SCARLETT PAGSAPIT ng uwian, doon lang lumabas si Crystal sa opisina ni Lucien na may masayang awra. Dire-diretso siyang naglakad patungo sa elevator na hindi man lang ako napansin sa gilid. Ano kayang ginawa nilang dalawa sa loob? Bakit ang tagal naman atang nag-stay ni Crystal? Ganon na ba kahaba ang kanilang pinag-usapan? Nagbati na ba talaga silang dalawa? Kung ano-anong eksena ang pumasok sa aking isip na siyang kinakirot ng aking dibdib. Ilang sandali pa si Lucien naman ang lumabas ng opisina niya. Dire-ditetso din itong naglakad. Mabilis naman akong sumunod sa kanyang likod. Tahimik lang kami habang binabaybay ang pababa ng floor. Nang makarating sa lobby ay biglang tumunog ang cellphone ni Lucien kaya tumigil muna ito saglit sa paglalakad saka sinagot ang tawag. “Hello, Isaiah? Napatawag ka?” It's Isaiah. Bakit kaya napatawag ang lalaki? “Yes, paalis na ako ngayon sa kompanya, Why? Nandyan kayo? Alright, pupunta ako dyan. Hintayin niyo ako. Yeah, Sige, b
SCARLETT NAGING abala ako sa kaka-text kay Night, nakikibalita minu-minuto para alamin kung may napapansin na silang kakaiba. Kahit papaano ay nalilihis ang aking atensyon kela Lucien. Pero kahit ganon sumusulyap sulyap pa rin ako sa lalaki at alerto pa rin ang pakiramdam sa paligid. Minsan naman ay kinakausap din ako nila Isaiah, kaso kapag may dumadating silang kakilala ay tumatahimik ako at hinahayaan sila na makipag usap. Ngayon ang atensyon ko ay nasa aking cellphone, Pigil ang aking tawa sa huling message ni Night, may lumapit daw sa kanyang isang babae pero hindi niya pinansin, dahil medyo lasing na ang babae sinabihan daw siyang bakla. Gusto kong tumawa dahil nakikita-kita ko ang reaksyon ng lalaki. Sa gwapong iyon ni Night at sa tindigan nasabihan pa ng bakla. Masyado lang talagang suplado ang lalaki kapag hindi niya kilala ang kausap. Sa akin lang naman nun pinapakita ang tunay niyang ugali. Nakakatawa lang dahil nasabihan siyang bakla porket hindi niy
SCARLETT PAGKARATING sa mansion agad kong inutusan ang dalawang bantay na pagtulungan buhatin si Lucien. Habang papasok kami sa loob ay nakasalubong namin sila Don Miguel at Sir Aidan. Bahagya pa akong nagulat dahil gising pa ang mga ito. Tumigil ako sa paglalakad at binati ang mga ito. “Magandang gabi, Don Miguel, Sir Aidan.” “Magandang gabi din Iha, Bakit lasing na lasing ata ang aking apo?” Nag-aalalang tanong ng matandang Saavedra. “Pasensya na kayo Don Miguel hindi ko ho napigilan si Lucien na ‘wag uminom. Hindi rin ho siya nakinig sa akin na ‘wag muna siya mag-aalis-alis sa ngayon dahil delikado. Wala po akong nagawa kung hindi doblehin na lang ang pagbabantay sa kanya.” Mahabang paliwanag ko. “Tsk, tsk, ang batang iyon talaga. Alam naman niyang nanganganib pa ang kanyang buhay.” Naiiling na sagot ng matanda. “Matigas na naman ang ulo ni Lucien. Hayaan mo kakausapin ko siya bukas Louise. Pasensya kana kung nahihirapan ka.” Sambit naman ni
Mabilis na tumayo sila Thunder ng makita ako saka lumapit sa akin. “Sigurado ka ba sa desisyon mong ito, Red?” Bungad na tanong ni Night. “Yes, Kailangan ko ito. Sorry pala dahil na-abala ko kayo ni Thunder.” “It's okay, maliit na bagay lang naman ito. Beside kailangan mo nga rin muna ng day off.” “Kayo ng bahala kay Lucien, bantayan niyo siyang maigi ok? Update me kapag may kakaiba kayong napansin.” “Restday mo ng tatlong araw Red, off duty ka non. Kami ng bahala ni Night sa alaga mo. Babantayan namin siya ng maigi.” Nakangiting sambit naman ni Thunder. Tumango na lang ako saka bumaling kela Sir Aidan ng makalapit sa amin. “Saan ka tutuloy niyan Iha? Gusto mo bang ipahatid kita?” Mabilis akong umiling sa offer ni Don Miguel. “Hindi na po Don Miguel, gagamitin ko po ang dalang sasakyan ni Night. Saka may sariling condo po ako, doon muna ako tutuloy.” “Ganon ba, siya sige. Mag-iingat ka ha?” “Opo, Salamat po. Pasensya na po kung naka-abala ako, dapat ay nag
LUCIEN Wala sa dining area sila Dad at Lolo kaya tinanong ko si Manang kung nasaan ang mga ito. Nasa Gazebo daw at nagkakape. Dali-dali ko silang pinuntahan doon habang nag ngingitngit sa galit. Hindi ko akalain na ito ang bubungad sa aking umaga. Agad akong napansin ni lolo kaya ngumiti ito habang papalapit ako sa kanila. “Goodmorning apo, gising kana pala. Nag-almusal kana? Gusto mo padalhan kita dito ng makakain? Mukhang pupunta kana ng kompanya.” Magiliw nitong tanong sa akin habang pinapasadahan ako ng tingin. “Thanks Lo, pero hindi yan ang pinunta ko dito.” Malamig kong turan. Doon na napatingin sa akin si Dad. “Then ano ang pinunta mo dito, Lucien?” Nagtatakang tanong ni Dad. “Gusto ko malaman bakit pumayag kayo sa tatlong araw na restday ni Scarlett? Bakit hindi niyo man lang muna ako tinanong kung ok lang ba sa akin? Bakit kayo lang lagi ang nagdedesisyon? May karapatan din naman akong malaman di ba?” Seryoso kong tanong habang nagpapabali
LUCIEN I stared at Scarlett inside the cafe for a few minutes, hindi pa rin mag sink in sa akin ang mga nalaman. Siya ang may ari ng Cafe na ito. Napakaganda ng kanyang negosyo at galing siya sa mayamang pamilya, pero napapaisip ako bakit kailangan niyang pasukin ang pagiging Assassin? Ganon na may mga negosyo naman siya? Kulang pa ba ang kinikita niya sa mga negosyo o baka may mas malalim pa na dahilan kaya pinasok niya ang ganitong gawain? Ilang sandali pa nagpasya akong bumaba at kausapin ang babae. Akma ko ng bubuksan ang pinto ng magsalita si Thunder. “Saan kayo pupunta Sir?” Nilingon ko siya saka nagsalita. “Sa loob ng cafe kakausapin ko si Scarlett, isasama natin siya pauwi sa mansyon.” Seryoso kong sagot. “Naku, Sir. Sabi ni Sir Aidan sa akin kanina ipakita ko lang sayo kung nasaan si Red at ano ang ginagawa niya. Saka sa nakikita ko Sir Busy si Red, Hindi siya sasama sa atin lalo na ngayon na abala siya sa business niya. Mas mabuti pa dito na lang tayo.”
LUCIEN HUMUGOT ako ng isang malalim na buntong hininga habang sinusundan si Scarlett. Buong araw akong hindi mapakali dahil sa kanya. Kaya hindi ako makakapayag na masayang lang ang pagpunta ko dito. Tumigil sa gilid ng cafe malapit sa sasakyan namin si Scarlett saka seryosong humarap sa akin. Tumigil din naman ako sa kanyang harap. “Umuwi kana, Lucien. Sinasayang mo lang ang oras mo dito dahil hindi ako sasama sayo pauwi. May mga bagay pa akong dapat unahin at gawin.” Panimula nitong sabi. Ang tigas talaga ng babaeng ‘to pero kung magmamatigas siya ganun din gagawin ko. Matira matibay na lang. “No, hindi ako aalis dito hanggang hindi kita kasama.” Mas sumeryoso ang mukha niya. “Jeez, Lucien, stop acting like a kid. Try to understand what I'm telling you instead of insisting on what you want.” Nainis ako sa kanyang sinabi, acting like a kid huh? Kanina pa niya sinasabi ang mga katagang iyon. Nakakapikon na! Inilang hakbang ko ang pagitan naming dalawa saka si
SCARLETT SA PARKING LOT ng bar ako matiyagang naghintay kay Lucien. Nakasandal ako sa kotse habang nakahalukipkip at nakatingin sa exit ng bar. Hindi na ako nag abalang pumasok pa sa loob dahil baka hindi ko mapigilan ang sarili at kaladkarin ko palabas ng Bar ang pasaway na lalaki. Binilin ko na lang kay Night, Thunder at kela Ace na ilabas na lang ang lalaki. Hanggang maaari ayoko ng makagawa ng gulo o atensyon sa loob. Nakakahiya na kay Ace lagi na lang kasi may nangyayari, kaya mas minabuti ko ng umiwas sa pwedeng mangyari. Patingin-tingin ako sa aking relo, Bakit ang tagal naman ata nila Night? Ilalabas lang nila si Lucien sa bar pero trenta minutos mahigit na ang lumipas. Ganon ba kahirap ito palabasin? Apa't na sila doon ah. Mukhang wala akong choice kung hindi pumasok sa loob. Umayos ako ng tayo saka humakbang na pero napatigil din agad ng makita kong lumabas si Lucien habang may kaakbay na isang sexy na babae at naghaharutan ang mga ito. Awtomatikong tuma
KINABUKASAN Maaga dumating ang isang doktor — kasamahan ni Kuya. Maingat siyang pumasok sa kwarto, may hawak na clipboard, at ngumiti nang magaan sa amin. Lumakad siya papalapit sa kama ni Dad. “Good morning, Doc Santillan,” bati ng doktor kay Kuya. “Good morning, Doc Rivera,” magalang na sagot naman ni Kuya. Hinayaan ni Kuya si Doc Rivera na mag-check kay Dad. Sa ibang doktor na kasi inassign ni Kuya si Dad para sa monitoring, para makapag-focus si Kuya sa pagbabantay kela Lolo at Dad. Gusto raw niya na sa pagkakataong ito, sa pamilya muna siya. Matapos icheck si Dad, sumunod namang nilapitan ni Doc Rivera si Lolo. Tahimik kaming nagmasid habang tinitignan niya ang kalagayan ng aming lolo.Nang matapos ang pagsusuri, humarap ang doktor sa amin. Umayos ako ng tayo at handang makinig sa sasabihin ng doctor. “Doc Santillan,” umpisa niya habang nakatingin kay Kuya, “maganda ang initial response ng katawan ng ama ninyo. Wala naman akong nakitang problema sa ngayon. Hihint
When they finally disappeared from my view, I leaned weakly against the wall. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng tuhod ko. Yumuko ako saka umiyak.“Bakit?” bulong ko sa sarili. “Bakit kailangang mangyari ‘to? Why my dad and grandpa?” “Louise, ok ka lang ba?” Nag angat ako ng tingin at nilingon ang pinagmulan ng boses. At doon ko nakita si Lucien na nagaalalang nakatingin sa akin. Mabilis naman akong umayos ng tayo at pinunasan ang mga luha.. Ayoko ipakita sa kanya ang ganitong side ko. Ayokong makita niya akong mahina. Ayokong kaawaan niya ako o ano man. Sa totoo lang nawala sa isip ko na kasama ko nga pala silang pumunta dito. Kung hindi siya nag pakita sa akin ay hindi ko maaalala. Tumikhim ako saka seryosong nagsalita. “Sorry if I brought you guys here. There’s an emergency. I’ll call Thunder to pick you up and drop you to the mansion… For the meantime, he’ll stay with you.” “It’s okay, I understand, Don’t worry about it.” he said, then slowly walked toward me. “I’ll
LOUISE Walang nagbago mula noong gabing nagkaroon kami ng sagutan ni Lucien. Hindi pa rin niya ako pinapansin, at ako naman, pilit na lumalayo sa kanya. Pinanindigan ko ang lahat ng sinabi ko. Ayokong guluhin pa ang lahat. Napapagod na ako. Pero kahit anong iwas ko... kahit anong lakas ng loob ang ipakita ko sa iba... gabi-gabi ko pa rin siyang naiisip. Minsan, hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya mula sa malayo. Tahimik lang siya at abala sa kanyang trabaho. Naalala ko pa yung gabing tinalikuran ko siya, masakit–mahirap pero kailangan ko gawin dahil kung hindi ko pinigilan ang sarili baka ano na ang nagawa/nasabi ko—na pagsisisihan ko lang din. Pagod na akong umasa. Pagod na akong masaktan. Ngayon hinahanda ko ang sarili, dalawang araw na lang at ikakasal na si Lucien at Crystal. Mas lalo kong natanggap na talo talaga ako dahil hindi ako nagawang maalala ni Lucien. In the past few days, I kept myself busy reading the reports that Night delivered to me. I found out th
LUCIEN Shit, what’s happening to me? Why am I like this? Earlier, while I was in the car with Louise and she was talking to Night, I felt this sudden irritation—I just didn’t show it dahil baka mahalata ni Louise. Hindi ko maintindihan ang sarili ko, kung ano-ano ang sinabi ko sa kanya kanina tapos ngayon para akong tanga na hindi mapakali. Alam kong nasa baba na si Night at kausap si Louise. “Fvck.” Inis akong tumayo saka lumabas ng kwarto. Sa sala na lang ako tatambay. Pagbaba ko pasimple kong sinilip kung nasaan ‘yung dalawa. Nandoon sila sa labas mabilis akong naupo saka binuksan ang TV. Ano kaya ang pinag-uusapan nila? Tungkol kaya sa date nila bukas? Saan kaya sila mag-dedate? Tsk, nakakainis! Sinabihan ko si Louise na layuan ako pero ako naman ‘tong tanga na hindi mapakali ngayon. Napapala ng bigla-biglang nagdedesisyon. Nang marinig kong may papasok na ay umayos ako ng upo at kunwari ay seryosong nanonood ng TV. Akala ko ay magtatanong si Louise kung anong g
LOUISE Pagkapasok na pagkapasok ko ng kwarto ay napasandal ako sa pinto habang sapo ang dibdib na naninikip. Mapait akong napangiti, hindi ko inaasahan ang mga nangyari. Hindi ko akalain na kumikilos si Crystal para sirain ako kay Lucien. Sinigurado na talaga ng babaeng ‘yon na siya ang mananalo sa puso ni Lucien. Gumawa pa talaga siya ng kwento na ako ang dahilan ng hiwalayan nila. In the first place naman talaga hiwalay na sila ni Lucien ng dumating ako sa buhay nito. Si Claire ang girlfriend ng lalaki ng mga panahon na ‘yon. At kung hindi ako nagkakamali ang dahilan naman ng hiwalayan nila noon ay si Crystal. Nanghihina akong naglakad patungo sa aking kama at pabaksak na humiga. Mukhang kailangan ko ng tanggapin na talo ako sa labang ito. Harap harapan na niyang sinabi na mahal niya si Crystal at ayaw na niyang masaktan ito. Nalalapit na rin ang kanilang kasal. Wala sa sarili akong napahawak sa aking labi, I miss him, I miss him so much, but there’s nothing I can
LUCIEN Nasa sasakyan na kami pero sa unahan lang ang tingin ko. Sa buong hapon na dumaan ang mga nalaman ko ang naglalaro sa aking isip. Gusto ko ng komprontahin si Louise pero pinipigilan ko ang sarili. Gusto ko din alamin kung may nararamdaman pa ba ako sa babae dahil sa tuwing naaalala ko ang sinabi ni Crystal na minahal ko si Louise ay bumibilis ang tibok ng puso ko. Hanggang sa makauwi kami ng mansion, katulad ng kinagawian. Nauna akong bumaba habang siya ay pinarada ang sasakyan.Habang paakyat ng hagdan hindi ako mapakali, may gusto akong gawin. Kapag hindi ko to ginawa paniguradong hindi ako makakatulog ngayong gabi. Kailangan ko ng kasagutan. Hindi ko na kaya maghintay pa. Akala ko hindi ko siya kokomprontahin ngayon araw pero hindi ako tinatantanan ng magulo kong isip. Kaya pag dating sa tapat ng aking kwarto hinintay ko si Louise na umakyat. Hindi naman ako nag hintay ng matagal dahil maya maya nakita kona itong naglalakad palapit habang nagtatakang nakatingin sa
LUCIEN Hindi ako nakatulog ng maayos dahil sa pag-iisip. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. I think Crystal is the first person I need to talk to. I need to clarify whether we really broke up or not. I need answers to all the questions running through my mind. I’ll invite her to lunch at my office. I’ll ask Louise to buy lunch so I can talk to Crystal privately, just the two of us. That’s the only opportunity I see to get some answers. Good thing at sumunod sa akin si Louise. Kahit na kita ko sa mga mata niya ang pagtutol. Sinadya kong marami ang ipabili at sa malalayo lahat para matagal siyang makabalik. Tok! Tok! “Come in.” Sagot ko saka umayos ng upo. “Hi Babe! Sorry, I got delayed because I had to deliver a report to the marketing department. So, what got into you that you invited me for lunch? Did you miss me?” Masayang bati ni Crystal saka dire-diretsong pumasok. Napansin kong napalingon siya sa pwesto kung saan lagi nakaupo si Louise. “Oh where is your
Mabilis akong bumaba ng sasakyan at sumunod sa lalaki. Baka magbago pa ang isip. “You like K-restaurant, right? Then order whatever you want. It’s on me,” He said bossily as we sat down. Instead of getting annoyed, I just smiled and shook my head. I think I already know why he’s acting like this—it’s because of Night. “Why are you shaking your head? Don’t you want to eat here? Where do you want to go? Let’s go there instead,” he said.“Nah, I like it here,” I replied with a smile. “Tss. Stop smiling.” “Why? I’m happy.” “Really, huh?”“Yeah, good thing you asked me to join you. I didn’t eat properly earlier. I didn’t even finish my food.” “Huh, paano enjoy na enjoy ka makipag usap sa Night na 'yon. May pa punas punas pa sa gilid ng labi mo.” I grinned at his reaction. He looked like a jealous boyfriend. “Why? Are you jealous? Do you want to be the only one to do that for me? Why? Are you in love with me?” I teased him.“What the… In your dreams. I’m loyal to Crystal,” he s
UWIAN Nakasunod ako kay Lucien at Crystal na magkahawak ang kamay. Patungo kami sa paborito nilang kainan para mag dinner. Well, Sila lang ang kakain dahil hindi naman nila ako niyaya. Hindi pa rin kami nagpapansinan ni Lucien. Isa pa ayoko din silang makasabay. Sa bahay na lang siguro ako kakain or bibili na lang ako. Nasa harap na kami ng restaurant ng biglang tumunog ang cellphone ko. Shit, nakalimutan kong i-silent. Naka-agaw tuloy ako ng atensyon. Tumigil ako saglit at nagmamadaling kinuha sa bulsa ang phone. Napansin kong tumigil din ang dalawa at sinulyapan ako ni Lucien. Hindi ko siya pinansin, nang makitang si Night ang tumatawag ay agad ko iyong sinagot. “Hello Night?” “Hi, Are you guys having dinner?” Nangunot naman ang noo ko. “Huh? No, just them. I’m not joining. Why?” “Good, then let’s eat together. I’ll come to you.” “Huh? Where are you?” “Same place kung nasaan kayo. wait for me there.” “Naku, ‘wag na sa bahay na ako kakain ok—” Hindi kona nata