Chapter 7

"You’ll stay here. Hindi ka na babalik roon at mas lalong hindi ka makipagkikita sa Attorney Herrera nang hindi ko nalalaman."

Masama ang tingin ni Valeria habang binabaling ang mukha kay Luciano sa tabi niya. Sumulyap ito sa kanya, kunot ang noo, bago pinabilis pa ang takbo ng kotse. Napahawak siya sa gilid ng upuan, dama ang kaba sa bawat saglit.

"What the hell! Stop the car, please! Baliw ka na!" sigaw niya, pilit nilalabanan ang takot sa bilis ng sasakyan. "Naririnig mo ba ang mga sinasabi mo?" Hindi niya mapigilan ang kaba lalo na’t may trauma pa siya sa mga ganitong sitwasyon. "Ayaw kitang makasama!"

"Keep quiet. I won’t let you escape this time. Sa hotel ka titira kung saan ako nananatili ngayon. Ako na ang bahala sa mga papeles para sa kasal natin. Wala kang ibang gagawin kundi maghintay at samahan ako hanggang sa ikasal tayo."

Nanlaki ang mga mata ni Valeria. Hindi siya makapaniwala sa sinasabi nito. Gusto na lang niyang maiyak. Pakiramdam niya ay parang kinidnap siya. At ipapakasal siya nang sapilitan. Kasalanan niya rin naman. Siya rin ang unang nagsabi kanina sa harap ng lahat na ikakasal sila—kahit gawa-gawa lang niya. Hindi niya alam kung sinabayan lang ba siya nito o seryoso na talaga ang balak.

Pagkarating nila sa hotel, hindi na niya tiningnan kung anong hotel iyon. Diretso na siyang kinaladkad nito mula sa parking area papunta sa elevator. Pilit siyang lumaban, iniiwas ang braso sa mahigpit na hawak nito.

"Hindi ako sasama sa’yo!" mariing sabi ni Valeria habang pilit binubunot ang kamay niya mula sa pagkakahawak. "Bitawan mo nga ako! Sisigaw ako rito!"

"What is it again? Ginamit mo ako para mapahiya ang kapatid mo at ang kabit ng ama mo? Gusto mo bang tawagan ko si Mariah at ang ina niya? Para ipaalam sa kanila na nagsisinungaling ka tungkol sa kasal natin?"

Napatingin si Valeria rito, tila natigilan. Ilang beses siyang lumunok. Hindi niya alam kung gaano ito kalapit kay Rosalie. Pero base sa nakita niya kanina sa pagtitipon habang magkausap ang dalawa, parang may koneksyon talaga ang mga ito.

"W-What? Isusumbong mo ako sa mag-inang yun?" tanong niya, pinanliitan ito ng mata.

Umayos lang ito ng tayo at tumango. May dinukot sa bulsa at inilabas ang cellphone.

"Let me call them. I will inform—"

"Huwag!" Mabilis niyang inagaw ang cellphone mula rito. Nagkatinginan sila. "Hindi mo pwedeng gawin yun dahil hindi ko makukuha ang pera ko kapag nalaman nila na nagsisinungaling lang ako." Ang seryosong tingin nito ay nagpatunay na seryoso talaga ito sa banta.

Ramdam ni Valeria ang kahihiyan na maaaring dumating kapag nalaman ng mag-ina na nagsinungaling lang siya. Baka pa nga magdiwang ang mga ito kapag nalaman na hindi pala matutuloy ang kasal. Kitang-kita niya pa rin sa isipan ang gulat ni Mariah kanina nang ianunsyo niya ang kasal nila ni Luciano. Ayaw niyang mabawi ang tagumpay na iyon.

"Kung ayaw mong magpakasal sa akin, sasabihin ko na lang sa kanila ang totoo—"

"Fine! Sasama na ako sa’yo! Huwag mo lang sabihin kay Mariah at Evah ang totoo tungkol sa kasal natin!" Halos maiyak si Valeria sa pagsuko. Umangat ang kilay ni Luciano. Pilit nitong pinigilan ang pagngisi.

Hindi makapaniwala si Valeria na natalo siya sa argumento. Napapikit siya nang mariin, pinipigilan ang sarili na bugahan ito ng galit. Ngayon lang siya nagpipigil ng emosyon. Hindi rin siya makapaniwala na natakot siya rito.

"Good. Follow me then. From now on, sa akin ka na titira. Hintayin na lang natin ang kasal bago tayo bumalik sa bahay ko."

Trapped. Ganito ang nararamdaman ni Valeria ngayon. Hindi niya inakalang kaya siyang takutin ni Luciano gamit ang simpleng pagbabanta. Wala talaga itong hiya. Nakakainis.