Married to a Bastard Billionaire

Alex Pov

"Ma, pasens'ya ka na talaga, ha? Promise babawi ako sa'yo. One of these days uuwi ako riyan sa atin. I have to go. Tawagan na lang kita ulit mamaya. I love you... Bye!" I ended the call. Napahinga na lang ako ng malalim.

I missed my mom so much. Pero kailangang kong magtiis pa. Kahit na gustong-gusto ko na talagang umuwi ng Surigao. I'm living here in Manila for almost one year na. Pero hindi pa rin talaga ako masanay-sanay. Mas gusto ko pa rin talaga ang buhay sa Isla. Kaysa rito sa Manila. But because of the deal, I have to endure being away from my family. At magtiis sa piling ng isang nilalang na ni sa panaginip ay hindi ko pinangarap na makasama.

"Manang Fe, pakitawag na po ang sir ninyo. Pakisabi handa na po ang almusal." Utos ko sa isa sa mga kasambahay sa mansyon na ito.

Yes. I'm living in a mansion. Pero mas gugustuhin ko pa na sa kubo tumira, kaysa rito. Sa totoo lang.

"Opo, Madam," magalang na tugon ni Manang Fe sa akin.

Napahinga na naman ako ng malalim dahil sa itinawag niya sa akin. "Manang, sinabi ko naman na po sa inyo ng ilang ulit na 'wag na ninyo akong tawagin ng ganiyan 'di ba?" paalala ko sa kanya.

"Pasens'ya na, hija. Iyon kasi ang bilin ni Sir," saad nito sa apologetic na tono.

"Kahit na po. Basta kapag ako lang ang kaharap ninyo 'wag niyo na po akong tawagin ng ganiyan." Bilin ko kay Manang Fe.

"Kung iyan ang gusto mo, hija," nakangiting turan nito sa akin. "Tatawagin ko na si Sir-"

Naputol ang sasabihin sana ni Manang Fe dahil bumungad na sa bukana ng dining area ang taong ipinapatawag ko sa kanya.

"You don't have to call me, Manang." Suplado at may awtoridad ang boses na sabi ng bagong dating. Naka-suot ito ng suit na tipikal na isinusuot nito sa tuwing pupunta sa Kompanya nito. Tumango naman si Manang bilang sagot dito. Matagal na si Manang Fe sa mansyon na ito pero mukhang ilag pa rin ito sa amo. "Hindi ako mag-aalmusal dito. I have an early meeting, so I'm having my breakfast elsewhere." Napatingin ako sa kanya dahil sa sinabi niya. Hindi ko napigilan ang pagsasalubong ng mga kilay ko. Pagkatapos kong gumising ng maaga at lutuin ang lahat ng ito, kakain lang pala siya sa labas?

"Sana nagsabi ka kaagad para hindi na ako nagpakahirap magluto," I said to him. Hindi ko naitago ang iritasyon sa boses ko.

"Do I have to tell you everything? And besides it's your duty as my wife, na ipagluto ako. Nagrereklamo ka na ngayon?" salubong din ang kilay na turan nito.

"I'm not asking you to tell me your whereabouts and I'm not complaining, either. Sana man lang magsabi ka para hindi masayang ang oras ko, at ang mga pagkain na lulutuin 'ko," palaban na sabi ko. He is very intimidating kaya ilag sa kanya ang mga tao. Well, except me. Dahil hindi ako magpapatalo sa kanya.

"Is cooking for your husband a waste of time?" kunot ang noong tanong niya sa akin. "Baka nakakalimutan mo kung sino ka sa pamamahay ko?" Lalong dumilim ang ekspresyon ng mukha nito.

"Hindi ko nakakalimutan kung sino ako at kung ano ako sa mansyon mo. My point is sayang ang pagkain. At may iba rin akong ginagawa. Hindi lang ang pagsisilbi sa'yo ang gawain ko sa araw-araw." Hindi ko na napigilan ang sarili ko na irapan siya. At halos mahigit ko ang sarili kong hininga nang mabilis siyang nakalapit sa akin.

"Wala akong pakialam sa mga masasayang na pagkain," sobrang lapit ng mukha niya sa akin. "Kung ayaw mo na sa set up nating ito pirmahan mo na ang mga pinapapirmahan ko sa'yo. Para hindi na natin kailangang magpanggap sa harapan ng Lolo mo." He said that with gritted teeth.

Kahit naiilang ay sinalubong ko ng tingin ang mga mata niya. With the same intensity. "No effin way." Madiing saad ko. "Fine. Sayangin mo ang mga pagkain na niluluto ko. Sayangin mo ang oras ko. Pero hinding-hindi ko pipirmahan ang mga 'yon. Hindi mo makukuha ang gusto mo." I said to him saka ako pasimpleng lumayo sa kanya. Pero napasinghap ako nang bigla niya na lang akong hapitin sa bewang palapit sa kanya.

"Tignan natin kung hanggang kailan ka tatagal, Alexa Batungbakal." He said that saka ako binitawan. Tinitigan niya muna ako ng masama saka niya ako tinalikuran at umalis.

Napabuga naman ako ng hangin ng marahas. "Psh! Bastard." Pabagsak akong naupo sa malapit na upuan sa akin.

"Ayos ka lang ba, hija?" Nag-aalalang tanong ni Manang Fe sa akin.

"Ayos lang po ako, Manang. Mag-iisang taon ko naman ng nararanasan ito sa kanya, eh," I said. "Kaya medyo nasasanay na po ako." Ngumiti ako, to assure her na okay lang ako.

"Bakit kailangan mong magtiis sa kanya, hija? Mayaman ka rin naman. Pwede mo siyang hiwalayan kung gugustuhin mo. Lalo na't hindi niyo naman mahal ang isa't-isa," wika ni Manang Fe.

"Ang Lolo ko po ang mayaman hindi ako. At saka hindi ko po siya pwedeng hiwalayan basta-basta," malungkot na nginitian ko si Manang Fe. "Pakitawag na lang po silang lahat. Saluhan niyo po akong kumain." I'm referring sa lahat ng kasambahay ng mansyon.

"Sigurado ka ba, hija? Baka magalit si Sir kapag nalaman niya," alangan na tanong ni Manang Fe.

"Dont worry, Manang, papasok na po iyon sa opisina niya. Hindi niya malalaman. Kaysa naman po masayang ang mga pagkain na ito." katuwiran ko kay Manang Fe.

"Sige, hija, tatawagin ko na sila." Nginitian ako ni Manang saka tumalima na para tawagin ang mga kasamahan nito.

Napapaisip na natulala naman ako sa hapag.

"Hanggang kailan nga ba ako tatagal sa lugar na ito? Hanggang kailan ko pa matatagalan ang ugali ng asawa ko..." Kinilabutan ako sa huling salitang nasabi ko.

Asawa?!?

Mag-asawa lang kami sa papel. Sana hindi ako nagpadalos-dalos sa desisyon ko noon. Sana nag-isip muna ako ng ibang paraan kung paano mapoprotektahan ang mga pinaghirapan ni Lolo laban sa kanya.

I shouldn't have married that bastard named, Ludwig Henderson.