5

Halos matumba si Katrice sa sobrang pagkabigla at hirap sa pagtayo.

Kakatapos lang suriin ng doktor si Jaime nang dumating si Ethaniel.

"Nandito ka na, Mr. Manzano," sabi ng doktor nang mapansin siya. "Sa ngayon ay wala namang seryosong problema kay Jaime, pero mahina pa rin ang katawan niya. Kailangang bantayan ang kanyang pagkain at pahinga. Ang pinakaimportante, panatilihing masaya at kalmado ang kalooban niya—huwag siyang pabiglain o istresin.”

Pagkasabi nito ay lumabas na ang doktor ng silid.

Nakahiga si Jaime at tinawag sila gamit ang mahinang tinig.

"Ethaniel, Katrice... Kayo ba'y kinasal na ngayon? Hindi ba sinabi ko sa’yo, Ethaniel na hayaan muna kayong magsama at mag-enjoy bilang bagong kasal? Hindi niyo kailangang dumalaw sa akin agad."

Pinawisan si Katrice sa kaba. “Mr. Manzano… pasensya na po…”

Napakunot-noo si Jaime. “Bakit parang nag-iba ang tawag mo? At ano naman ang pinagsosorry mo?”

“Kasi…"

Bago pa siya makapagsalita, biglang hinawakan ni Ethaniel ang pulso niya at pinutol ang sasabihin niya.

"Ang ibig sabihin ni Katrice," wika niya nang may ngiti sa labi, "ay dahil nasa ospital ka pa, hindi namin maisip na mag-date lang habang ikaw ay nagpapagaling. Kaya kahit gusto naming sundin ang bilin mo, hindi namin magawa."

Nagulat si Katrice dahil hindi siya isinumbong ni Ethaniel.

Napatawa si Jaime, halatang natuwa. “Alam kong mabait si Katrice. Kaka-touch naman kayo. Pero sabi nga ng doktor, ayos na raw ako. Nandito naman ang mga nurse at doktor para sa akin. Mas masaya akong makita kayong dalawa na masaya. Ethaniel, ikaw na ang bahala, ha?”

“Oo, Lolo. Magpahinga po kayo nang mabuti.”

Hinawakan ni Ethaniel ang kamay ni Katrice at magkasama silang lumabas ng silid, kunwa’y magkasintahan.

Pero pagkalabas na pagkalabas nila ng kwarto, agad niyang binitiwan ang kamay ni Katrice at inayos ang kanyang necktie gamit ang dalawang daliri.

"Hindi pwedeng ma-stress si Lolo. Huwag muna natin sabihin sa kanya ang totoo," malamig niyang sabi.

Kung malalaman ng matanda na siya mismo ang nagpumilit na pakasalan ang isang babaeng tulad ni Katrice, siguradong maiinis ito at baka maapektuhan pa ang kalagayan niya.

Hindi na rin kailangang ipaliwanag pa—alam na rin ni Katrice ang ibig niyang sabihin.

Nanatiling malamig ang ekspresyon ni Ethaniel, at ang bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig ay tila may asim.

"Ang apelyido mo, isang segundo pa lang sa rehistro ng pamilya Manzano, marumi na agad sa pakiramdam ko."

Kahit isang kasunduan lang ang kasal nila, pakiramdam niya ay hindi ito karapat-dapat.

Nanlamig ang katawan ni Katrice. Namutla siya at napuno ng pawis ang kanyang mga palad. Para siyang hinubaran sa harap ng maraming tao—walang dangal, walang depensa.

Wala siyang magawa—binenta niya ang sarili niya. At oo, mali ang naging desisyon niya. Nakakadiri. Nakakahiya.

Lumingon si Ethaniel saglit bago muling umiwas ng tingin, halatang nandidiri at ayaw siyang tingnan pa.

"Pagkatapos ng lahat ng ito, agad tayong magpa-file ng divorce. Antayin mo na lang ang abiso ko, at siguraduhing pupunta ka sa judge sa araw na sasabihin ko. Habang hindi pa gumagaling si Grandpa, gampanan mong mabuti ang papel mo bilang ‘mabuting manugang’, malinaw?"

Napalunok si Katrice, at dahan-dahang tumango.

Pagkatapos ay tinalikuran siya ni Ethaniel, punong-puno ng kayabangan ang tindig at lakad. Naiwang nakatayo si Katrice sa corridor, may mapait na ngiting bumakat sa kanyang labi.

Hindi niya masisisi kung bakit galit na galit ito sa kanya. Pero masakit pa rin. Nakakapanlumo.

Dati, meron ding taong itinuring siyang mahalaga—parang kayamanan. Pero ngayon, parang wala na ulit natirang ganoong klaseng tao sa mundo niya.

Paglabas niya ng ospital, imbes na umuwi sa bahay nila ni Ethaniel sa Daraga, dumiretso siya sa dormitoryo ng Olegan University. Pakiramdam niya, hindi na rin naman niya kailangang makitira pa kay Ethaniel, lalo na’t halata namang ayaw ito sa kanya.

Kinagabihan, nakatanggap siya ng tawag mula kay Kyle.

“Free si Sir Ethaniel next Wednesday. Pupunta kayo sa judge para sa divorce. Pwede ba sayo?”

“Pwede,” sagot niya nang may banayad na ngiti sa tinig. “Darating ako nang maaga.”

Pagkababa ng tawag, tila walang nabago sa ekspresyon ni Katrice.

Kasal na gawa sa kasunduan lang, wala namang masyadong dahilan para masaktan. Hindi lang niya inakala na ganito kabilis matatapos.

***

Pagkatapos ng ilang araw na pagod at stress, sa gabing ‘yon, sa wakas ay mahimbing siyang nakatulog.

Kinabukasan, tila nanumbalik ang kanyang enerhiya. Pagkatapos mag-ayos at maghilamos, nagtungo siya sa ospital na kaakibat ng Olegan University.

Nag-aaral si Katrice ng clinical medicine sa Olegan University, at kasalukuyang naka-duty bilang intern sa surgery department ng ospital.

Swerte, dahil ngayong araw ay hindi gaanong marami ang pasyente. Nakauwi siya nang maaga mula sa outpatient duty.

Pagkaalis sa ospital, dumiretso siya sa Naga.

Nang makarating siya, naroon na sina Alvin at Rosalie.

Matagal na silang magkakaibigan—mula pa noong elementary hanggang kolehiyo.

Parehong nasa medical field sina Rosalie at Katrice, pero magkaibang major. Si Alvin naman ay nagtapos sa business at isang taon nang nakagraduate.

Dahil sa kani-kanilang schedules, hindi na sila nakapagkita nitong mga nakaraang linggo.

Galing pa sa ibang bansa si Alvin, kaya pagbalik niya, agad nitong niyaya ang dalawa para mag-dinner.

“Katrice, finally!” masayang bati ni Shaoju nang dumating siya.

Napatingin si Katrice sa mesa. “Ang dami niyong inorder!”

Napangiti si Rosalie at sinabing, “Kasalanan ‘yan ni Shaoju. Ang dami niyang gustong kainin pero hindi naman kayang ubusin. Buti na lang andito tayo. Grabe siya, moral kidnapping ang peg!”

Tumawa ang tatlo, at sa gitna ng bigat ng mga kaganapan sa buhay ni Katrice, kahit papaano’y naramdaman niyang may kaunting gaan sa puso niya.

“Okay na, hindi ko naman kayo kinikidnap,” natatawang sagot ni Alvin habang tinaas ang kilay at kinindatan si Katrice.

“Si Katrice lang ang kinikidnap ko. Siya ang maraming kain, kaya huwag nating bigyan ng pagkain si Rosalie!” biro pa nito, sabay ngisi.

“Nakakainis ka talaga!” natatawang sagot ni Rosalie.

Nagkatawanan ang tatlo, at dahil doon, gumaan ang pakiramdam ni Katrice. Kahit sandali, nakalimutan niya ang bigat ng mga nangyari nitong mga nakaraang araw.

Maya-maya, seryosong tumingin si Alvin kay Katrice. “Katrice… may narinig ka na ba?”

Napatingin siya habang may kanin pang nasa bibig. “Narinig? Tungkol saan?”

Nagtinginan si Alvin at Rosalie. Habang inilalagay ni Rosalie ang isang pirasong buto ng baboy sa mangkok ni Katrice, siya na rin ang sumagot, “Si Lucas… babalik na raw.”

Biglang napatigil si Katrice. Napalunok siya at bahagyang nag-iba ang ekspresyon ng kanyang mukha.

Umiling siya. “Hindi, hindi ko alam.”

“Nag-message siya sa group chat. Sabi niya, pagbalik niya, magpapatawag daw siya ng get-together para sa lahat,” paliwanag ni Alvin.

Ang tinutukoy na group chat ay ‘yong dati nilang samahan noong college pa sila. Kasama rin si Katrice noon, pero matapos ang breakup nila ni Lucas, binura niya ito sa contacts at umalis siya sa GC. Kaya wala siyang idea sa balita.

Muling nagtanong si Alvin, “Katrice, pag nagkita-kita, pupunta ka ba?”

Napangiti si Katrice pero walang kasamang saya ang ngiting iyon. “Anong gagawin ko ro’n?”

“Reunion naman ‘yon,” sabat ni Rosalie. “Minsan lang mangyari, sayang din…”

Umiling si Katrice. “Makikita ko pa ‘yong ex ko? Mula noong naghiwalay kami, hindi na talaga pumasok sa isip ko na makita pa siya ulit sa buhay ko.”

Habang nagsasalita si Alvin, hindi niya namalayang napakuyom ang kanyang mga kamay.

“Katrice, huwag ka nang magalit,” sabi niya, bahagyang nag-aalala.

Agad siyang sinaway ni Rosalie habang nakakunot ang noo, “Huwag mo na kasing ungkatin ‘yan! Wala na tayong dapat makita ro’n—lalo na ang lalaking ‘yon!”

“Ako na ang mali,” natatawang sagot ni Alvin, pero halatang inis din. Nang maalala niya ang nangyari noon, napapailing siya at sumulyap kay Katrice.

“Kung hindi lang talaga sumingit noon si Lucas, malamang naging kami ni Katrice! Hindi niya pinahalagahan si Katrice—sayang.”

“Pfft…” halos mabulunan si Rosalie sa iniinom niyang tubig. “Hoy, Young Master Qin, kapal din ng mukha mo, no?”

“Masaya ako sa mukha kong ‘to,” sagot ni Alvin na parang wala lang. Tapos, bigla siyang nagtanong ulit, “Katrice, inaaway ka na naman ba ng matandang bruha?”

Ang tinutukoy niyang ‘old witch’ ay si Jessa. Matagal na silang magkakakilala kaya alam nila ang sitwasyon sa pamilya ni Katrice. Pero sa pagkakataong ito, hindi niya sinabi sa kanila ang detalye, at wala rin siyang balak ikwento pa.

Ngumiti si Katrice at umiling. “Okay lang ako. Kita niyo naman, mukha bang hindi?”

“Tingin ko nga ayos ka naman,” sagot ni Alvin, pero halatang nananatiling nag-aalala. “Pero kung may mabigat kang pinagdadaanan, sabihin mo lang sa akin. May kuya ka rito.”

“Oo nga! Kasama mo rin ako!” sabat agad ni Rosalie habang taas-kamay.

Tumango si Katrice at ngumiti. “Oo, promise.”

Pero sa loob-loob niya, alam niyang hindi niya maaaring iasa lahat sa kanila. Magkakaedad lang naman sila—pare-pareho lang din ng pinanggagalingan. Maayos man ang pakikitungo sa kanya ng dalawa, ayaw niyang lumampas sa dapat. Lalo na’t natapos na rin ang problema.

Matapos ang hapunan, nagpaalam si Alvin dahil may iba pa siyang lakad. Si Katrice naman ay sumama kay Rosalie sa inuupahang apartment nito.

Gabi na pero hindi pa rin makatulog si Katrice. Balisa siya habang nakahiga. Kahit anong baling at pikit niya, paulit-ulit na lumilitaw sa isipan niya ang isang pamilyar na mukha—guwapo, mapanatag, at may kasamang damdaming pilit niyang nililimot.

Bablik siya? tanong niya sa sarili. Gaano na ba katagal mula noong huli kaming nagkita? Tatlong taon. Tatlong buong taon na pala.

Nang sumapit ang weekend at may schedule siyang pahinga, nagpunta si Katrice sa Aoyama Sanatorium. Halos lingguhan na niyang binibisita si Kathlyn—kahit pa halos hindi ito tumutugon, patuloy pa rin siyang dumadalaw.

Habang nasa bus siya, nakatanggap siya ng notification mula sa FB—may nagpadala ng “Add Friend” request. Tinignan niya ito sandali, pero hindi niya kilala ang pangalan. Hindi niya pinansin.

Pagdating sa sanatorium, dala niya ang ilang gamit at pagkaing binili niya para kay Kathlyn. Habang binubuksan niya ang pinto ng kwarto, bigla niyang narinig ang isang boses—

“Umiyak ka!”

Isang matalim na boses ng babae ang lumusot sa pintuan—punung-puno ng panlalait.

Kasunod nito ang tunog ng isang malutong na sampal—at ang halakhak ng isang walang-awang babae.

“Gaga ka! Sinampal ka na nga, hindi ka pa rin marunong umiyak! Para saan pa ang buhay mo kung parang basura ka lang?”

Dahil sa narinig, biglang sumiklab ang dugo ni Katrice. Tahimik siyang pumasok sa loob, mariin ang bawat hakbang, nanginginig ang kamay sa galit.