ตอนที่ 2 New meeting and new relationship. – II [3/4]

คำเตือน กรุณาเม้นด้วยถ้อยคำสุภาพด้วยจ้า

New meeting and new relationship. – II

3/4

“คือหนู....” ฉันอยากบอกว่าฉันไม่อยากแต่งงาน ถ้าพูดออกไปตอนนี้เลยก็น่าจะดีแต่ว่าในตอนนั้นเองก็มีคนใหม่เดินเข้าประตูมา

ฉันก็ตกใจมากที่เห็นว่าคนนั้น ๆ คือเต เขายืนอยู่หน้าประตูและฉันเห็นว่าทุกคนหันไปมองเขาคนเดียว เขาเองก็มองมายังฉันด้วยสีหน้าที่แปลกใจ

แต่ฉันตั้งสติและรู้ตัวได้ว่าฉันไม่อยากจะให้ใครตรงนี้รู้เรื่องอดีตของฉันกับเตจึงได้พยายามส่งสายตาให้เขารู้เป็นนัย ๆ ว่าฉันนั้นไม่อยากให้ใครรู้

“มาแล้วเหรอเจ้าเต “คุณอาไตรทักลูกชายที่อยู่ในชุดวอร์มซึ่งน่าจะเป็นของหน่วยงาน “ลุงกับพี่ ๆ เขามารออยู่นานแล้วนะ ทำไมถึงพึ่งมา”

“พึ่งจัดการงานเสร็จนะครับ” เขาพูดและรอบมองมายังฉันอยู่อีกหน แต่วันนี้ฉันรู้สึกใจเต้นแรงอีกครั้งเพราะความรู้สึกตื่นตะลึง และเกลียดขี้หน้า “ขอโทษทีที่ให้รอนะครับ”

“ไม่เป็นไร มันเป็นเรื่องงาน มา ๆ นั่งก่อน” พ่อฉันพูดแล้วก็บอกให้เขามานั่ง ซึ่งที่ว่างที่เหลือตอนนี้ก็คือโซฟาตัวเดียวกันกับฉัน และที่ว่างคือข้างแม่เขา

กลายเป็นว่าแม่ของเขาคั่นกลางระหว่างฉันกับเขาอยู่ ฉันควบคุมสีหน้าและอารมณ์เอาไว้แม้ว่าจะอยากลุกหนีไปจากตรงนี้เสียดื้อ ๆ แต่ประสบการณ์ที่ผ่านมามันสอนให้ฉันเป็นคนเก็บอารมณ์ให้เป็น

ฉันเกลียดเต และไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้เจอเขาที่นี่ ในฐานะนี้ และฉันอยากจะขยี้ตาอีกสักพันรอบว่าใช่เขาจริง ๆ หรือฉันคิดไปเอง

ตลอดเวลาสองวันก่อนหน้าที่รู้เรื่องว่าจะต้องมาดูตัวคนที่อาจจะได้แต่งงานด้วยในอนาคตฉันไม่ได้ถามพ่อเลยว่าคน ๆ นั้นเป็นใคร ชื่ออะไร หน้าตาเป็นแบบไหน เพราะฉันไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อเลย พ่อจะนอนที่ออฟฟิศใหญ่ซึ่งชั้นบนสุดเป็นเพนท์เฮาส์ และฉันก็นอนที่บ้าน

ถ้าฉันเอะใจถามชื่อหรือขอดูรูปสักนิดก็คงจะรู้ว่าเป็นเต และฉันก็จะหาทางหลีกเลี่ยงไม่มาเจอได้

“เต เตจำเรื่องคนที่แม่เคยเล่าให้ฟังว่าเป็นคนช่วยแม่ พาแม่มาโรงพยาบาล” คุณอาเริ่มพูดอีกครั้งเมื่อเตนั่งลงได้หนึ่งอึดใจ “แล้วก็มาเยี่ยมแม่เมื่อหลายวันก่อน”

“จำได้สิครับ” เตตอบแม่ของเขาส่วนฉันก็หลุบตาลงมองชายกระโปรงของตัวเอง ซึ่งในวันนี้ฉันเลือกใส่เดรสผ้าทวิตสีชมพูอ่อนที่พี่พาลินบอกว่าสวยมา “แม่ชอบเธอมาก”

“เตรู้มั้ยว่าหนูญาณินนี่แหละคือคนที่ช่วยแม่ บังเอิญใช่ไหมล่ะ” คุณอาพูดด้วยน้ำเสียงสดใส และตั้งแต่วันที่ฉันช่วยเธอมาจนถึงวันที่ฉันไปเยี่ยมฉันก็รับรู้ได้เลยว่าท่านเป็นคนที่จิตใจดี มองโลกในแง่บวก เพียงได้คุยกันไม่กี่ครั้งฉันก็รับรู้ว่าท่านคงเป็นคนที่ใจดีมาก ๆ

“จริงเหรอครับ” จังหวะนั้นเตมองมายังฉัน เราสบตากันและฉันก็แทบฝืนยิ้มให้เขาไม่ออก ยิ่งเห็นรอยยิ้มที่เตมองมาฉันก็ยิ่งเกลียดแสนเกลียด ภายในใจฉันกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งและรู้สึกเหมือนกับว่าอยากจะหนีออกไปให้พ้น ๆ หน้าเขาด้วย “ผมยังไม่มีโอกาสได้ขอบคุณเลย”

“นี่ยิ่งแม่รู้ว่าคือหนูญาณิน แม่ยิ่งดีใจมากเลยนะ” ฉันยังเงียบโดยไม่พูดอะไรออกมา

“ครับ ผมก็ดีใจ” เตพูดออกมาโดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าจะอยู่ต่อหน้าใคร ทำเอาแม่ของเขายิ้มแก้มปริเลย ซึ่งฉันเองก็รู้สึกอึดอัดมากจริง ๆ ฉันไม่อาจจะหายใจร่วมกับเตได้นานเกินกว่านี้ด้วยซ้ำ

“อาได้ข่าวว่าหนูเรียนจบปริญญาโทมาตั้งสองใบ เรียนเกี่ยวกับอะไรบ้างเหรอ” อาไตรถามฉัน

“ใบแรกหนูเรียนด้านการบริหารธุรกิจที่อเมริกาค่ะ ส่วนใบที่สองหนูเรียนเกี่ยวกับออกแบบแฟชั่นและสิ่งทอที่ฝรั่งเศส” ฉันตอบแบบกระชับเข้าใจง่าย

“ตอนเรียนอยู่ที่โน่นญาณินได้ร่วมงานกับห้องเสื้อแบรนด์ดังเลยนะครับ” พี่ชายฉันเสริมมาเพราะเขาเป็นสายซัพพอร์ตฉันสุดตัว และเขาภูมิใจในตัวฉันมากกว่าพ่ออีกมั้ง

“ธาวินคงรักแล้วก็ภูมิใจในตัวน้องมากเลยสินะ” คุณอาไตรพูด “แต่ก็น่าภูมิใจมากเลยนะ เรียนจบปริญญาตั้งหลายใบ เจ้านนท์คงเลี้ยงลูกมาดีจริง ๆ”

ฉันรู้สึกตื้อตันที่ลำคอแบบบอกไม่ถูก อยากจะขำกับคำพูดของคุณอาอยู่บ้างแต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ให้ลึกสุดใจ

พูดตรง ๆ พ่อน่ะไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นยังไง เรียนอะไรมา เพราะตลอดเวลาเขาแทบไม่เคยถามไถ่เลยด้วยซ้ำ เขารู้ว่าฉันจบโทบริหารก็ตอนที่พี่พาลินบอกนั่นแหละ

เราพูดคุยกันต่ออีกหน่อย ทางฝั่งนั้นก็พยายามจะขายลูกชายสุดฤทธิ์ว่าเป็นคนทำงานดีอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าฉันไม่รู้จักเตมาก่อนฉันก็คงจะหลงเชื่อล่ะ เพราะเขาหน้าตาดี สูงโปร่งและหน้าที่การงานก็มั่นคง แถมก็มาจากครอบครัวที่ร่ำรวยด้านที่ดินมากด้วย แต่พอฉันรู้จักเตฉันก็ไม่อินกับเขาแม้แต่น้อย

“นอกจากจะหน้าตาเหมือนแม่แล้ว การกินก็คล้ายกันอีกนะ” ระหว่างทานอาหารอยู่นั้นอาไตรก็พูดมา พลางมองฉันที่กำลังเขี่ยผักชีออกจากอาหารที่พึ่งตักลงบนจาน

“ใช่จริงด้วย ริณน่ะเข้าไม่ชอบกินผักชีมาก เรียกว่าเกลียด” คุณอาพิมพูดกับฉัน

“คุณอาสนิทกับคุณแม่มากเลยเหรอคะ” ฉันเป็นคนพูด

“ใช่จ้ะ อากับแม่หนูน่ะโตมาด้วยกัน บ้านอยู่ติดกัน เรียนโรงเรียนเดียวกัน มหาลัยเดียวกัน” คุณอามีร้อยยิ้มยามพูดถึงแม่ของฉัน “อาเป็นแม่สื่อให้พ่อกับแม่ของเราด้วยนะ แล้วหลังจากนั้นพ่อเราก็มาเป็นพ่อสื่อให้อากับพ่อของเตเขา”

“พูดแล้วก็คิดถึงวันเก่า ๆ นะ ตอนเราอยู่ด้วยกันสี่คน” พ่อเป็นคนพูดแบะประโยคถัดมาก็ “ถ้าพิมไม่เป็นอย่างนั้นไปก็คงจะอยู่ตรงนี้ด้วย”

ฉันรู้สึกจุกอีกครั้ง และแอบคิดว่าถ้าพ่อไม่ได้อยู่ต่อหน้าคนอื่นพ่อก็คงหันมาส่งสายตาโกรธเคือง และพูดแดกดันฉันเหมือนอย่างที่เคยเป็นแน่ ๆ

“แล้วนี่เตยังอยู่บ้านข้างในค่ายอยู่ใช่ไหม” พ่อเปลี่ยนเรื่องใหม่

“ยังอยู่ครับลุง” เขาตอบมาแล้วก็ทำทีตักเนื้อกุ้งเผาลงบนจากให้ฉัน เพราะผู้ใหญ่น่ะจัดที่นั่งให้ฉันได้นั่งข้างเต อาจจะเพราะว่าโต๊ะมันเป็นโต๊ะกลมด้วยล่ะมั้ง “กุ้งนี่อร่อยนะครับ”

“แหม เจ้าเตนี่ก็นิสัยเหมือนพ่อเราจริง ๆ” พ่อฉันพูด

“ชอบสาวสวยเหมือนกันใช่ไหม “พ่อเตหันไปยิ้มให้พ่อฉันและดูสีหน้าพึงพอใจ ในขณะที่ฉันกำลังจะเป็นบ้าตายอยู่ตรงนี้ และกลืนข้าวแทบไม่ลงด้วยซ้ำ

“บ้านที่พิมซื้อไว้เป็นเรือนหอให้เจ้าเตยังไม่เสร็จเลย ถ้าหนูณินแต่งงานกับเตน่าจะต้องได้ไปอยู่บ้านในค่ายก่อนนะจ๊ะ บ้านหลังนั้นน่ะยังอยู่ได้อีกหลายเดือน” คุณอาพูดกับฉันต่อ

“อาจจะหลังเล็กกว่าบ้านของหนูที่กรุงเทพสักหน่อย” ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรคุณอาไตรในประโยคนี้ “แต่บ้านหลังที่อาซื้อให้เตก็แพงที่สุดในโครงการแล้วนะ แล้วก็เป็นหมู่บ้านใหม่ด้วย หนูไม่เป็นไรใช่มั้ย”

“ไม่เป็นไรหรอก” พ่อเป็นคนตอบโดยไม่สนใจฉัน “แล้วนี่คิดอยากให้เด็ก ๆ แต่งงานกันตอนไหน”

“ใจก็อยากจะให้แต่งพรุ่งนี้มะรืนนี้เลยล่ะพี่ แต่ว่าก็คงแล้วแต่หนูญาณินล่ะ” ท้ายประโยคคุณอาส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้ ให้ทั้งสองคนได้ทำความรู้จักกันก่อน

“ถ้างั้นเดือนหน้าเลยเป็นยังไง เพราะฉันก็อยู่ไทยได้นานสุดหนึ่งเดือน ก็อยากจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จก่อนค่อยไป” พ่อเสนอออกไป ส่วนฉันก็เผลอทำช้อนหลุดมือจนมันกระทบจานดัง ‘แกร๊ง’ “แต่งงานกันไปก็ต้องอยู่ด้วยกัน ก็ค่อยทำความรู้จักกันตอนนั้น”

ฉันได้แต่อดทนและคิดว่าฉันเองจะอดทนเอาไว้แล้วค่อยกลับไปคุยกันพ่อที่บ้านก็ได้ ฉันอยากจะรักษาหน้า รักษาความรู้สึกของคนป่วยอย่างคุณอาไว้ เพราะฉันไม่สามารถที่จะแต่งงานกับเตได้จริง ๆ อันที่จริงก็คงไม่ต้องพูดถึงขั้นแต่งงานหรอก แค่มองหน้ายังไม่อยากจะมองเลย

ที่ทนกลืนข้าวลงได้ทั้งที่นั่งข้างเขาฉันก็แทบจะใช้พลังทั้งหมดชีวิตที่มีแล้ว