Chapter 6

"Saan mo ba ako dadalhin?" tanong ni Valeria, halatang inis.

Sobrang bilis ng mga pangyayari. Nasa loob na siya ngayon ng kotse ni Luciano. Pagkatapos siyang sabihan na magpapakasal raw sila sa susunod na buwan, agad siyang pinilit na sumakay sa magarang sasakyan nito—mas mahal pa kaysa sa kotse niya.

"Just sit in there. Don't move and stop asking," malamig ang boses nito habang nagsalita.

Napapailing si Valeria. Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking ‘to. Siya pa ngayon ang may ganang mainis, kahit siya itong sapilitang isinama. Hindi man lang siya binigyan ng maayos na paliwanag.

"Yung kotse ko sa hotel? Naiwan ko 'yon. Kailangan ko iyong balikan," giit niya, pero nanatiling tahimik ang lalaki. Wala itong balak na ibalik siya roon. Halatang buo na ang desisyon nito.

Patuloy lang ito sa pagmamaneho. Hindi man lang siya nilingon o pinansin. Mas lalo siyang nainis sa bawat segundo ng pananahimik nito. Wala man lang pakialam na halos manginig na siya sa kaba.

"Ano ba? Ibalik mo ako roon! Saan mo ba ako dadalhin?" Hinila niya ang damit nito, pilit kinukuha ang atensyon.

Mabilis na bumaling ito sa kanya. Walang emosyon ang mukha nito, pero sapat ang titig para mapatigil siya. Napasinghap si Valeria. Ramdam niya ang tensyon mula sa mga mata nito habang tinitingnan ang kamay niyang nakakapit sa suit.

Dali-dali niyang binitiwan ang suot nito at tumalikod. Nagsalubong ang mga braso niya habang kinagat ang labi, naiinis sa hindi nito pagpapakumbaba.

Pinagmasdan niya pa ito mula sa gilid ng mata. Sandali lang siyang sinulyapan, tapos muling ibinalik ang tingin sa kalsada. Sa anggulong iyon, mas napansin ni Valeria kung gaano kaayos ang suot nitong suit. Gwapo talaga ito, kahit nakakainis.

"Ihinto mo ang kotse. Babalik ako sa hotel!" reklamo niya ulit.

"Ang sabi ng attorney mo, wala kang matutuluyan. Doon ka muna sa hotel ko. Hangga’t hindi pa tayo kasal, hindi muna kita ibabalik sa bahay kung saan tayo unang nagkita," sagot nito sa wakas.

"What?" gulat niyang tanong. "No way! Why would I go with you? I didn’t even know you that much. At sino bang nagsabi sa’yo na babalik pa ako sa bahay mo? I don’t want to go back in there! Tigilan mo na ako sa kasal na ‘yan. Walang kasal na magaganap!"

Bumaling ulit ito sa kanya. Seryoso ang mukha. Walang bakas ng awa sa mga titig nito. Malalim itong huminga, tapos tinaas ang kilay.

"You already announced our wedding earlier. That means, you’re my fiancée now."

"I’m not your fiancée! Pwede ba, ihinto mo na itong kotse! Hindi ako sasama sa’yo!" Napailing siya habang tumatanggi.

Bigla na lang hinawakan nito ang braso niya.

"Stay still, Valeria. Ilang beses ka nang tumakas. Lagi kang nagtatago. This time, I want to keep you until we get married. Huwag mong subukang lumayo, kung ayaw mong itali kita."

Hindi na alam ni Valeria kung anong iisipin. May tama ba ang lalaking ‘to? Bakit doon siya titira? At ang mapa—napamura siya sa isip. Nakalimutan niyang kunin ang mapa kay Attorney Herrera. ‘Yun lang ang pag-asa niya para makatakas. Naiwan niya ‘yon nang basta na lang siyang umalis mula sa gathering habang hila si Luciano. Naguluhan na lang siya nang maalala kung paano niya mismo in-announce ang kasal na gawa-gawa niya lang. Sino bang mag-aakalang seseryosohin ng lalaki?

"My god, Luciano! Seryoso ka ba talaga na magpapakasal tayo? We don’t know each other yet. How confident you are to tie with me?" Napa-face palm siya habang nai-stress.

Kinakabahan na talaga siya ngayon. Lalong nagiging totoo ang sitwasyon, at kitang-kita niya ang determinasyon sa mga kilos ni Luciano.

Lumabas ang ugat sa kamay nito habang lalong humigpit ang hawak sa braso niya. Isang kamay lang ang ginagamit nito sa pagmamaneho, pero kontrolado pa rin ang sasakyan.

"We can work things out. Habang kasal tayo, pwede mo pa akong makilala. Also, I got your virginity. Gaya ng sinabi ko, gusto kong panagutan ‘yon. Ayaw kong iwan ka na lang basta pagkatapos ng nangyari."

Nanigas si Valeria. Wala na siyang nasabi. Parang huminto ang mundo niya. Pinaalala lang nito ang nangyari noong gabing ‘yon. Uminit ang pisngi niya sa hiya. Gusto na lang niyang mawala sa kinauupuan.

"Hindi ko naman sinabi na panagutan mo ako. Kalimutan na lang natin ‘yon, pwede? Kaya itigil mo itong kotse. Babalik ako sa hotel kung saan ako nakatira. Pero kailangan ko munang balikan si Attorney Herrera doon sa gathering. I don’t want to go with you... You’re a stranger to me. I don’t trust you," sabi pa niya habang puno ng inis.

Sinubukan niyang buksan ang pinto ng kotse kahit umaandar, pero naka-lock. Lalong nanlamig ang katawan niya. Ilang ulit niyang inalog ang door handle pero ayaw pa rin bumukas.