Kabanata 2

Sa kabila ng paglalakad ni Alona at panlalabo ng mga mata dahil sa namumuong luha, bigla niyang nabangga ang binatang waiter na may hawak na tray ng baso ng alak. Kaya naman, nabitawan niya ito at nabasag sa sahig.

Dahil dito, naagaw niya ang atensyon ng kanilang mga bisita. Lumingon ang mga ito sa kanila at tumingin sa kaniya.

“Pasensya na po, Ma'am. Hindi ko po talaga sinasadyang mabangga ka,” paumanhin ng waiter sa kaniya habang pinupulot at nililinis ang mga nabasag na baso.

Hindi makagalaw ang dalaga. Nalilito siya kung ano ang gagawin niya at tila umiikot ang paningin niya. Napansin kaagad siya ni Ivan kaya nilapitan niya ito at hinawakan sa braso.

"Ms. Alona, okay ka lang ba?" nag-aalala niyang sabi habang sinisiguradong wala siyang sugat o galos na natamo sa katawan.

“Ivan,” mahinang sambit ng dalaga. Naputol ang pag-uusap ng dalawa nang umakyat ang kaniyang ama sa entablado at kinuha ang kanilang atensyon.

"Atensyon sa lahat ng mga naggagandahang dilag at mga ginoong dumalo sa okasyong ito. Ako ay lubos na nagpapasalamat sa inyong lahat sa pagdalo sa ikadalawampu't limang kaarawan ng aming unica hija na si Alona. Bukod dito, ngayong gabi ay kayo lamang ang makakarinig ng makabuluhang balitang ibabahagi ko sa inyong lahat. Hinihimok ko kayong muli na dumalo sa mahalagang okasyon o araw ng aking anak at ng aking malapit nang maging manugang na si Karlos Miguel Sermiento, para sa nalalapit nilang kasal." Nang ituro ng ginoo ang gawi ng binata ay kaagad silang napalingon kay Karlos at sabay-sabay silang nagpalakpakan.

Itinaas naman ng binata ang wine glass na hawak nito at ininom ang laman ng white wine sa isang lagok lang.

Napalingon din si Alona sa direksyon ni Karlos at nagkataong nasulyapan din siya nito. Ningitian siya ng binata pero pinandilatan lang niya nito at ibinalik ang atensyon sa ama na kasalukuyang nakatayo sa stage.

“Ivan, alam mo ba ang lahat ng ito? alam mo rin ba na binabalak nila akong ipakasal sa lalaking iyon?” tanong niya na may luhang tumutulo sa gilid ng mga mata niya.

Hindi naman nakaimik kaagad si Ivan at nakayuko lang sa harapan niya.

“Bakit hindi ka nagsasalita? nangangahulugang oo ba ang iyong sagot? So, ibig sabihin kasabwat ka rin nila.” Pagkasabi niya nun ay tumalikod na siya at dumiretso sa parking lot.

"Ms. Alona!” pero sumunod din kaagad si Ivan sa kaniya at napansin sila ni Mr. Desepeda, kaya bumaba siya ng stage at sinundan ang kaniyang anak.

“Alona!” tawag niya sa dalaga. Huminto siya at lumingon sa kaniyng ama.

“Hija, wala kang dapat ipag-alala. Alam mong ginagawa lang namin ito para sa iyong kapakanan, bukod pa roon ay mabuting tao naman si Karlos. Iba siya sa lahat ng lalaking nakilala mo, nangako siya sa amin na aalagaan ka niya at hinding hindi ka niya sasaktan. " Paliwanag ng kaniyang ama, ngunit ngumiti lang ang dalaga at pinunasan ang mga luha sa kaniyang mga mata.

“At naniwala naman kayo kaagad? gaano kayo kakumpiyansa sa taong iyon? ano ang ibinigay nila sa inyo bilang kapalit upang mapapayag nila kayo na ipakasal ako sa kaniya? dahil na naman ba ito sa pera? ang kumpanya? o dahil hanggang ngayon, hindi niyo pa rin matanggap na namatay si kuya Mike at ako ang pumalit sa kaniya? o dahil wala akong kuwentang anak—" napatigil lang siya sa pagsasalita nang bigla siyang nakaramdam ng mabigat at malakas na sampal mula sa palad ng kaniyang ina.

“Huwag na 'wag mong babanggitin dito ang kuya Mike mo! wala ka sa posisyon mo para sumbatan siya sa mga nangyayari ngayon!” galit na galit at naiiyak na saad ng kaniyang ina sa dalaga.

Hinawakan ni Alona ang pisngi niyang iyon at matalim na tiningnan sa mata ang mga magulang.

“Alona,” tawag ng kaniyang ama na lalapit na sana sa kaniya pero tumalikod na lang ito at lumayo sa kanila.

"Ms. Alona!” tawag naman sa kaniya ni Ivan habang kumakatok sa kotseng sinasakyan ng dalaga. Sumulyap si Alona sa windshield at hindi na lang siya pinansin pagkatapos ay lumabas na ito ng hacienda.

Sa labis na pag-aalala ng ginoo sa anak nito na baka may masamang mangyayari sa dalaga ay sumakay ito kaagad sa kaniyang sasakyan para sundan ang kanilang anak. Sumunod naman ang kaniyang asawa at sumama rin sa kaniya.

Laking gulat na lamang ni Ivan nang dumaan sa kaniyang harapan ang mag-asawang Desepeda.

“Sir, ma'am?” nagulat siya nang makitang nakasakay sa kotse ang mag-asawa. Mukhang nag-aalala rin siya na baka may mangyaring masama sa pamilyang ito, kaya sumakay siya sa kotse niya at sinundan sila.

“Karlos, hijo. Sundan mo sila, ikaw ang magiging kinabukasan ng kanilang kumpanya. Kaya dapat lang na tratuhin mo sila ng mabuti at ituring sila bilang iyong mga tunay na pamilya. Sige na, bago pa mahuli ang lahat.” Utos ng kaniyang ama sa kaniya.

Kaagad namang sinunod ng binata ang utos nito. Sumakay siya sa kotse niya at mabilis itong pinaandar.

Tatlong sasakyan ang kasalukuyang sumusunod kay Alona. Ngunit hindi niya namalayang nakasunod pala ito sa kaniya mula sa likuran.

Pinatakbo ng mabilis ni Mr. Desepeda ang sasakyang minamaneho upang pantayan ang kaniyang anak. Ibinaba niya ang windshield at paulit-ulit na tinawag ang pangalan nito.

“Alona! ihinto mo ang sasakyan ngayon din!" sigaw niya, pero mas binilisan pa ni Alona ang pagmamaneho sa sasakyan niya at nanguna ito sa kanila.

Hindi nagpatinag ang kaniyang ama at nagsimulang patakbuhin ng mas mabilis pa ang sasakyan.

"Mon, masyado tayong mabilis." Nag-aalala at natatakot na saad ng asawa nito. Ngunit hindi ito nakinig sa kaniya at nakatutok lang siya sa sasakyan ng kanilang anak.

“Mon.” Muli niyang tinawag ang asawa. Lumingon si Mr. Desepeda sa kaniyang asawa at saka niya lang namalayan na natatakot pala siya sa bilis ng kaniyang pagmamaneho. Kaya naman, sinubukan niyang pabagalin ang kotseng sinasakyan nila, ngunit wala pa ring nagbago sa bilis ng kaniyang pagpapatakbo at lalo lamang itong bumibilis.

“Ramon!” sigaw ng misis nito nang makitang may paparating na puting trak sa harapan nila. Nang mapalingon sa harapan ang kaniyang asawa ay kaagad niyang pinaikot ang kotseng sinasakyan ngunit tumama ito sa gilid ng tulay at tuluyang nahulog sa malalim na sapa.

Saglit namang sumulyap si Alona sa kaniyang side mirror at mabilis siyang napapreno nang makita ang aksidenteng nangyari sa kaniyang mga magulang.

Apurahan siyang bumaba ng sasakyan at tumakbo patungo sa pinangyarihan ng insidente.

“Mom, dad!” nanginginig ang boses niya habang tinatawag ito at patuloy na tumutulo ang mga luha sa kaniyang mga mata.

Sa kabila ng kaniyang paglalakad ay bigla siyang nabangga ng isang pulang kotse.

Sa lakas ng impact ng pagkakabangga sa kaniya, tumilapon siya at gumulong-gulong sa kalsada. Mabilis na kumalat ang dugo niya habang nakatingin siya sa mga ulap.

"Mom, dad, kuya Mike." Mahina niyang sambit sa kaniyang labi na may luhang tumutulo sa gilid ng kaniyang mga mata. Unti-unting nanlalabo ang kaniyang mga paningin at ilang saglit lang ay nawalan siya ng malay.

Mabilis na bumaba ng sasakyan si Ivan at apurahang nilapitan ang nakahandusay na dalaga.

"Ms. Alona!" paulit-ulit niyang tinatawag ang pangalan nito. Nabaling din ang atensyon niya sa nangyari sa mag-asawang Desepeda kaya naman nataranta siya at nababalisa sa sunod-sunod na mga pangyayari.

"Hello? nasa Reynaldo Bridge highway kami ngayon. Puwede bang pakibilisan niyo kasi kailangan namin kaagad ng rescuer dito? Tatlong tao ang naaksidente dito, kaya pakiusap … Kailangan namin ng tulong niyo."

Tumawag naman ng ambulansya si Karlos nang makita niya ang nangyari sa mga Desepeda. Bakas sa mukha niya ang pag-aalala lalo na kay Alona. Kaya naman, kaagad niya itong nilapitan pero nalilito siya kung ano ang dapat niyang gawin.

“Alona! Alona, naririnig mo ba ako?" sa pagkakataong iyon, saglit na namulat ang mga mata ng dalaga at tumingin sa kaniya.

“Alona, nakikita mo ba ako? huwag mong ipikit ang iyong mga mata.” Saad niya pero tuluyan na siyang nawalan ng malay.

"Ms. Alona!” tawag ulit sa kaniya. Sumulong saglit si Ivan at pinakinggan niyang mabuti ang pulso ng dalaga.

"Bakit?" tanong ni Karlos nang bigla itong lumingon sa kaniya.

"Hindi ko maramdaman ang pulso niya." Pagkasabi nito ay pinakinggan din niya ang pulso ng dalaga ngunit bigla siyang napaatras nang masiguro niyang tumigil na sa pagtibok ang puso nito.

Ilang saglit lang, dumating na ang mga ambulansya at ilang pulis. Pagdating pa lang nila ay kaagad na binuhat ni Ivan ang dalaga na walang malay at itinakbo palapit sa ambulansya.

“Tulong. Tulungan niyo siya." Sigaw niya sa mga first aid responders.

Nang makita nila si Alona ay mabilis nila itong pinapasok sa loob at isinugod sa ospital. Isinugod din sa ospital ang mag-asawang Desepeda, ngunit kalaunan ay idineklara silang dead on arrival.

Habang nasa emergency room pa ang dalaga at kasalukuyang tinatahi ang sugat na natamo sa ulo nito ay bigla naman bumagsak si Ivan sa sahig nang makita ang walang buhay ng mag-asawa.

Napahagulgol siya sa pag-iyak at kumapit sa kamay ni Mr. Desepeda, na itinuring siyang halos isang miyembro ng kanilang pamilya. Ang taong tumulong sa kaniya na magpatuloy sa buhay at ang nagpatibay sa kaniyang kalooban.

Sa mga oras na kailangan niya ng isang ama na mapagsasabihan ng mga problema ay palagi itong nakahandang makinig para sa kaniya, ngunit ngayong wala na ito ay halos parang dinaganan siya ng malaking pader sa kaniyang likuran.