้นตัวเธอก็เข้าเรือนจำโดยไม่มีการประกันตัว เพราะกดหมายของฮ่องกงแรงมาก เธอจึงโดนข้อหาติดคุกตลอดชีวิต วินาทีที่เธอรับรู้เธอแทบจะอยากตาบลงตรงนั้น ส่วนจางเหว่ยก็ยังรักและห่วงใยน้องสาวคนเดียวของเขา ต่อให้ต้องโดนตราหน้าว่าโง่บรมเขาก็อยากจะช่วยเธอ แต่ไม่ใช่ตอนนี้อาจจะให้เวลาหลินปรับตัวและสำนักจริงๆ แต่ถ้าไม่ก็คงต้องปล่อยไว้อย่างนั้น อยู่ในเรือนจำตลอดชีวิต ก็เหมือนตายทั้งเป็น นรกบนดิน"เด็กใหม่หรอเราอ่ะ" นักโทษหญิงคนอื่นเดินเข้ามาทักทายเธอด้วยสีหน้าไม่ค่อยเป็มมิตรเธอเกรงกลัวผู้หญิงร่างท้วม "คะ ค่ะ""ไม่ต้องกลัว พวกฉันแค่รับน้อง" พูดจบเธอก็โดนเหมือนที่เธอเคยทำกับหลานสาวตัวเอง ตอนนี้เธอเหมือนตายทั้งเป็นเจ็บเจียนตาย"ฮรึกก แม่ หลินอยากไปหาเเม" เธอร้องไห้ออกมาด้วยความทุกข์ทม"ฮือออ พี่ชาย หลินขอโทษฮือ" ตอนนี้เธอรู้ซึ้งแล้วถ้าย้อนเวลากลับไปเธอคงไม่ทำแบบนี้เธอสำนึกผิดแล้วจริงๆ'อันที่จริงตอนแรกผมกะจะส่งคนไปอยู่ในเรือนจำกับหลินลู่อยากให้เธอได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่เธอทำกับภรรยาของผม''แต่มาคิดดูอีกครั้ง ผมไม่อยากให้กรรมทุกอย่างที่ผมเคยทำไปตกถึงลูกที่จะเกิดมาของผม''ฉันอภัยให้
หลินลู่มาทำงานตามปกติแต่เธอหารู้ไม่ว่าเวลาของเธอหมดไปแล้ว"林小姐,警察來找你了。" (คุณหลินคะ ตำรวจมาขอพบ) ฝู่เหยาวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องทำงาน"有什麼已經宣布的嗎? " (อะไรหรอ ได้แจ้งไว้หรือเปล่า) เธอนั่งไม่เป็นเดือดเป็นร้อนอะไร'เรื่องผ่านมาเป็นเดือนเเล้ว หลักฐานก็ไม่มี คงไม่มีอะไรหรอกมั้งน่าจะเรื่องของวัฒน์' เธอคิดในใจ"林總,還是去會議室吧,大家都在等著呢。" (คุณหลินไปที่ห้องประชุมดีกว่าค่ะ ทุกคนรออยู่)"每個人?" (ทุกคน?)เธอเดินตามผู้ช่วยไปที่ห้องประชุมเพราะเธอก็อยากรู้ใจจะขาด"เชิญนั่งครับ" มือขวาคนสนิทของมาเฟียหนุ่มพูดกับเธอ"มีอะไรหรอคะ" เธอค่อยๆนั่งแล้วถาม"我們逮捕你企圖殺死你的兄弟。 " (เราขอจับกุมคุณข้อหาพยายามฆ่าพี่ชายของคุณ)"什麼!?不要誹謗我我會起訴你們所有人。" (อะไรนะ!? อย่ามาใส่ร้ายฉัน ฉันจะฟ้องพวกแกให้หมด) เธอลุกขึ้นโวยวาย"คุณน้า มอบตัวเถอะค่ะ โทษหนักจะได้กลายเป็นเบา" ลี่หลินเธอพูดขึ้นมา"แก แกใช่มั้ย แกจะมายึดบริษัทของฉันใช่มั้ย" หลินลู่ตรงเข้ามาจะทำร้ายหลานสาวตัวเองแต่มาเฟียหนุ่มโอบกอดเธอไว้และสั่งให้การ์ดที่อยู่ในห้องล็อคตัวเธอไว้ เพราะตอนนี้เธออาละวาดอย่างไม่ใช่เธอเมื่อก่อนหน้านี้"ไม่มีใครทำอะไรคุณน้าหรอกค่ะ คุณน้าทำร้ายพ่อของลี่ทำ
"หมอคะ ตอนนี้พี่ชายฉันเป็นยังไงบ้าง" หลินลู่มาโรงพยาบาลพร้อมกับลูกน้องคนสนิทของพี่ชายเธอหลังจากที่เธอเก็บหลักฐานทั้งหมดไป"คนไข้มีอาการหัวใจวายเฉียบพลันจึงเกิดอาการช็อกและหมดสติไป คนได้เป็นอัมพาตแต่เราสามารถทำให้เป็นเหมือนเดิมได้ด้วยการบำบัดเพราะคนไข้ตกบรรไดและหัวใจล้มเหลวจึงค่อนข้างหน้าเป็นห่วงครับ""แต่มีอีกเรื่องครับ คือทางเราพบสารชนิดหนึ่งที่เป็นการทำลายส่วนต่างๆของระบบในร่างกาย และเป็นยากระตุ้นโรคหัวใจจะเรียกได้ว่าเป็นสารพิษก็ได้ครับ""ก่อนหน้านี้คนไข้ทานอะไรหรือแพ้อะไรมาหรือเปล่าครับหมอจะได้เขียนประวัติ""ฉันไม่ทราบว่าพี่ชายฉันทานอะไรลงไปนะคะเพราะฉันอยู่ในห้อง แต่เมื่อตอนเย็นเราสองคนทานอาหารกันตามปกติแต่เป็นอาหารโปรดของพี่ชายฉัน เราทานกันมานานแต่ไม่ได้เป็นอะไรนะคะ""พี่ชายฉันจะดีขึ้นเมื่อไหร่คะ""ตอนนี้หมอยังให้คำตอบไม่ได้ เพราะยาไปกระตุ้นหัวใจแรงเกินไปจนพี่ชายของคุณรับไม่ไหวและหมดสติไป แต่เคยมีคนไข้มารักษาอาการแบบนี้คล้ายๆ กัน แต่ก็หลับไปประมาณหนึ่งเดือนกว่าๆ""หลิงเถียน เฝ้าพี่ชายไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะเข้ามา" เธอบอกกับลูกน้องคนสนิทพี่ชาย"เอ่อ ครับ" แม้จะสงสัยอยู่บ้างแต
เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องจินตนาการของผู้เขียนแต่งเขียนขึ้นมาเอง ห้ามลอกเลียนแบบการกระทำนี้เด็ดขาดนะคะ โปรดอ่านด้วยความเข้าใจ ขอบคุณค่ะ**************************************************"พี่ชาย หลินมีเรื่องจะคุยด้วย" เธอเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานของจางเหว่ยด้วยรอยยิ้ม"ไม่มีเงินใช้หรอถึงซมซานกลับมา" จางเหว่ยพูดประชดเธอ มีเพียงหลินลู่ที่เก็บความโกรธทำไว้ในใจหลินแค่จะมาบอกว่าหลินเลิกกันกับวัฒน์แล้วนะคะ หลินรู้แล้วว่าเขามีเกาะหลินเพราะหลินพึ่งเห็นเขาเดินเข้าโรงแรมไปกับผู้หญิงรุ่นแม่เหมย"เมื่อเช้าเธอพึ่งไปอยู่กับมันมานิ พี่จะเชื่อเธอได้ยังไง" จางเหว่ยพุดอย่างรู้ทันเธอ"มันก็จริงค่ะ แต่หลินให้คนตามวัฒน์หลินเลยพึ่งตาสว่างเมื่อตอนบ่ายๆ" เธอแสร้งหน้าเศร้า"หลิน ฮรึกก หลินรักเขามากแต่ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับหลินดวย ฮือออ" เธอร้องไห้ออกมาจนพี่ชายของเธอเดินเข้ามากอดปลอบใจ"ไม่เป็นไรนะ เธอยังมีพี่ พี่ชายคนนี้ที่รักเธอเหมือนกัน" จางเหว่ยพูดปลอบน้องสาว แต่กลับเป็นหลินเองที่สะอึกเพราะคำว่ารักของพี่ชายต่างแม่ของเธอ แต่สุดท้ายก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมเพราะคำสอนของแม่ผุดขึ้นมา ทุกอย่างของตระกูลเฟยหมิ