ตอนที่ 2 New meeting and new relationship. – II [4/4]

คำเตือน กรุณาเม้นด้วยถ้อยคำสุภาพด้วยจ้า

New meeting and new relationship. – II

4/4

ฉันได้แต่อดทนและคิดว่าฉันเองจะอดทนเอาไว้แล้วค่อยกลับไปคุยกันพ่อที่บ้านก็ได้ ฉันอยากจะรักษาหน้า รักษาความรู้สึกของคนป่วยอย่างคุณอาไว้ เพราะฉันไม่สามารถที่จะแต่งงานกับเตได้จริง ๆ อันที่จริงก็คงไม่ต้องพูดถึงขั้นแต่งงานหรอก แค่มองหน้ายังไม่อยากจะมองเลย

ที่ทนกลืนข้าวลงได้ทั้งที่นั่งข้างเขาฉันก็แทบจะใช้พลังทั้งหมดชีวิตที่มีแล้ว

“เต พาญาณินไปเดินเล่นหน่อยสิ เดินคุยกันจะได้ทำความรู้จักกันไว้” หลังจากทานผลไม้เป็นของหวานกันไปแล้วพ่อก็เป็นฝ่ายบอกกับเตไป

เอาตรง ๆ วันนี้แทบจะไม่ให้ฉันได้มีโอกาสออกบากเรื่องแต่งงานเลยสักครั้งเดียว ฉันจะได้แค่ตอบคำถามที่ผู้ใหญ่ถามหรือพูดเรื่องอื่นเท่านั้น

“ได้ครับลุง” เตรับคำราวกับว่ารอโอกาสนี้อยู่แล้ว และถึงแม้ว่าฉันจะไม่อยากใช้เวลาร่วมกับเตมากเกินไปกว่านี้ได้ฉันก็จำใจ เพราะฉันอยากจะบอกเตว่าฉันไม่มีวันนที่จะแต่งงานกับเขา

เตพาฉันเดินมาที่สวนหลังบ้านซึ่งเป็นสระน้ำและมีดอกบัวอยู่หลายกอ ลายล้อมไปสวนพืชผักนานาพันธุ์ และสวนดอกไม้ด้วย อีกฝากฝั่งของสระน่าจะเป็นสวนผลไม้ซึ่งมองด้วยสายตาฉันก็เห็นว่าเป็นต้นมะม่วง แล้วก็มีอย่างอื่นอีกแต่ฉันไม่ค่อยรู้หรอกว่าต้นอะไร

“ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม” ฉันออกปากก่อนเมื่อเดินมาถึงกลางสะพาน

“ได้สิ” แม้เขาจะรู้ว่าฉันเป็นพี่แต่เขาก็ไม่มีท่าทางที่จะเคารพอายุที่มากกว่าของฉัน และเขาทำเหมือนกับว่าเราสองคนนั้นยังรู้จักกันสนิทสนมกันอยู่

“ฉันไม่อยากแต่งงานกับคุณ” ฉันเริ่มใช้คำพูดที่สื่อให้เขารู้ว่าฉันไม่ใช่คนเดิม และไม่ได้อยากใช้สรรพนามที่จะแทนตัวเหมือนตอนนั้นได้อีกต่อไป “แล้วก็คงไม่ต้องบอกเหตุผลนะว่าทำไม”

“เค้า....ผมคิดว่าคุณมาที่นี่เพราะตกลงแล้วซะอีก” เขาเกือบจะหลุดพูดสรรพนามเดิมออกมาแต่ฉันก็จ้องหน้าเขาอย่างที่หมายความว่า ถ้าเขายังใช้สรรพนามเดิมอยู่อีกฉันจะต่อยหน้าเขา อย่างนั้นเลยล่ะ “ทำไมคุณถึงไม่พูดกับผู้ใหญ่ล่ะว่าไม่อยากแต่ง”

“เพราะฉันเคารพแม่ของคุณ ฉันไม่อยากให้ท่านรู้สึกไม่ดีเพราะท่านป่วยอยู่” ฉันบอกไปตามความจริง เพราะที่ฉันเจอท่านวันนี้ และเห็นท่านพูดถึงแม่ของฉัน ฉันก็ยิ่งอยากจะรักษาความรู้สึกท่านเอาไว้ เพราะถ้าได้รับคำพูดไม่ดีอาการท่านอาจจะทรุดได้ “แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าคนที่ต้องแต่งงานด้วยคือคุณ”

“แต่แม่ผมอยากให้เราแต่งงานกันจริง ๆ แม่ผมชอบคุณมาก” เขาอธิบายมาและมันก็เป็นความจริงที่ฉันสัมผัสได้จากคุณอาว่าท่านชอบฉันแค่ไหน

“ฉันก็ชอบแม่ของคุณ แต่คนที่ฉันต้องแต่งงานด้วยคือคุณไง” ฉันพูดและจ้องมองลึกไปในตาเขา “อย่าว่าแต่แต่งงานเลย แค่ทนหายใจด้วยสักวินาทีก็ยังไม่อยาก”

“แต่ขอโอกาสได้ไหม ขอให้ผมได้แต่งงานกับคุณ”

“อย่าพูดอะไรที่เห็นแก่ตัวหน่อยเลยได้ป้ะ” ฉันว่าเขาและภาพวันเก่าที่ฉันเคยเจ็บปวดหัวใจพวกนั้นก็ย้อนกลับมาเป็นฉาก ๆ “ฉันยอมตายดีกว่าถ้าจะต้องทนอยู่กับคุณ”

“ผมขอโทษ” เขาพูดมาและคำขอโทษพวกนั้นก็ไม่อาจจะเยียวยาความรู้สึกที่พังทลายแล้วของฉันได้ “ผมรู้ว่าตอนนั้นผมทำผิดมากแค่ไหน ผมรู้สึกผิดมาตลอด แล้วถ้าได้แต่งงานกันผมสัญญาว่าผมจะเป็นสามีที่ดีให้คุณ แล้วก็จะชดเชยทุกอย่างที่เคยทำให้คุณเสียใจ”

“ฉันไม่ต้องการมันแล้ว!” ฉันกระแทกเสียงลงไปอย่างเหลืออด “ฉันไม่ได้อยากให้คุณมาชดใช้อะไรให้ แค่คิดว่าตัวเองยังอยู่ร่วมโลกใบนี้กับคุณฉันก็แทบบ้าแล้ว อย่าว่าแต่ร่วมชายคาบ้านเดียวกันเลย”

“เราแต่งงานกันเพื่อวาระสุดท้ายของแม่ผมไม่ได้เหรอ ผมขอร้องนะณิน” เขาส่งแววตาอ้อนวอนมาให้ “ให้ท่านมีความสุขในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต”

“ฉันไม่ได้มีหน้าที่มารับผิดชอบความรู้สึกพ่อแม่ใครหรอกนะ” ฉันบอกไปอย่างเลือดเย็น “แม้ฉันจะเคารพแม่คุณ และรู้สึกซึ้งใจในมิตรภาพของแม่คุณกับแม่ฉัน แต่ฉันไม่อยากแปดเปื้อนกับคนอื่งคุณหรอก”

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองใจร้ายมาก แต่มันยังไม่ถึงครึ่งกับที่เขาเคยทำกับฉัน แล้วทำไมฉันจะต้องมาทำเพื่อเขา เพื่อแม่เขา เพื่อครอบครัวเขาด้วยล่ะ เพราะในวันที่ฉันขอให้เขาอยู่เพื่อฉัน เขาไม่เคยทำและเขาก็ไม่ใยดีคำอ้อนวอนของฉันเลยสักนิด

“คุณเปลี่ยนไปมากนะญาณิน” เขาพูดมาและทำใบหน้าราวกับว่าโหยหาฉันคนเก่าเมื่อห้าปีที่แล้วมากแค่ไหน แต่เขาน่ะช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยใช่มั้ย

“แล้วอยากให้ฉันเป็นยังไง เป็นคนที่ยังรักคุณจนหมดหัวใจเหมือนตอนนั้นเหรอ” ฉันทวนถามกับเขาไปพร้อมกับขมวดคิ้ว แต่ฉันว่าหน้าฉันตอนนี้คงกวนตีนมากแน่ “หรือว่าคุณอยากยังให้ฉันเป็นคนโง่คนนั้นที่ถูกคุณหลอกสวมเขาให้”

สองมือฉันกำเข้าหากันแน่น แม้อยากจะลืมเรื่องราวแสนน่ารังเกียจและน่าสมเพชขนาดไหน แต่ไม่มีวันไหนที่ฉันลืมมันได้ลงแม้แต่วินาทีเดียว และความทรงจำพวกนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความแค้นเคืองสะสมมายาวนาน และความแค้นนั้นมันมากพอที่ฉันสามารถหยิบมีดมาจ้วงแทงเขาได้ตอนนี้เลย

“ฉันเสียใจเรื่องแม่ของคุณ แต่ฉันก็ไม่อยากเอาตัวเองกลับมาเฉียดใกล้กับผู้ชายสารเลวอย่างคุณหรอกนะ แล้วถ้าพระเจ้าให้ฉันเลือกที่จะตายแทนแม่ของคุณได้ฉันคงทำมันแลกกับการแต่งงานกับคุณ”

ฉันพูดออกมาจากห้วงลึกสุดใจ เพราะฉันรู้สึกว่าชีวิตตอนนี้ก็ไม่ได้มีความหมายกับใครมากมายนัก พ่อก็ไม่เคยสนใจไยดีฉัน คนรักก็ไม่มีให้ยึดเหนี่ยวใจ เหมือนชีวิตไปวัน ๆ มากกว่า

และฉันอยากให้เตเข้าใจความรู้สึกของการถูกขอร้องอ้อนวอนบ้างว่ามันเป็นยังไง เข้าใจความรู้สึกของการถูกปฏิเสธแม้เราจะอ้อนวอนแค่ไหนก็ตาม

วันนั้นแม้จะผ่านมาเกือบห้าปีแต่ฉันยังจำความรู้สึกพวกนั้นได้ และจำได้ว่าตัวเองน่าสมเพชเวทนาสักแค่ไหนที่อ้อนวอนเขา

“เธอ” เตรีบเดินตามฉันที่เดินจากมา และฉันก็หันไปทำตาเขียวใส่ทันทีที่เขาเรียกฉันว่าเธอ “เค้าอยากรู้ว่าจะทำยังไงให้เธอหายโกรธ หรือทำยังไงถึงจะทำให้เธอลืมเรื่องพวกนั้นได้”

“อยากรู้เหรอ” ฉันเอียงคอถามแม้ว่าในใจจะเดือดดาลที่เขาบังอาจกลับไปใช้สรรพนามเดิม “ไปตายดูสิ ไม่แน่นะถ้าคุณตายฉันอาจจะหายโกรธก็ได้”